दिनाङ्क- २५, जेष्ठ २०७८
तदनुसार- ९,जुन २०२१
स्थान- परदेशको सानो कोठा ।
प्यारी कलौटी, सानेकी आमा ।
तिमिलाइ सम्बोधन गर्ने सबै सब्दहरु आज फिका बनेकाछन, बस यति मात्रै भन्छु प्यारो जीवन साथी तिमी लाई लाखौ लाख सम्झना सहित तिम्रो सिउदोको सिन्दुरको अरबौको आशीर्वाद र सम्झना अनि पुन उस्तै मीठो चुम्बन ल ।
सानेकी आमा, तिम्रो पत्र पाएपछि जति खुसी मिल्यो उतिनै दुखि भए पत्र पढिसकेपछी, किनकी आज तिमी संग संबाद गर्ने अक्षरहरु टुहुरा भएझै लाग्दैछ, मसिहरु कागजमा आफै बिमुख भएर निपहरु भाचिएझै लाग्दैछ, हरेक अक्षरमा पोखिने मसिका बुदबुद हरुमा तिम्रो पीडा छल्किएझै लाग्दैछ, तिम्रो पत्र पढिसकेपछी तिमिलाइ अर्को पत्र कोर्न सकिरहेको छैन, हाम्रो यो पारिवारिक प्रेमिल पत्रमा के लेखौ के लेखौ भएकोछु, भनौ म आफै रनभुलमा परेकोछु काली, मस्तिष्क हरु सबै चलायमान भएर पनि आज निष्क्रिय महसुस गर्दैछु किनकी तिमी र सानेको खबर पाउने आसमा तिम्रो पत्रको व्यग्र प्रतीक्षा गरिरहेको अवस्थामा तिमी यो महामारी जस्तो जघन्य डर लाग्दो रोग कोरोना संग लडिरहेको जब खबर पढ्न पुगे अनि मेरो एकछिनको लागित यो धर्ती फाटेर मेरो पाइला भासिए झै भयो, एकछिन को लागि भएपनी मैले युद्ध हारेको सिपाही झै भए, सन्सार मा मेरो भन्नू सबै सकिएको आभास भयो राजा साच्चै सबै रित्तिएको महसुस भयो, अनि आफैलाइ थाम्न नसकेर पसिना पसिना हुँदै थचक्क भुइमा बस्न पुगेछु, आशुको बलिन्द्र धारा कति बग्यो म आफैलाइ थाहै भएन र बेहोस भएछु,
तर धन्नले पत्र पढिरहदा साथीहरू साथमै भएकोले यता मलाइ केही हुन पाएन र साथीहरूले पानी छम्किएर एसि भित्र लगेर सुताएछन र बिउझिएछु बेहोसि बाट । हो सानेकी आमा, यदि तिमी र सानेलाइ केही मात्रै भयो भनेपनी म सहन र रहन दुबै सक्दिन त्यसैले हमेसा आफ्नो र नानिको ख्याल राखेस है ल ।
खैर केही छैन तिमी ठिक भैसक्यौ होला भन्ने आसा गर्दै भगवान् संग प्रार्थना गर्नेछु काली तिमी चाडै निको हुनेछौ र म पनि सकेसम्म दशै नत्र बैशाख सम्म हरहालतमा आइपुग्नेछु अनि तिम्रो सुनौलो सपना हरु सबै पूरा हुनेछन, हरेस खाने कुरा कहिले नगर्नु है ल राजा, किनकी त्यो घरको दिवालमा हामी तीन को तस्बिर झुन्ड्याउनु छ, मैले पठाइदिएको पस्मिनाको बर्को मेरै हातले ओढ्नुछ अनि तिमिले मेरो लागि भनेर बुनेर राखिदिएको त्यो सुइटर मलाइ पनि तिम्रै हातले लगाउनुछ र तिमिले मेरो कुममा तिम्रो दुई हातहरु राखेर औलिहरुको साङ्लो बनाइ मेरो घुच्चुकमा तिमिले दरो कसेर मेरो अनुहार हेरेर लजाउनुछ अनि तिम्रो शिरको दुबै भागमा हातले समातेर चिउडो माथी उठाएर तिम्रो निधार आँखा गाला र ओठ सम्मै मायाले चुम्नु छ ।
हो सानेकी आमा एकातिर जिम्मेवारी ले खप्लक्क निलेकोछ अर्को तिर मन भरी तिम्रो अवस्था को अवगतले हरेक दिन पिरै पिरले थिल्लिएको छु, केही दुखसुख सेयर गर्न पठाएको मोबाइल पनि सानेले खेलेर फुटाइहालेछ नत्र त तिमी र सानेको त्यो मायालु चेहेरा भिडियो कलमा घन्टौ हेरेर बिताउने रहर थियो, खैर ठिकैछ मान्छेको ज्यान भन्दा ठूलो मोबाइल हैन त्योत भोलि पनि किन्न सकिन्छ पिर नगर्नु है ल ।
सानेकी आमा हातको मैला सुनका थैला के गर्नु धनले, साग र सिस्नु खाएको बेस आनन्दी मनले भने झै दुख गरेर गाउमै बसेको भएपनी हुन्थ्यो तर के गर्नु रातदिनको भोको पेट अनि हरेक बर्खायाममा चुहिएको छानाले संगै बस्न दिएन, उता सरकार कोहि भोको हुनुपर्दैन भनेर भाषण दिन्छ यता हामी जस्तो ९० लाख युवा युवती र गरिब हरु हरेक दिन पसिना बेचेर अर्काको देशमा रगतको आँसु पिउदैछौ यो हाम्रो बाध्यता हैन नियती हो राजा नियती ।
सानेकी आमा खैर छोडौ यस्ता दुख पिर र गुनासाका पाटा हरु बरु तिमी लाई थाहाछ ? आजको दिन तिम्रो जन्म दिन अनि आजैको दिन मेरो पनि जन्म दिन अझ संयोगले यस्तो बनायो कि आजैकै दिन हाम्रो प्रणयदिन पनि त्यसैले पनि आजको दिन दुखको कुरा गर्ने हैन है ल, एकआपसमा प्रेम, अनुराग बाड्ने दिन हो, त्यसैले आज हामी दुबैलाइ जन्म दिनको शुभकामना र प्रणयबन्धन को धेरै धेरै पुस्प गुच्छा सहित न्यानो शुभकामना ल !
