मैले यसरी कबिता लेखेँ ।

'मैले यसरी कबिता लेखेँ (रचना स्रावण २०६७/१४

क ख र ज्ञ गर्दै
बार्ह खरी चिन्दा
गुना अंक र जोड घटाऊ मा आफुलाई
खरी पाटी र चक सँगै
पाठशाला तिर डोराँदा
पढेका ति बाल कबिता हरु !
आचार्य भट्ट र देबकोटा हरु !
शिरोमणी र घिमिरे हरु !
मेरो बाल मस्तिक मा साथी बनेर
मेरो खरी पाटिमा बच्चन गर्न थाले
र !मैले यसरी कबिता लेखेँ ।

आउ साथी रँगी चङ्गी फुलबारी मा
आकाश को जुन टिपेर
तारा हरु को माला गाँसुँला
चिर्बिर गर्ने गौँथली को गीतमा
छिरबिर गर्ने पुतली को भेषमा
हाँगा पात कोपिला मा नाचुँला

सानो मा रहर ले लेखे
ठुलो मा लहड ले लेखे
तर अहिले कहरमा लेखे
जिबनको पिडा मा छट पटिएर
जन्मको मिती लाई धिक्कार्दै लेखेँ
आँफै मा सँघर्ष बिहिन भएर
अनेकौँ जन्जिर हरु ले बाँधिएको
महसुस गरेर लेखेँ ।

कहिले मेरो गरीबी ले गिज्याएर लेखेँ
आङमा फाटेको दौरा ले खिस्याउँदा
घाम पानी र जाडो मा लेखेँ
अभाबमा भोक हरु तड्पिडा
अन्न बिना को आन्द्रा हरु ले
बाटरिएर लिङ्गे पिङ्ग खेल्दा लेखेँ
मेची र महाकाली को पिडा मा
देश हरु दुखेर !
सप्तकोशी गण्डकी र कर्णालीमा बगेर लेखेँ
ठुला शहर का नपुँसक हरुको बस्ती पुग्दा
जाल झेलमा बन्दी बन्दा लेखेँ
राष्ट्रपती को नाममा इतिहाँस बल्झिँदा
एउटै बिमती प्रधानमन्त्रिमा जनता बल्झिएर !
चिच्च्याइ चिच्च्याइ सडकमा कबिता लेखेँ ।

चिर निदमा सुतेका !
ति पहरेदार हरु बिउँझेलानकी भनेर लेखेँ
देशको लागि भनेर ति सपुत हरु !
बलिको बोको बनेर ढल्दा लेखेँ
आमा को काख रित्तिएर
आफ्नै को सिन्दुर पुछिँदा लेखेँ
आकाश बाट दुई परेवा हरु !जमिनमा खस्दा !!
गोला बारुद र खुन को छिटा मा लेखेँ
र ! यसरी !!
मैले घरी घरी अन्जानमा कबिता लेखेँ

सानोमा गुरुको स्याब्बासिमा लेखेँ
तन्देरीमा मायाँलुको घुर्काइमा लेखेँ
लेख्दै जाँदा आफन्त र साथी हरुको
गुणगान र लही लही मा लेखेँ
हुँदा हुँदा शुभ चिन्तक हरुको मन राख्न
फुर्काइमा लेखेँ ।

थाहा छैन मलाई !
त्यो कबिता हो या शब्द हरु को रास
लेख्नै पर्ने बाध्यता हो या भोलिको आस
घमन्ड हो या सरस्वती को बास
आस बास गाँस र कपास मा
भोक रोग र अशिक्षमा
देश काल र परिस्थिती मा
कुनै न कुनै बहनामा मैले कबिता लेखेँ
जिउने बहनामा होस् या जिउने बहनामा
यो कबी बन्ने होडबाजिमा
शब्दकोश हरुको ठेली खोजी खोजी
मैले यसरी कबिता लेखेँ ।

अर्पण तामाङ(योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार