मृत्युको काखमा ममताको छहारी

मृत्युको काखमा ममताको छहारी

मृत्युको काखमा
ममताको छहारी😭
म कसरी भनौ
यो तितो सत्य
एक मुठ्ठी श्वास हुदा
तिम्रो छाती चुस्दै
निदाएको म
तिमी थाहै नपाइ
परलोक भएर
तिम्रो छाती
तिम्रो काख
तिम्रो अंगालो
हिउँ झै
चिसो भैसक्दा पनि
तिम्रो न्यानो काख सम्झेर
हिजो जस्तै आज पनि
कुम्भकर्ण झै
म निदाइ रहेछु
तिम्रो न्यानो काख सम्झेर //

सन्तानको प्रेमले
कहिले भोको पेट छु भनेनौ
बिरामले थलिएर जिर्ण हुदा पनि
बिसन्चो छु कहिले भनेनौ
मेरो बात्सल्यमा तिमी खुशी हुदा
दिनरात कहिले भनेनौ
बरु रोगिएको शरीर बोकेर
आफ्नो मुटुको टुक्रा काखी च्यापेर
आफ्नो गन्तव्य नाप्यौ
र, बा लाई भेट्न रवना भयौ
त्यो मृत्युको यात्रा नापेर//

गरिबीले च्यातिएको मन बोकेर
बिबस्थाको पाइला नाप्यौ
फाटेको तन बोकेर
कोखिलामा एउटा दुधे बालक च्यापेर
सुर्य अस्ताउदै गरेको त्यो पाइला
बसको सिटमा थ्याछ राख्यौ
पश्चिम अस्ताउने टुक्रिएको जुन झै
जिन्दगीको अन्तिम यात्रा गर्दै थियौ
फेरि कहिले नफर्किने गरेर //

बेलुकी तिम्रो दूध चुस्दै निदाएको
बिहान म रुदै बिउझ्दा
तिमी आफै कहिले नउठ्ने गरेर
चिरनिदमा सुतिरहेको
तिम्रो तातो काख
चिसो भैसकेको रहेछ,
बसको सिटमा तिम्रो शरीर
निन्द्राले झुकाए झै
तिम्रो शिरले अगाडी अडेसा लगाएर
मलाइ नै नियाली रहेझै
बस भित्र कोलाहल
चिच्याहाट,
मान्छेहरुको भिड अनि हतास
मामु मामु भन्दै
म बिउझिएर रुन थाले
तिम्रो देहले इहलिला समाप्त गरेको
प्राणले शरीर त्यागेर
चिसो अवशेष बनिसकेको
तिम्रो औला समातेर
तिम्रो बुबु चुस्न खोज्दै थिए //

तिम्रो ममताको काख भन्दा
मैले अर्को स्वर्ग देखेको छैन
तिम्रो स्नेहको छाती भन्दा
मैले अर्को सिंहमर्मर देखेको छैन
तिम्रो अंगालो भन्दा
मैले अर्को दरबार देखेको छैन
आमा हृदयको ताजमहल भन्दा
मैले अर्को सुन्दर आकृति देखेको छैन
घाम लाग्दा होस वा पानी पर्दा
तिम्रो पछ्यौराको ओत जस्तो
मैले अर्को छानो देखेको छैन
आफू भोकै आधा पेट बसेर खुवाएको जस्तो
मैले अर्को मीठो गाँस मानो देखेको छैन
ममतामा लुट्पुटाएर सँधै भन्थ्यौ
मेरो राजा
मेरो देवता
मेरो छुनुमुनु
तर अब,
तर अब, कहिले तिम्रो राजाले
त्यो अंमृत झै
पबित्र दूध चुस्न पाउने छैन
तिम्रो देवताले
तिम्रो नानामा कहिले सुसु गर्ने छैन
तिम्रो छुनुमुनुले कहिलै
पिठ्युँमा चढेर खेल्न पाउने छैन
किनकी
बेलुकी तिम्रो न्यानो काखमा निदाएको म
बिहानको सुर्यदय हुन नपाउदै
तिमी अस्ताइ सकेको रहेछौ आमा
कहिले नउठ्ने गरेर
कहिले नफर्किने गरेर
आमा ! आमा !! आमा !!!