अनि साच्चै काली प्रेमलाइ तिमिले कसरी बुझेको छौ मलाइ थाहा छैन तर मलाइ यति थाहाछ कि तिमिले प्रेमलाइ बिबाह नै अन्त्य ठानेकी छैनौ किनभने जुनबेला म आफ्नै बाट लखटिएको थिए, त्यो बेला त्यो घडिमा मेरो दुखको ओत बनेर तिमिले आफ्नै जन्म दिएको बा को कुरालाइ पनि वास्ता नगरी मेरो हात थामेकी थियौ, हो तिमि ब्राह्मण कि छोरी अनि म तामाङ को छोरो त्यस्माथी पनि म सानो जातको अनि चिम्से आँखा नेप्टो नाक ठूलो निधार साच्चै भन्ने हो भने म अजबको बेढङ्गको तैपनी प्रेममा तिमिले केही हेरेनौ न मेरो रुप हेर्यौ न मेरो जात हेर्यौ न मेरो गरिबी हेर्यौ सबथोक लाई भुलेर मलाइ तिम्रो आफ्नो बनायौ र तिमी जतिको प्रेमलाइ म बुझ्न सक्दिन सानेकी आमा साच्चै बुझ्न सक्दिन,
अनि तिमी जतिको प्रेमलाइ परिभाषा पनि गर्न सक्दिन किनकी सानेकी आमा, जब म प्रेमको गहिराइमा डुब्छु र अल्मलिन्छु आखिर प्रेम केहो भनेर अनि सोच्छु प्रेम त फुल हो, तर फेरि यसो सोच्छु धत प्रेम फुल हैन किनकी फुल त बिहान फुलेर साँझमा ओइलाउछ, जस्तै कि रातभर फुलेर बिहान झरेर जान्छ पारिजात, उसोभए फुल प्रेम हुनसक्दैन किनकी फुल झै फक्रीएर क्षणभरमै झर्दैन प्रेम, अनि फेरि सोच्छु प्रेम पहाड हो, फेरि सोच्छु यो पनि हैन किनकी पहाड त टुट्छ अनि हो यो आफै टुट्दैन यहाँ मान्छेले ती पत्थर हरु तोड्छन फुटाउछन, उसोभए के प्रेम सागर होत ? अहँ ! त्यो पनि हैन किनकी यहाँ मान्छेहरु पिएर कहिले थाक्दैनन, र रित्याउछन पिएरै, म अनुत्तरित नै भए सानेकी आमा किनकी मेरो लागि ती फुल, पहाड अनि सागर हैनन सिर्फ तिमी हौ मेरो प्रेम र तिमिले दिएको मैले रंगाएको तिम्रो सिउदो र त्यो बाबा भनेर बोलाउने सानो अबोध हाम्रो साने ।
सानेकी आमा, कुरा जति गरेपनी सकिदैन, बिरामी मान्छे पत्र पड्दा पड्दै थाकेर निदाउछौ होला, बरु अन्त्यमा पल्लाघरे काका तल घोर्लेटारको मामा माइजू, र बुवा आमालाइ मेरो तर्फबाट साइनो मुताबिकको नमस्ते ढोग सुनाइ देउ है ल । बरु मिल्छ भने पर्तिर काकिको मोबाइल मागेर एकदिन भिडियो कल गरन है, तिमी लाई र सानी लाई हेर्ने ठूलो धोको छ भन्दै आजको पत्रको बिट मार्न चाहान्छु असिम असिम माया र प्यार हरु तिम्रो सामु पोखेर । हस्त पत्र लामो भयो बिदा भए ल ।
तिम्रै प्यारो महाराज चिम्से सानेकी बा।
Posts
