कथा- भाग-९, एउटा प्रेम यस्तो पनि ।

भोलिपल्ट बिहान आज शनिबारको दिन पनि मेरो बेलुकिको नाइट डिउटी भएकोले बिहान अलिक अबेर गरेर उठे, बिहान बिउझदा हिजो झै सुर्यले झ्यालको सानो खिट्किनी बाट पर्दालाई धकेल्दै भित्र नियाल्ने कोशीस गर्दैथियो, जसोतसो पर्दाको पारदर्सिता छिचोलेर मेरो सिरानी हुँदै मेरो आँखामा ठोकिन आइपुगेको थियो बिहानैको कलिलो सुर्य, बिहानको तेजिलो र तिखो किरणले मेरो आँखाको ज्योति लोलायो, हत्केलाको छायाँ बनाउदै बाहिर पटी नियाले, घाम एकहात माथि आइसकेको रहेछ, तर हिजो जस्तै क्याम्पको कम्पाउन्ड र ग्राउन्डमा होहल्ला र गेम खेल्ने भिड थिएन, आज शनिबार देखी बिहीवार सम्म प्रायजसो सबैको डिउटी सुरु भएकोहुन्छ, त्यसैले पनि प्राय रुममा एकाध बाहेक सबै सुन्सान नै हुन्छ, त्यसैले बाहिरको होहल्लाको माहोल नदेखेपछी अलिकती नरमाइलो जस्तो लाग्यो, कताकता एक्लो भएको जस्तो महसुस भयो, अल्छिले गाजेर मनलाई भारी बनाउदै बेडमै घरि दाँया र घरि बाँया गर्दै पल्टिरहे, केहीबेर पछी केही सिप नचलेर जिउलाई तन्काउदै ताउल बेरेर किचेन तर्फ लागे, किनकी सँधै कफी र तोस बनाएर ल्याइदिने मगर भाई बिहानै पाँच बजेनै अफिस गैसकेको थियो, उ हुँदा प्राय उसैले बनाएर ल्याइन्दिन्छन बसेकै ठाउमा कफी र तोस, अनी कहिलेकाही फाट्टफुट्ट मात्रै म आफु बनाएर खाने गर्छु, त्यसैले मनले मानिनमानि अल्छि मान्दै किचेन गए, पानी गरम गरेर कफी बनाए र ड्राइ तोस बनाएर खाएसके र पुन रुम तर्फ नै फर्किए, सँधैको नियमित कर्म झै श्यामपु, साबुन, सेबिङ्ग क्रीम, रेजर बोकेर बाथरुमा तर्फ लागे, बाथरुमको फ्रेसहुने सबै कार्य सकेर पुन बेडमा बसेर नेट अन गरेर मोबाइल तर्फ नजर पुराए, मोबाइल अन गरे, मोबाइल मा नेट खोल्ने बित्तिकै फेसबुक ट्विटर र टिकटकको पचासौ नोटिफिकेसन आएको रातो सिग्नल देखायो, पालैपालो सबै एप्लिकेसनको नोटिफिकेसन चिहाए, खासै त्यस्तो केही थिएन फेसबुक र टिकटकमा, मात्रै कमेन्ट र लाइक गरेको बाहेक अन्य नोटिफिकेसन केही थिएन, दुबैतिरको हेरिसकेर ट्विटर तिर छिरे, ट्विटरको वालभरी गूड मर्निङ र अन्य ट्विट हरु असरल्ल छरिएका रहेछन, अनी त्यस्तै गरेर डिएम भित्र पनि प्रबेश गरे त्यहा पनि सबै साथीहरुको गूड मर्निङ विसलाई रिप्लाई गरे, अन्तिममा केहीदिन देखी अन्जान बनेर म संग संबादमा रहेकी उनले पनि गूड मर्निङ पठाएकी रहेछिन जसरी हिजो अस्ती पठाउथिन, आजपनी उसैगरी लेखेकीथिन, गूड मर्निङ हजुर, अझै उठ्नु भएको छैन, कुम्भकर्न अझै कती सुत्नुहुन्छ, उठ्ने बेला भाको छैन, मायालु अनी आत्मिय मर्निङ विस थियो उस्को मेरो लागि, मेसेज पढिसकेर मैले पनि जवाफ फर्काए गूड मर्निङ हजुर, आराम छु, आरामको कामना गर्दछु, अनी मत बल्ल उठेको, उठेर पनि खासै केही काम छैन रात्रीकालिन डिउटी हो मेरो भनेर जवाफ सेन्ड गरे, शायद उनी बिहानको गूड मर्निङ विस गरेर बिहानको खानपिन भान्सको धन्दामा ब्यस्त बनेकी थिन होला, त्यसैले मेरो मेसेज सिन गरेको देखिएन, उताबाट जवाफ न आएपछी केही अल्छि लाग्यो के गरौ कसो गरौ जस्तो भयो, रुमको बसाइ र एक्लोपनलाई भागाउनलाई ठुलो आवाजमा बडेमानको स्पिकरमा शोभा गुर्तुको एउटा हिन्दी गीत बजाए, एकतमासले गीत बज्दै गयो, बजी रहयो म एकाग्रतमा झन हराउदै गए, गित एकतामसले बजी नै रहयो,