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)
मिति- ६, भदौ २०७८
तदनुसार- २२, अगस्ट २०२१

कबिता र चेतनाको बिद्रोह !

देश बिर्सिएर इतिहाँस भुल्ने हरु

जो तिमी सजक हुनै पर्छ 

समय संगै छाएको सन्नटामा 

अर्को एउटा बिद्रोह हुनसक्छ

आजभोलि म 

आधुनिक मेशिन हरुको 

कि,बोर्ड हरु थिचेर 

मस्तिस्क हरुको 

संभोग गर्दैछु 

चेतनाको स्खलन पछी

भावना हरुको बलत्कार हुनु अघी

बिचार हरु गर्भवति बनुन 

र, 

कतै,

तिमी संग 

युद्ध गर्न सक्ने 

कविता हरुको 

जन्म हुन्छकी भनेर//

प्रत्येक दिनको सुर्योदय संगै 

भोली बिहान 

समचारको अर्को पंङ्तिमा 

अर्को एउटा मृत्‍युको

दु:खद समाचार छापिनु अघी 

अक्रान्त भएको मन बाट 

कुनै ज्वालामुखी बिस्फोट हुनु अघी 

मस्तिस्क हरुको ब्रम्हान्डमा 

अर्को बिद्रोह हुनु अघी

आँधिहुरी अघिको सन्नटा झै 

चुपचाप यो सुन्य समयमा  

म,डराई रहेकोछु 

कतै, 

चेतना हरु गर्वधान हौन  

र, तिमी संग 

युद्ध गर्न सक्ने

कविता हरुको 

जन्म हुन्छकी भनेर//

मलाई थाहाछ 

मेरो गर्भ बाट 

जन्मिएका कविता हरुले 

तिमी फुट्नेछौ 

तिमी टुट्नेछौ 

तिमी टुक्रा टुक्रा भएर चोइटिनेछौ 

र,नामोनिशान हुनेछौ 

किनकी 

तिमीले होस् गुमाएर 

हिटलर र मुसोलिना हुन खोज्यौ भने   

तिमीले चलाएका बारुद हरुले 

क्षणिक बिजय प्राप्त गरेपनी

भोली उदाउने बिहानिको सुर्य संगै 

मेरा कलमहरु राजश्वला हुनेछन

अनी यहाँ बुद्ध जन्मनेछन 

र, शान्तिको परेवा 

माथि आकाशमा उड्नेछन 

एउटा अघोसित शान्तिप्रीय युद्धबाट // 

 

