कथा-बार्दलिको जून- भाग- ९

भाग- ९

फक्रदै गरेको कोपिला ढकमक्क फूल्नु र हुर्कदै गरेको उमेर बैशालु हुनु उस्तै हुन । उदाउँदै गरेको बिहानको सुर्यले चर्किदै गएको दिनको स्वागत गर्नु र पुर्णेमा छिपिदै गएको जूनले शितल्ता दिनु दुबै उमेर चड्दै जानुको प्राकृतिक शन्देश हुन । जन्मनु, हुर्कनु, फक्रनु र बैशालु हुनु सृस्‍टिका अनुपम उपहार हुन । धर्तिका सुन्दर फूलहरु हुन । प्रकृतिको जिबनचक्रलाई जैबिकचक्र हो भन्दा फरक नपर्ला । किनकी धर्तिमा हरेक चिज जन्मन्छन, हुर्कन्छन अनी फेरी अस्ताउछन । यिनैको नियममा मेरो पनि जन्म भएको हुनुपर्छ । मेरो जन्मसँगै म बढ्नुपर्छ, हुर्कनुपर्छ । हो त्यसैले मेरो हुर्कदै गरेको उमेर र चड्दै गरेको बैशालु मनभित्र अनेकौँ रहरहरु पलाउनु कुनै अनौठो कुरा थिएन । म भित्र पनि बढ्दो उमेरसँगै रहहरु पलाउँदै थिए । आँखाभरी मिठामिठा सपनाहरु सजिन थालेकाथिए । त्यसैको उपज थियौँ राज र मेरो झाँगिदै गएको सम्बन्ध पनि ।  

रहर लाग्दा आकाँक्षाहरु बड्दै थिए । असिमित चाहानाहरु चुलिदै थिए । सम्हाली नसक्नु अनगिन्ती खुशीहरु थपिदै थिए । एकअर्थमा भन्नेहो भने राज र मेरो माया, प्रेम सारा कलेज, साथीभाइ सबैतिर छरपस्ट हुँदैथिए । यो बिचमा हाम्रो निकट्ता मात्रै बढेन त्यसले हामी नपुगेको शहरको कुनै रेस्टुरेन्ट, क्याफे, पार्क फिलिमहल कुनै बाँकी थिएन । हाम्रो माया पोख्न कहिले कुनै क्याफेमा पुग्थ्यौँ भने कहिले कुनै पार्कमा । कहिले ब्यस्त सडकहुँदै अस्तब्यस्त हुन्थ्यौँ भने कहिले फिलिमहलको भिढभाढ । दिन दोगुना, रात चौगुना हुँदै हाम्रो माया, प्रेम फैलिन कहिँकतै बाँकी थिएन । कलेजको बिदा आयो की त कहिले कहाँँ पुग्थ्यौँ घुम्नको लागि त कहिले कहाँ !

दिनहरु बित्दै जान थाले । परिवारको जिम्मेवारी र आफ्नै भबिश्य खोज्दै पढ्न भनेर काठमान्डौ आएकी छोरी म राजको मायामा चुर्लुम्म डुबेको थिएँ । राजको प्रेमिल साथ मलाई थियोभने मेरो हात उस्लाई । दुबै एकअर्काको परिपुरक थियौ । बिल्कुलै गणितको कुनै फर्मुला जतिकै भएका थियौँ । जूनदिनदेखी राजको साथ र माया पाएँ त्यसदिनदेखी मन फुरुंग भएको छ । शरीर हावामा उडिरहेको चंगा झैँ भएको छ । बिहानिको शितको थोपा बोकेर फक्रेको फूलझैं फक्रेको छ मेरो बैश । साँच्चै भनुमभने मैले म नै भुलिसकेको छु । म, म हैन झैँ भान हुन्थ्यो कहिलेकाहीँ त । मनमा कौतुहल्ता र उमंग बोकेर फुरुंग भएर हिँड्दा मेरो आफ्नै सरिरले साथ नदिएको झैँ अनुभुती हुन्थ्यो । यतिधेरै काउकुती मनभित्र कहिले महसुस नै गर्न पाएको थिईन । कहिलेकाहीँ आफ्नो कोठाको ऐना अगाडि उभिएर आफुलाई नियाल्थेँ । मस्त तरुनी पाउँथेँ आफुलाई । गाला, ओँठ, घाँटी, छाती अनी कलीला मसिना उम्रदै गरेका पुष्ट बक्षस्थल हरेकले मलाई तरुनो भएको सुचना दिन्थ्यो । आफ्नै सरिरका अंगहरु हेरेर लाजले आयलकायल हुन्थेँ । शायद यही रहेछ प्रेमको अनुभुती अनी बैशालु मनको सपना । म एक्लै दङ्ग पर्थेँ ।

काठमान्डौ छिरेको करिब ९/१० महिनामा बिल्कुलै परिवर्तन भईसकेको थिएँ । गाउँमा हुँदा लाउने खानेको ढाचा यहाँँ आएपछी यो शहरले पुरै बदलेको थियो मलाई । हिँड्ने बोल्ने, तौरतरिका पुरै सिकाएको थियो । सर्लाही जिल्लाको एउटा गाउँको सोझी केटी पुरै आधुनिक बनिसकेको थिएँ । मेरो परिवार मध्यम खालको भएपनी राज उच्च र हुनेखाने धनाड्य परिवारको केटा थियो । गाउँमा बाआमा मात्रै भएपनी धेरै जग्गा जमिन नोकरचाकर भएको रहेछ । काठमान्डौमा घरभाडामा बसेको भएपनी आर्थिक र भौतिक सुखसयलमा बसेको रहेछ । दाजु सरकारी उपल्लो तहको सचिब स्तरको स्थाइ कर्मचारी थियो । भाउजु कुनै प्राइभेट ब्यांकको साखा प्रमुख नै रहेछ । उस्को बहिनी र ऊ चै पड्दै गरेको । राजको त्यही सम्पन्नताले गर्दा नै उसको संगत र मायामा परेपछी मलाई निजी खर्च र किनमेलको लागि कहिले पैसाको चिन्ता लिनुपरेन । चाहिदैन, लिईदिन भनेर कराउँदा कराउँदै पनि ऊ जबर्जस्ती मलाई पैसा लिन वाध्य गराउँथ्यो । लुगाफाटो, जुत्ता-चप्पल, चकलेट र पर्फ्युमको त कुरै नगरौँ । मार्केटमा कुनै नयाँ सामन आयोकी सबैभन्दा पहिला किनेर मलाई ल्याएर सरप्राइज भन्दै दिन्थ्यो । कतिपटक त मैले राजलाइ अनावश्यक फजुल खर्च नगर भनेर कराएको पनि छु । तर ऊ फिटिक्क टेर्नेवाल कहाँ थियो र ! ऊत झन उल्टै मलाई खुशी बनाउन हो या माया देखाउन खर्च नगरि बस्नै सक्दैनथ्यो ।

यसरी नै हाँसी खुशीको साथ प्रेमपूर्ण जीबन ब्यतित हुँदैथियो । यही बिचमा दसैंँ र तिहारको कलेज बिदाको दिन पनि आयो । सबैजना आ-आफ्नो गाउँ फर्कनथाले । राज र म पनि फर्कने भयौँ । दसैंँ बिदामा म आफ्नो घर सर्लाही जिल्ला फर्किने भएँभने राज आफ्नो घर नगई मामा घरमा दसैंँ मनाउन जानेभयो । यतिका महिना हामीहरु एकअर्कालाई एक मिनेट, एकपल पनि नछुटाइ सँगै बितायौँ । क्लासमा पड्दाहोस या रुममा पुगेपछी मेसेज गरागर गरेर सँगै भएको अनुभुती गर्थ्यौँ । तर अब दसैंं-तिहारको बिदाले गर्दा महिनौँ पछी पहिलोपटक हामीहरु छुटिनु पर्दैथियो । जतिजती राज उस्को मामा घर र म आफ्नो घर फर्कने दिन आउँदैथियो उतिउती मन आतिदै थियो । भित्र भित्रै कस्तो नमिठो, नरमाइलो लाग्दैथियो । मनमा घर जानुको खुशी अलिकतिपनी थिएन म भित्र । दिमागभरी राजसँग छुटिनुपर्ने हुटहुटी बाहेक केही थिएन । केहीदिनको लागि छुट्टीनु परेपनी जिबनभरको लागि छुट्टीन जाँदैछौं झैँ भएको थियो । साँच्चै भनौँभने उसँगको छुटिनु पर्दाको पल सम्झिएर डाको छोडेर रुन मात्रै सकेको थिईन । सम्झिदा पनि मुटु फुट्ला जस्तै भएको थियो ।

भोलिपल्ट म बाटो लाग्नुपर्ने थियो । त्यसको अघिल्लो दिन बेलुकी सधाको झैं खाना खाइसकेर आफ्नो बेडमा पल्टिएर राजलाइ कल लगाएँ । तर निक्कैबेर घन्टी जाँदापनी रिसिभ भएन । त्यसपछी नम्बर र मेसेन्जरको इन्बक्समा सानो मेसेज छोडेँ । राज मेरो मेसेज पाउने बित्तिकै कल गर है । त्यसपछी म बेडमै पल्टिएर टोलाउन थालेँ । तर समय कटाउनै मुस्किल पर्‍यो । ओछ्यानमा पल्टिएर सयचोटी भन्दा धेरैपटक त कोल्टे फेर्दै ठीक्क भएको थियो । तर अँह ! जतिकोसिस गरेर समय ब्यतित गर्न खोजेपनी घडीको सुइ भने कतैपुगेर टक्क अडिएको झैं समय नै रोकिएको भान भएको थियो मलाई । न मेसेजको जवाफ आयो नत कलनै । घडी हेरेँ रातको एघार बजिसकेको थियो । त्यसपछी फेरी अर्कोपटक कल प्रयास गरेँ तर लागेन । मन र मस्तिस्कलाई थकित बनाएर छट्पटिमै निदाउने प्रयास गरेँ ।

टिरिङ्ग...! टिरिङ्ग...!! टिरिङ्ग...!!! निन्द्राले झप्कनै लागेको रहेछु, तर्सिएर बिउँझिएँ । हतार हतार गरेर सिरानीमुनी राखेको मोबाइल तानेर हेरेँ, कल राजकै रहेछ । हेल्लो राज ! कहाँ गएको थियौ यतिबेला सम्म ? ओ माइ गड ! मेरो त मुटुनै निस्किएला जस्तो भएको थियो । म बाहिर गएको थिएँ, सारी आश्मा । सरी माग्दै राजले जवाफ फर्कायो ।

अनी कहाँ गएको थियौ ?

दसैंको सपिङ गर्न गएको थिएँ ।

कोको गएको ?

उम... एक्लै ।

तिमी एक्लै ? एक्लै गएकोभए किन सोँचेर उम गरेर बोलेकोनी ? मैले संका जताउँदै सोधेँ ।

त्यस्तो होइन हौ । उम... भनेर थेगो भरेको नि ।

ए ल ल भो । अनी, भन के ल्यायौ मेरो लागि ?

के ल्याएको होला ? आफै गेस गरत !

उम.. कुर्था ?

हैन ।

पेन्ट र टिसर्ट ?

त्यो पनि हैन ।

के उसोभए सारी ब्लाउज ल्यायौ कि केहो ?

उम... अहिले भने मिल्यो । तर कसरी थाहा भयो तिमीलाई मैले सारी किन्छ भनेर ? ऊ हाँस्दै बोल्यो ।

अनी यो भन्दा पनि हैन, त्यो भन्दा पनि हैन । अरु केचै हुन्छत भनेर नि ! त्यसपछी मैले सपिङ्गको कुरालाई अन्तै मोड्दै बोलेँ ।

राज ! सुनन एउटा कुरा !

अँ भन आश्मा ?

हामी छुट्टीनु पर्दा कुनै नरमाइलो लागेको छैन तिमीलाई ?

लागेकोछ नि ! तर सँधैलाई कहाँहोत लाटी ! केहीदिनको लागि त होनी ? राजले केही शान्तावना दिने पारामा बोल्यो ।

उम.. हो, तिमीलाई त कहाँ गाह्रो हुन्छ र ? गएपछी रमाइलोमा भुलिनेहोला ? मलाई पो गाह्रो हुन्छत । त्यतिकादिन कसरी काट्नेहोला ? उफ सोँच्दा पनि पसिना नै छुट्छ राज ! तिमी आफै भनत तिमीबिना म त्यतिका दिन कसरी बिताउनु ? मैले निक्कै लामै ताना बुने ।

त्यस्तो नसोचन लाटी ! के म बिदेशै जान लागेको होर ? हामी आ-आफ्नो घर गएपनी हामीसँग मोबाइल छँदैछ नि । मोबाइलमा कल गरौँला, मेसेज गरौला । किन पिर गर्छौ भनत ?

होला खुब ! तिमी छोरामान्छेहरुलाई त के फरक पर्छर ? मलाई कती गाह्रो हुन्छ त्योत मलाई मात्रै थाहा छ । घरमा बाआमा सबै हुनुहुन्छ । भाई छ । अनी कतिबेला कसरी बोल्नु ? नाइ राज मत मर्छु होला तिमीबिना ! उफ....राज ! मेरो त अहिलेनै छाती फुट्ला जस्तै भएको छ ।

त्यो सब छोड लाटी केही हुन्न । म कल मेसेज गरिरहन्छु हुन्न ? मेरो मनलाई दरो बनाउने प्रयत्नमा राज बोल्यो ।

हस हुन्छ त्योत, तर पनि !

के तरपनी ? केही हुन्न । अँ भन बरु भोलिको लागि तिम्रो सामनहरु सबै तयार गर्यौ के ? सबै सामन अहिले राती नै मिलाएर राख । टिकट बिहान ५, बजेको नै छ । बरु अहिले नै सुत । भोली बिहान उठ्न गाह्रो हुन्छ तिमीलाई । राजले छुट्टीने आसाय रख्दै बोल्यो । मलाई भने अझै बोल्न मन लागिरहेको थियो । एकमिनेट पनि नछुटौ जस्तै भएको थियो मलाई भने । उस्लाई भने सुत्नै हतार थियो । त्यसपछी मैले पनि हस बाइ राज भनेर फोनको माध्यम द्वारै एक चुम्बन गरेँ । उस्ले पनि उताबाट बाइ मेरो जान उम्मा....!!! भनेर चुम्बन गर्दै बिदा माग्यो । त्यसपछी पुनह: फोनलाई टेबलमा फ्याँकिराखेर निदाउन प्रयास गर्न लागेँ ।

भोलिपल्ट बिहान चारबजे नै उठेर म बस्ने घरको बाहिर आएर राजले कल गर्‍यो । मैले कल रिसिभ गर्दै बोलेँ । गूड मर्निङ राज ! गूड मर्निङ जान । राजले जवाफ फर्कायो । अनी कतिछिटो आइपुगेको त तिमी ? मैले प्रश्नगर्दै कुरालाई अगाडि बढाएँ । ल ल भो धेरै कुरालाई ताना नबुन, ढिलो भईसक्यो । कि तिमी अझै तयार भएकी छैनौ ? राजले उताबाट कराउँदै बोल्यो । भईसकेँ, तिमीभन्दा झन चाँडो उठेको हो । मान्छेलाई यहाँ निन्द्रै पुगेको छैन । खुब ! तिमी यसरी आएर कराउँछौ भनेरै तीन बजेनै उठेर नुहाएकी । मैले जवाफ फर्काएँ । राज फेरी बोल्यो ल,ल म बाहिर पर्खन्छु छिटो निस्क अहिले फेरी गाडीले छोड्ला । यतीभन्दै राजले कल राखिदियौ ।

भर्खरै नुहाएर आएको कपाल कोर्न पनि नपाउँदै त्यतिकै छोडेर झोला बोकेर मामा, माइजु र हजुरबा-आमा लाई बिदा मागेर निस्किएँ । वहाँहरुले पनि राम्रोसँग जानुभनेर बिदा गर्नुभयो । बाहिरसम्म सघाउन झोलाहरु बोकेर माइजु र बहिनी आएकी थिन । हामीलाई बाहिर निस्किएको देखेर राजपनी भित्रै गेटसम्म आएर झोला बोक्न सघायो । त्यसपछी हामीहरु कलंकितर्फ हान्नियौँ । 

जसरी भएपनी घर जानु त छँदैथियो तर त्यो भन्दा पनि धेरै पिडा राजसँग छुटिनुको थियो । राज एकतमासले ब्यस्त सडक र गल्लिहरु गर्दै कलंकितर्फ बाइक हुँँइकाइ रहेको थियो । मेरो मन भने भित्रभित्रै आगो लागेको जस्तै भएको थियो । अब कतिदिन उसँग भेट्न नपाउनेहोला भनेर मन आत्तिएको थियो । तर केगर्नु ? जसरी भएपनी जानु त छँदैथियो । नत्र त्यत्रो दशैँ र तिहारको लामो बिदामा काठमान्डौ मै बस्ने कुरा पनि त भएन । यदी म काठमान्डौ मै बसेको भएपनी राज घर जान्थ्यो अनी म जसरी पनि एक्लै नै हुनेथिएँ । त्यसैले पनि म घर जानुको बिकल्प पनित थिएन ।

अन्तत हामी केहीसमयको रफ्तार पछी कलंकी पुग्यौँ । दसैंँमा घर फर्कनेको घुँईचो र बिहान सबेरैदेखी कलंकीको चोक ब्यस्त थियो । साना मसिना नाङ्ग्लामा चुरोट, खैनी र पानपराग, गुट्खा बेच्ने देखी लिएर एकाबिहानै थर्मसमा चिया डुलाउँदै बेच्नेको चर्को आवाज थियो । त्यसमाथी मान्छेको होहल्ला, सान-ठुला गाडीहरुको दिक्दार लाग्दो पँ-पँ गर्ने हरन । त्यस्मा छोटो तथा लामोदुरिका बसका खलासी र कन्डक्टरहरु मरिमरी चिच्याउँदै थिए । भैरहवा, भैरहवा, पोखरा, पोखरा, ए बुर्तिबाङ्ग जाने यता है ! काकाडाभिट्टा, ए धरान, धरान जाने यता आदी इत्यादी घोक्रो सुकिन्जेल चिच्याइ रहेका थिए । हामी त्यहाँ पुग्दा नयाँबसपार्क बाट बस आएकै रहेनछ । त्यसपछी बाइकबाट उत्रीएर हामी पनि केहीछिन प्रतिक्षा गर्यौँ ।

त्यो भिडभाडामा राजलाइ भने हामी छुटिनुको कुनै पिडा नै नभएको जस्तो यताउता हेर्दै टोलाई रहेको थियो । म भने उस्को हातको पाखुरी मुनिबाट आफ्नो हात छिराएर च्याप्प समातेको थिएँ । मानौँ सानो बालक आफ्नो अविभावक सँग छुटिदै गरेको समयको जस्तो अनुहार न्यास्रो मलिन बनाएको थिएँ । थोरै समयको लागिभए पनि उस्को पाखुरी समाएर उभिँदा मन शान्त त थियो तर भित्रभित्रै मुटुभने फुट्ला जस्तो भएको थियो । आँखाभरी टिल्पिल-टिलपिल आँशु रसाएका थिए । साँच्चिकै भनौभने त्यत्रा भिडमा आवाज निकालेर रुन मात्रै सकिरहेकी थिईन ।

