धर्ती टेकी जुन टिप्दा झेल गर्‍यो जिन्दगी ले

रचना २०६७ पौष ७

धर्ती टेकी जुन टिप्दा झेल गर्‍यो जिन्दगी ले
आफु सँग आँफैले खेल गर्‍यो जिन्दगी ले ।

हाँसो बोकी मायाँ बाँड्ने कमलो त्यो मन मा
सुख्ख सँङ्ग दुख्ख रोपी खेल गर्‍यो जिन्दगी ले ।

सस्तो राम्रो बलियो भनी भनी शहर मा
दुनियाँ लाई ढाँटी किन मोल गर्यौ जिन्दगी ले ।

कहिले आधा कहिले पावा काँटा मिलाएर
तराजुमा दुख्ख राखी तोल गर्यो जिन्दगी ले ।

बिपत्तिमा आपत पर्दा मन बाँधी बाँधी
खडेरिमा बाढी आउँदा खोला तर्यो जिन्दगी ले ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

सिनो सँङ्ग ब्वाँसा बन्दै किन जिउछन मान्छे हरु

रचना २०६७ पौष ७

सिनो सँङ्ग ब्वाँसा बन्दै किन जिउछन मान्छे हरु
मृत्‍यु सँङ्ग डराउँदै किन रुन्छन मान्छे हरु ।

यौबन को प्यासी मन भुलाएर यतै त्यतै
रात सित बैश किनी किन जिउँछन मान्छे हरु ।

उज्यालोमा नचिने झै गर्छन् तिनै पुरुष हरु
साँझ पछी मेरै जोबन किन पिउँछन मान्छे हरु ।

यस्तो लाग्छ अभाबमा फाटेको त्यो तन लाई
ओल्टै पोल्टै एकान्तमा किन सिउँछन मान्छे हरु ।

मेरो लागि जल्न तयार हिजोका ति मर्द हरु
उमेर ढल्दा तिनै आज किन हिउँ छन मान्छे हरु ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

उडी जाने बतास हरु बादल लिएर आउ

रचना २०६७ पौष ०२

उडी जाने बतास हरु बादल लिएर आउ
सावने झरी हरु मलाई भिजाएर जाउ ।

थाकेको छु म कुर्दा कुर्दै तिमी लाई
आएर तिमी तिर्खा मेटाएर जाउ ।

रुखे का यिनै मेरा मन हरु लाई
मौसमी बषन्त उपहार दिएर जाउ ।

म भोको छु यसै नपाइ प्रेम तिम्रो
लागेको प्यास जवानी को मेटाएर जाउ ।

खुशी हरु रहर हरु लिएर आउ तिमी
म कुर्छु सडक मा सँधै भेटएर जाउ ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

चडेर सोला चितामा,भन्दै थि उनी अस्ती

रचना २०६७ पौष ०२

चडेर सोला चितामा,भन्दै थि उनी अस्ती
मरेर फेरी जिउछु रे,भन्दै थि उनी अस्ती ।

चुसेर रस फुलको,बाटो मा मैले फ्याँके रे
ओइलेर सही जिउछु रे,भन्दै थि उनी अस्ती ।

गरेको भुल दुबै ले,लगाउँदै दोस मलाई
स्वार्थी लाई भुल्छु अबत,भन्दै थि उनी अस्ती ।

घरी घरी जिउँदै मार्यौ,चोखो मायाँ लाउँदा
नखाएको बिष लाग्यो,भन्दै थि उनी अस्ती ।

न मेटिने दाग मनको,बात उसलाई लाएँ रे
तिमी बिना नै बाँच्छु अब,भन्दै थि उनी अस्ती ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

आउने रहर कहाँ थियो परदेश मा मलाई

२०६७ पौष ०१

आउने रहर कहाँ थियो परदेश मा मलाई
खोला तरी डाँडै काट्नु परदेश मा मलाई ।

दु:ख सङ्ग आँशु भएनी आफ्नै आँगन प्यारो
हाँस्ने मन ठ्याक्कै छैन परदेश मा मलाई ।

न जाउ भनी बाटो छेक्थ्यौ अस्रुधारा झार्दै
सम्झिएर छाती पोल्छ परदेश मा मलाई ।

न्यानो काख न्यानो हात न्यानो रात छाडी
चिस्यानिमा सताउँदै छ परदेश मा मलाई ।

आकाश छुने रहर बोकी सुन टिप्न आउँदा
गरिबीले गिज्याउँदै छ परदेश मा मलाई ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

जोडेर तोड्नु परे नाता,न लाएकै बेस

रचना २०६७ पौष १
गजल

जोडेर तोड्नु परे नाता,न लाएकै बेस
कफन दिने खुनी मायाँ,न लाएकै बेस ।

दुखी दुखी तिमी सँङ्ग,रम्नु भन्दा बरु
ढुङ्गा माथि मुटु राखी,न हाँसेकै बेस ।

किन रम्नु दुई दिने,राम छायाँ मात्र
रात डाकी जोबन यो,न साँचेकै बेस ।

फुल्न नपाई कोपिला मै,टिपी चुड्नु भन्दा
ओइली झर्ने फुलको थुङ्गा,न गाँसेकै बेस ।

जाली कुरा जाली मायाँ,गरी मार्छौ भने
तिम्रो हातको अमृत पनि न पिएकै बेस ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