मेरो एउटा बकपत्र तिमीलाई 

मेरो एउटा बिन्तिपत्र तिमीलाई 

म निदाएको छैन 

म हारेको छैन 

सगरमाथा ओढेर 

पहाड भएर उभिने बिम्ब म 

तराइका हरिया फाँटहरुमा खेल्ने म 

कविताहरुको कविता म 

म यहाँ आगो भएर बल्न सक्छु 

ज्वाला भएर जल्न सक्छु

हिमाल भएर उभिन सक्छु 

तिम्रो अन्याय अत्याचार हरु 

ज्वालामुखिको चट्टान हरु भएर 

बिस्फोट हुनसक्छु

आगोको लप्का हरु पिउदै 

तिमीलाई राख बनाउन सक्छु

त्यसैले मलाई 

तिमीले बुझ्ने कोशीस गर्नुपर्छ 

मेरो कलम हरु सँग निहुँ नखोज्नु 

मेरो शब्दहरु संग खेल्न नखोज्नु

मेरा अक्ष्यर हरुले 

गरीबको बस्ती पुग्नु अघी

चेतनाको दियो जल्नु अघी 

तिमीहरुले सुध्रीनु पर्छ 

सच्चिनु पर्छ 

नत्र,मलाई 

अर्को बिद्रोहको डर छ  

चेतना हरु 

गर्वधान भएर

तिमी संग 

युद्ध गर्न सक्ने 

कविता हरुको 

जन्म हुन्छकी भनेर//

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिती- ५, भदौ २०७८ 

तदनुसार- २१, अगस्ट २०२१

प्रीय काली- ६

सानेकी आमा पत्र शृङ्खला-6

ए कोछ हँ भित्र ?

कोहो बाहिर ?

म सानेको बा, तिम्रो महाराज अरु को हुनु, म आइपुगे काली अनि खोइत साने ? कहाँ छ नानी ?

ए ! तिमी आइपुग्यौ सानेको बा, धन्य तिमी आइपुगेछौ मैलेत तिमी यति छिटै आउछौ भनेर सोचेकै पनि थिन, अनि साने सुतेकोछ भित्र, तिमी पनि भित्रै हिड।

किन म आइपुगेको खुशी छैनौ र तिमी ? आउ कम्सेकम एक पल्ट त्यो न्यानो अंगालोमा बेरेर न्यानो स्पर्श त देउ लाटी, कि लजाएकी तिमि? लजाउनु पर्दैन के म तिम्रै सानेको बा हैनर? अनि यो के बेहाल बनाएर बसेकी ? त्यो रेशमी कपाल, जुन जस्तो मुहार यसरी बासको जरा झै र औसिको रात झै अनुहार बनाएर किन बसेकी, कम्सेकम कपाल सम्म त कोरेर बस्नुपर्छ, हो मलाइ थाहाछ, सुख दिन्छु भन्ने आफ्नो मान्छे परदेश गएर यो सास्ती खेपेर यदि कोहि फर्कन्छ भने कस्को मन थामिएला र सानू ? कसैको पनि मन थामिदैन, तन लोलाउछ मन गलाउछ मस्तिष्क हरु थकाउछ म बुझ्छु तर के गर्नु न तिमिले सोचेको थियौ न मैले सोचेको थिए, आखिर सुख खोज्ने बहनामा एउटा गरिबले परदेशिनु पाप थिएन सानू, आफ्नो परिवार बाल्बच्चा लाई सुख दिन्छु भन्नू सोच्नु सम्पती जोड्छु भन्नू कुनै अभिसाप थिएन सायद यदि थियो होला त तिम्रो र मेरो भाग्यको दोश थियो होला, हो सानू साच्चै तिमी बिना बिताएको परदेश को पल मित्रताले दिएको घात अर्काको देशमा बेहोरेको अनाहकको जेलनेल कम को सास्ती थिएन तर म भाग्यमानी थिए किनकी तिमि जस्तो जिबनसाथी मेरो साथ थियौ, तिमी जस्ती जिबनसाथी पाउनु पनि मेरो भाग्य नै थियो सायद मैले अघिल्लो जुनिमा कुनै पुन्य गरेको थिए हुँला,कुनै व्रत बसेको थिए हुला र हर दुखमा साथ दिने तिमी जस्तो जिबनसाथिको साथ पाएर पनि मृत्युको मुखमा पुगेर पनि दोस्रो जुनि लिएर फर्किएकोछु, धेरै कुरा त मैले सबै पत्र मार्फत नै भनिसकेको छु तैपनी तिमीलाई मेरो बिश्वास लाग्दैन भने जस्तोसुकै कसम खुवाए पनि खान तयार छु, तिमिले जे सजाय दिन चाहान्छौ म भोग्न तयार छु, हैन भने जुन दिन तिमिले मलाइ प्रेम गर्न थालेकी थियौ त्यो दिन तिमिले मेरो दुबै गाला समातेर मेरो आँखा नियाले मेरो प्रेम पढेको थियौ हो आज पनि मेरो यो चिम्से आखामा नियालेर मलाइ पढ्न सक्छौ सानू मैले कुनै गल्ती गरेको छैन, किनकी आफ्नो परिवार लत्याएर म सडकछाप जस्तै आफन्तले फ्याकेको एउटा निर्जीव शरिरलाइ जीवन भरेको छौ, मेरो सिन्दुर आफ्नो सिउदोमा भरेर दुनियाँ संग लड्न हिम्मत गरेकि एउटा देबि हौ सानू तिमि मेरो लागि देबि हौ, अबत केही बोल प्लिज बिन्तिछ काली तिम्रो सानेको बा कहिले गलत छैन र त्यो सिउदोको अपमान गरेर तिम्रो स्नेहको उपहास कहिले गर्ने छैन बिश्वास गर लाटी,