यतिकैमा एउटा बस नजिकै आएर घ्याच्च रोक्यो । राजले उक्त बसलाई देख्ने बित्तिकै आश्मा छिटो झोला बोक, तिमी जाने बस यही हो भनेर आतिदै बोल्यो । राजले यती भनिसक्दा मेरोभने छाती ढक्क फुल्यो । सरिरभरी काँडा उम्रिएको जस्तो भयो । शायद अब चै राजसँग साँच्चिकै छुटिनुपर्ने रहेछ भन्ने मेरो मनमा लागेको थियो । गाडीमा चढ्नु अगाडि एकपल्ट राजलाइ जोडले अंकमाल गरेँ । कसैको मत्लब नगरि उस्को गालामा एक चुम्बन पनि गरेँ । राज निलोकालो भयो । शायद उस्लाई मान्छेको अगाडि लाज भएको हुनुपर्छ । उस्ले पनि लजाउँदै मुसुक्क हाँसेर मेरो निधारमा मोइ खायो । उस्ले त्यसरी मेरो निधारमा मोइ खाँदा आत्माविभोर भएकोथिएँ । मन सितल भएको थियो । आत्मिक आनन्द भएको थियो । त्योबेला मलाई उस्को स्पर्स र अंकमलमा कसेर गरेको मेरो निधारको उस्को चुम्बनले राज साँच्चिकै मेरो रहेछ भन्ने न्यानो अनुभुती भएको थियो । त्यसपछी दुबैजना अंकमालबाट छुटिएर अलगहुँदै यताउता हेरेँ । मान्छेहरु हामीले अंकमाल गरेर चुम्बन खाएको दृश्य एकतमासले हेरिरहेका रहेछन । मानौँ, त्यहाँ कुनै जादुगरी हुँदैछ । मलाई पनि लाज लाग्यो । म पनि लाजले शिर निहुराउँदै बसको सिटमा गएर बसेँ ।

दाहिने पट्टिको ५, नम्बर सिट रहेछ । म आफ्नो सिटमा बस्दै झ्यालबाट टाउको निकालेर राजसँग कुरा गर्न खोज्दै थिएँ । राज कराउँदै थियो । ऊ भन्दैथियो, आश्मा टाउको बाहिर ननिकालन अर्को गाडी आएर चोट लाग्छ । तर मलाई भने कुनै पर्बाह थिएन । गाडी नदगुरुन्जेल राजसँगै रहन्छु भन्ने थियो । त्यसैले म झ्यालबाट टाउको निकालेर आँखाभरी आँशु पारेर भन्दै थिएँ । राज प्लिज मेसेज कल गर है । मेरो कुरा सुनेर राजपनि भन्दैथियो । तिमी पिर नगर आश्मा, म बेलाबेलामा कल मेसेज गरिरहन्छु । तिमी आफ्नो ख्याल राख । पुगेपछी पुगेँ है भनेर मेसेज गर्नु । राती हामी बोलौँला । यदी बोल्न मिलेन भने मेसेज भएपनी गरौँला । पिर नगर, फेरी हामी सँधैको लागि छुटिन आटेको पनि त हैन । दसैंँतिहारको बिदाभरी मात्रै त होनी ।

राजले मलाई शान्तावना दिँदै सम्झाइरहेको थियो । उस्को सम्झाइ बुझाईले एउटा मनले माने पनि अर्को मनले मान्न तयार थिएन । म झन घोप्टो परेर रुन थालेँ । त्यसपछी अलिकपर उभिएको ठाउँबाट झ्यालको बाहिरपट्टी नजिकै आएर मेरो हात समाएर मेरो औँलिहरु मुसार्दै राज बोल्यो फेरी । धत लाटी ! घर जाँदा पनि रुन्छ कोही ? खुशी पो हुनुपर्छ त । धत..! मान्छेहरुले हेरिरहेकाछन । ल नरोउ अब । राज निरन्तर बोल्दै थियो । यतिकैमा गाडी पनि घ्यार-घ्यार गर्दै बिस्तारै गूड्दै रोकिदै गरेर हिँड्न थाल्यो । जतिजती गाडी अगाडि बड्दै जान्छ उतिउती मेरो हात राजको हातबाट छुट्दै जान्छ । गाडी अलिकती अगाडि बढेर फेरी घ्याच्च रोकिन्छ फेरी उसैगरेर राज मेरो हात समाउँदै सम्झाउँछ । यो क्रम निक्कैबेर चलिरहयो ।

शायद सबै प्यासेन्जरहरु आइसकेकोले होकी कुन्नी ! अन्तत गाडी बिस्तारै दगुर्न थाल्यो । म अझै पनि आँखामा आँशुको बलिद्रधारा बगाइरहेको छु । राज बिस्तारै दगुरेको गाडीको बाहिरबाट हात समाएर केके भनेर फकाउन खोज्दै पछी-पछी आउँछ । क्रमश: गाडीको रफ्तार बड्न थाल्यो । गाडीको रफ्तार सँगै मेरो हात पनि राजको हातबाट छुट्दै गयो । गाडीको गती अझ तिर्बगतिमा बढ्न थाल्यो । राजको हात छुट्यो । राजसँगै मेरो मन पनि छुट्यो । झ्यालबाट फर्किएर राजतिर फर्किएर हेरेँ । राज पनि मलाई नै टोलाएर हेरिरहेको थियो । उस्को आँखाको भाकासँगै ऊ मलाई बिदाइको हात हल्लाइ रहेको थियो । एकपल्ट मैले पनि उस्ले देख्ने गरेर हात हल्लाएँ । त्यसपछी शहरको ठुलाठुला घर र नागबेली नदिझैँ बाटोले छेकिदै राज अदृश्य भयो । बस निरन्तर भिड छिचोलेर हरन बजाउँदै बेगमा दौडिरहेको थियो, पँ...प, पँ...प । 

दिनभरिको उखुम गर्मी, गाडीको एकोहोरो घुँ.. गर्ने आवाज, जतिबेला पनि खटखट गरेर कराउने थोत्रे सिटमा बसेर कस्टकर यात्रा गर्नुको पिडा जिउ पुरै कर-कर खाएको थियो । यात्रामा फिट्टिक्कै निन्द्रा परेन

। काठमान्डौ छोडेर थान्कोट नाघेर हिँडेको गाडी हेटौँडा पछी आउने घनघोर जंगल आउँदा पनि आँखा झिमिक्क नगरि बित्यो । बाटभरी राजसँग हाँसेको, बोलेको र उसँग बिताएको हरेकपलको यादले सताइ रहयो । यात्रा अवधिभर बेलाबेला राज कल र मेसेज गरिरहन्थ्यो । धन्न मलाई उस्ले भनेको जस्तै बाटोभरी एक्लो महसुसगर्न भने दिएन । के खायौ ? जेपायो त्यही नखाउ है पेट दुख्छ । कहाँ पुग्यौ ? जिउ दुखेको होला है ? घरमा पुग्ने बित्तिकै आराम गर्नु है । आदी केके भनेर कल गरिरहन्थ्यो । यसरी नै लगतार घन्टौँसम्म् राजसँग कुरा गर्दागर्दै दिनको ३, बजेतिर सर्लाही जिल्लाको हरिवन चौकमा गाडी पुगेर रोकियो । म आफ्नो झोला लिएर बाहिर आएँ । बुवा र भाई मलाई लिनआएका रहेछन । त्यसपछी हामी तिनजना साइकलमा घरतर्फ लाग्यौँ । घर पुगेर बेलुकिको ४, बजेतिर राजलाइ मेसेज गरेँ । राज म आइपुगे है । उता राजपनि मैलेगर्दा मन र मस्तिस्क थकित भएको हुनुपर्छ वा कुनै काममा ब्यस्त भएरहोला उस्ले मेसेज हेरेको सिग्नल देखिएन । म पनि थकित भएर आएकोले गर्दा बेडमा पल्टिएर राजको मेसेजको प्रतिक्षा गर्दैथिएँ कतीबेला झपक्क् निदाएछु ।

थकित भएर घरमा पुगेर निदाएको म एकैचोटी ७, बजेतिर मात्रै बिउँझिएँ । त्योपनी अम्मिले आश्मा खाना नहिखबो ? उठल खाना खाइबो तो सुतल । भनेर बोलाउनुहुँदा मात्रै झसँग भएर बिउँझीएँ । बाहिर अरुसँग बोल्दा नेपाली भाषामा बोलेपनी हामीहरु घरमा भने भोजपुरिमै बोल्छौ । आमाले फेरी दोर्याउँदै हाम्रै भाषामा बोलाउदै हुनुहुन्थ्यो । थोडा खाना खैबो बेटी तो सुतल । ना आम्मी ! हम खाना नही खबो । हम बहुत थकाईछी खाना नहिखैबो । मैले भोजपुरिमै जवाफ फर्काएँ । ए बेट्वाका अब्बु ! बेटी खाना नही खबो कहल्छि ओकर थोडा सम्झावो । त्यसपछी आम्मिको कुरा सुनेर मन लागि नलागी उठेर थोरै खाना खाएर फेरी रुमतर्फ आएँ ।

बेडमा पल्टिएर राजको मेसेज आयोकी भनेरे हेरेँ । नभन्दै इन्बक्सभरी मेसेज आएर बसेको रहेछ । आश्मा पुग्यौ ? बाटोमा केही गाह्रो त भएननी ? अनी राती मिल्यो भने कल गर है, नत्र मेसेज भएपनी गर हस ? धेरै याद आएकोछ तिम्रो जान । I miss you lot and love you much my beloved. उस्को मेसेज देख्ने बित्तिकै मन फुरुङ्ग भयो । एकाएक दिनभरिको थकान पनि मेटिएको जस्तो भयो । सरिरमा एकप्रकारको उर्जा भरिएर आयो । मन हलुका भयो । त्यसपछी मैले पनि मेसेजको जवाफ फर्काउँदै लेखेँ ।   

I love you & miss you much my heart. राज हेरन, तिमीबिना यहाँ फिट्टिक्कै मन लागेको छैन । मलाई थाहाछ यो बिदाभरी मात्रै हो त्यसपछी त फेरी हामी भेट हुनेछौँ । तरपनी किनकिन तिमी नभएको जस्तो शुन्य लागेको छ । अधुरो अपुरो महसुस भएको छ आफुलाई । बाटोभरी तिमीले कल र मेसेज गरेपनी तिमी छैनौ झैँ लागिरहयो । मैले बुझिसके राज ! तिमीसँग छुटिएर आएपछी मैले महसुस गरेकी म तिमीबिना बस्न नसक्ने रहेछु । साँच्चिकै भनुम भने म तिमीबिना अपुरो रहेछु । मैले आफुलाई अब तिमी भित्र मात्रै पाउने रहेछु । तिमीबिनाको अस्तित्व मेरो लागि अर्थहिन रहेछन । राज प्लिज बरु मलाई आएर कतै भगाएर लैजाउन । म त्यो कसैले नदेख्ने अनन्त क्षितिजमा तिमीसँग मात्रै रमाउन चाहन्छु । सिर्फ तिम्रो मात्रै भएर रहन चाहन्छु म । मेसेज लेखिसकेर सेन्ड गरेँ । राज अनलाइनमै रहेछ । मेरो मेसेज उता पुग्ने बित्तिकै सिन गरेको हरियो सिग्नल देखायो लगत्तै उस्को मेसेज पनि आयो ।

आश्मा तिमी ?

उम म ! तर किन यसरी अचम्म खाएको तिमीले ? मानौँकि म तिम्रो लागि नयाँँ नाम हो ।

त्यस्तो हैन के काली ।

अनी कस्तो त ?

तिमी अझै सुतेकी छैनौ भन्न खोजेको के ।

ए ए ।

अँ भन के गर्दैछौ ?

बसिरहेकी छु बेडमा ।

खाना खायौ ?

उम खाएँ । अनी तिमीले ?

उम मैले पनि खाएँ ।

अनी तिमी भोली कतिबेला हिँड्छौ ?

भोली नहुनेभयो । पर्सी बिहान मात्रै हिँड्छु ।

अनी तिमीले त भोली बिहानको टिकट छ भनेको हैन ?

हो तर यहाँ अलिकती काम पर्‍यो त्यसैले ।

के काम पर्‍यो त्यस्तो तिमीलाई ? तिम्रो कामको मान्छे त म यता छु । कि अरुनै केहीछ त्यस्तो ? कतै म नहुँदाको फाईदा उठाएको होइनौ नि ?

ह्य त्यस्तो हैन के लाटी ! कती धेरै संका गर्छौ है मलाई ? के ममाथी विश्वाश छैन हो तिमीलाई ?

छ त्योत । तर पनि डर लाग्छ राज । ह्यान्ड्सम छौ, ज्ञानी छौ, बुझकी छौ, समजदार छौ । कतै अरुले नै ढोक्सा थापे भनेत फेरी मस्किदै जान्छौ कि भन्ने डर लाग्छनी राजा । मैले निक्कै लामै कुरालाई तन्काएँ । जान ह्या त्यस्तो हुन्न आफ्नो मान्छेमा विश्वाश गर्न सक्नुपर्छ भनेर सम्झाउन थाल्यो । म उस्को कुरा सुनिरहेको थिएँ । ऊ जती बोल्थ्यो मलाई उती मिठो लाग्थ्यो । ऊ बोलिरहोस, म रातभर उस्को आवाज सुनेर निदाइरहुँ झै लाग्थ्यो । म आजभोलि पनि सम्झन्छु कहिलेकाही कस्तो बेला होला त्यो ? कस्तो उमेर होला त्यो । जुन उमेरमा आफुले मन पराएको मान्छेले जे बोलेपनी मिठो लाग्ने । प्रेमानुभुती हुने । घन्टौं बोलेर वा सुनेर पनि नथाकिने । साँच्चिकै त्यो उमेर एकपल्ट गएपछी कहिले फर्किएर आउँदैन । उमेर मात्रै हैन समय पनि फर्किएर आउँदैन ।

थकित भएर घरमा पुगेर निदाएको म एकैचोटी ७, बजेतिर मात्रै बिउँझिएँ । त्योपनी अम्मिले आश्मा खाना नहिखबो ? उठल खाना खाइबो तो सुतल । भनेर बोलाउनुहुँदा मात्रै झसँग भएर बिउँझीएँ । बाहिर अरुसँग बोल्दा नेपाली भाषामा बोलेपनी हामीहरु घरमा भने भोजपुरिमै बोल्छौ । आमाले फेरी दोर्याउँदै हाम्रै भाषामा बोलाउदै हुनुहुन्थ्यो । थोडा खाना खैबो बेटी तो सुतल । ना आम्मी ! हम खाना नही खबो । हम बहुत थकाईछी खाना नहिखैबो । मैले भोजपुरिमै जवाफ फर्काएँ । ए बेट्वाका अब्बु ! बेटी खाना नही खबो कहल्छि ओकर थोडा सम्झावो । त्यसपछी आम्मिको कुरा सुनेर मन लागि नलागी उठेर थोरै खाना खाएर फेरी रुमतर्फ आएँ ।

बेडमा पल्टिएर राजको मेसेज आयोकी भनेरे हेरेँ । नभन्दै इन्बक्सभरी मेसेज आएर बसेको रहेछ । आश्मा पुग्यौ ? बाटोमा केही गाह्रो त भएननी ? अनी राती मिल्यो भने कल गर है, नत्र मेसेज भएपनी गर हस ? धेरै याद आएकोछ तिम्रो जान । I miss you lot and love you much my beloved. उस्को मेसेज देख्ने बित्तिकै मन फुरुङ्ग भयो । एकाएक दिनभरिको थकान पनि मेटिएको जस्तो भयो । सरिरमा एकप्रकारको उर्जा भरिएर आयो । मन हलुका भयो । त्यसपछी मैले पनि मेसेजको जवाफ फर्काउँदै लेखेँ ।   

I love you & miss you much my heart. राज हेरन, तिमीबिना यहाँ फिट्टिक्कै मन लागेको छैन । मलाई थाहाछ यो बिदाभरी मात्रै हो त्यसपछी त फेरी हामी भेट हुनेछौँ । तरपनी किनकिन तिमी नभएको जस्तो शुन्य लागेको छ । अधुरो अपुरो महसुस भएको छ आफुलाई । बाटोभरी तिमीले कल र मेसेज गरेपनी तिमी छैनौ झैँ लागिरहयो । मैले बुझिसके राज ! तिमीसँग छुटिएर आएपछी मैले महसुस गरेकी म तिमीबिना बस्न नसक्ने रहेछु । साँच्चिकै भनुम भने म तिमीबिना अपुरो रहेछु । मैले आफुलाई अब तिमी भित्र मात्रै पाउने रहेछु । तिमीबिनाको अस्तित्व मेरो लागि अर्थहिन रहेछन । राज प्लिज बरु मलाई आएर कतै भगाएर लैजाउन । म त्यो कसैले नदेख्ने अनन्त क्षितिजमा तिमीसँग मात्रै रमाउन चाहन्छु । सिर्फ तिम्रो मात्रै भएर रहन चाहन्छु म । मेसेज लेखिसकेर सेन्ड गरेँ । राज अनलाइनमै रहेछ । मेरो मेसेज उता पुग्ने बित्तिकै सिन गरेको हरियो सिग्नल देखायो लगत्तै उस्को मेसेज पनि आयो ।

आश्मा तिमी ?

उम म ! तर किन यसरी अचम्म खाएको तिमीले ? मानौँकि म तिम्रो लागि नयाँँ नाम हो ।

त्यस्तो हैन के काली ।

अनी कस्तो त ?

तिमी अझै सुतेकी छैनौ भन्न खोजेको के ।

ए ए ।

अँ भन के गर्दैछौ ?

बसिरहेकी छु बेडमा ।

खाना खायौ ?

उम खाएँ । अनी तिमीले ?

उम मैले पनि खाएँ ।

अनी तिमी भोली कतिबेला हिँड्छौ ?

भोली नहुनेभयो । पर्सी बिहान मात्रै हिँड्छु ।

अनी तिमीले त भोली बिहानको टिकट छ भनेको हैन ?

हो तर यहाँ अलिकती काम पर्‍यो त्यसैले ।

के काम पर्‍यो त्यस्तो तिमीलाई ? तिम्रो कामको मान्छे त म यता छु । कि अरुनै केहीछ त्यस्तो ? कतै म नहुँदाको फाईदा उठाएको होइनौ नि ?

ह्य त्यस्तो हैन के लाटी ! कती धेरै संका गर्छौ है मलाई ? के ममाथी विश्वाश छैन हो तिमीलाई ?

छ त्योत । तर पनि डर लाग्छ राज । ह्यान्ड्सम छौ, ज्ञानी छौ, बुझकी छौ, समजदार छौ । कतै अरुले नै ढोक्सा थापे भनेत फेरी मस्किदै जान्छौ कि भन्ने डर लाग्छनी राजा । मैले निक्कै लामै कुरालाई तन्काएँ ।

जान ह्या त्यस्तो हुन्न आफ्नो मान्छेमा विश्वाश गर्न सक्नुपर्छ भनेर सम्झाउन थाल्यो । म उस्को कुरा सुनिरहेको थिएँ । ऊ जती बोल्थ्यो मलाई उती मिठो लाग्थ्यो । ऊ बोलिरहोस, म रातभर उस्को आवाज सुनेर निदाइरहुँ झै लाग्थ्यो । म आजभोलि पनि सम्झन्छु कहिलेकाही कस्तो बेला होला त्यो ? कस्तो उमेर होला त्यो । जुन उमेरमा आफुले मन पराएको मान्छेले जे बोलेपनी मिठो लाग्ने । प्रेमानुभुती हुने । घन्टौं बोलेर वा सुनेर पनि नथाकिने । साँच्चिकै त्यो उमेर एकपल्ट गएपछी कहिले फर्किएर आउँदैन । उमेर मात्रै हैन समय पनि फर्किएर आउँदैन । कती मिठोपल थियो त्यो जो सपना जस्तै लाग्छ आजपनी ।

आश्मा कल गरौँ ?

हुम ? हुन्न आम्मी हुनुहुन्छ ।

आम्मी भएर केभयो त ? बिस्तारै बोले हुन्न ?