रंगी सारी गुलाबी चुनरिया रे

मोहे मारे नजरिया सांवरिया रे

जाओ जी जाओ, करो ना बतियाँ

ऐ जी बाली है मोरी उमरिया रे

मोहे मारे नजरिया सांवरिया रे

रंगी सारी गुलाबी चुनरिया रे

पहनी सारी गुलाबी चुनरिया रे

मोहे मारे नजरिया सांवरिया रे

रि-मोडमा राखेर छोडि दिएको गित लगतार त्यही गित सकिदै दोहोरिदै बज्दै थियो, फेरी मेरो बानी पनि अचम्मको छ, मलाई कुनै पनि गित भित्रै दिल देखी मन पर्‍यो भने कती दिन सम्म त्यही एउटै गित रि-मोडमा राखेर घन्टौसम्म सुनिरहन्छु, र गित संगै बगीरहन्छु, नजाने कहाँ कहँ सम्म गितको भावमा बगेर कयौ सपनाहरु देख्छु कयौ रहर हरु सजाउछु, कयौ कल्पनाको उडान भरेर चिसो सगरमाथाको आरोहण गरिरहेको हुन्छु, ति आरोहण भित्र एउटा युगान्तकारी आदिम युगल जोडीहरुको बैशमा एउटा अत्रिप्त प्रेमको प्यास मेटाउछु, अनी भावनाको संसार बाट स्खलित बनेर फेरी सिथिल हुन्छु कयौपटक यसरी नै आरोह गर्छु र बेशी झरेझै अबरोह गर्छु, यो कयौ पटक मेरो जिबनमा र मस्तिस्कमा दोहोरिरहन्छ,

साच्चै भन्ने हो भने आजसम्म म आँफैले कसैसंग भौतिकरुपी मान्छे नारी जाती संग गहिरो प्रेम गरेको छुइन, भलाही मैले बिहे गरेको बिसौ बसन्त पार गरिसकेकोछ, तिनै बैबाहिक जिबनबाट दुई सन्तानहरु भए, मेरो जिबनसाथिले आफ्नो पतिको धर्मपत्नी हुनुको धर्म निभाइ दुई सन्तान दिएर पिता हुने अहोभाग्य जुराइदिएकोछ, हिजो कसैको छोरोबाट आज बाउ भएकोछु, तर पनि आफ्नै परिवारको कर्तब्य र नतिक्ताको पती र बाउ बाहेक मैले अन्य प्रेम कहिले गरिन वा गर्न जानिन, मेरी उनी कहिलेकाही भन्ने गर्थिन, तपाईंत कस्तो हुनुहुन्छ, कहिले आफ्नो श्रीमतिलाई प्रेम नै जताउनुहुन्न, कुनै दिन तिमीलाई माया गर्छु भनेर माया जताउनुहुन्न, म तपाईंकी हो अनी तपाईं मेरो हो भनेर त्यो प्रेम कहिले देखाउनुहुन्न, कस्तो मन छ है तपाईंकोत, उनी प्रश्न गर्थिन, म उनितिर हेर्दा पनि नहेरी कयौपटक जवाफ दिन्थे के माया भनेको गालामा चाटेर वा भनेर मात्रै हुनेहोर, मेरो जवाफ उस्लाई रुखो जस्तो लाग्दो होला र अनुहार अध्यारो बनाएर कित भान्सा कोठा तिर लाग्थिन, कित बेडरुमा तिर सरसामन मिलाउन लाग्थिन, हुन पनि हो म उनिहरुलाई रेखदेख सबै गर्थे तर माया गर्छु कहिलै भनिन, आज कतै घुम्न जाउ वा कतै बाहिर गएर खाउ कहिले भनिन शायद उस्ले त्यो आत्मियता प्रेम महसुस गर्न चाहन्थिन, त्यो देखावटी ढंग कहिले देखाउन आएन, बरु अरुको कयौ कथा उपन्यास हरु पढेर वा अडियो बुक सुनेर तिनै पात्र भित्र धेरै पल्ट बगेकोछु, तिनै पात्रहरुलाई पटकपटक प्रेम गरेकोछु, मायाले स्नेहाले स्वप्निल मैथुन हरु गरेकोछु, तर मेरो प्रेम र आसक्ती ति पात्रहरु लाई अहं फिटिक्क स्विकार्य हुँदैन, उनिहरु मलाई दुत्कार्छन घ्रिणा गर्छन, मेरो दुनियाँको सामु बेइजत गर्छन र मौका मिल्ना साथ तिनिहरुलाई म एकान्त को बहुपासमा पारेर बलत्कार गर्छु, एक पटक होइन कयौ पटक होइन हजारौ पटक बारबार बलत्कार गर्छु र मेरो प्रेमको उपहासलाई बद्ला लिएर छाड्छु, र स्वपनाको संसार बाट म आफुलाई सिथिल बनाउछु अनी आँफै पुन आत्मा ग्लानिमा जलेर पछुताउछु, जब पछुताउछु तब निन्द्राबाट बिउँझीए झै बिउझदा त्यो एउटा फगत सपना हुन्छ, त्यो एउटा कल्पनासिल्ता बाहेक केही हुँदैन, त्यसैले पनि होला म प्राय जसो अरुले लेखेका कथा काहानी र उपन्यासहरु पड्दा तिनै कथा भित्रको पात्रहरुलाई प्रेम गर्छु, यौन पोख्छु, पछुताउछु अनी बिउझन्छु, झसंङ हुन्छु, कल्पना र भावनाको दुनियाँबाट वास्तविक धरातलमा बिउझदा म कुनै पात्र संग यौन समभोगमा होइन वा कुनै पात्र संग प्रेमिल वार्तालाप हैन मत किताब पढिरहेको वा कुनै उपन्यास कथा सुनिरहेको हुनेरहेछु, अनी सम्झन्छु शायद यो पनि कुन्ठित मान्सिक्ताको उपज होला जहाँ प्रेम बास्ना घ्रिणा सबै भरिएको हुन्छ, मान्छेको एक्लोपन वा प्रेममा असफलता हुँदा यस्तै बिकार हरुको जन्म भएर मान्छेले पशुको झै व्यबहार प्रस्तुत गर्छ र कलीला फुल्नै लागेका कोपिला झै साना साना बालिका हरु बलत्कार गर्छन, हुनसक्छ यो एउटा मनबैज्ञानिक मान्छेको बिकार पनि हो, किनकी मान्छे जब आफुले चाहेको कुरामा सफलता प्राप्त गर्न सक्दैन, कुनै उस्ले चाहेको लक्ष्यमा पुग्न सक्दैन, वा उस्ले कसैलाई गरेको प्रेम धोकामा बद्लिन्छ तब यस्ता कुन्ठित बिचराहरुको जन्म हुन्छ र समाजमा जघन्य ठुलाठुला बलत्कार हत्या जस्ता अपराध हरु हुन्छन, घट्छन, समाजको अर्को पाटोको ऐनाले कुन्ठित र अपहेलित अर्को पाटोको ऐनालाई देखेको हुँदैन, यस्तो अवस्थामा असफलता र धोका खाएपछी उस्ले जिबन देखी नै बैराग्य बनेर कित पागल बन्छ, कित आत्माहत्या गर्छ, कित बलत्कार वा हत्या गर्छ, यो सबै हामी र हाम्रो समाजले गाली र दोसारोपण मात्रै गरेर समय फजुल खर्छ गरिरहेका हुन्छौ कि समाजको यो अर्को डर लाग्दो र कहाली लाग्दो पाटोलाई हामीले सुक्ष्म तरिकाले नियालेकै हुँदैनौ या नियालेर पनि हामीले ध्यान दिदैनौ,

बितेको नौ महिना देखी जब म स्पेस मा पत्र शंदेश, छोटा कथा र कविताहरु सुनाउन थालेको थिए, त्योबेला देखी अलग्गै रमरस र रौनक थपिएको महसुस हुन्थ्यो, त्यतिबेलाको सुरुवाती दिनमा जोश जाँगर र शरीरमा एक प्रकारको स्फुर्ती जागेर आउथ्यो, मनमा एउटा अलग्गै छुट्टै उमंग छाएर आउथ्यो, दिनप्रतिदिन लेख्न आफुले आँफैलाई उर्जा थपिएको महसुस गर्थे, मेरो निभ्नै लागेको दिप झै कलम को निप पुन मोबाइल को कि-बोर्ड र कम्प्युटरको कि-बोर्ड मार्फत अक्ष्यर हरु शब्दमा पारीणत भएर पोखिन थालेका थिए, त्यहिबेला स्पेसमा झुल्किएर मेरो प्रसम्सा गरेर नथाक्ने तिनै नाम बिहिन अन्जान मान्छेको पत्र संदेश प्राप्त गरेदेखी र उस्को कयौ कुन्ठित म प्रतिको प्रेमको नाजवाफ प्रश्नहरुको थुन्चेले थिची राखेर उत्तरहरुको भरिया बनाएर उनी बेपत्ता भएदेखी म पनि पागल झै भएकोछु, कयौपटक बिर्सने कोशीस गरेकोछु, आफुलाई अनेकौ काम र साथीहरुको संबादमा भुलाउने कोशीस गरेकोछु शायद मैले मित्रताको पाठ पड्दा पड्दै उस्लाई प्रेम गरेको रहेछु, अनी यतिबेला उ प्रती म आकर्सित भएको रहेछु भन्ने उ प्रतिको मेरो आसक्तिले बताउदैछ, हरेक दिन स्पेसको बसाइ र रमाइलो पनि उस्को अनुपस्थितिको उपस्थितीको खाली ठाउँ भर्न सकेकोछैन, आजभोलिको स्पेसमा सबै भएर पनि कोही नभए जस्तो, सबैकुरो भएर पनि केही कुरो हराए जस्तो खल्लो, निरस, र उराठ अनी बिरह लाग्दो हुन्थ्यो मलाई भने, यतिका दिन बितेर आज महिनौ भैसक्दा पनि उस्को झझल्को र उस्को यादले सताउन छोडेको छैन, साच्चै नै यतिबेला भने बल्ल म प्रेममा परेको रहेछु, बल्ल मायाको यो मोहमा फसेको रहेछु,कुनै पनि भौतिक नारी शरीर संग प्रेम गरेको छुइन भन्ने आफ्नै भनाइ गलत साबित हुँदै थियो, किनकी प्रेम यस्तो चिज रहेछ, जो मृत्‍यु जतिकै अप्रीय र सक्तिसाली हुदोरहेछ, जो कताबाट कसरी आउछ र हुन्छ, अनी थाहै नपाई मृत्‍यु तुल्य जिबन दिएर फेरी बेपत्ता हुन्छ, यतिबेला सम्म पनि गित निरन्तर अझै बजिरहेको छ, गीत संगै म आफ्नै भावना संग बगिरहेकोछु, मानौ दुई किनारा समाएर नदी समुन्द्र भेट्न् बगिरहेको छ, त्यस्तै म पनि तिनै अन्जान प्रेमको बहकाउमा उनैको प्रेम पाउन बगिरहेकोछु निरन्तर निरन्तर,

सोच्दा सोच्दै मलाई उकुसमुकुस भयो, उस्को याद र सम्झनाले झन झन गाजेर ल्यायो, मन्लाई सम्हाल्न खोज्छु तर पनि फिटिक्कै मन अडिन मान्दैन, के गरेर कसो गरेर मनलाई शान्ता बनाउ म केही सोच्न सकिरहेको छैन, किन मलाई उस्को प्रतिक्ष्याको घडीले यती ब्यग्रता तुल्याउछ, आखिर दुइचार दिन सामाजिक संजालको स्पेस्मा आवाज सुनेकैभरमा र उस्को म प्रतिको प्रसम्सा कै भरमा म यती कम्जोर भएकोछु, जाबो एउटा उस्को पत्र शंदेश के पाएको थिए त्यसैको शब्दहरुको जालमा परेर म हरेक दिन क्षिण बन्दै जादैछु, म टहलिन कोशीश गर्छु, आफुले आँफैलाई बाहिरी दुनियाँमा निकाल्ने कोशीस गर्छु, लामो सास तानेर पुन बेडमा पल्टिएर दाँया र बाँया गर्दै आँखा चिम्लिएर बिर्सन खोज्छु, भुल्न खोज्छु, तै पनि केही जोडबल लाग्दैन मेरो र अन्त्यमा केही सिप नचलेपछी उस्कोलागी एउटा सानो अन्तिम संदेश लेख्छु |

मेरो जिबनको अभिन्न अंग बनिसकेको प्रीय मान्छे

एउटा सास्वत सत्यलाई पन्छाएर तिमीलाई आफ्नो मनको बगैचामा सजाइ सकेको रहेछु, असिमित मायाहरुले म गाजिसकेको रहेछु, त्यसैले त आज तिम्रो अनुपस्थितिमा आफुलाई पाउन छोडिसकेकोछु, त्यसैले कुनै सम्बोधन तिमीलाई नगरि मेरो पलपल जलिरहेको हृदय देखी गुम्सिएका केही गुम्सुम हरु थोरै तिम्रो सामु पोखौकी भनेर पुन झुल्किएकोछु, थाहा छैन तिमी फर्किएर आउछौ या आउँदैनौ केही थाहा छैन, तैपनी मलाई विश्वाश छ कि तिमी कुनै न कुनैदिन फर्किएर आउनेछौ र तिम्रो कौतुहल अनी मेरो ब्यग्रताको असिमित प्रतिक्ष्याको घडी तोडिदिनेछौ र मलाई यो गुम्सिएको जेलखाना बाट मुक्त गर्नेछौ र एउटा मुक्त आकाशको निलो गगनमा निस्फिक्री स्वतन्त्र उड्न मद्दद गर्नेछौ र आफुलाई पनि म संगै एउटै मनको जाहाजामा उडान भर्नेछौ भन्ने सपना देखेकोछु ।

प्रीय मान्छे, अरुत के भनौ तिमीले कल्पनाको बगैचामा प्रेमको फुल रोपेर माली बिहिन बनाएर चटक्क छोडेर बेपत्त भएदेखी म साचिकै तिम्रो मायाको सन्सारीक मोहमा थकित भएकोछु एउटा कुनै बटुवा पहाड चड्दा थाकेको होस, सुन्दर हिमालहरुको आरोहण गर्दा पनि आरोहिले अक्सिजन नपाएर फोक्सो फुलिए झै तिम्रो प्रेमको अक्सिजन नपाएर जिबनको आरोह उकुस्मुकुस भएको एउटा पर्बतारोही झै भएकोछु, प्रेम र माया संग सख्त घ्रिणा गर्ने मान्छे म तिम्रो आगमन पछी आफुले आँफैलाई प्रेम गर्न थालेकोछु, आफ्नै जिबन प्यारो लाग्न थालएकोछ, चारैतिर जतासुकै सन्सारीक मोह माया मोह भएको देख्न थालेकोछु, तिम्रै देन हुन यि जिबन जिउने कला सिक्न लागेको पनि, तिमी थिएनौत जिबन लाई रंगबिहिन सादा चलचित्रको रिल झै सम्झन्थे म आफुलाई, प्रेममा रमाउनु भनेको कुहिरोमा काग हराए जस्तै आँफैलाई हराउनु हो, पिडा दिनु हो, दु:ख दिनु हो भनेर सम्झन्थे, आज त्यस्तो मान्छे प्रेमिल प्रेमी भएकोछु, मलाई जिन्दगी देखी बाच्ने रहर जागेर आएकोछ, मलाई हरहालतमा बाच्नुछ, जिउनुछ अनन्त अनन्त सम्म तिम्रो प्रेमको मुनामदन भएर ।

तिमीले जुन बेला खोपी शंदेश छोडेर गएकी थियौ, जुन शंदेश पाएर म कती पागल झै भएको थिए, अनी कयौ पटक लगाएर दोर्याइ तेराइ कती पटक पढे त्योत मलाई मात्र थाछ, भगवान भन वा इश्वर जेभन तर प्रेमको मायारुपी परमात्मा अहिले आएर बल्ल बुज्दैछु कि प्रेम साचिकै एउटा अद्रिश्य सक्ती रहेछ, देबहरुको परमात्मा रहेछ, परमात्मा भित्रको आत्मा हरुको अन्तरअत्मा रहेछ, कल्पना भन्दा बाहिरको सक्तिशाली हतियार रहेछ, ब्रम्हाको भ्रम्हास्त्र रहेछ, जस्ले थाहै नपाई अस्त्र प्रहार गर्छ, बिनास गर्छ, तिनै भ्रम्हास्त्रले एउटा अप्रीय कुरुक्षेत्रको अन्त्य गर्छ, अनी तिनै भ्रम्हास्त्रहरुले प्रेमको युद्दमा जित्न नजान्दा मुटु छिया छिया बनाउछ, धुजा धुजा बनाउछ हृदयलाई अनी थाहै नपाई जिन्दगी घाटको मलामी बनाउछ, तर तिनै प्रेम को पर्याबाची मायाले मोह पनि जगाउदो रहेछ, जस्ले जिन्दगी तहसनस पार्ने मात्रै होइन, जुन झै डुब्न लागेको जिबनलाई पनि डुङ्गा झै किनरा तारने रहेछ, जिबन सोचेको भन्दा सुन्दर र अकल्पनिय सुखद प्राप्त गराउदो रहेछ, आज त्यही प्रमाण हौ तिमी मेरो जिबनको लागि किनकी जिबन भुलेको मान्छेलाई जिबन चिनाउने मद्दत गर्यौ तर त्यही जिबन सिकाउने मान्छेले आज यसरी अचानक बेपत्ता भएपछी फेरी जिबनलाई घरको न घाट को सम्झना थालेकोछु, जिन्दगी लाई न मार्न सकेकोछु, न जिउन सिकाउन सकेकोछु बिल्कुलाई भिरको चिन्डो उधो न उभो भने झै भएकोछु ।

प्यारो मान्छे, सामाजिक संजालमा भेटेर सुनेर गरेको आभास द्वारा गरिएको प्रेममा नत तपाईं मेरो लागि भौतिक प्रमाण हुनुहुन्थ्यो, नत म तपाईंको लागि, सिर्फ एउटा ट्विटरको स्पेस्मा भावनात्मक रचनाहरुको सेयर र आत्मिय संबादलेनै त हो हामी नजिकिएको पनि, नत्रत त्यो भन्दा अर्को बैकल्पिक श्रोत साधन र माध्यम नै केनै थियोर, जस्ले हामी दुबैलाइ नजिक तुल्याउने वा पहिचान गराउन सक्ने वस्तुहुन, ति माध्यम हरु नहुँदा नहुदैको बाबजुद पनि हामी एक अर्कामा नजिकिएका थियौ, एकअर्काको आत्मा छाम्न तयार थियौ, एकले अर्कालाई महसुस गर्न सुरुवात गरिसकेका थियौ, त्यसैलेत हामी एक अर्कामा समाहित हुँदैथियौ, नत्र त मैले न हजुरलाई देखेको नत हजुरले मलाई नै, उसोभए यि सब हुँदाहुँदै पनि आज मलाई सवालहरुको पहाड खडा गरिदिएर किन हराउनु भयो, किन बेपत्ता हुनुभयो, आखिर त्यस्तो कुन बिलखबन्दमा पर्नुभयो र, म देखी एकाएक टाढा हुनुभयो, वा मैले कुन जुनिमा तपाईं माथि अन्याय गरेको थिएर त्यो जन्मको बद्ला अहिले यतिबेला लिएझै बदलाको स्वभाब देखानुभयो, जहाँ मान्छेका सम्बन्धहरु अन्जान ब्यक्ती बाट तपाईं तिमी र त हुँदै निरन्तर अगाडि बढीरहन्छन, तर हामीत एक अर्कामा त त, परैजावोस तपाईं बाट अर्को सम्बोधनको खुट्किला पनि चढेकै थिएनौ, जस्को कारण आज पनि म हजुरलाई तिमी भन्न नसकेर तपाईं भनेर पुकार्दैछु, चाहे त्यो मेरो घमन्ड सोच्नुहोस् या आत्मियता नभएको, तर म आज सम्म तपाईं सामु तिमी शब्दको सामु सम्म न-आइपुग्दै प्रेमको रस्वादन देखाएर बिलिन हुनुभो, जो, रातभर देखिने सपनामा हुनुहुन्थ्यो र, बिहान हुँदा सबै बिलिन भए, साच्चै भनुम भने एकले अर्कालाई प्रेमको अनुभुती र आसाय ब्यक्त गरिसक्दा पनि हामी को हौ, के हौ, हाम्रो नाम, जात धर्म ठेगाना केहो, त्यो पनि जान्न नपाउदै बिछोडिए झै बिछोडिन पुगेका छौ, अलाप भएकाछौ, आज सम्म हामी हाम्रै परिचय संग अन्जान छौ कि मेरो लागि तपाईं को परिचय केहो र मेरो परिचय तपाईंको लागि केहो, जहाँ आपसी परिचयको मित्रता वा सम्बन्धको पहिलो खुड्किला पार नगरदै अनुभुतिमा रमाउने कस्तो पागल थियौ हामी जस्को पारीणाम स्वरुप आज तपाईं सामु संपर्क गर्ने कुनै ठेगाना म संग छैनन, यदी हामीले सम्बन्धको पहिलो खुट्किलो भनौ वा औपचारिकता पुरा गरेको भए कम्सेकम आज तपाईं स्पेसमा जोडीन नपाउदा वा मलाई मेसेज गर्न नपाउदा म आँफै कल वा अन्य कुनै उपाय अपनाएर भएपनी तपाईंको खोजखबर गर्न सक्ने थिए, तपाईंको जुन फेसबुकको एकाउन्ट भनेर अन्दाजी लख काटेर त्यो प्रोफाइलको तस्बिर लाई हजुर नै भनठाने तर आज त्यो पनि तपाईं हुनुहुन्न कि भन्ने संका उब्जेकोछ म,मा, किनकी तपाईंको प्रोफाइल भनिएको त्यो फेसबुकको वालमा हरेक दिन जसो म गएर हेर्ने गर्छु, ताकी तपाईंको कुनै न कुनै सुराक मिलोस मलाई र तपाईं सकुशल हुनुहुन्छ भन्ने मात्रै जानकारी पाएभने पनि मेरो लागि आनदको श्वास हुनेछ, तर त्यहा त न कुनै अपडेट छ न केही, बरु भएका सामाग्री पनि उल्टै सबै प्राइभेसी गरिएकाछन ।   