अनि सुनत, तिमिले बुनेको सुइटर र गल्बन्दी मलाइ तिम्रै हात बाट लाउनुछ, मैले पठाएको त्यो रेशमको पछ्यौरी तिमिलाइ मेरै हातले ओढाइ दिनुछ, तिमिले हरेक पल्ट भन्ने गरेको र तिम्रो सपना साने र तिम्रो अनि मेरो हामी तीन जनाको तस्बिर त्यो दिवालमा झुन्ड्याउनुछ, पहिले त्यो अतीत जस्तै पात्ले खेतमा धान गोड्दै टाउको जुधाउनुछ, नारायणी को त्यो बहाब संगै फेरि हामी प्रेममा हराउनुछ र पुन उस्तै ताजा दिनहरुको सम्झना गर्नुछ सानू आउ सबै तितामिठा पल हरु एउटा खराब सपना सम्झिएर भुलेर पुन उस्तै कहिले नमर्ने अमर र चोखो प्रीति लगाउनुछ र जल्ने र जलाउन खोज्ने दुश्मन हरु हाम्रो परिवार देखेर जलुन र राख बनेर खाग बनुन सानू आउ एक पल्ट यो आलिङ्गन मा,

ए ! साने पनि उठेछ, बिरोजी लाई एउटा फोटो पठाइ दिनुछ,तिमी पनि त्यो मल्मलको पछ्यौरी ओढ म तिमिले बुनेको सुइटर लागाउछु हामी तिनजनाको सेल्फी खिचौन है ल ,

काले साच्चै तिम्रो यो स्पर्शमा चुम्बकीय शक्ति छ कति मीठो छ यो अनुभुती तिम्रो काखमा म साच्चै सन्सारको सुख प्राप्त गर्न सक्छु स्वर्गको अनुभुती गर्न सक्छु अब तिमी आयौ मुर्झाएको कपाल अनि बिरक्तिएको योमन मा खुशी को बहार मात्रै होइन मेरो यी कलेठी परेका ओठ्हरुमा गुलाबी लाली तिमीले भर्नेछौ, हो एकपल को लागि हैन एक पटकको लागि हैन बारबार तिमिले गरेको गल्ती भनौ या ती मेसेज हरु ती तस्बिर हरुले मेरो हरेक क्षण सास लिएको छ, मेलापात लेखबेसी कुवा पधेरा घर गोठ बजारघाट जता गएपनी त्यसैले मेरो दिमागमा पछ्याइ रहन्छ तर बस जब तिमी जेल परेको थाहा पाए तब केही तिम्रो गल्ती हैन कि भन्ने मैले अन्दाज लगाए सायद कसैलाई हाम्रो चखेवाको जोडि झै भएर गरिखाएको कसैलाई मन नपरेको थियो होला, हाम्रो दुखले नै किन नहोस तर स्वर्ग जस्तो घरसंसार बिगारेर आत्मारतिको उत्सब मनाउन चाहान्थ्यो होला, हाम्रो घर जलाएर उ हिउदको न्यानो राप ताप्न चाहान्थ्यो होला आखिर यति ठुलो दुश्मनी साधेर हामीलाई अलग पार्ने कोशिश गरियो, तर मैले जुनबेला तिम्रो आखामा मेरो प्रेम पढेको थिए त्यसै दिन देखि म तिमिलाइ बिस्वास गर्छु महाराज, आज त्यो बिश्वास नभएको भए नारायणी ले मलाइ सँधैलाइ यो सन्सार बाट बिदा गरिसकेको हुन्थ्यो जुन बिश्वास र प्रेमले मलाइ बचाएर एकपल्ट पुन तिम्रो हुन जुराएकोछ, बामे सर्दै गरेको सानेले टुहुरो हुन बाट बचेको छ हो तिमी आइपुग्यौ यहि नै मेरो लागि ठूलो कुरा भएकोछ, तिम्रो गल्ती थियो थिएन तर निशर्त तिमिलाइ स्विकारेको छु राजा निसर्त स्विकारेकोछु । i love u राजा

