पर्खिरहेछन देउरालीहरु !!!

आधुनिक सभ्यता सुरु अघी 

हिउँदको चिसो सिरौटोमा 

बिहानिको शितको थोपा 

दुबोमा टपक्क टल्किएर 

बैश स्खलित हुँदै गर्दा 

चिसो मौसममा कठाङ्ग्रीदै 

रगताम्य महिनावरी पोखिएर

फक्रीदै गरेको लालुपातेको

बैँश पोखिदै गर्दा  

एउटा प्रेमिल आदिम जोडी 

यही देउरालीमा पाती चाडहाउधै 

घुँक्क घुँक्क रुदै छुटेका थिए //

पारी लालिखर्कको डाडामाथी 

क्षितिजको रातो लाली पोखिदै गर्दा 

एकहुल चखेवा हरु 

बतासिएका थिए उँधै उँधो 

हेवा र फेवाको दोभान हुँदै 

नदेखिने तमोरको तिरैतिर 

शायद बिरहमा छुटिएकी तिनी !

आजसम्म लेख फर्किएको देखिएन  

ति अभागी आदिम जोडी हरु //

देउरालीमा पत्थर फ्याकेर 

एक थुङ्गा फुल चढाएर 

सम्झनाको फुल रोप्दै

चाडै भेट्ने बाचा गर्दै

आँखाबाट आँशुका ढिक्का 

छल्ने असफल प्रयास गर्दागर्दै 

पछ्यौरामा टप्लक्क खसालेर  

अंगालोमा बाधिएको 

त्यो छातीको न्यानो स्पर्स चुम्दै 

बिस्तारै छुटेका थिए 

ति आदिम हत्केलाका औलिहरु //

ऋतु फर्किन्छ हरेक बर्ष 

बास बस्छ यही पाखा पखेरामा 

र, फर्किन्छ फेरी बसन्त पोखेर 

तर किन फर्किएन उसैगरी 

त्यो छाती र औलाको आदिम स्पर्स 

यौबनको फुल हरु ओइलाउन अघी 

अर्को सुनौलो सृस्‍टि किन भएन 

प्रकृतिको उच्चतम समागममा //

आदिम सभ्यतामा छुटिएका 

ति पदचाप हरु, 

आधुनिक सभ्यतामा 

युगौपछी उज्यालो हुँदा पनि 

एकहुल कुहिरो भित्र

बहकिएर उडिरहेकोछ 

खोज्दै खोज्दै 

त्यो टुहुरो बतास हरु

तैपनी भेटिएन कहिकतै 

मायालु आँखा बाट छुटिएका 

ति आदिम प्रेमिल जोडीहरु 

र, आज पनि 

पर्खिरहेकाछन देउराली हरु //

रचना- अर्पण योन्जन- शिरिष

मिती- ५,असोज २०७८ 

तदनुसार- २१, सेक्टेम्बर २०२१