प्रीय मान्छे, एउटा झिनो आसा साचेर हजुरलाई प्रश्न गर्दैछु, आखिर मलाई त्यो स्पेसको बसाइमा त्यतिधेरै हौसला दिएर उर्जा बन्ने किन प्रयत्न गर्नुभयो, मलाई लेख्न वा भन्न मन नलाग्द पनि हरेक दिन मोटिभेट गरिगरी मेरो हौसला किन बुलुन्द गर्नुभयो, तपाईं भित्र यो छ, त्यो छ भन्दै म भित्र प्रबेश गरेर किन मेरो आइडल बन्ने कोशीस गर्नुभयो, अरुत अरु, हामी एक अर्कामा समाजिक संजालमा जोडीएको असल साथी मात्रै हौ भन्ने रटान लगाउदा लगाउदै अन्त्यमा आँफै किन प्रेमको परिभाषा सोध्नुभयो, त्यती मात्रै हैन, म मेरो आफ्नै महाराज लाई भुलेर तिमीलाई प्रेम गर्न थालेछु भनेर उल्टै मलाई प्रेम गर्नुहुन्छ कि हुन्न भनेर प्रश्न किन गर्नुभयो, मैले गरेको प्रेम सहि हो या गलत भनेर मेरो मुखबाट किन उत्तर हरु खोज्नु भयो, जिबनमा बिपरित प्रेम केहो थाहा नपाएको मान्छेलाई किन प्रेम सिकाउनुभयो, सपना देख्न नजान्ने मान्छेलाई किन सपना देख्न सिकाउनुभयो, आखिर अहिले आएर गुमनाम हुनुनै थियोत किन आसाय सम्साय राखेर, प्रेमै प्रेमको फुलबारिमा लगेर छोडि दिनुभयो, तपाईंले नै भन्नु भएको हैन कि म आफ्नो सिउदोको श्रीमान हुँदाहुँदै पनि मेरो महाराज कहिले निदाउछ र म तपाईंको कल्पनामा हराउ झै हुन्छ भनेर, आफ्नो जिबनसाथी मस्त निन्द्रामा हुँदा म भने तिमी भित्र र तिम्रो कल्पनामा कयौ रात छर्लङ्ग भएको पत्तै पाउदिन, तिमीलाई गुमाउने डरमा रातभर कतिबेला कती सिरानी भिज्छन थाहै पाउदिन भनेर भन्नु भएको तपाईंले नै हैन, मलाई मेरो यि सवाल हरुको जवाफ चाहियो, जुनबेला एकदिन यो सन्जालमा फर्किनुहुनेछ, यदी यो माथिको प्रश्न हरुको जवाफ दिने हिम्मत छैन भने मलाई मेरो भावना जस्तो कोमल हृदयमा खेल्ने अधिकार तपाईंलाई कस्ले दियो ।

प्रीय मान्छे, म पनि मान्छे हुँँ, मलाई पनि पिडा हुन्छ, दुख्छ, असैय हुन्छ, भत्भति पोल्छ, चेतनाबिहिन पशुप्राणी लाई त प्रेमले बाधेर राख्छ अनी टुटाउछ भने मत मान्छे हुँँ आखिर, म भित्र चेतना र शंबेदना भन्ने दुबै चिज छ, जस्ले टुट्न फुट्न र रुन सक्छु, त्यसैले मेरो बिन्तिछ, यसरी कसैको भावनामाथी खेल्ने अधिकार हजुरलाई छैन, कसैको निरिहताको शंबेदनशिल्तामा माथि टेकेर हृदयमा प्रहार गरेर चोट बनाउने अधिकार छैन, सक्नुहुन्छ भने प्रेम दिनुहोस म सदैब साथ निभाउन सक्छु, तर यसरी सपनाको आकाश गंगा सयर गराएर म दुर्घटना हुन चाहन्न ।