प्यारो साथी बिरोजी !

धेरै सम्झना र माया ल, अनि आराम छु आरामको कामना गर्दछु साथै म यहाँ सकुशल आइपुगेको जानकारी गराउदछु अनि सुनन एउटा कुरा, तिमिलाइ साथी के भनौ परदेशको मेरो दुखमा हरेक तरिकाले मलाइ सहयोग गर्ने र मलाइ सम्झाउने तिमी साथी भएर पनि मेरो भाइ जस्तै व्यबहार गर्ने तिमी आज देखि साथी हैन भाइ भन्छु है ल , कान्छू,

जब म पिरले एक्लै बस्दा होस या कोरोनाले थलिएर बसेको बेलाको तिम्रो रेखदेख होस या म फसाइएर जेल पर्दा होस तिमिले परदेश मा भएर पनि जुन सहयोग गर्यौ जुन माया दर्सायौ त्यस्को लागि म सँधै आभारी छु, म तिम्रो हरेक सहयोग को लागि आभारी छु, धन्यवाद ले मात्रै पुग्दैन तैपनी आभार प्रकट गर्नु भन्दा ठूलो शब्द म संग केही छैन कान्छू, तिम्रो आत्मियपनले गर्दा परदेशको कहाली लाग्दो बसाइ बाट म नेपाल आइपुग्न सफल भएकोछु तिम्रो यो सदासयता सधाको लागि अबस्मरणिय भएर रहनेछ, अनि तिमी सँधै भन्ने गर्थ्यौ दाइ मलाइ तपाईं किन किन पत्र हरु कोरेको खुबै मन पर्छ, पत्रहरु पड्न खुबै आनन्द आउँछ भन्थ्यौ र यो सानो सम्झना स्वरुप पत्र लेखेकोछु स्वीकार गर है ल,

अनि अर्को हप्ता यहाँ बाट एकजना मेरो छिमेकी भाइ आउदैछन उन्को हातमा केही अचार हरु पठाएको छौ किनकी तिमिलाइ आँपको अचार र काँक्राको खल्पी हालेको अचार खुब मन पर्छ, तिम्रो भाउजू लाई भनेर पत्र सहित केही अचार हरु पठाइ दिएकोछु अनि त्यो कोशेली बिसेस गरेर मेरो सानेकी आमाको तर्फबाट तिमिलाइ सानो भेटी स्वरुप वा कोशेली स्वरुप तिमी जे सम्झ त्यो भित्र हामी र हाम्रो पुरै परिवार को माया मिसाएको छ है ल कान्छू, अनि एउटा कुरा तिमी सँधै भन्ने गर्थ्यौ यस्तो मुस्किलको घडिमा पनि साथ निभाउने देबि जस्तो हजुरको जीवन साथी र साने लाई हेर्ने ठूलो धोकोछ तपाईं हरुको एउटा तस्बिर पठाइ दिनु है ल दाइ भन्थ्यौ हामिले तिनै जना भएको तस्बिर पठाइ दिएकाछौ तिमी हेर्नू है ल मेरो देबि जस्तो जिबनसाथी र तिम्रो भतिजी सानेलाइ,

