कथा- बार्दलिको जून- भाग- ६

भाग- ६

जिन्दगी भनेको आफै र आफन्तसंग छुटिदै जाने चक्र न रहेछ । जो हरेक सपनासंगै हरेक बिम्बहरु जोडीदै र छुटिदै जान्छन । जसरी गोरेटोमा हामी अगाडि बड्दै जाँदा आफ्नै पाइलाको डोब पछाडि छोडिदै जान्छ र मेटिन्छ बिस्तारै धुलोको कणहरु थुपरिदै जाँदा । हो यस्तैनै रहेछ जिन्दगी अरुसँग छुटे अतित, आफैसँग छुटे अन्त्य । अहिलेपनी म त्यही भेटिएर अतित बनेको मेरो आफ्नै अन्त्यको कथा भनिरहेको छु । हरेक शब्द शब्दमा प्राण भएर । हुनत आफ्नै ब्यथा यहाँ पोखिरहँदा म आफै भुल्न नसकेको एउटा दुश्वप्नसंग डर लागेर आउँछ । कहाली लागेर आउँछ, चिच्याउन मन लागेर आउँछ, आफैलाइ क्ष्यतबिक्ष्यत बनाएर टुक्रा-टुक्रा बनाएर मिल्काउन मन लाग्छ । त्यसैले अर्को मनले यसो सोँच्छु, भुलिसकेको बिगत, बिर्सिसकेको त्यो रात, खाटो बसिसकेको घाऊ कसरी कोट्याएर सुनाउँ ? हो थाहाछ मलाई अनी भोगेकोछु आफैले त्यो तितोसत्य निको नहुनेगरी मुटुमा खाटो बसिसकेको खत कसरी कोट्याउँ ? मुस्कुराउन त बिर्सेंको जिन्दगीले आफ्नै खबर कसरी लेखौँ ? फेरी अर्कै मनले सोँच्छु मैले यो कथा लेख्नै पर्छ, यो ब्यथा पोख्नै पर्छ । भलाही म निमिट्यान्न हुन किन नपरोस ? मैले दुनियाँँको सामु यो घाऊ उघार्नै पर्छ र लेख्दैछु यसरी ।

त्यसपछी भोलिपल्ट पनि अनामनगरबाट कलेज जान भनेर बिहानै रुमबाट निस्किएँ । निस्कदा त्यही आफुलाई पछ्याउने केटाको अनुहार आँखाभरी झल्झली आएको थियो । तैपनी डराउँदै डराउँदै भएपनी कलेज् पुगेँ । भनिन्छ मान्छेलाई आफुलाई लुकाउन सजिलो हुन्छ तर डर लुकाउन ठाउँँ हुँदैन । मेरो पनि मन भित्रको डर लुकाउन खोज्दा खोज्दै छर्लङ्ग उज्यालो भएको थियो । त्यसैले रातभरको अनिदोले आँखा राताराता र सुन्निएका जस्ता थिए । त्यो बिहानभरी सरले के पढाउनुभयो केही भेउनै पाउन सकिरहेको थिईन मैले । सबैको हल्लाखल्ला बिचमा आफुलाई भुलाउन खोज्छु तैपनी त्यही अनुहार आएर बाटो छेकेको झझल्को मात्रै आउँछ दिमागभरी । यतिकैमा बल्लतल्ल कलेजको ब्रेक टाइम भयो । त्यसपछी सबैजना होहल्ला गर्दै हुरुरुर बाहिर निस्किए । म भने क्लास रुममै बसेर बेन्चमा टाउको राखेर आफ्नो दुबै हातको पाखुरिको शिरानी बनाएर निदाउन लागेँ । निक्कै मिठो निन्द्रा लागेको रहेछ मैले केही थाहा नै पाउन सकिन । बाहिरको होहल्ला पनि थाहा नपाउने गरेर मस्त निदाइ रहेको रहेछु । यतिकैमा मधुले आएर मेरो शिरमाथी हातले धकेल्दै ओई केभो तलाई ? सन्चो भएन हो ? किन सुतेकी ? नास्ता खान जाँदैनस आज ? जाउँ हिँड । सबैजना गैइसके । त्यतिबेला पो झसंग भएर बिउँझिएँ । बिउँझदा ढाडमा कस्तो कटकट खाएर दुखेको रहेछ । घोप्टी परेर हातको पाखुरिको शिरानी लगाएर सुतेको भएरहोला घाँटी र दुबै पाखुरी बेस्सरी झिनिनिनी गरेर दुखिरहेको रहेछ । त्यसपछी जिउलाई तन्काएर उठेर कपालको क्लिप फुस्काउँदै फेरी छरिएको केशलाई मिलाउँदै त्यही क्लिपले च्याप्दै मधुतिर आँखा पुर्याउँदै बोलेँ । कस्तो निदाइछु यार मत । अनी कतागए सोबिताहरु ? मधुलाई प्रश्नगर्दै टेबलमा भएको किताब उठाएर बाहिर निस्कन खोजेँ । मधुले पनि उनिहरु त अघी नै गैसके । त नआको देखेर क्यान्टिनमा पुगेको मान्छे पनि मत फर्किएर आएको त कहाँ गैस भनेर । मधुले निकै लामै ताना लगाइ । त्यसपछी हामीहरु दुबैजना क्यान्टिनतर्फ लाग्यौँ ।