र, अन्त्यमा भन्न चाहन्छु, तपाईंले इच्छा ब्यक्त गर्नुभएको मलाई छुएर बहने हावाले तपाईंलाई छुएर अंकमाल गरोस, तपाईंको घरको बार्दलिमा बसेर पिएको कफिको तातो बास्फिकरणले मलाई छुएर फर्कियोस र तपाईं लाई अनुभुती देवोस, अबत ति सबै हावा र कफिको बाफ पनि बासी बनेर कतै बिलिन भैसक्यो होला, अब त्यस्ले तपाईं लाई छुला नछुला वा छुएर पनि तपाईंको मन मस्तिस्कमा प्रेमको न्यानो स्पर्स दिन नसक्ला त्यसैले पुन माथिको मेरो सवाल हरुको जवाफको प्रतिक्ष्या गर्दै अर्को मिठो सुनदर चिसो उस्णको शिशिर पठाएको छु, आशाछ त्यस्ले तपाईंलाई छुएर अंकमाल गर्दै भन्नेछ, म पारीजातलाई छुएर फर्किएको हुँँ मलाई अंकमाल गरेर अनुभुती गर कि जहाँ तपाईंलाई तपाईंको पारीजात बाटो कुरेर पर्खिरहेकोछ भनेर, अनी लाखौं माया र चुम्बन हरु पनि, हस्त अहिले लाई यती नै आशाछ दुबै पत्रको आधिहुरी लिएर फर्कनेछौ सँधैलाई प्रेमिल भएर, अनी प्रेमलिन हुनेछौ म भित्र मलाई पराजित गरेरै छाड्ने छौ आशा गर्छु, भन्दै बिदा हुन्छु अहिलाई हस्त बाइ ।

उही हजुरको पारीजात ।

पत्र लेखी सके, पत्र के भनु मेसेज, लेखिसकेर एकपल्ट सरसर्ति आँफै पढे, कतै केही छुट्योकी भनेर दोराएर पढे, जहाँ पुन अर्को पल्ट मेरो माया कतै नछुटोस भनेर, त्यसपछी उस्को ट्विटरको डिएम मार्फत मेसेज सेन्ड गरे, चाहे उ फर्किएर आवोस या नआवोस तर मेसेज लेखिसकेर केही थोरै भए पनि आफुलाई आनन्द महसुस भने गरे, केही हलुका महसुस गरे, लाग्यो मेरो शंदेश उ भएको ठाउमा पुग्यो, र उस्ले पढिसकी म यस्तै खुशीमा आलादित भए, कल्पना मै सहि आफुलाई स्फुर्ती महसुस गरे, शरीर तन्काए टेबलमा राखेको सानो टेबल घडी लाई हेरे, घडीमा दिनको एक बजाइ सकेको रहेछ, ओहो उस्को कल्पना र संदेश लेख्दा लेख्दै आजको सनिबारको दिन पनि जान लागेको थाहै पाइनछु, अनी हतार हतार गर्दै बेड बाट उठे, मोबाइल चार्जमा राखे, किचेन तर्फ लागे, फ्रीजमा खाना सब्जी दाल सबैथोक बनाएर रुमको मगर भाईले राखिसकेको हुनाले, खाना र सब्जी दाल फ्रीज बाट निकालेर माइक्रोवेब मा राख्दै गरम गरे, खान खाए, केहीछिनमा खाना खाइ सकेर पुन रुम फर्किएर बेडमा पल्टिदै घडीमा बेलुकिको चार बजेको आलाराम फिट गर्दै बेडमा आरामको लागि पल्टिए, गीत अझै उस्तै गरेर अहिलेसम्म बजिरहेको थियो लगतार उही गीत, रि-मोडमा भएकोले गर्दा मैले केही गर्नै नपर्ने गीत आँफै सकिदै फेरी दोहोरिदै बज्दै गर्दै थियो ।