अन्त्यमा बाकी कुरा फोनमै कुरा गरौला है, अनि घरदेशी र परदेशी सबैमा घरमा भएको परिवार र परदेशमा रहदा आफन्तको बिचमा आइपर्ने समस्या हरु यहाहरुले पनि एक आपसमा समझदारी बिश्वास र प्रेमपुर्ण तरिकाले सम्बन्ध हरु निभाउन र एक अर्कालाई बिश्वास गर्न भन्न चाहान्छु, साच्चै भन्ने हो भने सम्बन्ध हरु आफैमा धागो झै संबेदनसिल हुन्छन जो सानोतिनो अबिस्वास मै टुट्छन ती सम्बन्ध हरु साच्चिकै कोमल हुन्छन त्यसैले मेरो परिवार मा घटेको यो घटना बाट यहा हरुले पनि सम्बन्ध जटिल अवस्थामा पनि जोगाउन र बिश्वास गर्न सक्नुहोस भन्दै हाम्रो टुट्न लागेको यो सुखी परिवार को तर्फबाट आज सम्म सहयोग गर्नुहुने, र मलाइ लागेको रिण तिर्न तपाईं हरुले जुन मानब्ता प्रस्तुत गर्नुभो जो जहाँ जुन अवस्था बाट भएपनि तपाईं हरुको ठूलो मुटुले गरेको आर्थिक सहयोग ले मैले रिण तिरेकोछु , यी सबै सहयोग को लागि विशेष गरेर बिरोजी भाइ, अप्सरा पन्त, रास्ट्रीय नानी, शोभा न्यौपाने उर्फ क्षितिज, जग्गु तिवारी, प्रकाश भन्डारी, सोबित पन्त, राधा पियारी, पवन ठटाल, टिआर ए आचार्य, बृश बहादुर रोकाय, यमुना पराजुली, कुमार कार्की र मैले नाम छुटाएका तर सदैब मेरो हृदय मा बस्नु हुने सम्पुर्ण लाई विशेष माया र सम्झना सहित आजको अन्तिम पत्रको बिट मार्न चाहान्छौ हस्त बिदा लिन्छौ हामी दुबैको तर्फबाट आशा गर्छौ आजको दिन देखि कुनै परदेशिले आफ्नो प्राण प्यारिलाइ पत्र लेख्नुपर्ने दिन न आवोस सोदेशमै रोगार बनोश भन्ने शुभकामना सहित बिदा हुन्छौ,

उहीँ तपाईं हरुकै प्यारो साथी

सानेकी बा र आमा

पारिजात/ कलौटी मैयाँ

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- २७, श्रावण २०७८

तदनुसार- ११, अगस्ट २०२१

आखिर कहिले सम्म अघोषित हत्या गरिरहन्छौ

 म एउटा बिम्ब देखिरहेको छु

जिर्ण भएको, बूढो शरीर

ढाकाको फाटेको टोपी

टोपिबाट निस्किएको

उस्को सेतो फुलिसकेको कपाल

हातभरी नसा मात्रै अवस्थित

फाटेको दौरामा तुना चुटिएको

दुबै सुरुवालको घुडा टालिएको

कलौटी परेको चेहेरा ले

एयर्पोर्टको आगमन कक्षको

ढोकैमा घरीघरी उ नियाल्दै थियो

र, मैले सोधे

नमस्कार !

को आउदैहुनुहुन्छ तपाईंको ?

मेरो आवाज आए तिर

अँध्यारो भैसकेको उस्को आखाले

पुलुक्क म तिर फर्केर हेर्यो

र, मधुरो आवाजमा भन्यो

छोरो,

मैले अर्को प्रश्न तेर्साए

उसोभए खुशि हुनुहुन्छ बा ?