त्यस्तो हैन के राज सँगै सुतेकाछौँ ।

प्लिज आश्मा तिमीलाई हेर्न मन लागेको छ ।

हेर्न त मलाई पनि मन लागेको छ प्रभु, तर कसरी ? भोली नि हस ?

ह्या हुन्न भोली त, आज भोक लागेको छ भोली खाएर हुन्छ तिमीलाई ? हो त्यस्तै हो, अहिले हेर्न मन लागेकोछ भोली भनेर हुन्छ ?

ओके उसोभए म्युट गरेर कल गर अनी हेराहेर मात्रै गर्ने हैत ?

हस हुन्छ ।

राजले कल गर्‍यो । मैले कल रिसिभ गरेर साउन्ड अफ गर्दै आम्मी सुतेकोतर्फ मोबाइल फर्काएँ । त्यसपछी राज ईशाराले बोल्न थाल्यो । मैले पनि ईशाराले नै जवाफ फर्काएँ । आफ्नो हात छातीमा राखेर ऊ मलाई अंकमाल गरेको ईशारा गर्थ्यो । म पनि आफ्नो हात छातीमा टाँसेर अंकमाल गरेर आभाष दिलाउँथेँ । ऊ मेरो निधार, आँखा, गाला, ओँठ हुँदै सरिरको सबै अँग-अँग चुम्न पुग्थ्यो । त्यसरी उस्ले चुम्दा मेरो सरिरमा बिजुलिको झट्का झैँ महसुस हुन्थ्यो । म हराउँथेँ कतै ऊभित्र । काल्पानिक स्पर्सले म पानी-पानी भएर शिथिल हुन्थेँ । श्वास बढेर स्वाँ-स्वाँ लामा-लामा हुन्थे । हातखुट्टामा आएको कम्पनले मेरा ओँठहरु पनि थररर काँपेका जस्ता हुन्थेँ । अनुहारको भावमा रंगको परिवर्तन आउँथ्यो । तैपनी म आफुलाई काबुमा राखेर उस्ले जस्तै चुम्बनको बर्षाहरु पठाउँथे । त्यो रातभर भिडियो कलमा कयौँपटक आफ्नै मोबाइलको स्क्रिन चुमेर पटक-पटक चरमौत्कर्समा पुगेका थियौँ । राजसँगै हुँदा अनुभुती गर्न नपाएको टाढाहुँदा सँगै भएको झैँ एकअर्कालाई स्पर्स गरिरहेका थियौँ । जीबनमा पहिलोपटक सारिरिक आर्गजमको अनुभुती गर्दैथिएँ म । यतिकैमा आम्मी खोक्नु भयो । मैले आत्तिएर हतार-हतार कल काटिदिएर लामो श्वास तानेर आफुलाई सहज बनाउने प्रयत्न गरेँ ।

केभो ? किन काटेको एक्कासी ?

आम्मी बिउँझनु भयो ।

हे भगवान सासुमालाई पनि यतिनैबेला बिउझनु पर्ने ? उफ सुत्नु भनन । यती भन्दै राजले हाँसेको इमोजी पठायो । मैले पनि हाँस्दै लजाएको इमोजी पठाएर आफ्नो भाव प्रस्तुत गरेँ । त्योदिन झन्डै आधारात हामीले मिठा-मिठा सपना देखेर बितायौँ । त्यसपछी राज सुतौँ है भनेर बिदा मागे । राजले हस हुन्छ सुत दिनभरिको यात्राले थाकेको हौला भनेर दुबैजनाले बाइ गूड् नाइट भनेर छुटियौँ ।

हामीहरु मुस्लिम भएपनी हामी बसेको समाज सबै जातजाती मिसिएर बनेको समाज थियो । मुस्लिम, हिन्दू, बौद्ध सबै धर्मका थियौँ । राती अबेरसम्म बसेकोले गर्दा बिहान अलिक ढिलो गरिकिन उठेँ । बिहान उठ्दा बाहिर मानिसहरुको होहल्ला तिब्र बनेको थियो । त्यस्तै गरेर घर पछाडिको आँप, र लिचिको बोटमा चराहरु चिरबिर चिरबिर गर्दै कराउँदै थिए । गाउँको सानो चौक जस्तो भएकोले चियापसल मा चिया पिउने र गफिनेको भिढ बढीसकेको थियो । यता हिन्दूहरुको दसैंँ घरभित्रै भित्रीसकेको थियो । त्यसैले पनि चौकमा निक्कै चहलपहल थियो ।

म पनि थाकेको आलस्य शरीर तन्काउँदै झ्यालको पर्दा हटाउँदै बाहिरतिर हेरेँ । सुर्य छिप्पिएर निक्कै माथि आइसकेको रहेछ । बाहिरबाट छिरेको सुर्यको किरण मेरो ओछ्यानसम्म आएर स्पर्स गरेको थियो । फर्किएर ओछ्यान हेरेँ, केही अनौठो अनुभुती भयो । रातभर राजसँगको संबाद मस्तिस्क भरी आयो । पुन: लाजले निलोकालो भुतुक्क बनेँ । आफु पानीपानी भएर स्खलित भएको ओछ्यानले मलाई गिज्याइरहेको जस्तो अनुभुती भएको थियो जो राजको नाममा म पहिलोपटक समर्पित भएको थिएँ । त्योपनि भिडियो कलको माध्यमबाट । सोँचे कस्तो अचम्म होला ? कतै मैले त्यो सबै हर्कतहरु गलत त गरिन ? फेरी अर्को मनले सोँचे त्यस्तो हैन किनकी म राजलाइ हृदयदेखी माया गर्छु । उस्को खुशी नै मेरो खुशी हो । यस्तो सोँच्दै उठेर आफुलाई ऐना अगाडी लगेर उभ्याएँ । फेरी एकपल्ट आफ्नै रातभरको हर्कत सम्झेर लाजले भुतुक्क भएँ । त्यपछी आ... छि ! भनेर आफैलाइ फट्कारेर नुहाउन तर्फ लागेँ ।

अर्कोदिनको भोलिपल्ट बेलुकी भान्षा कोठामा म खाना बनाउँदै थिएँ । अर्को कोठाको टेबलमा राखेको मोबाइलमा रिंग लगातार बजिरहयो । आश्मा ! तेरो मोबाइल बजेको बजेकै छ, कस्को कल आको हँ ? आम्मिले यतिभन्दै मोबाइल मलाई ल्याएर दिनुभयो । हेरेँ, राजको रहेछ । हेलो राज ! अँ भन ।

हैन तिमी कता छौ के ? यत्रोबेरदेखी कल गरिरहेको छु । किन न उठाएकी ? राज केही रिसाउँदै बोल्यो ।

अरे बाबा ! म खाना बनाउँदै थिएँ । त्यसैले थाहा पाईन सरि नि त । मैले उस्को रिसलाई शान्तापार्न खोज्दै मलिनो स्वरमा बोलेँ ।

अँ सुन, म हिँड्न लागेको है । गाडीमा चढिसकेको छु । भोली उता पुगेर मात्रै कल गर्छु है नत्र चार्ज सकिन्छ फेरी ।

कसरी भोली बेलुकी नि ? तिमीले त भोली बिहानको भनेको हैन ?

हो ! तर यता भाउजुलाई किनमेल गर्न सघाउनु थियो । वहाँँहरु पनि घर फर्किनुहुने त्यसैले गाडी फेर्नु पर्‍यो । राजले स्पष्टिकरण दिँदै बोल्यो ।

हे भगवान ! उसोभए २४, घण्टा म कसरी बस्न सक्छु त तिमीसँग नबोली ?

राती बेलाबेला म मेसेज गर्दै गर्छुनी ।

हस ! शुभयात्रा राज ।

Thank you काली ।

ल अहिले कल राखेँ है ? बाइ जान ।

हस बाइ मेरो मुटु । राम्रोसँग आउनु है । यतिभनेर दुबैले कल राख्यौँ । म पुन: भान्षामै ब्यस्त रहन थालेँ ।

अर्कोदिनको भोलिपल्ट बेलुकी खाना खाएर बेडमा बसेर मोबाइल खोलेर राजको पुरानो मेसेजहरु पड्दै थिएँ । हेरेँ, उस्ले मलाई प्रेम प्रस्ताव राखेदेखिको हिजो सम्मका मेसेजहरु पड्दै गएँ । कती मिठो, कती मायालु । जती पढेपनी अघाइन । हजारौँ पटक पढिरहुँ जस्तो । उस्को मेसेजको प्रत्येक शब्दहरुमा आफुलाई हराइ रहेको पाउँछु । उस्को हरेक भनाइमा म आफुलाई पूर्ण भएको भेटउँछु । सर्बस्व रुपमा आफुलाई राजभित्र सुम्पिएर रित्तोहुन मनलागेर आउँछ । मन खै कहाँ भरिदैन, भरिँदैन । च्याप्प समातेर उसैलाई कप्लक निलिदिउँ जस्तो हुन्छ । सोँच्छु, आखिर माया, प्रेममा शब्दहरु, भनाइहरु किन यती सक्तिशाली हुन्छन ? किन यतिधेरै भावयुक्त प्रेमिल हुन्छन ? जस्को अनुभुती र महसुसले छुँदा मात्रै पनि मन तरंगित हुन्छ । आफुलाई हावामा तैरिरहेको आभाष हुन्छ । आफुलाई आँफैमा काबुमा राख्न हम्मे पर्छ ।

रातिको करिब ९, बजेको हुँदो हो । हाइ आश्मा ! दिनभरी नआएको उस्को मेसेज राती अचानक आएको थियो । मैले पनि जवाफ फर्काउँदै हाइ राज ! तिमी कता हो के यत्रो घण्टा ? यस्तै चाल होभने त तिमीले मलाई जिउँदै मार्छौ राज । थाहाछ तिमीलाई ? दिनभरी मलाई कती छट्पटी भएको थियो तिम्रो कल र मेसेज न आउँदा । अनी तिम्रो मोबाइल चै के गरेर राख्छौ के ? मैले दिक्दारी पोख्दै बोलेँ । राजले पनि तुरुन्तै जवाफ फर्काइ हाल्यो । त्यस्तो हैन । फिलिम हेर्दै आएको बाटोमा चार्ज नै सकिएछ । सरि !

ल,ल भो । सरि मागिराख्नु पर्दैन । अनी भन तिमी कहाँ पुग्यौ ?

उम पुगेँ ।

ए साँच्ची तिम्रो मामा घर चै कहाँँ हो रे !?

ल मैले पहिले नै भनेको हैन ? तिम्रै जिल्ला होनी ।

त्योत थाहा छ तर कुन ठाउँँ भनेको के ?

हरिवन ।

केरे केरे ? हरिवन रे ?

अँ के हरिवन ।

हैन के भन्छौ तिमी ? हरिवन कहाँनेर ?

चौक मै हो के । किन तिम्रो पनि त्यही होकी केहो ?

उम भनन कुन घर हो ? म सब जान्दछु त ।

मैले उत्सुक्ता हुँदै सोधेँ । किनकी हामी दुई यतिका महिना देखी सम्बन्धमा रहेर पनि उस्को मामा घर कहाँ हो भनेर सोधासोध गरेका थिएनौ । बस मेरो घर सर्लाही र उस्को मावली पनि सर्लाही नै भन्ने बाहेक अरु थाहा थिएन वा सोध्ने आवश्यकता नै ठानेका थिएनौ हामीले । यतिकैमा राजले फेरी अर्को मेसेज पठायो ।

कल गरौँ ?

नाइ पर्ख म बाहिर जान्छु अनी आफै गर्छु ।

यतिभनेर म रुमबाट बाहिर बार्दलिमा निस्किएँ । कलिलो रातलाई उज्यालो बनाउन दसैंँ आउनै लाग्दको टहटह जूनले मधुरो प्रकाश छरेर रहर लाग्दो उज्यालो छरेको रहेछ । उस्तैमा मन्द हावाको सिर्सिरेमा बाहिरको मौसम रहर लाग्दो सितल भएको थियो  । त्यसपछी बार्दलिको माथि देखिएको जूनलाई हेर्दै राजलाइ कल लगाएँ । घन्टी लगतार गयो तर उठेन । फेरी गरे फेरी पनि उठेन । त्यसपछी रिसले झोक्किदै मेसेज गरेँ । हैन तिमी कहाँँ गएको के ? कल गर्ने भनेर म झन बाहिर बार्दलिमा आएकोछु । तिमी चै कता हो फेरी एकैछिनमा ? मैले पठाएको मेसेज उताबाट पनि हेरेको सिग्नल देखिएन ।

रिसले आगो बनेर फेरी भित्र जानै लागेको थिएँ । मोबाइलको घन्टी बज्यो । कल राजको थियो । त्यसपछी कल रिसिभ गर्दै बोलेँ ।

हेलो ! त्यत्रो कल गर्दा तिमी कता हँ फेरी ?

म बाथरुम गएको थिएँ के । कस्तो अलिकती पनि ढिलोहुन नहुने महारानी साहेबालाई । राज हाँस्यो ।

म भने बाहिर बार्दलिमा आएर बोल्न खोज्दैछु । तिमीभने एकैछिनमा हराउने । अनी तनाब हुन्नत ?

मैले यती भन्दाभन्दै मेरो आवाज र राजको आवाज इको हुँदै आयो । जतिजती हामी दुबैजना बोल्छौ उतिउती दुबैको आवाज ठोक्किएर आउन थाल्यो । हैन तिमी कहाँ बसेर बोल्दैछौ के ? तिम्रो र मेरो आवाज मलाई नै फर्किएर आउँदैछ त ?

अँ मलाई पनि तिम्रो आवाज त्यस्तै सुनिदैछ । अँ मलाई पनि तिम्रो आवाज त्यस्तै सुनिदैछ ।

राज र म बोल्दाबोल्दै हामी दुबैको आवाज नजिकै सुनिदैथियो । हामी दुबैको आवाजले यस्तो लाग्थ्योकी हामी दुबै एकदमै सामुन्ने छौँ । ऊ मेरो यतैकतै वरिपरी नजिकै छ जस्तो लागेको थियो । फोनमा सुनिएको आवाज र बाहिरी अर्को आवाज छेवैमा मिसिदै थियो । यतिकैमा मेरो आँखा झुलुक्क पल्लो घरको छतको भर्र्याङ्गको ढोकाबाट हाम्रो घरको बार्दली तर्फ अगाडि बढीरहेको देखेँ । राती भएकोले जूनको प्रकाशमा त्यो मेरो नजिकै बढेको आकृतिलाई राम्रोसँग ठम्याउन सकिरहेको थिईन । तर जब मेरो घरको बार्दलीको छेउवैमा आएर छतको पर्खालमा अडेसा लागेर त्यो आकृति बोल्न थाल्यो । त्यो अँध्यारो छायालाई मैले पत्याउन पनि सकिरहेकी थिईन । त्यो छाया त्यही थियो जो राज थियो । म एकछिनको लागि त मुर्ती जस्तै बनेँ । पत्याउनै सकिरहेकी थिईन । जसरी मैले राजतर्फ हेरेँ उसैगरी राजले पनि मतिर फर्किएर छक्क पर्दै बोल्यो ।

अरे ! आश्मा तिमी यहाँ ? मेरो मत्लब तिम्रो घर यहाँँ ?

ओ माइ गड ! उम म यहाँ । तर राज तिमी यहाँ कसरी ?

मेरो मामाको घर यही त होनी ।

बाफरे ! यो कुरा हामीले पहिलै किन सेयर गरेनौँ ? हेर, पहिलेनै यो कुरा थाहा भएकोभए सँगै आउनुहुन्थ्यो नि है ? मैले उत्सुक्ता हुँदै कुरा थपेँ । त्यसपछी हामी वल्लो घर र पल्लो घरको बार्दली र छतमा बसेर निदाउँदै गएको त्यो सुन्सान रातमा जूनलाई साथी राखेर घन्टौँसम्म मिठा-मिठा प्रेमिल कुरा गर्दै बितायौँ । जब बिहानको चहलपहल सुरु हुनलाग्यो तब बल्ल हामी दुबै छुटिएर आ-आफ्नो रुमतर्फ सुत्न गयौँ ।      

त्यसपछिका दिनहरु भनेको प्रतेक रात जब घरका सबै सुतिसकेका हुन्थे तब हामी दुबैजना एउटा छतको पर्खाल र अर्को बार्दलिको कुनामा आएर रातभर कुरा गरेर बस्थ्यौँ । थाहाछैन त्यस्तो रात नै छर्लङ्ग उज्यालो हुनेगरेर के गफ गर्थ्यौँ हामी । जती बोल्यो उती मिठो लाग्थ्यो । बोलिरहुँ झैं हुन्थ्यो । बोल्दाबोल्दै उज्यालो कहिलै नहोस जस्तो लाग्थ्यो । कुरैकुरामा हामी बहकिन्थ्यौँ । घरि रुन्थ्यौँ । घरि हाँस्थ्यौँ । घरि कुरा गर्दागर्दै झगडा पनि गर्थ्यौँ । तर त्यसरी झगडा गर्दा भने राजभन्दा म धेरै रिसाउँथे । खुब घुर्काएर सताउँथे उस्लाई । त्यसरी सताएर घुर्काउँदा मलाई उस्को हुनुको अनुभुती हुन्थ्यो । शायद मैले धेरै घुर्काएकोबेला उस्लाई मन दुख्थ्यो कि कुन्नी ? ख्याल खालैमा एकदिन उस्ले मलाई जिस्काउँदै भनेको थियो । मेरो कमजोरी भनेको तिमी हौ अनि तिम्रो माया । यसैको फाइदा उठाएर मेरो सासै फेर्न गाह्रो हुनेगरेर यती सताएको छौनी एकदिन यसरी हराइदिन्छु त्यसपछि तिमिले खोज्दा पनि भेट्दैनौ, तर ठीक उल्टो भएकोछ आजभोलि । मबाट ऊ हैन उबाट मेरो मन दुखेर हराएको आजसम्म फर्किन सकिन । तर जस्तोसुकै होस् साँच्चै नै ति पलहरु आज पनि उतिकै मिठा लाग्छन जती त्यतिबेला लाग्थे । ति यादहरु आजसम्म मेटिन सकेका छैनन । म कहिलेकाही सोँच्थेँ । यो दुनियाँँमा सायदै यतिको प्रेमिल संसार कसैले देखेको छैनन । हामीले गरेको जस्तो माया आजसम्म कसैले गर्न सकेका छैननहोला । साँच्चै जीबनका भोगाइ, कथा काहानी भुल्न निकै गाह्रो हुन्छ । किताबको पाना सम्झिन गाह्रो, अनी जिन्दगीको पाना बिर्सन गाह्रो, यस्तै रहेछ जिन्दगी भनेको ।

बिस्तारै चिसिदै गरेको मौसम झन रात छिपिदै जाँदा झन चिसो हुन्थ्यो । त्यसरी हरेक रात त्यही छत र बार्दली गर्दै बिताउँदा कहिलेकाही अत्यधिक चिसो महसुस हुन्थ्यो । दुबैले चिसोको अनुभुती गर्दा वारी र पारी गरेर आ-आफ्नै अंगालोलाई अंकमाल गरेर आपसमा न्यानोपनको महसुस दिलाउँथ्यौँ । दुबै एकअर्काको छातीमा टासिएको जस्तै अनुभुती गर्थ्यौँ । कहिलेकाही भने ऊ मेरो बार्दलितिर हात लम्काएर मतिर बढाउथ्यो र मपनी उतिर बढाउँथे । अनी फेरी दुबैको हात लम्काएरै स्पर्स गर्थ्यौँ दुबैलाइ र अलौकिक सन्सारमा लिन हुन्थ्यौँ ।

यसरी नै हामीले कलेज बिदाको सुन्दर पलहरु ब्यतित गर्यौँ । दसैंँ तिहारको त्यो बिदा अवधिभर बिर्सन नसक्ने जीबन बाँच्यौ । प्रेमलाई नजिकबाट अनुभुती गर्न पायौँ । यतिकैमा बिदा पनि सकियो । हामी फेरी काठमान्डौ फर्कने भयौँ । तर तिहार सकिएर म काठमान्डौ फर्किएँ भने राज उस्को गाउँ पहाड पुगेर फर्किनेभयो ।

काठमान्डौ फर्किएर कलेज सुरुभएको पनि दुइहप्ता बितिसक्यो । तर राज गाउँबाट फर्किएर आएन । पटक-पटक मेसेज र कल गरेँ तर नत, कल लाग्थ्यो नत मेसेजको रेस्पोन्स नै । मन बिस्तारै आतिदै थियो । यो मन पनि कतिछिटो दौडिन्छ । कहिले कहाँ त कहिले कहाँ । जब ऊ लामो समयसम्म फर्किएर आएन म हतास हुन थालेको थिएँ । सोचेँ कतै राजलाइ केहीपो भयोकी ? फेरी अर्कोमनले सम्झाउँथेँ आफैलाइ । हैट त्यस्तो त केहीपनी हुन सक्दैन थु थु थु गरेर खराब सोँचाइलाई थुकेर टार्न खोज्थेँ । अनी अर्कोमनले भन्थ्यो कतै राजले अर्को बिहे त गरेन ? यस्तो अनेकथरी सोँच्दा पनि हातखुट्टा गलेर आउँथ्यो । आफै ढल्ला जस्तो महसुस हुन्थ्यो । हैट यस्तो पनि हैनहोला भनेर मनलाई बुझाउन खोज्थेँ । यता गर्दा पनि हैन उता गर्दा पनि हैन । जसोगर्दा पनि आफुलाई चित्त बुझाउने ठाउँँ कतै भेटउँदिन थिएँ । त्यसपछी हतास मनलाई बाँधेर राजलाइ मेसेज लेखेँ

प्रिय मान्छे !