क्यान्टिनमा पुग्दा सोबिता, सुचिता, र गंगा, कालो चनाको तरकारीमा सुक्का चिउरा हालेर नास्ता र चिया खाँदैथिए । बिनोद, प्रज्वल, प्रणब र अर्को एकजना केटामान्छे चै क्यारमबोर्ड खेल्नमा ब्यस्त थिए । बिनोदहरुसँग क्यारमबोर्ड खेल्ने त्यही केटा थियो, जस्ले मलाई हरेकदिन पछ्याएर हैरान बनाएको थियो । त्यो केटालाई मैले त्यहाँपनी देखेर एकपल्ट झसँग झस्किएँ पनि । फेरी आफैलाइ सम्हाल्दै मेरो छेउमै रहेको सुचिताको कानैमा आफ्नो मुख लगेर साउतिको भाषामा सोधेँ । ओई त्यो बिनोदहरुसँग क्यारमबोर्ड खेल्ने केटा कोहो ? योत हाम्रो कलेजको केटा त हैनत ? कहाँबाट आएको यो मान्छे यहाँँ ? ल त चिन्दैनस ? BSC अघिल्लो बर्षको टपर केटा त्यहित होनी राज ! सुचिताले आश्चर्य पोखिएको जस्तै गरेर मेरो कानैमा आएर फुक्यो । त्यसपछी मैले ए ! भनेर छोटो जवाफ दिएर बल्ल थाहा पाएको जनाउ दिदै बोले । अनी यो केटाचैं कहाँ बस्छनी ? मैले सोध्ने बित्तिकै सुचिता हाँस्दै बोलिन । केहो केटी देख्ने बित्तिकै क्लास टपर भनेर लोभ लाग्योकी केहो ? लाइन मारिहेर्न कतै फस्छ कि ! सुचिताले केही इत्रीएको पारामा बोल्यो । त्यसपछी मैले ह्य त्यस्तो हैन, सोध्न पनि नहुनेत अनी ? म अलिक केही झर्किएको भावमा जवाफ फर्काउँदै बोलेँ । त्यसपछी त्यो केटालाई त्यहाँ देखेपछी मलाई त्यहाँबाट कतिबेला उठेर हिडौँ-हिडौँ जस्तो भएर आयो । र केटीहरुतिर फर्किएर बोलेँ । मलाई आज अलिक सन्चो नभएकोजस्तो छ । क्लासमै गएर आराम गर्छु है भनेर उठेँ । त्यसपछी उनिहरुले ओई पख्न पख भन्दाभन्दै म त्यहाँबाट उठेर त्यो केटाले देख्नु अगाडिनै म त्यहाँबाट हिँडे ।