बा ! ले लामो सुस्केरा तानेर

टोपी फुकाएर गोजिमा हाल्दै भन्यो

के खुशी हुनु र, बाबू ।

बिदेशबाट छोरा को

लास आउदैछ भनेको सुनेर आए

छोराको अनुहार हेर्न

छातिमा गाँठो पारेर आए

दुई चिरा भएको मुटु, एउटै बनाएर

कर्णाली देखि काठमाडौ सम्म धाएर आए

म ! निशब्द चुपचाप भए ।

सेतो तुवाँलो झै त्यो आखामा

आँसु बगाउदै

मन्लाइ गाठो पारेर

बा ! भन्दै गए

मेरो पाँच भाइ छोरो

आफ्नै रगतको डल्लाहरु

आज सबै सकिए

आफ्नै अगाडी,

आफ्नै रगत रित्तिएको देखे

बुढेसकालको लौरो सबै भाचिए

जेठो अम्रिका गाको, उतै भासियो

आजसम्म फर्केर आएन,

माइलो, लाहुरे हुन्छु बा भन्थ्यो

कास्मिरको लडाइँमा मारियो

साइलो मेलाम्चिमा पसल गर्छु भन्थ्यो

यसैपाली बाढिले घरबार सहित बगायो

काइलो अरब गए बा भनेर गएको

आज बाकसमा फर्किदैछ,

जाँदा बा ! पिर नगरेस है

पैसा कमाउछु,

रिण तिर्छु

गैरिखेत उकास्छु भनेर गएको उ

कान्छो पनि बिदेशै जान्छु बा भाथ्यो

मेरो सबै काख रित्तियो

नजा छोरो भने,

टेरेन

घर बाट हिडेपछी

बाटैमा तुइना काटेर नदिमा डुबेर मर्यो,

बा ! आफ्नै कथा भन्दै थियो

मन थम्न सकिन

अनि म ओझेले परे

मेरो देशको रेमिटेन्स पठाउने

बाकसमा बाधिएर आइपुग्नु अघि

र, मैले मन मनै प्रश्न गरे

सरकार !

उस्को समाचार ले दुख्दैन तिमिलाइ

उस्को तस्बिर ले पोल्दैन तिमिलाइ

बाढी र पहिरोले बस्ती उठाउदा

उस्को आफन्त पहिरोले पुरिदा

उ घरबार बिहिन बनेर सुकुम्बासी हुदा

हेलिकप्टर ले दुई पोको चाउचाउ

खसालेर फर्किदा

एकातिर घर खेत आफन्त बगाएको पीडा

अर्को तिर भोक रोगले सताउदा

अलिकति पनि तिम्रो मन अमिलो हुदैन

मेरो प्रश्न तिमी लाई सरकार

आखिर यो नियती भोग्ने

हामीले कहिले सम्म ?