अशिम मायाको कोशेली तिमीलाई ।

हामीले बिताएको त्यो रातलाई सोधेर त हेर ! ऊ कहिलेदेखी एक्लिएको हो भनेर ? आदिमकाल देखी एक्लिएको अँध्यारोले तिम्रो बियोगको प्रित बोकेर आजपनी पर्खिरहेछ । औँशिले पुर्णिमाको प्रतिक्षा गरेजस्तै ऊ केवल तिमी आउने क्षितिज नियालेर ।

हो राज ! तिमी गएको यतिकादिन बितिसक्यो । आखिर किन आउँदैनौ तिमी अहिलेसम्म । कलेजमा पनि कती पढाई छुटिसक्यो । नत तिम्रो फोन लाग्छ । नत मेरो मेसेजको कुनै जवाफ नै आउँछ । आखिर म कस्लाई गएर यो पिर पोखौँ ? कस्लाई भन्न जाउँ ? कस्लाई सुनाउँ ? तिम्रो अनुपस्थितिमा म भित्र बितेको पिडा कस्तोहोला ? के तिमी अलिकती पनि महसुस गर्न सक्दैनौ र ? राज प्लिज ! कि छिटो फर्किएर आइदेउ । कित कुनै एउटा मेसेज त गर ।

तिमीलाई एउटा कुरा भन्नुछ राज । तिम्रो अभावले सताएको एक्लोपनमा मनलाई भुलाउन हिजोराती बार्दलिमा गएर आकाशमा टहटह लागिरहेको जूनलाई हेर्न भनेर गएँ । तर त्यहाँ जून नभएर कालो औँशिको रातले आकाश घप्लक्क निलेको थियो । जुनदिन सर्लाहीको मेरो घरको बार्दली माथि झुल्किएको थियो । तर हिजो जूनको सट्टामा अँध्यारोले निलेको रात बाहेक केहीथिएन । धेरै टाढासम्म नियालेर हेरेँ । बरु आकाशमा लाखौं ताराहरु थिए, थिएनत केवल एउटै जून, सायद त्यसैले होला त्यो दिन धर्तिमा उज्यालो थिएन । तिमी नहुनु र औसिको रातमा जून नहुनु एउटै लाग्छ मलाई ।

बर्खा संग सावनको सम्बन्ध छुटिएर हिउँद लाग्दै गरेको मुसलधारे झरिले निथ्रुक्क भिजाउँदा तिम्रो याद दिलाउँछ नि राज ।

जसरी शिषिरले फूलहरुलाइ निमोठेर जान्छ, उसैगरी तिम्रो यादहरुले निमोठेर जान्छ, एकतमासले मुटुको कुन कुनामा तिमिले छुएको स्पर्सहरुले एक चट्कन हानिराखेर जान्छ, सोच्छु ती प्रेमिल सम्झनाको चट्कनहरु लाई सम्हालेर राखुँ, तर ब्यर्थ हुन्छु , किन थाहा छ ? तिमी छैनौनित यतिबेला सिवाय तिमी हुनुको अनुभुति बाहेक ।

मेरो पागलपन हो या तिमी प्रतिको आसक्ति थाहा छैन, तिमी हुनुको अनुभुतीमा तिमी हुनुको कल्पनामा स्पर्श गरेर आफुलाइ खुशी बनाउछु, त्यो प्रेम हो या आवेग थाहाछैन । राज तिमी हिजोसम्म को थियौ ? अनी के थियौ ? तर तिमी जो हौ तिम्रो प्रेम फक्रेको छ यतिबेला बषन्त जस्तै पोखिएर ।

मैदानबाट उडेको जहाज र रुखको हाँगाबाट उडेको चरा जस्तै उडिरहन्छ यो मन, कास मन उडे जस्तै भौतिक शरीर पनि उड्ने भए बार्दलिको जून टिपेर तिम्रो सामु हाजिर हुनेथिएँ ।

राज तिमी यतिकादिन संपर्कबिहिन हुँदा म यहाँ कसरी बाँचेकोछु या मरेतुल्य भएकोछु । शब्दमा बयान गर्ने मसँग अक्षरहरुको अभाव हुन्छन । भावनाहरु मुर्झाउँछन । बिस्वासहरु डगमगाउँछन र छिनभरमै फेद काटेको रुखजस्तै गर्ल्याम्म ढल्न पुग्छन । तर यस्तो भनेर तिमीप्रती अबिश्वास गरेकी हैन । किनकी मलाई थाहाछ । तिमीलाई मेरो हरेक कुरामा प्रेम छ । म बसेको घरको भित्ता, चुला-चौका, कुर्सि-टेबल, यहाँँसम्मकी म सुत्ने बेडसँग पनि तिमीलाई खुब प्रेम छ । र त, तिमिमाथी आजपनी उतिकै भरोसा र विश्वाश गरेकी छु । भरोसा जताएको छु । जीबन रहला नरहला तर साथ सँधै रहनेछ । आकाशमा देखिने बार्दली माथिको जून जस्तै राज ।

कहिलेकाहँ म रिसाउँदा तिमी भन्ने गर्थ्यौ । नदि-किनरामा उभिएर जब तिमी रिसाउँछौ, घुर्काउँछौ, घरि उत्साहित त घरि छिनभरमै निराशहुने तिम्रो त्यो कोमल मनले क्षितिज नियाली रहँदा तिमीसँगै कुममा कुम जुधाएर उभिँदा हावाले उडाएर सम्हाली नसक्नु भएको तिम्रो सारीको आँचलले मेरो अनुहारमा छुएर उडोस । म तिम्रो मायामा हराइ रहुँ कतै । जसरी कुहिरोमा काग हराउँछ । किनकी अरबौँ मान्छेहरुमा मैले छानेको तिमी एक मान्छे । तर आज तिमीले भनेका शब्दहरुले छुन हैन राज । यि आँखाहरुले तिमीलाई खोजेकाछन । तिमीनहुँदा मन आतिएको छ । कतै मेरो राजलाइ त्यस्तो अनिस्ट केही नहोस ।

तर तिम्रो कुनै कल मेसेज नपाउँदा मलाई किन यस्तो लाग्छ राज ? हिजोसम्म म तिम्रो हुँँ भन्ने मान्छे जब परपर गएको आभाष हुन्छ, तब मृत्‍यु नजिकै आएर बोलाएझैँ लाग्छ । सोँच्छु ! यो मृत्‍युको शहर कहाँहोला ? जहाँ मपनि लम्पसार परेर न उठ्नेगरी चिरनिदमा निदाउन पाएपनी हुन्थ्यो । त्यसपछी थाहाहुनेछ मेरो कुनै गुनासो हुन्थेन तिमीसँग । हो राज ! तिम्रो अनुपस्थितिले आजभोलि मलाई यस्तै अनुभुती गराउँछ ।

तिम्रो कुनै खोज-खबर नपाउँदा नत यो मन अडिएको छ । नत मर्न नै सकेको छु । मर्न पनि त त्यती सजिलै कहाँ काल आउँदो रहेछ र राज ? तिम्रो यादमा तड्पिएर बाँच्नलाई कती पनि मन छैन । हो राज ! निदाउनु अगाडि सिरानीले तिम्रो यादहरु सोध्छन । तर मसँग उत्तरहरु छैनन । किनकी बगिरहेको आँशुले तिमीले हक जमाएको हेर्ने मन गर्छन ।

हे भगवान राजको उपस्थिती बिना यदी बाँच्नुपर्छ भने कोही त आएर भनिदेउ ! मलाई यो अँध्यारो कालो पापी रात किन हरेक साँझ आएर रुवाएर जान्छन ? आखिर मेरो दोश केछ ? जहाँ यो रातसँग म हरेकदिन आँशु बगाउँ ? अनी मेरो दोश यही हैन ? राजलाइ मैले प्रेम गरेँ ? यदी प्रेम पाप हो भने सृस्‍टि किन बनायौ इश्वार ? जहाँ सृस्‍टिको उत्पती गर्यौ त्यहा मनुश्यको जन्म किन दियौ ? यदी सृस्‍टि र जीबनको जैबिक अधिकार दिन्छौ भने खुलेर प्रेम गर्ने हक पनि देउ । तर यसरी तड्पिएर प्रतिक्षा गरेर जिउनु नपरोस ।

यतिका दिनसम्म तिमी फर्किएर न आउँदा मनमा एउटा कुरा आउँछ राज । भोली तिमीसँगै हुन्छु हुँदिन थाहाछैन तर मलाई तिमीले त्यहाँ भेट्नेछौ जहाँ तिमीसँग हजारौँ मिठा पलहरु बिताएकोछु । त्यसैले तिम्रो आगमन अघी म रहिनभने मलाई मेरो शब्द र यादहरुमा खोज्नु है माया ।

यो ऐठन लाग्दो अत्यास हुने समयमा यो रातसँग पनि रिसाउँदै भन्न मन लाग्छ । ए रात ! आइदेउन मलाई तिम्रो अँध्यारो सँगै खप्लक्क खाएर रित्याइ देउन । समाप्त हुनुभन्दा धेरै पिडा भएको छ आफ्नो अस्तित्व जोगाउनु । यतिको पिडा र दुखाइ महसुस हुने त्यस्तो कुन बिष पिलायौ प्रेमको राज ? जो हरेक घडी घरिघरी चोइटिएर जिउन परेको छ । केवल तिम्रो नादानिमा रात लम्बिदो छ क्षितिज मा तिम्रो बाटो पर्खिएर ।

हुनत फर्किएर बाटो मोड्नलाई यात्रामा निस्किएको थिईन । तर गन्तब्य पनि पुग्न नपाई किन लर्खरिन्छ यो पर्खाइको पाइला ? किन डगमगाउँछ विश्वाश ? आखिर कुन त्यस्तो कम्जोर मुटुले बनेकोछ मेरो नाश्वर जहाँ म यती कम्जोर बनुँ । हुनत माया र विश्वाश भनेको पैसाको हिसाब हैन । जो लगेपछी ब्याज सहित चुक्ता होस । माया त हृदयले सृजना हुने अध्यात्मिक अन्तर-आत्माको आवाज हो ।

राज ! तिमी नहुँदाको यो शहर जस्तै कोलाहल छ जिन्दगी । भिडभाडामा हराए जस्तै बेहाल छ जिन्दगी । लाखौंँ ताराहरुको बिचमा जून हराएर सुन्सान आकाश भएजस्तै तिमी बिहिन छ जिन्दगी । अनगिन्ती सपनाहरुको बिचमा लंगडो बनेको रहर बोकेर जीउनु पनि विश्वाश टुट्दै गएपछी आफ्नै श्वास पनि घाँडो लाग्दोरहेछ । हो राज तिमी नहुँदा आजभोलि मलाई यस्तै लाग्न थालेको छ । हो साँच्चै राज ! क्षितिजमा देखिएको जूनलाई छुन र तिमीले दिएको मायालाई जोगाएर राख्नु दुबै मुस्किल भएको छ । त्योभन्दा सजिलो त बरु आत्माहत्या नै होला । कम्सेकम तिम्रो अभावमा तिम्रो मायाको यती पिडा त भोग्न पर्दैनथ्यो होला ।

राज ! यादहरु भनेका सम्झनाको टुक्राहरु हुन । मलाई किन यस्तो लाग्दैछ हरेकदिन चितामा जलिरहेको लाशसँगै जल्न मन छ । इश्वरसँगै यो नास्वर शरीरको आत्मा छोडेर माटोमा गल्न मन लाग्दैछ । यो दुनियाँँसँग टाढा जान मन छ । जहाँ कुनै हृदयमा संबेदना नहोस । मैदानबाट उडेको जहाज र रुखको हाँगाबाट उडेको चरा जस्तै उडिरहन्छ यो मन । काश: मन उडेजस्तै भौतिक शरीर पनि उड्नेभए बार्दलिको जून टिपेर तिम्रो सामु हाजिर हुनेथिएँ ।

दिनको आकाशमा उड्दै गरेको चरालाइ हेरेर टोलाउँदै गर्दा तिम्रो सामिप्यताले सताउँछ राज । जती घनिश्ट बड्दैजान्छ सम्बन्ध उती बड्दै जान्छन सपना । चुमेर अंग-प्रत्यंग उती बल्झन्छ झन बिपना । बस.. तिम्रो एक ईशारा काफी छ म पराजित हुन । उफ.. राज किन यती सताउछौ ? केहीत जवाफ देउ । तिमी ठिकठाक छौ या छैनौ । आतिएको मनलाई सितल बनाइदेउन राज । आखिर कहिलेसम्म यसरी तड्पाएर राख्ने मन छ भन त ?

अन्त्यमा, मलाई यसरी तड्पाएर बिछिप्त बनाएर नराख राज । बरु बिन्ती गर्छु, यतिका दिनको तिम्रो अनुपस्थिति र बेपत्तापनलाई माफ गर्न सक्छु । अब मसँग यो भन्दा धेरै सहन सक्ने क्षमता छैन । मेरो धैर्यताको बाँध भत्कँदैछ । म टुट्दैछु । मलाई र मेरो बेहाल इस्थितिलाई सम्हाल्न चाँडै आउनेछौ भन्ने आशा गरेको छु । तिम्रो उपस्थिती बाहेक अरुमलाई केही चाहिन्न । मात्र तिमी सकुसल आइदेउ ।

यती भन्दै बिदा हुन्छु । बाँकी मनमा गुम्सिएर बसेका अनगिन्ती सपनाहरु तिमी आएपछी सेयर गर्नेनै छु । हस त, बाइ राज ।

उही तिम्रो आश्मा ।

मेसेज लेखिसकेर सेन्ड गर्नु अगाडि एकपल्ट सर्सर्ती पढेँ । त्यसपछी मेसेज गरिपठाएँ । अनी आफुपनि बेडमा पल्टिएर सुत्ने तर्खरमा लागेँ ।

मिती- २३, फागुन २०६९

कथा- बार्दलिको जून- भाग- ८

भाग- ८

उस्को मेसेज पढेर सुतेको अघिल्लो दिनको रात कतिबेला उज्यालो हुन्छ र कलेज पुगौँ झैं भएको थियो । ओछ्यानमा कयौँ पटक कोल्टे फेर्दै छट्पटिमा बितेको थियो । जसोतसो मुस्किलले रात कटेपछी भोलिपल्ट बिहान अलिक चाडै कलेज गएँ । कलेज जाँदा पनि मनभरी एक प्रकारको झंकार भएको थियो । एउटा मनले राजलाइ नियाल्न आतुर थियो भने अर्को मनले उसको सामुने पर्दा के भन्ने होला ? कसरी बोल्ने होला ? शिर ठाडो गरेर नजर जुधाउन त टाढाको कुरा उसको छेउ पर्न पनि हिम्मत थिएन मलाई । तैपनी उस्लाई भेट्ने, देख्ने ब्यग्र हुटहुटी भने थियो आफु भित्र । 

कलेज पुग्ने बित्तिकै सरासर सिँधै लाइब्रेरी गएँ । लाइब्रेरी पुग्दा राज त्यही बसेर पढिरहेको थियो । म पनि उसलाई देखेर पनि नदेखे झैं गरेर केमेस्ट्रिको एउटा गाईड पेपर निकालेर ऊ बसेको अगाडिको टेबलमा बसेर पढ्न थालेँ । पढ्ने त एउटा बहाना मात्रै थियो । मलाई त उस्लाई हेर्नु थियो । उस्को सामु परेर ऊ सँग गफ गर्नु थियो । उस्को नजिक हुनु मलाई कुनै बहानाबाजी को आवश्यकता थियो । त्यसैले त्यहा पुस्तक लिएर उस्को अगाडि गएर बसेको थिएँ । देखेर पनि नदेखे झैँ म आफ्नै सुरमा घोप्टिएर किताब मै अनुहार फर्काएको थिएँ । हुनत किताब के हेर्नु ? किताब हेर्ने बहानामा मेरा आँखाहरु भने उस्लाई नै नियाली रहेको थियो । एकतमासले किताब हेरेको अनुहारले घरिघरी झुक्याएर घोप्टो परेको मेरो शिरले आँखा छलेर उस्लाई नियाल्नमा उद्धत थियो । म अनेक बहाना बाजिमा घरी खोक्दै थिएँ भने घरी गीत गुनगुनाउँदै थिएँ । ताकी मेरो आवाज उस्ले सुनोस र मलाई देखोस् भन्नेमा मेरो ध्यान थियो । तर उस्ले हेर्न त परै जावोस किताबमा घोप्टिएको उस्को अनुहार एकपल्ट सम्म माथि उठाएन ।

धेरैबेरको मेरो प्रयास पछी पनि अगाडि नहेरेपछी रिसले चुर हुँदै त्यहाँबाट म जुरुक्क उठेर हिँड्नै लागेको थिएँ । त्यतिबेला भने उस्को नजर म सँग जुध्यो । जसरी उस्को आँखा मेरो आँखा सँग जुध्योनी उसैगरी मेरो मनमा चट्याङ्ग हाने झैँ ४२० भोल्टको झट्का हानेको थियो । मलाई पनि अचानक अनौठो महसुस भयो । शरीर भरी तरंग छाएको थियो । अचानक मुटुको चाल तिब्र गतिमा बढेको थियो । श्वास रोकिएला झैँ गरेर घाँटी आठयाएको जस्तो भएको थियो । के गरौँ कसो गरौँ जस्तो भएर उकुस्मुकुस भयो । मनमा आएको एकैचोटीको झट्काले बोलौं कि नबोलौँ जस्तो दोधार भएर ठिंङ्ग उभिदै हाइ राज भनेर मुखबाट फुत्किहालेछ । 

हाइ आश्मा तिमी ? उसले पनि मुसुक हाँस्दै बोल्यो ।  

उम म ! तिमी यहाँ के गर्दैछौ ? जवाफ दिदै मैले सोधे

हैन एउटा प्रोजेक्ट गर्नु थियो त्यसैको तयारी गर्दै थिएँ ।

अनी तिमी यहाँ के गर्दै थियौ ? उल्टै उस्को प्रतिप्रश्न थियो ।

उम म पनि केमेस्ट्रिको गाइड पेपर लिनु आको थिएँ । दुई शब्द मात्रै के बोलेका थियौँ यतिकैमा कलेजको घन्टी लाग्यो । त्यसपछी हामी दुबैजना त्यहाँबाट बाइ भनेर छुट्यौँ ।

निक्कै लामो प्रतिक्षा पछी बल्ल ब्रेक भयो । मैले फेसबुकको मेसेन्जर खोलेर हेरेँ । सुरुमै उस्को मेसेज देखायो । हतारिदै मेसेज पढेँ । आश्मा ! ब्रेकमा क्यान्टिनमा आउन सक्छौ ? यदी आयौ भने मलाई मेसेज गर है । मेसेज लाइब्रेरिमा हामी छुटेपछी बिहानै गरेको रहेछ । क्लास सुरु भएपछी मैले बल्ल यतिबेला हेरेको थिएँ । त्यसपछी मैले पनि उस्को मेसेजको जवाफ फर्काउँदै लेखेँ ।

हाइ राज !