त्यो दिनको उकुसुमुक्स पछी बल्ल कलेजबाट एघारबजे मात्रै फर्किएर सिँधै पुतलीसडकको ट्युसन सेन्टर पुगेर बेलुकी चारबजेतिर मात्रै म रुम तर्फलागेँ । थाहाछैन ऊ कतिबेला आउँछ र सँधाको झैं म जाने बाटोमा उसैगरी कुरेर बसिरहन्छ ? आजपनी त्यही डर बोकेर फर्किँदै गर्दा ठीक त्यही कुनामा कुनै बहना गरेर अल्मलिएर बसिरहेको रहेछ । जब म पुतलिसडकको मुख्य रोड सकेर अनामनगर तर्फ आउने रोडतर्फ मोडिन्छु तब ऊ प्रायजसो त्यही भेटिन्छ र मेरो अघिपछी गरेर दैनिक पिछा गरिरहन्छ । आजपनी उसैगरी त्यही बसिरहेको रहेछ । जब म त्यहाँ पुगेँ तब ऊ मेरो पछीपछी आएर पुनह हिजोको जस्तै आजपनी बाटो छेकेर बोल्यो । आश्मा प्लिज एकछिन पर्खन तिमीलाई एउटा कुरा भन्नुछ । तर म उसको कुरा सुनेर पनि नसुने झैँ फटाफट झन हिँडाइको गती बढाउन थालेँ । त्यसपछी ऊ झन हतारिँदै मेरो अगाडि आएर मेरो हातको नारिमा च्याप्प समातेर अगाडि हिँड्नै दिएन । त्यसपछी भने मेरो होसहावासनै उड्यो । आजसम्म अपरिचित ब्यक्तिले मेरो हातको नारी समातेर बाटो छेक्ने कसैले दुस्साहस गरेको थिएन । एकछिन त म आत्तिएँ पनि । चिच्याउन पनि सकिन । तर उसको कसिलो औँलाहरुले सनासोले कसे झैं कसिलो हात फुकाउन खोज्दै म अगाडि बढ्न खोजेँ । उसले फेरी झन सारो च्यापेर मलाई नारी नै भाँचिएला जस्तो गरेर आठयायो । त्यसपछी उभिएर आफै भित्र हिम्मत बटुलेर मनमनै दारा किटेर भनेँ । भन्नुहोस तपाईं के भन्न चाहनुहुन्छ म संग ? मेरो प्रश्न पछी ऊ बिस्तारै आफ्नो कसिलो हातले आठयाएको मेरो हात छोडिदिदै बोल्यो । आश्मा म राज । हामी एउटै कलेजमा पढ्छौँ । तिम्रो साथीहरु सबैलाई म चिन्छु र उनिहरुले पनि मलाई पनि चिन्छन । बस तिमीले मलाई चिन्दैनौ तर म चिन्छु तिमीलाई । अनी केभयो त ? मैले उसको कुरा बिचैमा काटेर सोधेँ । त्यसपछी पुन ऊ बोल्यो । हो केही भएको छैन तर धेरैथोक भएको छ । म तिमीलाई मन पराउँछु । तिमीलाई प्रेम गर्छु । प्लिज नाइ नभन । उसले यती के मात्रा भनेको थियो । अरु के चाहियोर मलाई, झन होस नै उडेको जस्तो भएँ । मलाई के भैरहेकोछ मलाई सोच्नै सकिरहेको थिईन । उसको कुरा सुन्ने बित्तिकै मेरो हातखुट्टाहरु लुग्लुग काँपेर आयो । मेरो पाइतलाहरुले जमिन टेक्न सकिरहेको थिएन । म झन डरले थुरथुर काँप्न थालेको थिएँ ।

त्यसपछी म त्यहीँ भुईँमै थचक्क बसेर सुँकसुँक रुन थालेछु । शायद म भित्र डरको सिमा नाघेको हुनुपर्छ । त्यसैले आफुलाई सम्झाउने र हिम्मत दिने कुनै माध्यमहरु नभएपछी हरेस खाएर त्यसरी भुईँमा थुचुक्क बसेको थिएँ । जब म भुईँमा बसेर सुँकसुँकाउन थाले तब उसलाई पनि के गरौँ, कसो गरौँ भएछ क्यारे ! मेरो दुबै हातमा समातेर उठाउँदै मेरो अनुहारतीर हेर्दा पनि नहेरी कान समातेर आश्मा प्लिज नरौन । सरि मैले यस्तो गर्नु हुन्थेन । सरि प्लिज ! त्यतिबेला उसले कान समातेर सरि माग्दा उसको अनुहार हेर्न लायकको भएको थियो । एउटा मायालु अबोध बच्चा जस्तै देखिएको थियो । तर पनि म केही नबोली चुपचाप आँशु पुछेर ठिंङ्ग उभिएको थिएँ । यतिकैमा गोजिबाट एउटा कागजको टुक्रा निकालेर हातमा थमाइ दिँदै बोल्यो । यस्मा केही लेखेकोछु । प्लिज नफालन है, रूम पुगेर पढ त्यसपछी तिमीलाई आफ्नो मनमा जे लाग्छ त्यही गर, त्यसपछी म तिमीलाई सताउँदिन । तर प्लिज नफ्याँकीदेउ । यती भनेर ऊ साइकल टिपेर त्यहाँबाट बेपत्ता भयो । म एकछिन त्यहीँ उभिएकै ठाउँमा केहीछिन टोलाएर फेरी हिम्मत बटुलेको झैँ गरेर त्यहाँबाट हतारहतार गरेर रुम पुगेँ ।   