जयसिंह धामी हरु

महाकालिमा खसालिनु

संयोग हैन, प्रायोजित हो

उस्को मृत्यु प्राकृतिक हैन

तिमिले गरेको हत्या हो,

देश चलाउने हरु हो

तिमिले बेचेको माटोको

सुरक्षा गर्दा सिमानामा मारिनु

त्यो पनि तिमिले गरेको हत्या हो,

भिरपाखा खोलानालामा

बस्ती बसाउनु नियती हैन

हाम्रो गरिबीको उपहास हो

त्यसैले सरकार

तिमिलाइ मेरो प्रश्न

जयसिंह धामी हरुको प्रश्न

एयर्पोर्टको ढोका कुरेर

छोराको लास कुर्ने बाउको प्रश्न

आखिर कहिलेसम्म

हामी र हाम्रो

अघोषित हत्या गरिरहन्छौ

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- २७, श्रावण २०७८

तदनुसार- ११, अगस्ट २०२१

सपनाहरू ले छल गरायो आमा

आजभोली

फिटिक्कै सपनाहरु

राम्रो देख्दिन

कहिले ठूलो बरको

रुख ढलेको देख्छु

कहिले उकाली चड्दा

आफ्नै गोडा गलेको देख्छु

कहिले आफै दुलही बनेको देख्छु

कहिले आफै नाचेको देख्छु

एकाबिहानै

नराम्रो खबर सुन्नु रैछ

र, पो आजभोलि

नानाथरी सपना देख्छु

कहिले बाढी पैरो आएको देख्छु

कहिले घरको छाना खसेको देख्छु

सपनाहरू ले आजभोलि

मलाइ तर्साउन थालेकाछन

घरै अगाडि सुकेको रुखमा

कराएको कागले

मन भित्र बेचैनिको

लौरो बर्साउन थालेकाछन

हिजो रातभर झरी बर्सी रहदा

कुकुर रुएर हैरानि बनायो आमा

दिनभर आँखा फुर्फुराए

यो मनको चाल बढायो आमा

आज एकाबिहानै

नराम्रो समाचार सुन्नु रहेछ

हाम्रो घरको मुल खम्बा ढल्नु रहेछ

तिम्रो सिउदो पखालीनु रहेछ

र, पो

सपनाहरुले छल गरायो आमा

बा, बितेको खबर सुन्ने बित्तिकै

मेरो छहारी ढलेको थाहा पाए

दशैमा नाना ल्याउने

नाना संगै रातो मिठाई ल्याउने

छिन्छिन बज्ने हरियो चुरा ल्याउने

कान्छी !

तेरो लागि यो लाछा डोरि भन्ने

सँधैलाइ त्यो हात गलेको थाहा पाए

आँगनमा हाती घोडा गर्ने

मेरो सुरक्षाको

सिपाही ढलेको थाहा पाए

तिम्रो सिन्दुर पुछेको थाहा पाए

गलाको पोते चुडाएर

हातको चुरा फुटाएको थाहा पाए

तिम्रो रातो धोती फुकाएर

सेतो बस्त्र तिमिलाइ दिनु रहेछ

अनि म,

आज देखि टुहुरो कहलिनु हुनुरहेछ

र, पो आजभोलि

सपनाहरू ले छल गरायो आमा,

कुटुम्बको आँगन बाट हाम्फाल्दै

तिमिले जन्माएको

ताराबाजी लैलै खेलेको

तिम्रो आगन टेक्दा

बाको पार्थिब शरीर अगाडी

पहिलो चोटी

तिम्रो सिउदोमा सिंदुर नदेख्दा

गलामा पोते नदेख्दा

छिमेकिले तिम्रो चुरा फुटाउदा

यता मेरो मुटु फुटिरहेको थियो

र, आफै बिरुप भए आमा

र, पो आजभोलि

सपनाहरू ले छल गरायो आमा

नानी त आइस भन्दै

अनुहारमा चमक नदेख्दा

कतैबाट तिमी आउदा

तिमी आएको संकेत

आज चुरिले नदिदा

बिहानै उठ्नु अगाडी

घडिको आलाराम हैन

तिम्रो हातको चुरिको छुन्छुन्ले

बिहान भएको संकेत दिने गर्थ्यो

आज त्यो चुरी नबज्दा

तिम्रो सेतो बस्त्रमा

म आफै कफन बनेर

बेरिए आमा

तिम्रो !

बिधुवाको सेतो बस्त्र संगै

मेरो मन अमिलो भएकाछन

आँखा धमिला भएकाछन

सँधैलाइ खोसिएको

तिम्रो रातो बस्त्र संगै

तिमी बिटुलो हुनुरहेछ आमा

अनि म टुहुरो हुनु रहेछ

र, पो आजभोलि

सपनाहरू ले छल गरायो आमा

............

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- २३, स्रावण २०७८

तदनुसार- ६, अगस्ट २०२१