उम भन आश्मा ! ऊ अनलाइन मै रहेछ तुरुन्तै जवाफ फर्काइ हाल्यो ।

त्यसपछी फेरी मैले सोधेँ । भन राज किन क्यान्टिन आउँछौ भनेर सोधेको ?

तिमीसँग भेट्न मन लागेको छ 

किन ?

कुरा गर्न ।

कस्तो कुरा होर राज ? मेसेजमै भने हुन्न ?

हुन्छ, किन नहुनु ? तर तिमीसंग भेटेरै भन्नु मन लागेको छ । 

नाइ मत आउँदिन । 

किन आउँदैनौ ?

लाज लाग्छ ।

ल केको लाज नि ? के म तिम्रो लागि अझै अपरिचित छु र ?

त्यस्तो हैन राज ।

अनी के त उसोभए ?

डर लाग्छ ।

केको डर के ? यत्रो मान्छेहरुको अगाडि ? 

उम लाग्दैन त ?

ए उसोभए म बाघ, भालु हो ? जो तिमीलाई देख्ने बित्तिकै खाउँ ?

उम...! त्यस्तो मैले कहाँ भनेको छु र ?

अनी ?

बरु मेरो अर्को घन्टी पछी अफ छ । बाहिर क्याफेमा भेटे हुन्न ? मैले असाय राख्दै सोधे । त्यसपछी फेरी उसले जवाफ तुरुन्तै फर्काइहाल्यो ।

हस ! मेरो क्लास छैन अब, म बाहिर कुरेर बस्छु, तिमी त्यतै आउ है त ? हुन्छ हस आउँछु । मैले क्लास सकिएपछी आउने जनाउँदै बाइ राज भनेर बिदा मागेँ । उस्ले पनि बाइ आश्मा भनेर छुट्टीएको संकेत दियो । त्यसपछी हामी दुबै अफ भयौँ ।

अब पालो थियो कतीबेला क्लास सकिएला र बाहिर निस्कौँला भनेर कुर्ने । क्लासको लेक्चरको गनगन भन्दा बाहिर कतिबेला निस्कने भन्ने हुटहुटिले सताएको थियो । बेन्चको अगाडिपट्टी लेक्चर आफ्नै सुरमा भटभटाइ रहेको थियो । म भने आफ्नै सुरमा टोलाई रहेको थिएँ । मेरो मन र आँखाको चञ्चल्ता सरको आवाज र ब्लाकबोर्डमा भन्दा झ्यालबाट कतै टोलाउनमा ब्यस्त थियो । करिब ४५, मिनेट जतिको स्पिच दिएर क्लासबाट बल्ल बाहिर निस्कियो । त्यसपछी म डेस्कमा रहेको किताब टिपेर त्यहाबाट बिरालोको चालमा निस्किएर सोबिताहरुलाई जान्छु पनि नभनी फटाफट हावाको बेगमा बाहिरिएँ ।

गेट बाहिर पुग्दा राज ठीक कुरेर बसिरहेको रहेछ । त्यसपछी हामी दुबैजना सरासर घण्टाघरको बाटो हुँदै दरबारमार्गको रोड तर्फ हान्नियौँ । बाटोमा दुबैजना के भन्ने के नभन्नेमा चुपचाप् थियौँ । मध्य-दिन हुनै लागेको त्यस्तो ब्यस्त सडकमा पनि एकअर्कामा कुनै दोहोर संबाद थिएनन । साना ठुला गाडी, र मान्छेहरुको भिड थिचोलेर हामी निक्कै पर पुग्यौँ । सडकको त्यो होहल्ला र धुवाँ धुलो खाँदै अझै पनि सुन्सान थियौँ दुबैजना । शायद ऊ मैले केही भनोस भन्न चाहन्थ्यो । म पनि कुराको थालनी उसैले गारोस भन्ने चाहन्थेँ । दुबैजना एकअर्काको बाटो हेर्दाहेर्दै अन्धाधुन्ध जब हामी राजदरबारको गेट अगाडि पुगेर टक्क अडियौँ त्यसपछी पहिलो वाक्य उसैले खोल्यो । कहाँ जाने ? मैले उस्को अनुहार पनि नहेरी जवाफ फर्काएँ । कोनी त कहाँ जाने ? अनी अघी कहाँ जाने भनेर निस्केको त ? उल्टै मलाई नै उस्को प्रश्न थियो । त्यसपछी म उस्को अनुहार तिर फर्किएर लाजले निलोकालो हुँदै मुसुक्क हाँसे एकपल्ट । उसले पनि मुसुक्क हाँसेर नै मौन जवाफ फर्कायो । त्योबेला हामी दुबैजनाको प्रत्यक्ष नजर जुधेको थियो । नजर के जुधेको थियो भन्नु, हंसले ठाउँँ छोड्ला जस्तो गरेर धड्किएको थियो । त्यो कोलाहलमा लाजले घाँटी आठयाएको जस्तो श्वास फेर्न पनि गाह्रो भएको थियो मलाई ।

दुबैको सटिक संबाद पछी फेरी मेरो अगाडि ऊ हिँड्न थाल्यो । म कुनै सानो बालक झैँ खुरुखुरु उस्को पदचाप पछ्याएँ । निक्कै पर पुगेपछी एउटा क्याफेको बाहिर पुगेर ऊ टक्क अडियो । कफी पिउने ? उस्ले सोध्यो । मैले हुन्छको भावमा टाउको मात्रै हल्लाएँ । त्यसपछी सरासर ऊ क्याफे भित्र छिर्यो । मैले क्याफेको बाहिर झुन्डिएको बोर्डमा हेरेँ । मधुश्री क्याफे लेखिएको थियो । त्यसपछी म पनि कुनै आज्ञाकारी बालक झैँ क्याफे भित्र उस्को पछीपछी लागेँ । भित्र पुगेर कुनाको एउटा टेबलमा बस्यौँ । न कुनै हेराहेर, न कुनै संबाद, कस्तो अचम्म होला ? संगै गएका छौँ । अन्धाधुन्द त्यहाँसम्म पुगेर पनि कुनै गफागाफ नहुनु भनेको साँच्चिकै जोकर झैँ नमुना बनेका थियौँ आफैमा । एउटै टेबलमा बसेर पनि अपरिचित ब्यक्ती झैँ संबादबिहिन थियौँ । घरिघरी नचाहेरै मेरो अनुहार र आँखा उस्को अनुहार सँग जुध्न पुग्थ्यो भने, उस्को म सँग । आँखा जुधेको बेला भने दुबैजना पहिलेको झैँ मुसुक्क हाँस्थ्यौँ ।

टेबलमा रहेको मेन्यु देखाउँदै राज बोल्यो । के खान्छौ तिमी ? तिमीलाई जे मन लाग्छ, मैले जवाफ फर्काएँ । त्यसपछी केही अन्कनिएको झैँ गरेर ऊ मेन्युमै घोत्ली रहयो । त्यसपछी मैले नै केही सहज बनाइदिदै बोलेँ । मलाई त मिल्क कफी मन पर्छ । साथमा एउटा ब्रेड भए हुन्छ । त्यसपछी उसले पनि मैले जे भनेको थिएँ त्यही कफी र ब्रेड मगाएर फेरी चुप्चाप बस्यो । टेबलको दुई ध्रुवमा बसेका हामी एकअर्कामा मौन संबाद थियो शायद । म उस्लाई चोरेर हेर्थेँ, ऊ मलाई चोरेर हेर्थ्यो । एकैठाउँमा बसेर पनि हेराइको त्यो लुकामारी साँच्चिकै रोमाञ्चककारी थियो । जतिपटक आँखा जुध्थ्यो उतिपटक मनमा एक प्रकारको झन्कार पैदा हुन्थ्यो । शरीरभरी करेन्ट प्रभाव भएझैँ महसुस हुन्थ्यो । करिब १५/२० मिनेटको गुम्सुम पछी वेटरले कफी र ब्रेड दिएर गयो । दुबैजना नबोली नबोली कफी पिउन थाल्यौँ । त्यसरी कफी र ब्रेड खाँदा पनि दुबैमा लज्जा महसुस भएको थियो । मानौँ  त्यसरी खाँदा मुखबाट कुनै आवाज निस्केला र लाज होला भनेर स्वासको भरमा कफी र ब्रेड खान्थ्यौँ ।

आ-आफुलाई सम्हालेर खाँदा-खाँदै ब्रेडले सर्किएर राज खोक्न थाल्यो । त्यसरी सर्किदा भने ऊ निलो न कालो अनुहार बनाएर लाजले भुतुक्क बनेको थियो । तर मलाई भने उस्को सर्काइमा बिचरा भनेर पानी मगाएर दिनु त कता हो कता उल्टै एक्कासी हासोको फोहोरा छुट्यो । त्यसरी अचानक हाँस्दा भने मेरो मुखभरी भएको कफिको फोहोरा उछिटिएर टेबल र उस्को शरीरभरी भयो । त्यसपछी दुबैजना झन जोडजोडले हाँश्न थाल्यौँ । त्यसरी हाँस्दा भने म उस्लाई नियाल्थेँ भने ऊ मलाई । मानौँ धेरैपछी हामीले मौन ब्रत तोडेका छौँ । त्यसपछी पो बल्ल मैले राज तिमी ठीक त छौ ? भनेर सोध्न पुगेछु । उसले पनि उम ठीक छु भनेर उत्तर फर्कायो ।

रैबेर पछीको हामी दुबैको मौनता तोडिएको थियो । त्यसैले म आफैले कुराको जरो खोतल्दै सोधे । राज तिमीले किन भेट्ने भनेको ? किन केही भन्नु थियो र मलाई ? उम..! केही भन्छु भनेरै तिमीलाई भेट्न् चाहेक थिएँ आश्मा ! केही त्यस्तो भेटेरै भन्नुपर्ने ? पुनह: मैले सोधेँ । त्यसपछी फेरी राज बोल्यो ।

आश्मा सरी !

किन ? केका लागि ?

मैले तिमीलाई सताएकोमा ।

कहिले ?

बुझेर पनि नबुझे झैँ मलाई लज्जित बनाउने कोशीस नगरन आश्मा प्लिज ।

हो भनेको कसम मैले केही बुझिन । आखिर केको लागि तिमीले सरी मागेको ?

तिमीलाई सब थाहा छ आश्मा ! तिमीलाई मैले खुब सताएको छु । मैले चाहेर वा नचाहेरै तिम्रो मन दुखाएको छु । जब मैले त्योदिन तिम्रो बाटो छेकेर त्यो पत्र दिएँको थिएँ । तर असलमा भनुम भने त्यो दिन मलाई रुम फर्किए पछी हातखुट्टा नै काँपेको थियो । यो मैले के गरेँ ? मैले यस्तो गर्नु हुन्थेन । तिमीले के सोच्यौँ होला ? वा कसैलाई भन्यौ होला भनेर म खुद तनाबमा थिएँ । उता तिमीले के सोँच्यौ मलाई थाहा छैन । तर तिमीलाई त्यो पत्र थमाइ दिएर फर्किएपछी मैले गरेको हर्कत देखी आफैलाइ आत्माग्लानी भएको थियो । मन खुब बेचैनिले सताएको थियो । त्यो रात छट्पटिनु मात्रै हैन, रातभर फिटिक्क निदाउन सकिन । कतिबेला उज्यालो हुन्छ र तिमीलाई भेटेर माफि मागौँ झैँ भएको थिएँ । तर भोलिपल्ट म केही बिसन्चो भएर कलेज नै आइन । अनी त्यस्को चौथो दिनबाट ज्वरोले निक्कै नै सतायो । त्यसपछी म हस्पिटल भर्ना हुन परिहाल्यो । तर हस्पिटलमा बस्दा पनि तिमीले के सोँच्यौ होला भन्ने कुराले मात्रै मनमा खाइ रहयो । मन एकठाउँमा थिरमा थिएन । बिरामले थलिएर बेडमा सुतेको अवस्थामा पनि आफुलाई रेस्ट गराउन सकिन । भुल्न खोज्दा पनि तिमीसँग गरेको हर्कतहरुले मलाई भत्भति पोलिरहेको थियो । आज त्यही हर्कतहरुको माफि मागेर म आफुलाई हलुका बनाउनको लागि भनेर तिमीलाई भेट्न् चाहन्थेँ । भेटेर सबै गल्तिको प्रायस्चित गरेपछी मात्रै आफु हलुका हुन्छु भन्ने सोचेर तिमीलाई यहाँसम्म लिएर आएको । प्लिज आश्मा ! म बाट जेजती गल्ती भयो त्यस्को लागि माफि चाहन्छु । त्यसको लागि साँच्चिकै हृदयदेख Thank you so much आश्मा ।

अघी भर्खरैसम्म मौन रहेको ऊ अहिले मकैको फूल उठेको जस्तो एकोहोरो भएर एक्लै बर्बराइ रहेको थियो । म चुप्चाप सुनिरहेको थिएँ । ऊ लगतार बोलिरहेको थियो । अझै पनि ऊ भन्दै थियो । तिमीलाई दु:ख दिन्छु भनेर चाहेर सताएको हैन आश्मा । म तिमीलाई मन पराउँथेँ । तिमीलाई माया गर्थेँ । अनी तिमीसम्म आइपुग्ने कुनै बहाना पनि त थिएन । तिमीलाई आफ्नो मनको कुरा नसुनाइ रहन पनि सक्दिन थिएँ । सुनाउँ भने पनि तिमीले के सोँच्छौ भन्ने डर थियो मनभरी । मेरो कारणले तिमीले धेरै नै मानसिक तनाब पनि झेल्नु पर्‍यो । त्यसले i am extreamly so sorry आश्मा । उस्को लगतारको बिनय पछी मैले पनि पहिलोपटक खुलेर मुख खोलेँ ।

अब सरी को कुरा नै बाँकी कहाँ रहयो र राज ? जबकी तिमीले पठाएको पत्र र इन्बक्सको तिम्रो मेसेजको जवाफ त मैले तिमीलाई दिई नै सकेको छु । यस्को मत्लब अब हामी बिचमा सरी को अर्थ के नै रहयो र ? बस मैले तिम्रो अनुरोध स्विकारीसकेकी छु । मैले आफुलाई तिमीमा समर्प्रीत गरिसकेकी छु राज ! प्लिज ! सरी नभन अब । यदी यही कुराले तिमी मलाई बारबार सरी माग्छौ भने कित तिमीले मलाई माया गरेकै छौनौ, कित तिमीले यतिका दिनदेखी यो कस्ती केटी रहेछ भनेर मलाई जाँचेको हुनुपर्छ । तर यदी तिमी साँच्चिकै मलाई ह्रिदय देखी माया गर्छौ भने सरी भन्नुको अर्थ छैन अब । मेले नउठाउने कदम उठाएकी छु । मैले मेरो बाआमाको सपना र आफ्नै जिम्मेवारी भुलेर तिम्रो अनुरोधलाई आत्मासात गरेकी छु । मैले तिमी माथि दया गरेकी छैन । गर्नुपर्ने पनि छैन । मैले पनि तिमीलाई माया गरेकी छु । बरु भन अब, फूलमा घुमेर जाने भमरा जस्तो बनेर उडेर जानेछैनौ । बटुवाले झैँ कुवाको पानी झैँ पिएर जाने छैनौ । मलाई बाचा गर । तिमी मलाई रुवाउने छैनौ । हुनत तिमीले मलाई र मेरो वास्ताबिक्ता कती बुझेको छौ वा छैनौ तर मलाई लाग्छ मेरो यथार्थ केही बुझेरै यहाँँसम्म को कदम उठाएको छौ भन्ने विश्वाश लाग्छ मलाई । मैले पनि तिम्रो पछाडिको दृश्य केही नहेरी, नसोधी तिमीलाई अपनाएको छु । बस धोका दिन पाउने छैनौ जुन मैले मेसेजमै भनिसकेकी छु तिमीलाई ।

उस्को भनाइ पछी मैले पनि आफ्नो भनाइ स्वासको भरमा फटाफट भनी टुङ्गाएँ । म बोलिरहदा ऊ कुनै आज्ञाकारी कर्मचारी झैँ सुनिरहेको थियो । म उस्को अनुहारतिर नजर पनि नलगाइ भुइतिर हेरेर स्वासको भरमा भनी भ्याएँको थिएँ । ऊ मलाई एकनिमेसले टोलाएर हेरिरहेको थियो । यतिकाबेला सम्म बोल्न सकेका हामी अहिलेभने खै कहाँबाट एक्कासी हिम्मत आएको थियो । त्यसैले उस्ले जस्तो सवाल उठाएको थियो त्यस्को जवाफ पनि म कडारुपमा नडराइ निर्धक्क भनिरहेको थिएँ । यतिकैमा उस्ले आँखा चिम्म गरत भन्यो । मैले त्यस्तै गरेँ । त्यसपछी उसले मेरो दुबै हात तानेर बिस्तारै आफ्नो दुइहातको अंञ्जुलिमा कसेर बोल्यो । गड प्रमिश आश्मा ! म तिमीलाई धोका दिने छैन । तिमीलाई रुवाउने छैन । तिमीसँग छुट्न हैन जुट्न माया गरेको हुँँ । विश्वाश गर । बिस्वासले नै सबैकुरा अडिएको हुन्छ । जुन हरेक ठाउँमा हुनु जरुरी छ । मलाई यती थाहा छ तिम्रो भरोस तोड्ने छैन । तिमीले दिएको मायालाई अपमान हुन दिनेछुइन । प्रमिस आश्मा । ऊ निक्कै बेरसम्म मेरो दुबै हातको हत्केला आफ्नो हत्केलाको बिचमा परेर बोली रहयो । निक्कै भाबुक बनेको थियो । त्यतिबेला मैले एकनिमेसले उस्को अनुहारको भाव र आँखाको भाका पढिरहेको थिएँ । ऊ साँच्चिकै म प्रतिको माया, प्रेम, सद्भाव पोखिरहेको थियो । मैले ऊ भित्र प्रस्टरुपमा उस्को प्रेम पढिरहेको थिएँ ।

