Posts
कविता - दाजै ! बहिनिको अन्तिम चिठी ।
दाजै ! प्रणाम !
बहिनिको तर्फबाट !
सायद भुली सक्नु भयो कि !
तपाइँको एउटि बहिनी छ नि !
बा र आमाको भौतिक संसर्ग बाट
एउटै रगत र एउटै कोख बाट
जन्मिएको हामी दुई सन्तान
जम्मा दुई बर्ष ले मात्र फरक
तर आज बर्षौ भएछ
त्यो माइती गाउँ नदेखेको
संगै हुर्की खेलेको त्यो घुरेन नछुएको
बा, आमा ले आंगान पोलेर
मारे पाप, पाले पुन्य भन्दै
बोकेर त्यो जग्गे घुमाउदै
कुटुम्बको जिम्मा लगाउदा
सबै भन्दा धेरै भक्कानिएर रुने
तपाईं नै होनि !? दाजै !
तर आज बर्सौ भएछ
त्यो पबित्र आगन नटेको दाजै ।
हजुर लाई थाह छ, हाम्रो त्यो बालसखा ?
बा ले नुनको ढाकर बोक्न धरान जादा
फर्किएर झुम्रोको पुतली ल्याउनु भएको थियो
लगभग उस्तै उमेरका हामी
तानातान गर्दै म धेरै रुदा
हजुर आफैले फकाउदै
मेरो हातमा थमाउनु भएको थियो
त्यो झुम्रो को पुतली !
साच्चै म सारै चकचके नि दाजै ?
कौशिको फर्सिको बियाँ पोखाउदा
अम्बाको रुख बाट लड्दा
पानी बोक्ने माटाको घैला फुटाउदा
त्यो कालो कुखुराको माउको
अन्डा फुटाउदा !
घाँस काट्ने भएर हातको औला काट्दा
परालको माचमा आगो लगाउदा
कयौ त्यस्ता मीठो सम्झना हरुमा
कहिले बा ! ले त कहिले आमाले पिट्नु खोज्दा
सँधै मलाइ बचाएर !
हजुर पिटाइ खानु हुन्थ्यो नि है दाजै ?
आज सम्झिदा लाग्छ हजुर लाई
खुब दुख दिएको रहेछु नि दाजै उ बेला ?
त्यसैले त आमा बा को सेस पछि
कहिले फर्केर लिन आउनु भएन
सायद बालपनका बिझाइ सम्झेर नै होकि !
आज सम्म लिन आउनु भएन,
माओवादी को जनयुद्ध संगै
सिउदोको सिन्दुर गुमाए पछित
न जिबनभरिको खसम, न बा, आमा
न माइती नै ! नितान्त टुहुरी दाजै ।
सम्झिदा कयौ तितामिठा याद हरुछन
तर आज जुन सम्झना आकोछ हजुरको
त्यो बर्सौ भयो म टुहुरी भएको
दाजै आमा बा पछि को
बा आमा त हजुर नै हैन र ?
नौ डाडा पारी माइती गाउँ छेकिने गरेर
पराइ घर बिदा गरेपछी
आज बर्षौ भो दाजै
न त्यो गाउँ देख्न पाएँ
न त्यो आगन टेक्न पाएँ
यस्पाली पनि !
दर खाने अघिल्लो दिन सम्म
बाटोभरी आँखा बिछ्याएर बित्यो
क्षितिजको रबि पारी डाडा भित्र लुक्यो,
दाजै ! यसपालिको दशैमा पनि
सायद ! मेरो निधार रित्तै नै हुन्छ होला ?
बर्षौ देखि मेरो दाजै लाई कुरि बस्ने
लालुपाते, सयपत्री र मखमली पनि
सायद ओइलिएरै झर्छ होला
आँगन भरी दाजै ।
दाजै !
दिन बित्यो रात बित्यो
जुगौ बित्यो आज
रोउ भने आँसु छैन
नरौ भने गुमसुम छ छाती
कुन जुनिको कर्म थियो र ?
रिण तिर्दैछु दैब माथी
आधारातमा बलेसिमा कुकुर भुक्यो भने
मेरो दाजै आउने बाटो काडा फुक्यो भने
सम्झिनु बहिनिको चोला उठ्यो
चिम्लिएको आखा भित्र एउटा जीवन छुट्यो
नसजाउनु मेरो शरीर हरियो बाँस माथी
र एउटा फुल चढाइ दिनु मेरो लास माथी
दाजै ! पक्कै एउटा फुल चढाइ दिनु
मेरो लास माथी, मेरो लास माथी, मेरो लास माथी ।।।
रचना - अर्पण योन्जन
मिति - भदौ २४, २०७६
रातको १२:४४
हाल साउदी अरेबिया
दाजै ! प्रणाम !