मैले रुँदा आकाश जस्तो तिमी कहाँ रुन्छौ

गजल रचना २०६७ मंसिर २५


मैले रुँदा आकाश जस्तो तिमी कहाँ रुन्छौ
धर्ती जस्तो शित् पोखेर तिमी कहाँ रुन्छौ ।

पत्थर को न पर्यौ तिमी कहाँ पग्लिन्थ्यौ र
छाती भित्र बिझाउने मन भए पो रुन्छौ ।

निल्काँडा को काँडा जस्तो घोच्ने तिम्रो बानी
ठेस लाग्दा कठै गर्ने तन भए पो रुन्छौ ।

बन जलेर खाग हुँदा निस्ठुरी त्यो मन लाई
न्याउल रुँदा सङ्गै रुने दिल भए पो रुन्छौ ।

हुनु पर्छ तिमी भित्र प्रिती गाँस्ने मुटु
बिछोडको पिडा तिम्लाई था भए पो रुन्छौ ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

न चाहेरै कती कुरो,हुँदो रैछ जिन्दगीमा

गजल रचना २०६७मंसिर्२२

न चाहेरै कती कुरो,हुँदो रैछ जिन्दगीमा
शिर माथि पिर पनि,फुल्दो रैछ जिन्दगीमा ।

फुल मात्र जिबन ठान्थे,हाँशो हुँदा खेरी
बल्ल आज थाहा पाएँ,काँडा जिन्दगीमा ।

कथा केहो ब्यथा केहो,थाहै थिएन हिजो
आँशु पनि हुँदो रैछ,रुँदा जिन्दगीमा ।

दुख्खै मात्र भोग्नु रैछ,अझै के छ बाँकी
पाप धर्म बाँकी होला,देखन जिन्दगीमा ।

लेखिएर न मेटिने,आफ्नै रैछ कथा
घाम पानी सँङ्गै हुने,यात्रा जिन्दगीमा ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा- सुनसरी
हाल दोहा कतार

हाँसेरै आँशु टर्ने भए,दुखे पनि हाँसी दिन्थे

गजल रचना २०६७ मंसिर २२

हाँसेरै आँशु टर्ने भए,दुखे पनि हाँसी दिन्थे
बिना फुलको माला भए,मनैले बरु गाँसी दिन्थे ।

सारंङ्गिमा रेट्दा जिबन,पिर सबै भुल्ने भए
गाइने दाइको हत्केलामा,जिबन बरु राखी दिन्थे ।

छाती पिटी कहाँ रुनु,दुख्ख पर्‍यो भनी मलाई
दुनियाँमा मिल्ने भए,पिर सबै साटी दिन्थे ।

भाकल गरे भए भर्को,घुस चढाई मन्दिरमा
स्वार्थी मनले हुने भए,देवता लाई ढाटी दिन्थे ।

सबै समान किन हुन्न टेक्ने धर्ती एउटै हुँदा
सन्सार सुखी हुने भए आफ्नै शिर काटी दिन्थे ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

नमेटुन्जेल प्यास दिल्को भेट्थी हिजो अस्ती

गजल मिती २०६७ मंसिर २०

नमेटुन्जेल प्यास दिल्को भेट्थी हिजो अस्ती
बैगुनी ले गुन्ले तिर्छु भन्थी हिजो अस्ती ।

तिम्रो हात्ले दियौ भने बिष पनि सबै
हाँसी हाँसी पिइ दिन्छु भन्थी हिजो अस्ती ।

धेर भयो कि थोर भयो मेरो मायाँ कुन्नी
मेरो घरको बलेसिमा धाउँथी हिजो अस्ती ।

धाउनै छाडि आउनै छाडि पँधेरिमा पनि
मिर्मिरे मै घैला सङ्ग आउथी हिजो अस्ती ।

ऐँचो पैँचो पिरति मा न पाउँदा तिनै
सावाँ ब्याज सबै तिर्छु भन्थी हिजो अस्ती ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहर-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

म र मेरो इतिहाँसले ।।।

कविता मिती २०६७मंसिर १९

भञ्ज्याङमा भारी बोक्तै
जिन्दगीले उकालो चड्दा
मनको बिसौनिमा
खकन उभ्याउँछु म!
साँगुरिको उकालोले मलाई
घसेट्न सम्म घसेटेको छ !
लुमघाट को गर्तिरले
खिच्न सम्म खिचेको छ !
अनी त दौराको फेर समातेर
फाटेको टोपिले पसिना पुच्दै !
देउरालीको बरमा
सुइया........सुशेल्छु र थ्याच्छ बस्छु
भारिको जुइना कस्दै
र....! म.....!
आफ्नो ढाकर बिसाउँछु !
नियम र नियतिको
जिन्दगीको बक्र रेखा ठान्दै ।