यता म भने उसले मेरो दुबै हात समाएर बोलिरहँदा लाजले पानी पानी भएको थिएँ । आफै सरमले भुतुक्क बनेर स्वासले ठाउँँ नै छोड्ला जस्तो भएको थियो । मुटु जोडजोडले उफ्री रहेको थियो । अचानक ज्वरो आएको झैँ मेरो शरीर पुरै तातिएर आएको थियो । आज मलाई पहिलो पटक कुनै पुरुषले छुएको थियो । आज पहिलोपटक प्रेमको भावले कुनै पुरुषले मेरो हत्केला छुएर मेरो मनलाई स्पर्स गरेको थियो । खै कस्तो खालको कम्पन महसु भएको थियो शरीर भरी । त्यसपछी उसले यसो भनिसक्दा मैले मेरो हात उस्को हातबाट खुस्काइ सकेको थिएँ । मैले उस्को अनुहार नियाल्न सम्म सकिरहेकी थिईन । लाजले मेरो ओँठतालु नै सुकेको थियो । म केही भन्न सक्ने इस्थितिमै थिईन । बस उस्को कुरा एकतमासले सुनिरहेको थिएँ ।

करिब डेढ घण्टा जती हामीले त्यहाँ बिताएपछी त्यहाँबाट हामी दुबैजना निस्क्यौ । मलाई बेलुकिको ट्युसन जानु थियो त्यसैले म ट्युसन सेन्टर तर्फ लागे भने ऊ न्युरोडमा एउटा काम छ भनेर त्यतातिर लाग्यो । पुरानो पसपार्कको रोड सकिएर प्रदर्शनी मार्गतर्फ प्रबेश गर्नै लागेको थियो । हातमा भएको मोबाइलको रिंग बज्यो । हेरेँ राज कै रहेछ । अँ राज भन । नाइ त्यस्तो केही हैन । बरु भन तिमी कहाँ पुग्यौ ? उताबाट ऊ बोल्यो । उम प्रदर्सानीमार्ग पुगेँ । मैले जनाउ दिदै जवाफ फर्काएँ । त्यसपछी पुनह: राज बोल्यो आफ्नो ख्याल गर । राम्रो सँग जाउ है । अनी त्यहाँ बाटोको बिचबाट हिँड्ने हैननी । साइड प्यासेजबाट हिँड्नु । मैले मुसुक्क हाँस्दै हस हुन्छ भनेर बाइ राज ! तिमी पनि आफ्नो ख्याल गर है भनेर कल काटिदिएँ ।

उस्ले बोलेको कुरा सम्झेर फेरी एकपल्ट आफै एक्लै हाँसे । सम्झेँ, कती माया गरेको होला राजले मलाई ? किन यतिधेरै माया गरेको होला ? आखिर कोही त रहेछ मलाई पनि माया गर्ने । उसले त्यस्तो भनिरहँदा ऊ मेरो अभिभावक जस्तो महसुस भएको थियो । उस्को रेखादेखले त्योबेला म आफुलाई सानो बालक झैं महसुस गरेको थिएँ । म मनमनै निक्कै नै प्रसन्न र खुशी भएँ । साँच्चिकै भन्नु पर्दा म उस्को एक कलले पुलकित बनेको थिएँ । फुर्किएर हौसिएर हिँड्दा बाटो कतिबेला कटे पत्तै भएन । म त्यतिबेला मात्रै झस्केँ जतिबेला म ट्युसन सेन्टरको बिल्डिङ्ग मा पुगेर क्लासमा बसेर सर प्रबेश गर्नुहुँदा मात्रै थाहा पाएँ । मत अघिनै कतिबेला थाहै नपाई त्यहाँ पुगिसकेको रहेछु । कस्तो अचम्म यो सम्बन्ध भन्ने चिज पनि । जस्ले यती धेरै उर्जा र बेहोसी दुबै दिएको थियो मलाई ।

त्यसपछिका दिनहरु क्रमस बित्दै जान थाल्यो । हामी बिचमा घनिस्ट सम्बन्ध मात्रै होइन एकअर्का बिना एक पल पनि बाँच्न नसक्ने भएका थियौँ । हामी बिचको मायाको बिरुवा यती छिटो झाँगिएको थियोनी दिन दोगुना, रात चौगुना हुँदै हामी भबिश्यको कलपनाको कुरा सम्म गर्न सक्ने भएका थियौँ । बिहे कहिले गर्ने ? सन्तान कती बनाउने ? कस्तो बनाउने ? नाम के राख्ने ? कहाँ पढाउने ? म गर्ववती बन्दा कस्ती देखिन्छु ? अनी तिमी पहिलोपटक बाउ बन्दा कस्तो अनुभव गर्छौ ? पहिला छोरा पाउने कि छोरी ? भनेर आदी जस्ता स्वप्निल सन्सारमा हराएर गफै गफमा घर गृहस्थी बसाउन भ्याउथौँ । भबिश्यको योजना छिनभरमै बनाउँथ्यौँ अनी छिनभरमै फेरी भत्काएर अर्को नयाँ योजना बनाउथ्यौँ । साँच्चिकै हामी प्रेममा एकाकार बनिसकेका थियौ ।

शायद माया हुन्छ नै त्यस्तै, आँखामा हजारौँ सपना आउँछन अनी मनमा अरबौँ रहरहरु जन्मनछन । त्यसरी देखिने सपना र जन्मिने रहरहरु कहिलेकाही पलभरमै भत्कन्थे । त्यसरी कुरै कुरामा सपना र रहर भात्किदा भने निरास बनेर म रुन्थेँ । ऊ मलाई घन्टौसम्म सम्झाउँथ्यो । फकाउँथ्यो । म त्यसरी रुँदा होस या रिसाएर बस्दा वा घुर्काएर ऊ सँग झगडा गर्दा मलाई सम्झाएर, फकाएर घन्टौँ खर्च गर्थ्यो । तर पनि मेरो लहडमा ऊ कहिलै थाक्दैन थियो । भन्थ्यो तिमी जती रिसाउ, कराउ, झगडा गर तर म तिमीलाई माया गर्न छोड्दिन । तिमी बाहेक अन्त हेर्न त के सोँच्न पनि सक्दिन । मलाई कुनैदिन तिमी प्रती वाक्क दिक्क हुनेछैन । झर्को लाग्ने छैन । अझ म चाहन्छु तिमी यसरी नै मलाई सताइ रहु म तिमीलाई एउटा बालक लाई झैँ फकाइ रहन पाउँ । यसो गर्नु मै म तिमी भित्र प्रेम भेट्छु । म कामना गर्छु कि तिमीलाई फकाएर कहिले नथाकुँ । तिमीलाई माया गरेर म कहिले हरेस नबनुँ । आदी यस्तै यस्तै भनेर ऊ मलाई सम्हालिरहन्थ्यो ।

कहिलेकाही म सोँच्थेँ । मैले यती माया र केयरिङ्ग गर्ने जिबनमा सायदै अर्को पुरुष भेटउँदिन । ऊ जतिको मेरो लागि पर्फेक्ट पर्सानालिटी भएको अर्को छोरामान्छे पाउदिन । ऊ मेरो भाग्यमै लेखेर भेटिएको रहेछ क्यारे सायद । म कहाँ जादैछु । के गर्दैछु । किन जादैछु । कतिबेला खाएँ वा खाइन । कतिबेला सुते वा सुतिन भनेर मेरो हरेक गतिबिधिलाई नजिकबाट नियालेर मलाई भन्थ्यो । आश्मा तिमी बच्चै छौ । तिमीलाई यस्तो कुराहरु थाहा छैन । बेलामा सुत । ढिलो सुत्यौ भने भोली फेरी बिरामी हुनलाई ? यसैगरी ऊ मलाई भनिरहन्थ्यो । उस्को केयरिङ्गले म अबोध बालक झैँ महसुस गर्थेँ । साँच्चिकै मलाई केही आउँदैन झै महसुस हुन्थ्यो । मलाई उस्को यस्तो आदतको लत बसिसकेको थियो । हुनत उस्ले यसरी मुखले भन्नु मात्रै, न उस्को मनले मान्थ्यो न मेरो मनले । हामी जब रात परेर खाना खाएर बेडमा पुग्थ्यौँ तब घन्टौसम्म् कुरा गरेर बस्थ्यौँ । जब म ऊ सँग माया गर्न थालेँ तब कती रात कतिबेला सकियो ? कतिबेला सुत्यौँ कती घण्टा कुरा गर्यौ केही पत्तो थिएन । समयको सुत्नु उठ्नु खानु हिँड्नु कुनै लेखाजोखा थिएन । बस घन्टौसम्म बोलिरहन पाउँदा हामी दुबै हराउथ्यौँ कतै । जब भोलिपल्ट उज्यालो भएर कलेज जानेबेलामा आँखा पोलेर भतभत हुन्थ्यो तब थाहा हुन्थ्यो हामी रातभर सुतेनछौँ भनेर ।

हामी बिचमा त्यस्तो के कुरा हुन्थ्यो कुन्नी ! घन्टौँ बोल्दा पनि हाम्रो गफ नसकिएर कल राखिसकेर पनि झन्डै आधा घण्टा जती त मेसेजमा Good night र i love you भन्दै बित्थ्यो । घरि उस्ले बिदा माग्थ्यो घरि म । बाइ भनिसकेर पनि मेसेन्जरको इमोजी पठाएर कतै हराउँथ्यौँ हामी । love, kiss, hug वा गुलाफको फूलको आदी इमोजिहरु पालैपालो आदान प्रादान गरिरहन्थौँ । यसरी रातभर गफिँदा कहिलेकाही त कतिबेला निदाउँथ्यौँ पत्तै हुन्नथ्यो । कहिले ऊ निदाउँथ्यो भने कहिले म । यसरी निदाउँदा भने एकातर्फी मात्रै मेसेज लगतार आइरहन्थ्यो । अनी धेरैबेर पछी पनि कुनै जवाफ नआएपछी भने बल्ल मोबाइल अफ गरेर निदाउँथ्यौँ । त्यो पल, त्यो घडी अनी त्यो अभुतपुर्ब क्षण यहाँ म बयान गरेर पनि सक्दिन । शायद सताब्दिमै कसैले यती मिठो यती गहिरो यदी माया गरेको होस त्यो हामी दुई मात्र थियौँ । त्यो पल सम्झेर आज पनि मेरो मन यही भन्छ । युगौँ युगान्तर हाम्रो जस्तो मायालु जोडी यो दुनियाँमा फेरी जन्मने छैन ।

एकदिन कलेजबाट फर्किएपछी खाना खाइसकेर बेलुकी आफ्नै बेडमा पल्टिएर उस्को फेसबुकको वालमा गएर हेर्दै थिएँ । हेर्दै जाँदा केहीदिन अगाडि मात्रै ऊ कलेज भन्दा बाहिरको साथीहरुसँग घुम्न गएको रहेछ । त्यो मैले उस्ले पोस्टिएको तस्बिरबाट थाहा पाएँ । त्यसपछी उस्ले पोस्ट गरेको फोटोहरु खोतल्दै हेरेँ । तीन जना केटा र तीन जना केटीहरु मिलेर फुल्चोकी घुम्न गएका रहेछन । झट्ट हेर्दा सबैको आ-आफ्नै जोडी बाँधेर गएका जस्ता देखिन्थे । फोटोमा देखिएको भावभंगी हेर्दा लाग्थ्यो तिनिहरु प्रेमी प्रेमिका हुन । त्यहाँ भएको मद्धेको कुनै एकको बर्थ डे परेको रहेछ । ६, जना मिलेर जन्मदिन मनाइ रहेको ठाउँमा एकजना केटीले टाउको माथि राजकुमारीको जस्तो क्राउन लगाएर छोटो लुगामा सजिएर केकमा भएको क्यान्डल निभाउँदै गरेको तस्बिर थियो । त्यसपछी बाँकी फोटोहरुमा सबैले एकअर्कालाई केक खुवाउँदै अनुहारभरी केक दलेर खुब रमाइलो गरेको दृश्य थियो । राजले पनि उक्त केटीलाई केक खुवाउँदै गालामा चुम्बन गरेको र अँगालो हालेको तस्बिर रहेछ । त्यो तस्बिर देखेर मेरो मन भने चिसो भयो । त्यो गालामा चुम्बन गरेको तस्बिरले एकसुरमा काम गरिरहँदा पछाडिबाट आएर कसैले झस्काइ दिएको जस्तै झसंग भएँ ।

क्षणभरमै हातखुट्टा लल्याक लुलुक भएर आयो । टाउकोमा चक्कर लागेको जस्तो भयो । तिनभाउन्न भएर केही नदेखेको झैँ भएँ । एकछिन त त्यहीँ ढल्छु कि झैं भएको थियो । तैपनी मनलाई दर्हो बनाएर अन्य तस्बिरहरु हेर्दै गएँ । अन्य तस्बिरहरु पनि उस्तै गरी खिचिएका थिए । कुनै तस्बिर त्यो केटी राजको काखमा बसेको थियो भने कुनै दुबैले अंकमाल गरेको तस्बिरहरु थिए । झन ति तस्बिरहरुले मेरो होसहावास नै उडाइ दियो । त्यसपछी त अरु के चाहियो । हतार हतार गरेर उस्को फेसबुकको एलबममा गएर अन्य तस्बिरहरु पनि हेर्न मन लाग्यो । एल्बम भित्र छिरेँ । अन्य धेरै तस्बिरहरु थिए । तर मलाई भने राजको त्यो केटीसँगको अन्य तस्बिरहरु छन कि छैनन भन्नेमा ध्यान थियो । त्यसैले अन्य फोटोहरुको वास्तै नगरि म सरासर त्यही केटीसँग मात्रै भएको फोटोहरु खोजिखोजी हेर्नथालेँ । हेर्दैजाँदा अलिक तल पुगेपछी अघिल्लो साल मात्रै कालिन्चोकको हिउँमा हिउँ खेलाउँदै हिउँले हानाहान गरेको र हिउँको ढिस्को माथि उभिएर राजको पिठ्युँमा त्यो केटीलाई बोकेको तस्बिर देखेँ । तस्बिरको क्याप्सन हेरें । लेखिएको थियो । मेरो पुकु र म हिउँमा मस्ती ! त्यसपछी त झन हंसले ठाउँँ नै छोड्यो । म आफुलाई धोका भएको ठानेँ ।

यो मन पनि कस्तो अचम्मको ? मलाई ति तस्बिरहरु हेरेर पुगेन । मलाई त्यो केटीको फेसबुक वाल पनि हेर्न मन लाग्यो । त्यसपछी मैले राजले त्यसलाई ट्याग गरेर पोस्ट गरेको माध्यमद्वारा त्यस्को फेसबुक वालसम्म पुगेर हेरेँ । उनको फेसबुकको वालमा पापाको परि लेखिएको थियो । दुबैले एक अर्काको फोटो, क्याप्सन आदी पोस्टहरुमा लभ इमोजी रियाक्ट र हग गरेको इमोजी सहित एक अर्कालाई कमेन्टहरु गरागर गरेको भेटाएँ । राज र त्यो केटीको कमेन्ट रियाक्ट र तस्बिरहरुले उनिहरु दुबैजना प्रेमी प्रेमिका पक्का हुन भन्नेमा पुगेको थिएँ । त्यसपछी सय डिग्रीको तापमानमा आएको ज्वरो जस्तै शरीर पुरै तातिएर आयो । आँखा, गालाबाट तप्तप रगत चुहिएला जस्तो भएको थियो । मनलाई सम्हाली नसक्नु र आफुलाई काबुमा राख्न नसक्ने भएको थिएँ म । मलाई यस्तो लाग्यो कि राजले म संग प्रेमको नाटक गरेर मलाई टाइम पास गरेको रहेछ । उस्ले क्षणिक रोमान्स र म सँग समय ब्यतित गरेर रमाइलो गर्न चाहन्थ्यो । म उसको मिठोमिठो कुराहरुले ठगिएको महसुस भयो । उस्को मायाजालमा आफु फसेको अनुभुती भएर आयो । आँखाले चारैतिर हेरेँ, सुन्सान सन्नटा छाएको थियो । के गर्ने नगर्ने सोच्नै सकिएरहेको थिईन । त्यसैले मैले आफुले धोका पाएको सम्झिएर फेसबुक र फोन नम्बरमा समेत राजलाइ ब्लक गरिदिएँ । भोलिपल्ट सन्चो नभएको बाहानामा कलेज् पनि गईन । त्यसको लगत्तै अनिश्चित कालको लागि कुनै राजनैतीक दलको आह्वानमा नेपाल बन्द पनि भएको थियो । त्यसपछी भने हप्ता दशदिन जती राज र मेरो कुनै मेसेज, कल संपर्क केही भएन । 

बितेको हप्ता दश दिनमा मैले आफुलाई रित्तिएको पाएँ । सन्सारमा मेरो आफ्नो भन्नु कोही पनि नभएको जस्तो महसुस गरेर बिताएँ । सबै हाँसिखुसी भएको देख्दा म एक्ली टुहुरी जस्तै महसुस गरेको थिएँ । न भोक न प्यास, बिल्कुलै भोको पेटमा बिताएँ दुइदिन त । त्यसपछी भने केभयो भनेर माइजुले कराउनु भएपछी भने अलिअली गरेर खाना खाएँ । तर खाना भने फिट्टिकै रुची थिएन । खाना के खानु ? बरु आफै मरिदिउँ जस्तो भएको थियो । अब मैले कस्को लागि बाँचिदिनु छ र ? जस्तो भएको थियो । दिन कतिबेला बित्यो ? रात कतिबेला पर्‍यो बिल्कुलै बेसुरको बनेको थिएँ । सम्झन्थेँ उसले देखाएको माया र केयर सबै मसँग खेलबाड गर्नलाई देखाएको बनावटी नाटक रहेछ । दिन त जसोतसो बिथ्यो तर रात परेपछी भने रुएरै छर्लंग उज्यालो हुथ्यो । कती रात त रुँदारुँदा थाकेर कतिबेला निदाउथेँ पत्तै पाउँदिन थिएँ । करिब एक हप्ता भन्दा धेरै बन्द कोठा भित्र आफुलाई गुम्साएर रुँदारुँदा आँशु नै रित्याइ दिएँ जस्तो भएको थियो । यतिका दिनमा आफु घुट्घुटिएर बिताएँ । रुएँ, कराएँ चिच्याएँ जे गरेँ त्यो बन्द कोठा भित्र कसैले थाहा नपाउने गरेर आफुलाई खुब दु:ख दिएँ । दु:ख मात्रै होइन रिस वा पश्चाताप खै केले हो कतिपटक त बेड र भित्तामा मुड्की र आफ्नो टाउको नबजारेको पनि हैन । तर त्यसले झन उल्टै आफुलाई पिडा र दुखाई थपेको थियो । तर उस्को हर्कतले मेरो दुखेको मन शान्त हुने कुनै तर्खरमा थिएन ।

कलेज बन्द अवधिभर उस्लाई न मेसेन्जरमा अन्ब्लक गरेँ नत नम्बरमै । यो बिचमा कुनै खोजखबर पनि गरिन । त्यसपछी भने बल्लतल्ल कलेज लाग्यो । जान मन लागि नलागी, कलेज् गएँ । कलेजमा राजलाइ देख्न भेट्न पर्छ भनेर ढिलो गरेर जान्थेँ भने फर्किँदा पनि सबैभन्दा पहिला नै क्लासबाट निस्किएर हिड्थेँ । यो बिचमा उसले बाटो छेक्छ भनेर ट्युसन सेन्टर पनि गईन । कलेजको तेस्रो दिन राजले सोबिता लाई खबर पठाएछ । एकपल्ट राजलाइ भेट रे ! केहो मोरी दरो जमेको छकी क्या हो ? ल बधाई छ है ! यती भनेर जिस्काउँदै सोबिता त्यहाँबाट ओझेल परिई । म भने त्यो दिन पनि उस्लाई नभेटी रुमतर्फ लागेँ । अझ उस्ले बाटो ढुकेर बस्ला कि भनेर मभने भद्रकाली, सिंहदरबार र माइती नेपाल हुँदै अनामनगरको पछाडिको भागबाट त्यती लामो घुमेर रुम गएँ ।