रुम पुगेर त्योदिन खाना पनि नखाइ म ढोका थुनेर एक्लै बसेर बेडमा पल्टिएर टोलाइरहेँ । करिब साँझको पौने आठ बजेको हुनुपर्छ । माइजुले बाहिरबाट खाना खानु बोलाउनुभयो । आज अलिक सन्चो छैन माइजु म खाना खाँदिन भनेर झुट बोलेर रुमबाटै बाहिर निस्कीन । त्यसपछिको समय भनेको लगतार त्यही मान्छेको छबी मात्र मेरो आँखाभरी खेलिरहयो । जती सम्झिन्छु उती डर लागेर आउँछ । आफैभित्र बेचैनी भएर आउँछ । भन्ने, सुनाउने, पोख्ने ठाउँ पनि कतै थिएन । सोबिता, गंगा, मधु सुचिता सबैलाई सम्झिएँ कल गरेर सबै कुरा सुनाउँकी भनेर ! तर अहँ ! उनिहरुलाई पनि सुनाउने आँटनै गर्नसकिन । के भनेर सुनाउने ? सुनाइसकेपछी उनिहरुले के भन्ला ? के सोँच्ला ? फेरी भोली कलेजमा सबैलाई सुनाइदियो भने ? आफ्नै प्रश्न भित्र कुनै उत्तर नै भेटिन । त्यसैले उनिहरुलाई पनि बताउन सकिन । झन केटा साथीहरुलाई त सुनाउने कुरै भएन । कसरी सुनाउने झन उनिहरुलाई ? उनिहरु त झन केटा मान्छे । यता आफु बसेको मामा घरमा पनि माइजु दिदिहरु कसैलाई भन्न सक्ने थिन । यस्तो कठिन घडीमा आएर उभिएको थिएनी म ! कसैलाई नत भन्न सक्थेँ, नत आफु शान्त भएर बस्ननै सक्थेँ । साँचिकै भिरमा अल्झिएको कुनै वस्तु जस्तै भएको थिएँ । तल न माथि । बिचमा अड्किएको जस्तै ।

रात छिपीदै गयो । हरेकदिन सुनसान हुने शहर त्यो दिन पनि बिस्तारै सुनसान हुँदैथियो । बाटोमा अघी साँझसम्म किरासरी हिंड्ने मान्छेहरु बिस्तारै पातलिदै गएर बिल्कुलै सन्नटा छाएको थियो । बाटोमा ठिंग उभिएको बिजुलिको पोलमा बलेको रातो मधुरो बत्ती बाहेक केही थिएन । रातहरु बिस्तारै चकमन्नतामा परिणत हुँदैथियो । शहरको केही भुस्साहा कुकुराहरु सडकमा एकतमासले भुकेको एकोहोरो आवाज बाहेक केही थिएन । बिल्कुलै सम्सानघाट जस्तै बनिसकेको थियो त्यो छिपीदै गएको रातमा । उता रात छिपीदै जानु, यता घर्किदै गएको रातमा मेरो मनमा उथलपुथलको भुइचालो जानु, आफैभित्र उकुसमुकुस हुनेगरेर घुटघुटिदै जानु कमको मुस्किल थिएन मलाई । न मन सम्हाल्न सकिएरहेको थिएँ न आफ्नै शरीर टुंङ्गमा थियो । रुमको चारकुना घरि यता घरि उता त घरि बेडमा दाँयाँबायाँ कोल्टे फेर्दै छट्पटिमा बितिरहेको थियो । वरपरका घरका र आफ्नै घर भित्रको मान्छेहरु पनि मस्त निन्द्रामा सुतिसकेका थिए । म मात्रै सुन्सान रुमभित्र गुम्सिएर कता बिस्फोट हौँ झै भएको थिएँ । शरीर र मनको छट्पटिमा निस्सासिएर आफुलाई सम्हाल्नै सकिरहेको थिईन । तैपनी सुत्ने कोशीस गर्दै मोबाइलको घडी हेरेँ  बिहानको दुई बज्न लागिसकेको रहेछ । घरि सिराकले मुख छोपेर त घरि सिराकबाट बाहिर अनुहार निकालेर आँखा चिम्लन खोज्छु तर फिटिक्क निन्द्रा परेन । अन्त्यमा केहीसिप नचलेपछी दिउँसो उसले दिएको कागजको टुक्रामा के लेखेको रहेछ भनेर उठेर फेरी किताबको चेपबाट निकालेरे पढ्न थालेँ । हे भगवान ! मैले सोँच्न पनि नसकेको कुराहरु लेखिएका रहेछन । एकअर्थले भनौँभने उसले मेरो लागि भनेर पत्र लेखेको रहेछ । पत्र पढ्दै गएँ, पत्रमा लेखिएको थियो ।