बिकासले आकाश छोयो भन्छन सबै
खकन भिर्ने उकाली हरुमा
मटर हरु गूड्न थाल्यो
भाई भतिजा मुग्लान पसे
छिमेकी हरु !अरब छिरे
हुनेखाने हरु !
अलिक परै पुग्योरे !
अनी मेरो ..........!
दौरा फेरियो/मेरो ढाकर फेरियो
कालेटी परेका मेरो कुर्कुच्चा हरुको !
काचुली हरु फेरियो !
मेरो बैश फेरिएर
ऐना सामु आँफै उभिदा
चाउरी परेर अनुहार फेरियो
फेरिएन त केवल ........!
नुनको भारी/म/ साँगुरी डाँडा/ र लुमघाट को गर्तिर
सधैं.....उस्तै.....उस्तै.....
निरवत....निरवत....निरवत....!

त्यसो त उ बेला खबर हरु सुन्न
मुखियाकोमा भेला हुने गर्थ्यौ हामी
तर आज ......!
मेरो दौराको तुनामा झुन्डिने
सानो एफ.एम रेडियो साथी भएको छ
उकाली ओराली र भञ्ज्याङ धाउँदा
देश बिदेशको खबर सुनाउने भएको छ
र अनी एक अर्कामा हामी
उ मेरो र म उस्को साथी भएको छु !
र......देशमा यस्तो भएछ आजकाल
देश लाचार बनेर
ब्यथिती जनता हरुको
मस्तिक हरु थाकेर
मन हरु गलेछन ।
तेरो मेरोको प्रतिबिम्ब बाट
टुक्क्रिएको देशको
ऐना देखिदैछ ।
त्यहाँ म उभिएको छु/छौ
अनी देख्दैछु/छौ
आँफै लुटिएको
आँफै टुक्क्रिएको
आँफै भात्किएको
अनी राष्ट्रियता छिन्न भिन्न भएर
छात्तिमा देश दुख्दै !
आँखामा कालो पट्टी बाँधेर
मुक दर्शक भएका छौ
र एउटा नाटक मन्चन हुँदै छ
आफ्नै अस्तित्वको बलात्‍कृत द्रिस्य
बानेश्वरमा !
नाटक को नाम
इतिहाँसको कलङ्क ।
बश.....यती मात्र...भोगेको छ ।
म र मेरो इतिहाँसले ।।।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

धाउदिन डाँडा पारी आफ्नै कुवा खन्छु

गजल

धाउदिन डाँडा पारी आफ्नै कुवा खन्छु
तिर्खा लागे पानी पिउने मन्को कुवा खन्छु ।

आफ्नो जस्तो हुन्न रैछ अर्कै को खोलो
आँगनिको माझेरिमा तन्को कुवा खन्छु ।

आफ्नो भन्नु आफनै रैछ हिउँद सुके पनि
जसो तसो दु:ख परे बरु बलेसिमै खन्छु ।

धर्य गरी आशा गरे हुँदो रैछ एक दिन
अनी पनि हुन्न भने बरु इनार खन्छु ।

कसो मायाँ नपलाउलात मन्को पधेरिमा
आशा गरी जुनि जुनि त्यही मन खन्छु ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

दुइ दिनको मात्र भए

गजल रचना २०६७मंसिर १६

दुइ दिनको मात्र भए डेरा सरे हुन्छ
चोट दिने मन भए अन्तै सरे हुन्छ ।

साधन होइन मेरो मायाँ लीलाम गरी बेच्ने
पैसा राखी तराजुमा अन्तै किने हुन्छ ।

भमरा झैँ डुल्ने भए फुल छानी छानी
जता पाउँछौ रस मिठो उतै घुमे हुन्छ ।

मेरो मायाँ प्यासी दिल्को प्याला पनि होइन
बजारमा मिल्छ होला त्यतै चुमे हुन्छ ।

मात लाग्ने नसा होइन रात डाकी डाकी
जता भेट्छौ रँगी चँगी उतै झुमे हुन्छ ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार

बिछट्ट मायाँ,लाएँको थिए

गजल रचना मिती २०६७मंसिर १५

बिछट्ट मायाँ,लाएँको थिए,उसलाई सस्तो भो
जुनैको सामु,जोबन साट्दा,यौबन सस्तो भो ।

माग्दथिन मलाई,जुनेली रात,कोशेली भनेर
दिएथे मैले,उसैको लागि,त्यै रात सस्तो भो ।

लिदिन भन्दा,दिएर मुटु,बसाइ सरेछिन
नलाको चोट,दुखेर घाऊ,आघात सस्तो भो ।

भरोसा गरे,आँफै लाई बिर्सें,पल्भरको हेराइमा
चुराइ नजर,छुपाइ गइन,बचन सस्तो भो ।

फाटेको मनलाई,काँ टाल्न सक्छु,च्यातियो एक फेर
मनको सिउनी,उध्रेर जाँदा,जोबनै सस्तो भो ।

अर्पण तामाङ (योन्जन)
तरहरा-२ सुनसरी
हाल दोहा कतार