यसरी नै राजको आँखा छल्दै मैले करिब् १५/२० दिनजती कलेज धाएँ । ऊ नजिक पर्न चाहन्थ्यो म छेउमै पर्दिन थिएँ । ऊ भेट्न खोज्यो म मौका छोपेर हिँड्थेँ । यसरी नै दुबैको लुकामारी गर्दागर्दै एकदिन हाम्रो क्लास सकिने अगावै बाहिर ढोकैमा आएर मेरो बाटो कुरेर बसेको रहेछ । म बाहिर निस्किनु बित्तिकै मेरो हातमा च्याप्प समातेर अलिक पर्तिर तानेर बोल्यो । आश्मा के भएको छ तिमीलाई ? किन भेट्न् चाह्दैनौ ? आखिर मैले तिम्रो के बिगारेँ ? के गल्ती गरेँ भन ? मैले कती मेसेज र कल संपर्क गर्न कोशीस गरेँ भनत ? किन ब्लक गरेकी मलाई सबैतिरबाट तिमीले ? यदी बिचबाटोमै छोड्नु थियो त पहिले मेरो प्रेम प्रस्ताबलाइ किन स्विकार्यौ ? म उस्को कुरा सुनेर पनि नसुने झैँ निरवत भएर ठिंग उभिएर सुनिरहेँ । ऊ एक्लै बर्बराइ रहेको थियो भने म किंकर्तब्यमुढ भएर एकोहोरो सुनिरहेको थिएँ ।

ऊ अझै अनेकन बर्बराइ रहेको थियो । मलाई उस्को अनुहार देखेर रिसले चुर-चुर भएको थिएँ भने भित्र कतैबाट भक्कानिएर रुन मन पनि लागिरहेको थियो । आँखाहरु गहरुङ्गा भएका थिए । तैपनी उस्को अगाडि आफुलाई रोक्ने प्रयास गरिरहेको थिएँ । उस्ले मेरो हात समातेर भत्भताइ रहेकोबेला झट्कारेर त्यहाँबाट हिँड्न खोजेँ तर सकिन । कुनै फलामको साङ्ग्लाले बाँधेझैं कसिएर मेरो नाडी उसको हातले समातेको थियो । मैले बल गरेर हिँड्न खोजेको देखेपछी फेरी पनि ऊ मेरो अगाडिपट्टी आएर पुनह: सोध्यो । आश्मा प्लिज ! तिमी यतिकै जान पाउँदिनौ । आखिर मैले त्यस्तो नराम्रो गल्ती के गरेँ र मलाई ब्लक नै गर्नुपर्‍यो तिमीलाई ? तिमीलाई थाहा छ ? आज कतिदिन भयो हामी नभेटेको, नबोलेको ? आखिर किन यस्तो गरिरहेकी छ्यौ ? यदी तिमीले मेरो गल्ती भनेनौ भने कसम म यहाँँबाट तिमीलाई जान दिनेछुइन । जसरी भएपनी तिमीले भन्नै पर्छ आश्मा । आखिर केको सजाय दिँदैछौ मलाई ? ऊ लगतार एक्लै प्रश्न माथि प्रश्न थोपरेर बोलिरहेको थियो । ऊ त्यसरी बोलिरहँदा उस्को आँखा छलेर हेरेँ आँखाभरी आँशु पारेको रहेछ । त्यसपछी भने कताकता माया लागेको जस्तो भएर आयो ।

त्यसपछी उस्को अनुहार पनि नहेरी लामो श्वास तानेर बोलेँ । अझ गल्ती गर्छौ तिमी ! अनी नजाने झैं गरेर उल्टै मलाई सोध्छौ मैले के गरेँ भनेर ? तिमीलाई अलिकती पनि लाज लागेन त्यस्तो गर्नु अघी ? भनत मैले तिम्रो के बिगारिदिएको थिए र यो सब मायाको नाटक गर्यौ ? मैले तिमीलाई पहिलै भनेकी थिएँ । मलाई मायाको झुटो नाटक गरेको मन पर्दैन भनेर । मलाई झुटा सपना पनि मन पर्दैन । आखिर यो सब प्रेमको नाटक गरेर तिमी मलाई के साबित गर्न चाहन्थ्यौ ? यही हैन तिमी पुरुष हौ ? तिमीले चाहयौ भने जस्तोसुकै केटी पनि पट्याउँछौ र आफ्नो पुरुष्वत्वको अहंकार देखाउँछौ हैन ? तर भो राज ! मैले तिम्रो सबै नाटकहरु देखिसकेँ । मलाई यो भन्दा अगाडि अब अलिकती फकाउने कोशीस नगर । मलाई यो भन्दा धेरै तिम्रो अभिनय हेर्नु पनि छैन । अनी तिमी यो पनि बुझिराख ! म तिमीले माफि मागेर वा तिम्रो बहकाउमा आउनेवाला केटी हैन । तिमीले सोँच्यौहोला आज म सँग रमाइलो गर्छौ । अनी भोली फेरी अर्कै केटीसंग प्रेमको गुल खिलाउँछौ हैन ? भनत म जस्ता कती केटीहरुको मन लुट्यौ ? कतिको मन रुवायौ ? आखिर तिमी केटाहरुलाई त्यस्तो गरेर कुन खुशी मिल्छ ? किन गर्छौ तिमी यस्तो ? ठिकैछ राज ! मलाई त मायाको झुटो नाटक गरेर रुवायौ । गल्ती मेरै हो । म तिम्रो हरेक मेसेज र पत्रहरुमा पोखिएको शब्दहरुले बहकिएको थिएँ । तर तिम्रा ति सबै शब्दहरु केटी पट्याउने अस्त्र रहेछन । तिम्रो रामबाणले मलाई त जिउँदै मार्यौ, अब उन्लाई नमार्नु । तिमी खुशी हुनु । तिम्रो नयाँ जिबन सफल बनोस । तिम्रो नयाँ प्रेमको सफलताको शुभकामना तिमीलाई राज ! उस्को बोल्ने पालो सकिएपछी मेरो बोल्ने पालो थियो । ऊ अघी मैले झैं चुपचाप सुनिरहेको थियो । म बोलिरहेको थिएँ ।

म अझै अरु केके बोल्न खोज्दै थिएँ । मलाई बिचैमा रोकेर राज फेरी बोल्यो । ओ हेल्लो ! तिमी यो सब केको कुरा गरिरहेको छ्यौ ? कस्को कुरा गरेकी तिमीले ? अनी मैले तिमीलाई धोका दिएँ रे !? भनत ! कहिले तिमीलाई मैले धोका दिएँ ? तिमी होसमा त छ्यौ ? तिमी सपनामा छ्यौ कि ? भाङ्ग खाएकी छ्यौ ? तिमीले अहिलेसम्म जेजे बोल्यौ त्यो सब सुनेर म आफै अल्मल्ल परेको छु । न मैले तिमीलाई धोका दिएको छु न मैले अरु कसैलाई प्रेमको नाटक गरिरहेको छु । तिमी जे भन्दैछौ त्यो सब मेरो व्यबहार बाहिरको कुरा गर्दैछ्यौ । मैले तिमीलाई माया गरेँ भन्दैमा यो हैनकी म हरेक केटी मान्छेलाई प्रेम गर्दै हिँडौँ, अनी उनिहरुको बैश चाख्दै हिँडौ । तिमीले यसरी सोँच्यौ पनि कसरी ?

ऊ यसरी बोलिरहँदा मैले डाटा खोलेर मोबाइलामा भएको उस्को फेसबुक खोलेर सबै फोटो र कमेन्टहरु देखाएँ । त्यसपछी मैले देखाएको फोटो र कमेन्टहरु हेरेर एउटा हात घुँडामा र अर्को हात निधारमा राखेर सरिरलाइ अलिक घोप्टिएको पोजिसनमा पारेर मरिमरी हाँस्न थाल्यो । त्यसपछी फेरी मैले भनेँ । कुनै ढाकछोप गर्न नसकेपछी म रंगेहात समातिएँ भनेर टार्नलाई हाँसेको हौला हैन ? हाँस, अझै कती हाँस्छौ । तर गूड् बाइ राज ! प्लिज मेरो पिछा नगर । मलाई जान देउ, मलाई एकपल पनि तिमीसंग बस्नु छैन । तिमी जस्तो निच धोकेबाज सँग मलाई एकरती पनि अडिनु छैन यहाँ । तिमी खुशी हुनु राज । मैले यती भनेर हात झट्कारेर फटाफट अगाडि बढेँ । म अलिकती अगाडि मात्रै के बडेको थिएँ उसले पछाडिबाट फेरी बोलायो । आश्मा जानु अगाडि एउटा कुरा सुनेर जाउ । तिमी जे गर्दैछौ त्यो सब गलत गर्दैछौ । तिमीले जे देख्यौ, जे भन्यौ त्यो सब गलत हुन । तिमीलाई म अहिले प्रमाण दिन त सक्दिन तर भोली मलाई दरबारमार्गको मोनालिस क्याफेमा अवस्य भेट्नेछौ । म तिमीलाई त्यहाँ कुरेर बस्नेछु । अनी यथार्थ कुरा केहो त्यहाँ तिमीलाई सब भन्नेछु । ऊ यती भनेर त्यहीँ उभिरहेको थियो । म भने त्यहाँबाट सरासर रुमतर्फ लागेँ ।

भोलिपल्ट कलेज सकिएर उस्ले बोलाएको क्याफेमा जाउँकी नजाउँ भन्दै दोधार हुँदै अगाडि बड्दै थिएँ । अलिकपर पुगेपछी फेरी अर्को मनले भन्यो हैन एकपल्ट गएर भेट्नु पर्‍यो । उस्ले के भन्न् खोजेको हो ? अन्तिमपल्ट गएर भेट्छु र जे भनेको भएपनी सुनिदिन्छु । तर उस्ले घुँडा टेकेर माफि मागेर घिटघिटाए पनि म उसँग फर्कनेछैन अब कुनैपनी हालतमा । मनमा यस्तै कुरा खेलाउँदै रुम हान्निएको पाइला फेरी दरबार्गको मोनालिसा क्याफे तर्फ अगाडि बड्यो । त्यहाँ पुग्दा एउटा टेबला दुइजना सँगै जोडीएर बसेका रहेछन । सँगै मत्लब मैले केहीदिन अगाडि फेसबुकमा देखेको त्यही केटी रहेछ । मनमनै सोँचे, मलाई देखाउन ल्याएको होला ? अर्कोमनले भन्दै थियो । बादरनी अर्काको मान्छे खोस्नेलाई त्यही भुत्लाएर पिटपाट पारीदिउँ । तर आफुलाई सम्हाल्दै उनिहरु भएको टेबलछेउमा पुगेर कड्किएर बोलेँ । भन राज ! किन बोलाएकी तिमीले मलाई ? बसन । बस्न आग्रह गर्दै राज बोल्यो । म यहाँ बस्न नपाएर आएकी हैन, भन के भन्न बोलाएको हौ तिमीले ? मैले यसरी कड्किएर बोल्दा उसँगै बसेको त्यो केटी भने मुसुमुसु हाँस्दै थियो । मानौ ऊ मेरो दुखेको घाउमा नुनचुक छर्की रहेको थियो भने हाँसेर मेरो रिसलाई उपहास गरिरहेको थियो । यतिकैमा त्यो केटी बोलीईन । बस्नुहोस्न । त्यसपछी भने आफ्नो रिसको पारो कन्ट्रोल गर्दै उनिहरु बसेको टेबलको ठीक अपोजिट बसेँ ।

त्यसपछी राज मुसुस्मुसु हाँस्दै मतिर फर्किएर आफ्नो आडैमा भएको केटीलाई देखाउँदै बोल्यो । यतिका दिन तिमीले मलाई ब्लक गर्न परेको मुख्य जड उनी नै हुन । उनको नाम प्रिती ! यानिकी प्रिती रिजाल । मेरो आफ्नै कान्छी बहिनी । हामीहरु काठमान्डौमा दाई भाउजु म र बहिनी चारजना संगै बस्छौ । दाई र भाउजु जब गर्नुहुन्छ । म र बहिनी पड्छौँ । गाउँमा बाआमा मात्रै हुनुहुन्छ । बहिनी यही एउटा प्राइभेट कलेजमा होटल म्यानेजमेन्ट पढ्दैछ । मलाई फिट्टिकै मन नपर्ने बिषय । पढाई सकिएपछी काम पाउन पनि हम्मेहम्मे पर्छ । नेपालमा त्यती ठुलाठुला होटलहरु हामीसबैलाई पर्याप्त जागिर पुग्ने गरेर छँदा पनि छैनन । तर प्लस टु सकेर ब्याचलरको होटल म्यानेजमेन्ट पहिलो बर्ष पड्दैछिन । यती भनिसकेर फेरी म तिर ईशारा गरेर देखाउँदै बोल्यो । उनी चैं आश्मा । हामी एउटै कलेजमा पढ्छौँ । उनी मेरो मिल्ने साथी हुन । यती भनेर राज फेरी मुसुक्क हाँस्यो ।

त्यसपछी भने अघिल्लो दिन मेरो कुरा सुनेर त्यो फोटो हेरेपछी राज मरिमरी हाँस्नुको रहस्य बल्लपो खुल्यो । उस्को कुरा सुनिसकेर कताकता अचाक्ली लाज लागेर आयो । आफैलाइ मन भित्र यो मैले के गरेँ भनेर काउकुती लागेर आयो । पछुतो पनि भयो । तर सरी राज भन्न सकिन । उनिहरुको अगाडि म लज्जित त बनेकै थिएँ अझ त्यो भन्दा धेरै प्रमाण नै जुटाएर देखाउनलाई राजले आफ्नो बहिनिलाई नै लिएर आएको थियो । उनिहरुसँग मैले ठाढो शिर गरेर नजर जुधाउन सम्म सकिन । साँच्चिनै आफुले देखेको सुनेको कुरा पनि साँचो नहुन सक्छन भनेको यही होला । कतिपय आफ्नै आँखाले देखिएका सत्य नहुन सक्छन । आफ्नै आँखाले पनि धोका खान्छन भनेको हो रहेछ । मैले राजलाइ एकबचन पनि नसोधी रिसले आगो बनेको थिएँ । खास केही सोध्न नपाई आफैले आवेसमा आएर मैले उस्लाई ब्लक गरेको थिएँ । ब्लक गर्नु मात्रै हैन झन्डै महिना दिन जती आफु पनि तड्पिएर बस्नु पर्‍यो भने उस्लाई पनि तड्पाएर राखेँ । मलाई मन भित्र लाज र ग्लानीले भरिएर आयो । आफैदेखि रिस उठ्यो । मनमनै भनेँ । अबदेखी केही हुनु वा गर्नु अगाडि मैले उस्लाई सोध्नुपर्छ । हरेक कुराको पर्याप्त जानकारी र सुचनाको आदान प्रदान गरेर मात्रै गर्नु बोल्नु उचित हुन्छ भनेर सोँचे । यतिकैमा राजले चाउमिनको अर्डर गर्‍यो । केहीबेरको पर्खाइ पछी चाउमिन आइपुग्यो । केहीछिन पछी खाइसकेर हामीहरु छुटियौँ । आउँदा बाटोभरी पश्चताप र लाज लागिरहयो । बाटोमा हिँड्दा कतै सरमले एक्लै मुसुक्क हाँस्थेँ भने कतै आफै भित्र मनले राजसँग सरी भन्दै मनभरी कुरा खेलाउँदै रुम पुगेँ ।

आफै देखी लाज, घिन, पश्चाताप, ग्लानी आदी केके भएको थियो, थियो । आफ्नै गल्तिका कारण मन एकछिन पनि थिरमा थिएन । दिमाग हल्लिएको जस्तो भएको थियो भने मन भित्र संकुचित अफ्सोँचले उथपथल भएको थियो । मन बेचैन थियो । आफुलाई सम्झाउन बुझाउन खोज्दा खोज्दै पनि सम्हालिनु गाह्रो भएको थियो । दिउँसोसम्म कुरा नबुझेर उस्लाई चारतिर ब्लक गरेको थिएँ भने अहिले उसँग कसरी बोल्ने होला भनेर छट्पटी छाएको थियो । कुनै कुराको जानकारी नपाई आफुले गरेको ऊ प्रतिको व्यबहार सम्झिएर आफैदेखि रिस पनि उठेको थियो । छि ! कस्तो मान्छे होला म ? भनेर आफैलाइ धिक्कारी रहेको थिएँ । तर जतिकोसिस गर्दा पनि आफु भित्रको गल्ती छुपाउन सकिन र राजलाइ सरी माग्दै ब्लक गरेको फेसबुक खोल्दै मेसेज लेखेँ ।

राज !

सर्बप्रथम त माफि चाहन्छु । थाहाछ मलाई सरी मागेर मेरो गल्तिको प्रायश्चित हुन सक्दैन । किनकी मैले वास्ताबिक्ता नबुझी तिमीलाई ठुलो आरोप लगाएको छु । मैले दाजु बहिनिको जस्तो पवित्र सम्बन्धलाई पाप सोँचेर अपवित्र बनाएको छु । यथार्थ बुझ्नु अगाडि तिमीलाई सोध्न वा तिमीले त्यस्को स्पष्टिकरण दिने मौकै नदिई ब्लक गर्नु अर्को ठुलो अक्षम्य भुल थियो । त्यसैले पनि मैले माफि मागेर पनि तिमीले मेरो गल्तिलाई क्षमा दिन्छौ या दिँदैनौ थाहा छैन । तर यथार्थ नबुझी आक्षेप वा तिमीलाई दोश लगाउनु ठुलो भुल भयो । त्यसैले पनि यदी सक्छौ भने बिन्ती गर्छु राज ! मलाई माफ गरिदेउ । अब देखी संकाको भरमा र आफ्नो आँखाले नदेखी कुनै पनि कुराको आरोप लगाउने छुइन । अर्थात मेरो गल्तिको जे सजाय दिन्छौ म भोग्न तयार छु ।

म के गरौँ राज ? यो मन हुन्छ नै त्यस्तै । आफुले माया गरेको मान्छे अरुकसैको अंगालोमा देख्दा वा साथमा देख्दा कुनचै प्रेमिकाको मन थामिन्छ होला ? हो मैले पनि तिमीलाई प्रिती अर्थात तिम्रो बैनिसँग बिभिन्न पोजमा फोटो पोस्टिएको देखेपछी आफुलाई थाम्न सकिन । रिसको पारो यती माथि पुगेको थियोकी मैले चाहेर पनि रोक्न सकिन । भएभरका तस्बिर र कमेन्टहरु देख्दा मलाई लाग्यो तिमीहरुको सम्बन्ध दाजुबहिनिको जस्तो नभएर अरुनै केही हो भन्ने लाग्यो र वास्ताविक्ता नबुझी तिमीलाई ब्लक गर्न वाध्य भएँ । यथार्थ बुझ्न नखोज्नु मेरो गल्ती भएपनी त्यो अवस्थामा तिमी भएकोभए के गर्थ्यौ भनत ? हो तिमीले पनि मैले झैँ अवस्य त्यस्तै गर्नेथियौ । या,त मलाई एकबचन सोध्दा पनि नसोधी खुब गाली गर्थ्यौ होला । किनकी समय परिस्थितीले नै मान्छेलाई अनेक सोँच्न वाध्य बनाउँछ । त्यही गलत सोँचाइकै कारण दुर्घटना वा घटना घट्न पुग्छन । हो त्यतिबेलाको मेरो रिस र आवेग त्यही गलत बुझाईको परिणा थियो ।

तिमी पनि आफै सोँचत ! यदी मेरा तस्बिरहरु तिमीले नचिनेको कुनै केटाहरुसँग हुन्थ्यो वा देखेको भए तिमीले पनि मैले जस्तै सोँच्ने थियौ । म जस्तै तिमी पनि रिसाउने थियौ । किनकी आवेगमा मान्छेले होस गुमाउँछ । होस् मात्रै हैन राज ! मान्छे त्यतिबेला साँच्चिकै राक्षस बनेको हुन्छ । पशु बनेको हुन्छ । साँच्चै भनौ भने मान्छे त्योबेला अन्धो बनेको हुन्छ । हो म पनि त्योबेला अन्धो भएँको थिएँ । मलाई यस्तो लाग्यो, म आफु तिमीबाट ठगिएको महसुस भएको थियो । तिमीले ठुलो धोका दिएको अनुभुती भएको थियो । एकसब्दमा भन्ने हो भने मैले तिमीलाई माया गरेर जीबनकै सबैभन्दा ठुलो भुल गरेकी भन्ने लागेको थियो । तर दिउँसो क्याफेमा जे प्रमाण दियौ त्यसको लागि मेरो कुनै शब्दहरु छैनन । म आफु साँच्चिकै लज्जित महसुस गरेको छु राज ! म तिम्रो सामु अनुहार देखाउन पनि नसक्ने भएकिछु । एउटा पवित्र सम्बन्धलाई अपवित्र सम्झेर तिमीसँग कसरी म आँखा जुधाउँ ?