प्यारी आश्मा !

असिम मायाँ हृदय भरिको । आज जिबनको पहिलो प्रेमपत्र, थाहाछैन यो पत्र पड्छौ या च्यातेर फ्याँक्छौ ? तर एक पत्र तिम्रो नाममा । मलाई खासै शब्दहरु खोजेर राम्रोसंग ब्यञ्जन भर्न आउँदैनन । शब्दकोष भित्रका हरेक ब्याकरणहरु केलाएर अनुच्छेदहरु सजाउन आउँदैन । हरेक प्याराग्राफहरुमा प्रेमका काहानी लेख्न आउँदैन । साँच्चै भनौँभने यतिबेला तिम्रो लागि लेख्न बसेका कापिका पन्नाहरु च्यातिएर छरपस्टहुँदा तिमीलाई सुहाउँदो मायाको पात्रहरु उभ्याउन उपयुक्त सब्दहरुसमेत दिमागले सोँच्न सकिरहेको छैन । कोशीस गर्छु तर खै किन शब्दहरु रिसाउँछन र गाली गर्दैछन मलाई । तिमीलाई केही भनौँ भनेर हरप्रयत्न गरिरहेकोछु, फेरी कलमहरु गाली गरिरहेकाछन । भन्छन शब्दकोषलाई शब्द शब्दमा कपिको पानामा पोखेर शब्दहरुको बद्नाम नगर..! जहाँ मेरो जिबनको पहिलो प्रेम पोखेर हरेक अर्थहरु बिछ्याइ रहेकोछु तिम्रो लागि र अक्षरहरु कोरिन डराउँछन । तैपनी हर प्रयत्नमा तिम्रो लागि भनेर जानिनजानी, सकिनसकी हातहरु थरथर कपाउँदै यो पत्र लेखिरहेकोछु । किन थाहा छ ? किनकी तिमीबिना मेरो मन मस्तिस्क अन्त कतै मोडिनै मान्दैनन । तिम्रो नजरको प्रभाव परेकोछ मेरो हृदयमा जस्को लगाव तिमी बाहेक अन्त कतै जानै मान्दैनन । यतिबेला छत केवल सिर्फ तिमी र तिम्रो आकृती । साँच्चै भनौँभने मेरो रगतको हरेक कणमा तिमी नै तिमी मात्र बगिरहेको छौ र बगिरहने छौ ।   

हो मैले गलत गरेको छु । तर मसंग तिम्रो सामु आउने बिकल्प पनि त थिएन । त्यसैले यो सब गर्न वाध्य भएँ । आशाछ मेरा यि सबै गलत हर्कतको लागि तिमी जस्तो सुसिल केटीले पक्कै पनि माफि दिन्छौ भन्ने सोँचेकोछु । तिमी सुसिल मात्रै होइनौ साँच्चिकै भद्र, सालीन, र सभ्य पनि छौ, अनी उस्तै सुन्दर मुहार पनि । जसरी तिम्रो स्वभाव र सुन्दरताको बर्णन गर्न सक्दिन म, उस्तै स्वच्छ सफा र सुन्दर मन पनि छ भन्ने विश्वाशत छु म । हो त्यही तिम्रो कोमल मनले माफि दिन्छौ भन्नेमा म पक्का छु ।

