आखिर कहिले सम्म अघोषित हत्या गरिरहन्छौ

 म एउटा बिम्ब देखिरहेको छु

जिर्ण भएको, बूढो शरीर

ढाकाको फाटेको टोपी

टोपिबाट निस्किएको

उस्को सेतो फुलिसकेको कपाल

हातभरी नसा मात्रै अवस्थित

फाटेको दौरामा तुना चुटिएको

दुबै सुरुवालको घुडा टालिएको

कलौटी परेको चेहेरा ले

एयर्पोर्टको आगमन कक्षको

ढोकैमा घरीघरी उ नियाल्दै थियो

र, मैले सोधे

नमस्कार !

को आउदैहुनुहुन्छ तपाईंको ?

मेरो आवाज आए तिर

अँध्यारो भैसकेको उस्को आखाले

पुलुक्क म तिर फर्केर हेर्यो

र, मधुरो आवाजमा भन्यो

छोरो,

मैले अर्को प्रश्न तेर्साए

उसोभए खुशि हुनुहुन्छ बा ?

बा ! ले लामो सुस्केरा तानेर

टोपी फुकाएर गोजिमा हाल्दै भन्यो

के खुशी हुनु र, बाबू ।

बिदेशबाट छोरा को

लास आउदैछ भनेको सुनेर आए

छोराको अनुहार हेर्न

छातिमा गाँठो पारेर आए

दुई चिरा भएको मुटु, एउटै बनाएर

कर्णाली देखि काठमाडौ सम्म धाएर आए

म ! निशब्द चुपचाप भए ।

सेतो तुवाँलो झै त्यो आखामा

आँसु बगाउदै

मन्लाइ गाठो पारेर

बा ! भन्दै गए

मेरो पाँच भाइ छोरो

आफ्नै रगतको डल्लाहरु

आज सबै सकिए

आफ्नै अगाडी,

आफ्नै रगत रित्तिएको देखे

बुढेसकालको लौरो सबै भाचिए

जेठो अम्रिका गाको, उतै भासियो

आजसम्म फर्केर आएन,

माइलो, लाहुरे हुन्छु बा भन्थ्यो

कास्मिरको लडाइँमा मारियो

साइलो मेलाम्चिमा पसल गर्छु भन्थ्यो

यसैपाली बाढिले घरबार सहित बगायो

काइलो अरब गए बा भनेर गएको

आज बाकसमा फर्किदैछ,

जाँदा बा ! पिर नगरेस है

पैसा कमाउछु,

रिण तिर्छु

गैरिखेत उकास्छु भनेर गएको उ

कान्छो पनि बिदेशै जान्छु बा भाथ्यो

मेरो सबै काख रित्तियो

नजा छोरो भने,

टेरेन

घर बाट हिडेपछी

बाटैमा तुइना काटेर नदिमा डुबेर मर्यो,

बा ! आफ्नै कथा भन्दै थियो

मन थम्न सकिन

अनि म ओझेले परे

मेरो देशको रेमिटेन्स पठाउने

बाकसमा बाधिएर आइपुग्नु अघि

र, मैले मन मनै प्रश्न गरे

सरकार !

उस्को समाचार ले दुख्दैन तिमिलाइ

उस्को तस्बिर ले पोल्दैन तिमिलाइ

बाढी र पहिरोले बस्ती उठाउदा

उस्को आफन्त पहिरोले पुरिदा

उ घरबार बिहिन बनेर सुकुम्बासी हुदा

हेलिकप्टर ले दुई पोको चाउचाउ

खसालेर फर्किदा

एकातिर घर खेत आफन्त बगाएको पीडा

अर्को तिर भोक रोगले सताउदा

अलिकति पनि तिम्रो मन अमिलो हुदैन

मेरो प्रश्न तिमी लाई सरकार

आखिर यो नियती भोग्ने

हामीले कहिले सम्म ?

जयसिंह धामी हरु

महाकालिमा खसालिनु

संयोग हैन, प्रायोजित हो

उस्को मृत्यु प्राकृतिक हैन

तिमिले गरेको हत्या हो,

देश चलाउने हरु हो

तिमिले बेचेको माटोको

सुरक्षा गर्दा सिमानामा मारिनु

त्यो पनि तिमिले गरेको हत्या हो,

भिरपाखा खोलानालामा

बस्ती बसाउनु नियती हैन

हाम्रो गरिबीको उपहास हो

त्यसैले सरकार

तिमिलाइ मेरो प्रश्न

जयसिंह धामी हरुको प्रश्न

एयर्पोर्टको ढोका कुरेर

छोराको लास कुर्ने बाउको प्रश्न

आखिर कहिलेसम्म

हामी र हाम्रो

अघोषित हत्या गरिरहन्छौ

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- २७, श्रावण २०७८

तदनुसार- ११, अगस्ट २०२१