राज ! प्रेम जती मिठो र मायालु हुन्छ उतिनै किन यती कठोर हुन्छन ? माया किन यती निर्मोही हुन्छ ? अनी त्यही प्रेमको निम्ती मान्छेको मन किन यतीबिघ्न स्वार्थी बन्छ ? मलाई थाहा छैन राज ! तिमी प्रतिको आघाध माया हो या म भित्रको स्वार्थ, डाहा, इर्श्या, रिस, राग, वा अबुझपनको बहुलठ्ठिपन ? किन किन यो मनले तिमीलाई अरुसँग हाँसेको, बोलेको मस्किएको देख्नै चाहदैन । कतै देखेँ भनेपनी यो मन आतिन्छ । छाती निस्सासिन्छ । रिसले चिटचिट पसिना छुट्छ । आखिर यस्तो हुन्छ किन ? म साँच्चिकै पागल भएकोछु तिम्रो मायाको निम्ती । तिमीसँग बोल्ने केटीहरुलाई काँच्चै निलिदिउँ जस्तै हुन्छ । चिथोरेर चोटैचोट बनाइदिउँ जस्तो हुन्छ । किन यतिधेरै जलन हुन्छ मलाई । हो राज ! केही महिना अघिसम्म तिमी मेरो लागि डरलाग्दो अपरिचित पुरुष थियौ भने अहिले मेरो सरिरको प्राण भएको छौ । तिमीबिना जिउन त के एकपल पनि श्वास लिन सक्दिन जस्तै हुन्छु । कहिलेकाही तिमी अरुकसैको भएको कल्पना गर्दापनि बहुलाउँछु जस्तै हुन्छु । साँच्चिकै म बेकाबु भएकोछु राज बेकाबु ।

एउटा कुरा साँच्चिकै भन्नुपर्दा म तिमीजस्तो हरेक कुरालाई सोँचबिचार गरेर सहि निर्णय लिनै सक्दिन । तिमीले जस्तो म हरेक कुरालाई सहज ढंगले बुझ्न सक्दिन । म लाटी छु । तिमीलाई जस्तै मलाई प्रेम गर्न आउँदैन । तिमीले जस्तै माया पोख्न आउँदैन । तिमीले जस्तै आत्मिय देखाउन आउँदैन । तर मलाई यती थाहाछ राज ! जसरी हावाबिना पात हल्लिदैनन उसैगरी तिम्रो मायाबिना म अलिकती पनि हल्चल हुननसक्ने भएको छु । अक्सिजन बिना जसरी यो धर्ती रहँदैन उसैगरी तिमीबिना म रहन नसक्ने भएको छु । मेरो लागि अब तिमी कम्जोरी भएको छौ । तिमीलाई गुमाउन फिट्टिक्क मन छैन । तिमीसँग कयौँ सपनाहरु देख्न थालेकोछु । यो मनभित्र कयौँ रहरहरु पालेकोछु । कयौँ इच्छा आकाँक्षाहरु मनभित्र सजाएकोछु । थाहाछैन भोली जीबन रहन्छ रहँदैन तर जीबनको अन्त्यसम्म तिम्रो हात समाएर सँगै हिँड्ने उत्कन्ठ चाहनाहरु पलाएकाछन । तसर्थ तिमीलाई पाउनु भन्दा गुमाउनुको ठुलो डर र भय उब्जिएकाछन म भित्र । एउटा माया गर्ने मान्छेको लागि यो गलत पनित हैन । हैन र राज ?।

राज ! आफुलाई नै बिर्सिएर तिमीलाई प्रेम गरेकी छु । एकअर्थमा तिमिमाथी ठुलो भरोसा छ मलाई कि भबिश्यमा कुनैपनी प्रकारको बहानाबाजी गरेर टाढिने कोशीस गर्ने छैनौ । मेरो जात, धर्म र सँस्कृतिले एउटा परम्परा निभाएपनी म हाँसिखुसी तिम्रो धर्म सँस्कार परम्परामा आउन तयार भएकिछु । मैले मेरो परिवारको भन्दा अधिक तिमीलाई प्रेम गरेकोछु । भोली समाजले के भन्ला भन्ने डर र पिर त छँदैछ, त्यो पनि टाउकोमाथी लिएर तिमीसँग एउटै छतको छानामुनी ओत लाग्न तयार छु । तर म अझै पनि भन्दैछु, र यो बराबर हजारपटक भन्छु, कुनैपनी बाहानाबाजिमा मेरो हात छोड्ने छैनौ । मसँगैको पाइला मोड्नेछैनौ । आज निभाएको साथ भोली एक्लै बनाउने छैनौ भन्ने पूर्ण बिश्वासमा बाँचेको छु राज ।

अन्त्यमा मैले गरेको अक्षम्य भुललाई माफि दिन्छौ भन्ने आशा गर्दै हृदयको अन्तरकुनाबाट मिठो माया र चुम्ब्बन पठाएको छु । सहस्र स्विकार्छौ भन्ने मनमा लिएको छु । शायद तिमीलाई मदेखी खुब रिस उठेको हुनुपर्छ । तर जतिनै रिस उठेपनी तिमी मायालु छौ । तिम्रो यही मायालुपनले गर्दा नै तिम्रो सामु आउन वाध्य गरायो मलाई । यही बिस्वासले नै माफि दिन्छौ भनेर क्षमायाचना मागेकिछु तिमीसँग । यदी मदेखी खपिनसक्नु रिस उठेकोभए कम्सेकम हाम्रो मायाको लागि भएपनी माफ गर है ल ? हस्त रात निक्कै छिप्पियो । बाँकी पहिलेको झैँ कलेजमा भेट्ने नै छौँ । मनमा लागेका तितामिठा कुराहरु आपसमा सेयर गर्नेनै छौँ । यतीभन्दै अहिलेलाई बिदालिएँ हस ? बाई राज ।

उही तिमीलाई सदा माया गरिरहने

पागल केटी आश्मा ।

मनभरी केही डर त, केही लाज बोकेर मेसेज लेखिसकेर पठाएँँ । त्यसपछी भने मनमा एकप्रकारको चैनको अनुभुती भयो । आफैलाइ आफ्नो शरीर हलुका भएको जस्तो भानभयो । अघिसम्म छातीभित्र केही अड्किएको जस्तो, ऐठन भएको जस्तो लाग्ने महसुस सबै शान्त, सितल र हलुका भएको थियो । शायद यही हलुकापन र सरिरमा आएको स्फुर्तिले नै तन पनि हावामा तैरिरहेको जस्तो हलुका भएरहोला कती मिठो निन्द्रामा परेछु ।

बेलुका त्यतिबेला सुतेको मान्छे भोलिपल्ट बिहान कलेज जाने घडीको आलाराम बज्दा मात्रै बिउँझिएँ । बिउँझदा शरीर फ्रेस भएको जस्तो अनुभुती भएको थियो भने मन पनि चंगा झैँ हलुका भएको थियो । ओछ्यानबाट बिउँझनु मात्रै, एकैचोटी राती पठाएको मेसेजमा दिमाग गईहाल्यो । सोँचे, राती पठाएको मेसेज उस्ले हेर्यो कि हेरेन ? एक्कासी मनमा हुटहुटी जागेर आयो । त्यसपछी सुतेकै अवस्थामा ओछ्यानबाटै मेसेन्जरको इन्बक्स खोलेर हेरेँ । मेसेज हेरिसकेको रहेछ उस्ले । हेर्न मात्रै हैन मैले पठाएको मेसेजको जवाफ पनि पठाएको रहेछ ।

प्राण भन्दा पनि प्यारी आश्मा ।

माया कती गर्छु नसोध, तर अबिरल बग्ने कहिलै नसुक्ने हिमनदी जतिकै स्वच्छ, निश्चल र अनगिन्ती गहिरो माया तिमीलाई । प्रेमको प्रण भनौँ या मायाको बन्धन ? ति हरेकलाई भाकेर कहिलै नछुट्ने बाचा तिमीलाई । सँगै जिउने, सँगै मर्ने त भन्दिन म, तर तिम्रो आयुको लाख-लाख कामना सहित मेरो आयु पनि तिमीलाई । त्यसैले कती माया गर्छु तिमीलाई म आफैलाइ थाहा छैन । नसोध त्यसको आयतन र परिधी । बस मलाई यती थाहाछ, यो धर्तिको आकार र आयतन भन्दा धेरै माया तिमीलाई ।

प्यारी मुटु ! गल्ती मान्छेबाटै हुन्छ, पिर गर्नुपर्दैन । तर मान्छेबाट गरिएका गल्तिहरु दुइप्रकारका हुन्छन । तिनिहरु एकत मान्छेले नजानेरै भुलबस गर्छन । अर्को जानिजानी वा नियतबस गर्छन । तर यिनिहरुमा पनि फरक केछभने अन्जानमा गरिने गल्ती वा भुललाई मान्छेले नै माफि दिन्छन र भुलबस हुने गल्तीलाई गल्ती भनिदैन । संयोग वा दुर्घटना भनिन्छ । क्षमा दिन सकिन्छ । अर्को, जानेर, बुझेर वा नियतबस गरिन्छ । त्यस्ता भुलहरु क्षम्य हुन्छन । जुन माफि दिएर पनि क्षमदान हुँदैनन । किनकी जानेर गरिएका गल्तिको न कुनै माफि हुन्छ न कुनै प्रयासचित नै । तर तिमीले गरेको भुल नियतबस र जानेर गरेकी थिएनौ । त्यसैले तिमीले माफि माग्नुपर्ने र मैले क्षमादान दिनुपर्ने त्यस्तो केही कारण छैनन ।

तिमीले भनेका कुराहरु सतप्रतिसत सत्य हुन । किनकी तिमीले मेरो बहिनीलाई न देखेका थियौ, नत चिनेको नै ! बिल्कुलै अन्जान थियौ र तिमीले त्यस्तो सोँच्नु स्वभाविक थियो । यस्लाई मैले अन्यथा ठानेको छुइन । यती भन्दाभन्दै पनि एउटा कुरा सत्य केहोभने हामीहरु मान्छे भएर चेतनशिल भईसकेपछी कुनै काम गर्नुपूर्व वा गरिसकेपछी त्यसको परिणाम् थाहा पाएरै अगाडि बढ्नु उत्तम हुन्छन । नत्र कहिलेकाही पछुताएर वा प्रयाश्चित गरेरपनी पुरा नहुने दुर्घटना हुनपुग्छ । यस्मा भने हामीले केही सचेत हुनैपर्छ । तिमीले पनि देखेका ति सबै तस्बिरहरुको गलत अर्थ लगाउनु अगाडि यथार्थ बुझ्न खोजेको भए सुनमा सुगन्ध हुन्थ्यो । तर खैर जेहोस ! तिमीले आफ्नो गल्ती महसुस गरेकीछ्यौ । यही नै ठुलो महानता हो तिम्रो । म यसैमा बेहद खुशी भएको छु । कम्सेकम तिमीले आफ्नो गल्ती त, महसुस गर्यौ ।

प्यारी आश्मा ! हो म तिमीलाई प्रेम गर्छु । प्रेम मात्रै हैन जीबनभर सँगै डोर्याउने सारथी सम्झिएकोछु । एउटा घाम हो भने अर्को छाँया हो । एउटा बषन्त हो भने अर्को फूल हो । एउटा शरीर हो भने अर्को छाँया हो । एउटा मुटु हो भने अर्को धड्कन हो । तिनै मुटु र धड्कन बिचको सम्बन्ध नै मृत्‍यु र जीबन हो । जो हामी हौँ । एकअर्काको हृदयले नै हामीलाई जोडेकोछ । अनी हाम्रो जीबनलाई । त्यसैले म भन्छु अब तिमी मेरो लागि तिमी मात्रै होइनौ । कुनै आश्मा नामको केटी मात्र रहेनौ । त्यतिमात्रै हैन तिमी मेरो प्रेम मात्रै रहेनौ । अब हामी एकअर्काको जीउने बैसाखी हौँ । प्रेमी प्रेमिकाले बाधेको सम्बन्ध मात्र हैन । घाम, पानी, झरि-बादल, बर्षा, हिउँद, दु:ख:सुख, सबै बराबर बाँड्ने छौँ । एकअर्थमा भन्नेहोभने हामी एकरथको दुई पाँग्रा भएर जीबन काट्नेछौँ, यो मेरो बाचा भयो तिमीलाई । न कहिले भुल्ने छु, न कहिले घात गर्नेछु नत रुवाउने नै छु । हमेसा तिम्रो छाँया बनेर हिँडिरहने छु ।

प्यारी आश्मा ! तिमीले समाजको कुरा गरेकी छ्यौ । दुनियाँँले के भन्ला भनेर भनेकी छ्यौ । तिमीले भनेका ति सबै समाज वा यो दुनियाँँसँग मलाई कुनै मत्लब छैन । तिनिहरुले मलाई कुनै फरक पार्दैन, नत कुनै असर नै । यदी फरक पार्छ भने त्यो केवल तिमी मात्र हौ । किनकी तिमीले मेरो हात छोड्यौ भने म, म हुन्न । जस्तो आज छु तिम्रो अगाडि त्यस्तो भोली म रहन्न, किनकी मलाई तिमीबिना रहनै छैन । तिमीबिनाको जीबन कल्पना पनि गर्न सक्दिन । त्यसैले प्रिय आश्मा ! एउटा गीत छ, दुनियाँँलाई टाढा छोड, आफ्नै मनलाई सोधिहेर...! हो दुनियाँँ त अरुको कुरा काट्नकै लागि बनेका हुन । पाप हैन पून्य हो माया । अभिषाप हैन पूजा हो माया । तिमीले सोँच्यौ भने देवताको बास हो माया । आँखा चिम्लिएर हेर्यौ भने मन्दिर, मस्जिद, गुम्बा र चर्चाहरु यि सबै प्रेमकै प्रतिक हुन ।

भन्नेले त यहाँँ के-के भन्छन, भन्छन । आफु जन्मेको कोखलाई त दोष लगाउन नछोड्ने मनुष्यहरुले हाम्रो प्रितलाई दोष देख्नु अनौठो हैन आश्मा । त्यसैले बिन्ती गर्छु तिम्रो सिउँदोको सिन्दुरको हक बनेर अर्को जुनिपनि तिम्रै सौभाग्यको गाँठो बनेर कसिरहने मन छ । तिम्रो भौतिक शरीरलाई मेरो अधिनमा कसेर राख्ने सपना छ । बस मलाई तिम्रो माया र हिम्मतको खाँचो छ । तिमी हुन्छ मात्रै भन म जितेर देखाउनेछु प्रेमको युद्ध, जुन हामीदुबै चाहन्छौँ ।

तिमीले मलाई कुनैदिन भनेकी थियौ । राज ! मलाई लैजानुन अर्कै देशपारी, जहाँँ कसैले नदेखुन । किनकी ! मैले तिमीभित्र त्यो प्रेम भेटेँ जुन आजसम्म मैले महसुस गर्नै पाएको थिईन । हो राज ! म तिमीबाट मात्रै पूर्ण हुनेरहेछु । मेरो मायाको तृस्णा तिमीबाट मात्रै तृप्त हुनेरहेछ, जहाँ तिम्रो माया नै माया होस । मैले थाहा पाइसकेँ राज ।

अनी फेरी यस्तै कुनैदिन भनेकी थियौ आश्मा ! शब्दमा उतारिने प्रेमको ऐना वास्ताविक जीबनमा हेर्न खोजिएको ऐना जस्तै नभईदिनाले नै दुख्ने रहेछ । हो तिमीलाई प्रेमगर्न थालेदेखी तिमीलाई गुमाउछु कि भन्ने भयले घच्घचाउँछ । तिमी अरुकसैको हुन्छौ कि भन्ने डरले सताउँछ ।

तर हैन आश्मा ! प्रेम शब्दमा सिमित रहने हुँदैहैन । योत, त्याग, तपस्या र बिस्वासले नै युगल जोडीहरु बन्दछन । यिनैले मुनामदन जन्मिए । यिनैले प्रेम पूर्ण हुन्छन, सफल हुन्छन । तिमीले भनेजस्तै म न अरुकसैको हुनेछु । नत तिमीबाट अलग नै हुनेछु । जीबनभरको यात्रा सँगै तय गर्नकै लागि तिम्रो हात मागेको हुँँ । त्यसैले आउ मेरो हात समाउ, माया गर्ने अरु जोडीहरुले जस्तै हामी पनि एउटा नयाँँ जीबन जन्मौँ फेरी । प्रेमिल सन्सारमा चखेवाको जोडीजस्तै भएर बाँचौँ हामी । यो समाजलाई छोडेर प्रेम गरौँ, माया गरौँ । दुनियाँँलाई भनौँ कि हामी मर्न सक्छौँ तर छुट्न सक्दैनौँ । हामीलाई खुलेर बाँच्न देउ, माया गर्न देउ खुला आकाशको पंन्छी जस्तै उन्मुक्त । र, पुनश्च: मेरो प्रेम बिन्ती तिमीलाई ।

अन्त्यमा उज्यालो भईसकेको छ । तिम्रो मेसेज पढेर खुशीले पुलकित हुँदै मोबाइलको स्क्रिनलाई सयौँ पटक चुम्बन गर्दै निदाउने प्रयास गर्नेछु । यती भन्दै असिम मायाको चुम्बन पठाएको छु तिमीलाई । लिन्छौ र आँखा चिम्लिएर म भएको अनुभुती गर्छौ भन्ने आशाको साथ बिदा हुन्छु । हस्त बाइ आश्मा ।

उही तिम्रो राज ।

ओ माइ गड ! मेरो मेसेजको जवाफ यती मिठो र प्रेमयुक्त आएको थियो नी ! जुन म यहाँ भावमा ब्यक्त गर्न सक्दिन । बिहान कलेज जानलाई ढिला भईसकेको थियो । तैपनी कयौँपट उस्को मेसेजहरु पढेर आफुलाई तृप्त पारेँ । जतिपटक पड्छु उतिपटक मन भोको हुन्छ । किन-किन बारबार पढेर पनि त्यो मेसेज कहिलै नटुंगियोस, म लगतार पढिरहुँ यस्तै अनुभुती भएको थियो । तर के गर्नु ? कलेज जान ढिला भएकोले हतार हतार गरेर म बाटो लागेँ ।

मिती- १४, फाल्गुन २०७९