हुनत मैले तिमीलाई तिम्रो ट्युसनसेन्टर देखी अनामनगरको ओरालोसम्म हरेकदिन पछ्याएर् एउटा गलत बिचार र निच व्यबहार भएको पुरुषले जस्तो व्यबहार गरेकोछु । तर प्रमिस ! म तिमीले सोचेँको जस्तो भने हैन । बस मलाई त तिम्रो सालीन स्वभावले गर्दा तानिएर तिम्रो एकल प्रेममा परेँ । जतिपटक तिमीलाई नियाल्न खोज्छु त्यतिपटक म हराउँछु तिम्रो हृदयहको खै कुन कुनामा । तिमी भित्र आफुलाई कैद गरेर आफैलाइ हराइरहेको जस्तो अनुभुती पाउँछु । हवसको भोगको प्यासमा हैन तिम्रो कोमल मुटुले सिंञ्चित गरेको रगतको हरेक बुँदमा आफुलाई मिसाउन मन लाग्छ । तिमीले फेर्ने स्वासको हरेक ढुक्ढुकिमा तिम्रो छातीको धड्कन भएर धड्किन मन लाग्छ । थाहाछैन तिमीमा त्यस्तो के जादुछ जुनदिन तिमीलाई लाइब्रेरिमा देखेँ त्यसदिनदेखी आरामले चैनको निद पनि सुत्न सकेको छुइन । मलाई हरेकपल्ट तिम्रो छायाँले झस्काउन आइपुग्छन । तिम्रो कल्पनामा कोरेको सुन्दर आकृतिले घच्घच्याउन आइपुग्छन र कयौँ दिनदेखिको यो अँध्यारोले मलाई आरामको निन्द्रा पनि दिएको छैनन । त्यसैले मलाई विश्वाश गर आश्मा ! प्लिज ! म तिमीलाई प्रेम गर्छु । यो आवेग हैन, यो कुनै आकर्षण हैन, यो कुनै बच्पना वा अपरिपक्वता हैन, यो कुनै मदहोसी वा बेहोसी हैन, एक तरुण बयस्क युवाले पूर्ण होसहावासमा गरेको निर्णय हो म तिमीलाई बेहद माया गर्छु । मेरो प्रेम स्विकारेर तिमी मेरो हुनुको अधिकार देउ, जहाँ म तिम्रो हुनुको आभाषमा आफुलाई सन्सारकै भाग्यमानी मानिस सम्झन सकुँ । यस धर्तिकै प्रेमिल मान्छेहरुमा आफ्नो मायालु मान्छेको प्रेमी हुनसकुँ । 

एउटा कुरा नढाँटी भन्नुपर्दा मैले तिमीलाई तिम्रो ट्युसनसेन्टरमा हैन हाम्रो कलेजको लाइब्रेरिमा पहिलोपटक देखेँको थिएँ । देख्नु मात्रै हैन आश्मा ! पहिलोपल्ट देख्ने बितिकै म तिम्रो नयन भित्र आफुलाई कैद गरिसकेको थिएँ । हो त्यहिदिन देखी मैले तिम्रो आउनेजाने हरेक गतिबिधिको सुक्ष्म तरिकाले हेरिरहेको थिएँ । त्यहि दिनदेखी तिमीलाई कलेजमा पिछा गर्न नसकेर कलेज सकिएपछी तिमी कहिले र कहाँकहाँ जान्छौ भनेर पत्तो लगाएँ । त्यसपछी तिमी म बस्ने रुमको ठीक अगाडिपट्टिको बिल्डिङमा ट्युसन पढ्छौ भन्ने पनि पत्तो लगाएँ । त्यसपछी त बस मलाई अरु के चाहियो ? म हरेकदिन तिमीलाई हेर्न र तिम्रो पिछा गर्न लागेँ । हुनत मैले हरेकपटक तिम्रो पिछा गर्दा नै मेरो आफ्नो मनको कुरा भन्न चाहन्थेँ तर सकिन । हरेकदिन तिम्रो अघिपछी गरेर तिमीलाई फलो गर्नुबाहेक मेरो कुनै प्रगती भएको थिएन । शायद मेरो हरेकदिनको व्यबहार तिमीले पनि थाहा पाएको हुनुपर्छ । त्यसैले पछील्लो समय म देखी निक्कै ससंकित भएर हिँडेको महसुस गरेको थिएँ । त्यसपछी मलाई लाग्यो मेरो व्यबहार कुनैदिन अरुको सामु नराम्रोगरी छताछुल्ल हुनेछ । हामी दुबैजना बद्नामी हुनेछौँ भन्ने सोँचेरै तिम्रो नाम सुन्ने र तिमीलाई मेरो प्रेम प्रस्तव राख्ने हिम्मत बटुलेर आएँ । अन्तत यतिबेला त्यसैको परिणाम स्वरुप मेरो हातले तिम्रो लागि भनेर लेखिएको प्रेम-प्रस्ताव तिम्रो हातमा छ जुन तिमी यतिबेला पढिरहेको छौ ।

