उडी आउन पाए हुन्थ्यो

कबिता लेखन मिती 2005-01-16

उडी आउन पाए हुन्थ्यो तिम्रो आँखा सामु
मनको धोका खोली रुन्थे कसरी म भनु।
चरी भए उडी आउथे सात समुन्द्र पारी भए पनि
हुरी जस्तै उर्ली आउथे बतास भए पनि।

समुन्द्र नै सहि भए नदी बनी आउथे
हुन्न भेट फेरी किनरको बरु चरी बनी बेग हान्थे ।
नत भए हुरिबतास नत भए बेग हान्ने चरी
मनै मात्र के गर्नुर जूनी भयो मरे सारी ।

बनको चरी मनको प्यारी माया हुन्छ एउटै
फुलको डाली चरी बसे मनको डाली तिमीलाई।
मनैले त आइ पुग्छु भेट हाम्रो हुन्न
कल्पनानै राइछ सबै यथार्थ मा हुन्न।

बिर्सिन्छौ कि नात पनि आफु टाढा हुँदा
चित्त फाटी मन दुख्ला साथ नपाउदा।
भाग्य दोसी नठान्दिनु कर्म दुखी हुँदा
झस्की दुख्छ मुटु यहाँ तिमी त्यहा रुदा।

फुटी सक्यो मनको बाध थुनौ कतिन्जेल
झरी सक्यो आशुको भेल रोकौ कतिन्जेल।
क्यै गर्दानी नहुने मनै पापी रइछ
बाहिर बाहिर सकुलाई छ भित्रै भित्र खाछ।

कती कोमल मनको बाध नरोकिने छाल
दैब कस्तो भरोसा यो आए हुन्थियो काल।
भाग्य लेख्ने भाबी पनि भयो पक्षपाती
यस्तै भोग्नु थियो कर्म नलेखिदिएकै जाति।।


अर्पण तामाङ
तरहरा-२सुनसरी
हाल दोहा कतार