उज्यालो भएको छैन

बर्मा गयो कर्म संगै गाउँ फेरेपनी

नमेटिने मनको घाऊ नाउँ फेरेपनी !

मरे बरु सुखै लुक्थ्यो पाइला जिन्दगीको

शासन उस्तै जनतालाई ठाउँँ फेरेपनी !!

ए हजुर ! सुन्नुभो !?

यो गीतमा त्यस्तो केही छैन, 

न सुर छ, न ताल छ, न संगित छ 

छत केवल !

शब्दको चित्कार छ, 

सुरको बिरहको आशु छ, 

संगितको दुखाइको तालछ,

म भित्र दुख्नुको पिडाको बेहालछ, 

त्यसैले तपाईंले सुन्ने त्यो गितमा जस्तो 

यो गितमा केही छैन त्यस्तो हजुर, 

किनकी ! यो गीत !  

पेम्बा, डोल्मा र पेमाको गीत हो,

हर्के दाई र मसिने अनी उजेलिको गीत हो, 

यो मेरो देशको स्वाभिमानले हारेको गीत हो,

अनी ! उ बाचेर शहिद मरेको गीत हो 

त्यसैले यो गितमा त्यस्तो केही छैन हजुर 

सिवाय मेरो मृत्‍युको ।

यो कुनै दन्त्य कथाको मिथक हैन 

यो कुनै स्वर्गको परिको कथा हैन

न यो कुनै हजुरमा को 

घोडा र राजकुमारको कथा,

यो कथा त केवल त्यतिबेलाको हो 

जतिबेला तिमीले सुरु गरेको 

नकाम युद्धको कथा हो, 

तिम्रो बिद्रोहको अशान्ती छिरेपछी 

भेँडी गोठ र मेरो खर्कको कथा हो, 

सुनाखरी र चाँप जस्तो चोखो जोबन 

देउरालीमा पाती र एक सुका भेटी चढाएर 

पल्ला गाउँको फुलमाया ङ्योलोस्योले  

टक्राएको एक अंजुली माया 

तिम्रो समानताको नाराले बहकिएर,

नारी कोमल हत्केलाले बन्दुक उठाएर  

भात्काएको प्रेमको कथा हो  

त्यसैले यो मिथक हैन 

सिवाय मेरो प्रेमको कथा । 

स्वर्ग झै मेरो गाउँ

उराठ लाग्दो युद्धमैदान भएपछी 

तिम्रो नजरमा सुराकी 

र, उस्को नजरमा बिद्रोही भएपछी 

तिमीहरुको बन्दुकको निशानाबाट बांच्न 

सप्तकोशी र सुनकोसिको गर्तिर तरेर 

एक मुठ्ठी स्वासको खोजिमा 

आफ्नै भुमिमा पर्देशिएको म 

यस्तै कुनै बिरही साँझमा 

आइपुगेको हुँ ! 

यो काठमान्डुको बिरानो शहरमा 

सिवाय कथित तिम्रो परिवर्तन । 

 

आफ्नै माटोमा परदेशी म 

युद्धले नछुएको यो धनी शहरमा 

नाम्लोको भरिया भएको छु आजकाल 

कहिले बस बिसौनिको कोलाहालमा 

कहिले यो शहरको गल्ली गल्लिमा 

कहिले जिबनको चौरास्तामा

पिठ्युँमा नाम्लो बोकेर 

एक टुक्रा पाउरोटी र चियाको 

जोहो गर्दैछु म जिउनुको बहनामा 

तर आजभोलि सुन्दैछु म 

धेरै भयोरे तिम्रो युद्धले बिश्राम लिएको 

कयौको काख रित्तिएर, सिन्दुर पुछिएपछी 

यहाँ शासन फेरियो रे !

ईतिहास फेरियो रे !

शासन र ईतिहास संगै 

तिम्रो जिबनशैली फेरियो रे !

फेरिएनत केवल ! 

नाम्लो, पिठ्युँ, फाटेको कुर्कुच्चा 

मेरो पशिना अनी मेरो पसिनाको दाम 

आज पनि उस्तैछ म्रित मेरो सपना

सिवाय तिम्रो परिवर्तन ।  

न्याय खल्तिमा बेचिएपछी 

मेरो देशको न्याय हराएर

न्याय आफ्नै खोजिमा छ 

शहरमा बदलाब आएको छ

न यहाँ सडकहरु बोल्छन 

न यहाँ भिडभाडहरु चिच्याउछन 

म सातो गएको जस्तै भएकोछु

त्यसैले म अन्यायले थिचिएर 

न्याय खोज्दै त्यो रातभर बहुलाए रे !  

सुन्नेहरु भन्छन मेरो देशको गित गाएँ रे 

देख्नेहरु भन्छन मत कवाँ कवाँ पो रुएँ रे

सिवाय तिम्रो कथित गोहिको आँशु ।      

 

त्यसैले म कहाँ बिर्सन सक्छुर,  

तिम्रो कथित युद्धको आगो 

सल्किएको मेरो जिबनमा

खरानी झै उडिरहेछ मेरो सपनाहरु 

सुनकोशी र सप्तकोशी बगे झै 

बगिरहेछ मेरा सरिरका रगतहरु 

घरको भित्ता र पाखा पखेरा हुँदै 

गाइको गोठ र पानीको पँधेरा सम्म 

र आज पनि आलै छन

बंमका छर्हा र बारुधको गन्धहरु

त्यसैले आफ्नै गर्भको साँची राखेर

अर्को सुर्यदयको युद्धमा छु  

किनकी ! 

यहाँ अझै उज्यालो भएको छैन 

युवाको हत्केलामा अर्को बिहानी उदाउन

अझै म बिद्रोहको नारा उराल्दैछु 

इन्क्लाब जिन्दाबाद ! जिन्दाबाद !!

सिवाय तिम्रो कथित इन्क्लाब । 

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष) 

मिती- २५, मंसिर, २०७८ 

तदनुसार- ४, डिसेम्बर, २०२१