एउटा कुरा आश्मा ! यो सन्सारमा म मात्रै एक्लो प्राणी होइन जस्ले आफ्नो प्रेमको भिख मागिरहेको छ तिम्रो सामु । यहाँ हरेकले हरेकलाई प्रेम गरेर बाँच्छन । एकले अर्कालाई माया र समर्पण गरेर जिउँछन । जहाँ हामी पनि यो धर्तिको अर्को प्रेमी भएर मिसिन खोज्दैछौँ । जसमा तिमीले पूर्णता दिन्छौ भन्ने आशा गरेकोछु । यो सृस्‍टिको नियम हो । इश्वरको देन हो । मान्छेलाई भगवानले माथिबाट प्रेम गर्नकै लागि पठाएकाहुन । त्यहाँ न म अछुतो रहन सक्छु न तिमी । किनकी प्रकृतिले हरेकको जिबनमा कोही न कोही एउटा खास स्पेसियल मान्छे भाग्यमा लेखेर पठाएको हुन्छ । जस्तै मेरो भाग्यमा इश्वरले तिमीलाई पठाएको हुनुपर्छ । रत हरेकदिन तिम्रो अघिपछी हिँडेर यो अभद्र व्यबहार जस्तो भूमिका निभाउनु परेकोछ मलाई । नत्र त तिमी आफै सोँचन एकपल्ट ! तिमी कोहौ ? म को हुँँ ? तैपनी तिमीलाई देखेको दिनदेखी तिमी मेरै हौ भन्ने अनुभुती हुन्छ मलाई । यदी ठन्डा दिमागले आँखा चिम्लिएर सोँच्यौ भने तिमीले पनि आफुभित्र मलाई पाउनेछौ । यदी आँखा भित्र तिमीले मलाई पायौ भने सम्झ तिमी पनि मलाई अन्जानमै सही तर प्रेम गर्छौ, माया गर्छौ । यदी तिमीले आँखा चिम्लिदा पनि म तिमीभित्र आइन भने म सम्झनेछु कि म तिम्रो लागि बनेकै होइन । तर यदी आएँभने तिमीले मेरो पत्रको जवाफ अवस्य दिनेछौ । आशा गर्छु मेरो मायालाई सडकमा कुल्ची मिल्काउने छैनौ । प्रेमको भ्रुँण जन्मनै नपाउँदै हत्या गर्नेछैनौ । यस्लाई फूल्न फल्न मद्धत गर्नेछौ भन्ने आशा गरेको छु ।

