बाबुको बेहिसाब जिन्दगी !

कबिता= बाबुको बेहिसाब जिन्दगी

आमा ! को मात्र, कविता लेख्ने हरु
बाबुको बेहिसाब जिन्दगीको
के कविता लेख्छौ र ?
रगतको आहालमा डुबेर
दोस्रो जुनि लिने आमाको
बेअर्थ यदि नलागे
कहिलेकाही !
बाबुको पिठ्युँ को फाटेको जडौरी
पैतालो को चिराचिरा परेको कुरकुच्चा
नङ र मासुको सम्बन्ध चिरिएर
घाउ नै घाउ भएको औला
शिरको टोपी फाटेर
नाम्लोको डाम बसेको तालु
छाला खुम्चिएर चाम्सिएको निधार
सन्तानको खुशिमा मुसुक्क हास्दा
कलेटी परेको त्यो दात
काधमा नाम्लो बोकेर
तिमी ठूलो मान्छे भएको
भबिस्य नियाल्दै
बिहान र बेलुकी आधा पेट खादै
दुई पैसा छुट्ला कि साहु बाट भनेर
आधा निन्द्रा मै भालेको डाक सुनेर
हतारहतार फेरि उस्तै हरेक दिन
जोतिने त्यो गोरु
मेरो बाउ हो भनेर
सिर्फ एउटा शब्द पोख्छौ के ?

हो आमा, हाम्रो जननी हो
हामी आमाको स्टाटस
आमाको कविता
लेखेर कहिले थाक्दैनौ
तर त्यही भबिस्यदाता
बाउको कहिले कविता लेखेनौ ।
खादै गरेको रोटिको टुक्रा बोकेर
बेलुकी फर्किदा आमा लाई
ल ! त्यस्लाइ खुवाउ है भनेर दिने
बाउको कविता कहिले लेखेनौ
तिमी लाई सरम हुन्छ भनेर
टाढाको शहरमा गएर
घामको राप अनि सितको सिरौटो छलेर
बगाएको पसिनाले
तिम्रो युरोपको सपना देख्दै
हरेक दिन जोतिन्छ बाउ
र सम्झिन्छ ।
छोरो इन्जिनियर रे
छोरी डाक्टर रे !
अनि खै अरु के के रे के के ?
थुप्रै सपना हरु देख्छ तिम्रो लागि
तिम्रो बाउ !

त्यसैले त्यो बाउको लागि
कहिले एउटा कविता लेख्यौ र !?
तिम्रो फेसबुक, ट्विटर र स्टामा
कहिले बाउको एउटा सब्द सहित
धनुस जस्तै भएको
लिङ्गे पिङ्ग को लाठारो जस्तो नुहिएको
शरीर को एउटा फोटा टास्यौ के
आफ्नो वालमा ?
छोराछोरी हो,
तिमिले लिने डिग्री मा
तिमिले देखेको बिस्वमा
बाउको थोपा थोपा
रगत मिसिएको छ
थोपाथोपा पसिना मिसिएको छ
पैताला हरुमा कणकण धुलो हरुले
तिम्रो अस्तित्व को पदचाप छोडेको छ
त्यसैले आजत
एउटा कविता लेखी देउन है ल
त्यो तिम्रो आकाश जस्तो बाउ को लागि ।

अर्पण योन्जन
३०,चैत्र २०७५
13 अप्रील 2019