रंगी सारी गुलाबी चुनरिया रे

रंगी सारी गुलाबी चुनरिया रे

मोहे मारे नजरिया सावरिय रे

मोहे मारे नजरिया सावरिय रे

रंगी सारी हो

पेहेनी सारी गुलाबी चुनरिया रे

मोहे मारे नजरिया सावरिय रे

मोहे मारे नजरिया सावरिय रे

बेडमा पल्टिएर आराम गर्दैथिए, अचानक मोबाइलमा रिङ्गटोन बज्यो, खाना खाएर ढल्किएर निन्द्रामा झम्किनै लागेको रहेछु, तर्सिएर बिउँझीए, कल रिसिभ गरे, हेलो दाई बेलुकी म आउन अलिक ढिलो हुन्छ होला तपाईं लुगा लाएर तयार भएर बस्नुहोस् है, फोन कम्पनिको ड्राइभरको थियो, मैले हुन्छ भन्ने छोटो उत्तर दिएर कल काटी दिए, त्यसपछी निदाउन लागेको आँखा खुलेपछी फेरी एकछिनको लागि निन्द्रा नै बिच्किएर सुत्नै सकिन, पुन फेरी फेसबुक तिर आँखा घुमाए, त्यता पनि दसैंको टिका लगाएको फोटो र केही फेसबुक फ्रेन्डहरुको जन्मदिनको फोटो बाहेक खासै केही पोस्ट भएकोथिएन, अल्छि मान्दै केही दसैंको फोटोमा बडा दसैं तथा ठुलो टिकाको हार्दिक शुभकामना भन्दै कमेन्ट गरे भने केही चिनेको साथीहरुको जन्मदिनको नोटिफिकेसन र फोटोहरुमा जन्मदिनको शुभकामना भन्दै विस गरे, केहीछिनको फेसबुक को टहल्ता छोडेर टिकाटक तिर छिरे, त्यता पनि खासै केही रमाइलो मनोरन्जन प्राप्त भएन, केही तरुनिहरुको भिडियो र केही बुडीमाउ हरुको भिडियोमा मख्ख पार्दै कमेन्ट गरे, कसैलाई wow you are beautiful लेखे, केहीलाई you are really looking pretty हजुर लेखे, अनी केही उमेर ढल्किएका आन्टी हरुको भिडियोमा भने you are looking gorgeous भन्दै मख्ख बनाउदै कमेन्ट पोस्टिए, मलाई के थियो र, मान्छेलाई मख्ख पार्नुन थियो, जाबो सोसियल मिडियामा आएर मैले कसैलाई नराम्रो भन्नु पर्ने केनैपो थियोर, म प्राय कमेन्ट गर्दा कहिले कसैलाई गाली वा नराम्रो शब्द प्रयोग गरेर कसैको मन दुखाउन चाहन्न, जो मान्छे अन्जान छ जस्ले मेरो केही बिगारेको छैन जस्लाई हामी एक अर्कालाई देखेको चिनेको छैनौ भने तिनिहरुलाई मैले नराम्रो भनेर कसैको चित्त दुखाउनु वा कसैको पन्द्र सेकेन्डको भिडियो हेरेर कसैको मजाक उडाउनुनै केनैपो थियोर ।

टिकटकको भिडियो हेर्दाहेर्दै पुन आँफै फेरी निन्द्रामा झप्किन लागेको रहेछु, मोबाइल हातबाट खसेर मेरो अनुहारमै पर्‍यो, म तर्सिएर उठे, मोबाइल लाई फेरी चार्जमा राखेर एसी खोलेर सुत्न मात्रै के लागेको थिए, पुन उही केही दिन देखी गूड मर्निङ भन्दै आफ्नो मनको सुख दु:ख सेयर गर्दै प्रेमको परिभाषा सोध्ने तिनै अन्जान मान्छे डिएममा मेसेज गर्दै झुल्किन, सर नमस्कार ! आरामै हुनुहुन्छ, उनको मेसेज पढ्ने बित्तिकै जवाफ फर्काए नमस्कार हजुर, आरामै छुत, सवाल झै छोटो उत्तर फर्काए मैले पनि, सरि हजुर, अन्जान्मै उस्ले माफि मागिन, म छक्क पर्दै सोधे, केको सरि नि हजुर, मेरो सवाल हुन नपाउदै उस्ले हासेको इमोजी पठाउदै भनिन हैन आज बिहान गूड मर्निङ मेसेज देखी बिहानभरी र दिनभरी ब्यस्त बने, आज अलिकती घरमा पाहुनाको आवतजावत थियो, त्यसैले हजुर संग दिउसो केही छिन कुरा गर्छु भन्दाभन्दै पनि समय मिलाउन सकिन, त्यसैले सरि मागेकी, उनले लामै स्पष्टिकरण दीन, उन्को स्पस्टिकरणले लाग्थ्यो म उस्को सुख दु:खको बहना सुनिदिने एउटा असल मित्र बनेकोछु, उस्को आत्मिय साथी बनेको रहेछु, तर यता आफ्नो भने अरुकसैको प्रेम पिडामा बिछिप्त बनेर गुम्सुम बनेर बसेकोछु आजसम्म कसैलाई न भन्न् सक्छु, न डाको छोडेर रुएर आफुलाई शान्त पार्न नै सक्छु, तैपनी उनले मलाई आफ्नो बह पोखाउने मिलनसार साथीको रुपमा हेरिसकेकी रहेछिन, त्यसैले त दिनभरी म उस्को खोजिनिती वास्ता नगरि बस्दा पनि मैले कुरेर बसे की ! भन्ने कत्रो पिर बिचरा उस्लाई,र,त माफिको शैलिमा आफुलाई गलत देखाउदै सरि मागिन, सोचे कम्सेकम म कसैको दु:ख सुनिदिन सक्ने हैसियतको त रहेछु, मन्लाई शितल बनाए, र उत्तर फर्काए मैले पनि, हजुरले केही सरि भन्नु पर्दैन, हामी साथी हौ, हजुरले केही बिगारनु भएकोछैन, हजुरलाई फुर्सद मिल्दा कुरा गरौलानी हस भने, उताबाट पनि हस भन्दै छोटो उत्तर आयो, लगत्तै मुटु र नमस्ते गरेको इमोजी संगै अर्को मेसेज गरिन, सर ! आज बोल्न नपाईएला जस्तोछ, हजुर संग धेरै कुरा पनि गर्नुछ, तैपनी आजलाई अहिले नै, गूड् नाइट भने है, भरे फेरी भन्न पाइने होकी हैन, मैले पनि यताको मध्य दिउसो नै हस हजुर गूड् नाइट बाइ भन्दै बिदा गरे, अनी फेरी रेस्ट गर्न भनेर फेरी बेडमा पल्टिए, यो पल्ट भने कसैको कल वा मेसेज आएन त्यसपछी भने मजाले निदाएछु साझको चार बजेसम्म ।

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)
मिती- ५ र ६ कार्तिक २०७८
तदनुसार- २२ र २३ अक्टोबर २०२१