बहिनिको तर्फबाट !
सायद भुली सक्नु भयो कि !
तपाइँको एउटि बहिनी छ नि !
बा र आमाको भौतिक संसर्ग बाट
एउटै रगत र एउटै कोख बाट
जन्मिएको हामी दुई सन्तान
जम्मा दुई बर्ष ले मात्र फरक
तर आज बर्षौ भएछ
त्यो माइती गाउँ नदेखेको
संगै हुर्की खेलेको त्यो घुरेन नछुएको
बा, आमा ले आंगान पोलेर
मारे पाप, पाले पुन्य भन्दै
बोकेर त्यो जग्गे घुमाउदै
कुटुम्बको जिम्मा लगाउदा
सबै भन्दा धेरै भक्कानिएर रुने
तपाईं नै होनि !? दाजै !
तर आज बर्सौ भएछ
त्यो पबित्र आगन नटेको दाजै ।
हजुर लाई थाह छ, हाम्रो त्यो बालसखा ?
बा ले नुनको ढाकर बोक्न धरान जादा
फर्किएर झुम्रोको पुतली ल्याउनु भएको थियो
लगभग उस्तै उमेरका हामी
तानातान गर्दै म धेरै रुदा
हजुर आफैले फकाउदै
मेरो हातमा थमाउनु भएको थियो
त्यो झुम्रो को पुतली !
साच्चै म सारै चकचके नि दाजै ?
कौशिको फर्सिको बियाँ पोखाउदा
अम्बाको रुख बाट लड्दा
पानी बोक्ने माटाको घैला फुटाउदा
त्यो कालो कुखुराको माउको
अन्डा फुटाउदा !
घाँस काट्ने भएर हातको औला काट्दा
परालको माचमा आगो लगाउदा
कयौ त्यस्ता मीठो सम्झना हरुमा
कहिले बा ! ले त कहिले आमाले पिट्नु खोज्दा
सँधै मलाइ बचाएर !
हजुर पिटाइ खानु हुन्थ्यो नि है दाजै ?
आज सम्झिदा लाग्छ हजुर लाई
खुब दुख दिएको रहेछु नि दाजै उ बेला ?
त्यसैले त आमा बा को सेस पछि
कहिले फर्केर लिन आउनु भएन
सायद बालपनका बिझाइ सम्झेर नै होकि !
आज सम्म लिन आउनु भएन,
माओवादी को जनयुद्ध संगै
सिउदोको सिन्दुर गुमाए पछित
न जिबनभरिको खसम, न बा, आमा
न माइती नै ! नितान्त टुहुरी दाजै ।
सम्झिदा कयौ तितामिठा याद हरुछन
तर आज जुन सम्झना आकोछ हजुरको
त्यो बर्सौ भयो म टुहुरी भएको
दाजै आमा बा पछि को
बा आमा त हजुर नै हैन र ?
नौ डाडा पारी माइती गाउँ छेकिने गरेर
पराइ घर बिदा गरेपछी
आज बर्षौ भो दाजै
न त्यो गाउँ देख्न पाएँ
न त्यो आगन टेक्न पाएँ
यस्पाली पनि !
दर खाने अघिल्लो दिन सम्म
बाटोभरी आँखा बिछ्याएर बित्यो
क्षितिजको रबि पारी डाडा भित्र लुक्यो,
दाजै ! यसपालिको दशैमा पनि
सायद ! मेरो निधार रित्तै नै हुन्छ होला ?
बर्षौ देखि मेरो दाजै लाई कुरि बस्ने
लालुपाते, सयपत्री र मखमली पनि
सायद ओइलिएरै झर्छ होला
आँगन भरी दाजै ।
दाजै !
दिन बित्यो रात बित्यो
जुगौ बित्यो आज
रोउ भने आँसु छैन
नरौ भने गुमसुम छ छाती
कुन जुनिको कर्म थियो र ?
रिण तिर्दैछु दैब माथी
आधारातमा बलेसिमा कुकुर भुक्यो भने
मेरो दाजै आउने बाटो काडा फुक्यो भने
सम्झिनु बहिनिको चोला उठ्यो
चिम्लिएको आखा भित्र एउटा जीवन छुट्यो
नसजाउनु मेरो शरीर हरियो बाँस माथी
र एउटा फुल चढाइ दिनु मेरो लास माथी
दाजै ! पक्कै एउटा फुल चढाइ दिनु
मेरो लास माथी, मेरो लास माथी, मेरो लास माथी ।।।
रचना - अर्पण योन्जन
मिति - भदौ २४, २०७६
रातको १२:४४
हाल साउदी अरेबिया