हो प्यारी आश्मा ! तिमीलाई मैले भनिसकेको छु कि तिमीलाई लाइब्रेरिमा देखेकै दिनदेखी तिम्रो मायामा पागल बनेकोछु । रातको मध्यरातमा रुमको बाहिर बार्दलिमा निस्किएर बार्दलिको जून हेरेर तिमीलाई कल्पिनु मेरो दैनिकी भएकोछ । अझ त्यो भन्दा पनि धेरै तिम्रो छाँयाले सतायो भने म बसेको घरको छतमा बसेर घन्टौँसम्म तिम्रो आँखामा कैद गरिराखेको आकृतिसंग गफ गरेर बस्छु । थाहाछैन यो प्रत्येक रातहरुले जब साँझ पर्दैजान्छ तब कुनै साँझ तिम्रो याद लिएर आउँछ ! कुनै साँझ तिम्रो याद दिएर जान्छ ! तर मलाई त त्यो साँझको पर्खाइ छ जुन साँझ उसले तिमीलाई लिएर आवोस र मलाई अंकमाल गरेर प्रेम गरेर जावोस । हो आश्मा ! म त्यही समयको प्रतिक्षामा छु जुन समय तिम्रो सुकोमोल औलाहरुले चुमी पठाएको सुन्दर प्रेमाक्षरहरुले भरिएको प्रेमिल पत्र होस् त्यो पनि मेरो नाम गरी लेखिएका । तिनै प्रेमिल पत्रहरु पढ्न ब्यग्र बनेको छु । ब्याकुल बनेको छु । आशा छ तिमीले मेरो सपनाहरु सपना हुन दिनेछैनौ । कल्पनाहरु सिर्फ कल्पनामै सिमित हुन दिनेछैनौ । मैले कल्पिएका हरेक पलहरु वास्ताबिक्तामा तिमीलाई पाउन सकुँ । तिसबै यथार्थमा परिणत हौन जहाँ मेरो न्यानो अंकमालमा तिम्रो तातो स्पर्श हौन । अनन्त अनन्तसम्म आकाशको जून र ताराहरु जस्तै युगान्तर सम्म ।

हो म मान्छु, तिम्रो लागि अन्जान छु, अनी तिमी मेरो लागि । तर अन्जान सम्बन्ध नै कालान्तरमा गएर सताप्दिकै सुन्दर प्रेमकथा पनि त हुनसक्छन । त्यसैले बिन्ती आश्मा ! नाइ नभन मेरो यो प्रेमबिन्तिलाई । बरु बाचा गर भन, म सन्सारका ति सबै देवीदेवताको कसम खान सक्छु । अल्लाह, इश्वर, देवता जेभन सबैलाई भाक्न सक्छु । त्यसैले तिम्रो स्विकारोक्ती पछी कुनैदिन हाम्रो सम्बन्धमा यदी आँच आएछ भने बरु म सम्झौता गरौँला । तिमी रिसाउ, झगडा गर, घुर्काउ सबै मै सहुँला । तिमी आफुलाई सहनै नसक्ने पिडा भएछ भनेपनी मलाई हिर्काएर आफ्नो पिडा शान्त बनाउ म कुटिन, पिटिन, भुत्लिन तयार हुनेछु । किनकी तिम्रो प्रेमले सृजिएका सबैसबै तिम्रो नादानी सहिदिउँला । यदी कहिलेकाँही सानो कुरा र गल्तिहरुमा सम्बन्ध बिच ठुलो पर्खाल बनी खडा भैदिएछन् भनेपनी त्यतिखेर ति पर्खालहरु म स्वयम तोडेर तिम्रो विश्वाश र भरोसा बाँधी राखौँला । अलिकती तिमी केही हिम्मत थपीई देउ त्यहाँ म आँट भरोसा थपिदिउँला । मायामा हुन्छ मात्रै भन थोरै साहस् गरिदेउ म प्रेमको युद्ध जिताइ दिन्छु । विश्वाश गरेर त हेर आश्मा ! प्रेमको सागर तारी दिन्छु । जहाँ सुन्दर डुंगाहरु तैरिरहेका हुनेछन । जस्मा केवल तिमी अनी म हामी दुई मात्रै हुनेछौ । अनन्तसम्म सयर गर्नेछौँ सुन्दर तलाउँमा । मानौँ हाम्रो प्रेम देखेर प्रकृती पनि रमाउन, कि बादल पनि नाचेजस्तो, आकाश पनि हाँसे जस्तो ।         

अन्त्यमा ! हरेकदिन तिम्रो अनुहारको झझल्को संगै उदाएर अस्ताउने बिहान बेलुकिको घामको उज्यालो र अँध्यारोसंगै तिम्रो यादहरु अनौठा लाग्छन । सोच्छु किन यस्तो हुन्छ मलाई ? हरेक साँझबिहान र मेरो दैनिकिमा तिम्रो प्रभाव त परेकैछ । अझ त्यो भन्दा पनि पिडा त, जब साँझ ढलेर रात छिपिदै जान्छ तब तिम्रो हरेक अदाहले सताउँछ मलाई । हिँड्न खोज्छु हिँड्न सक्दिन । सुस्ताउँछु निदाउन सक्दिन, खै केले रोकेको छ मलाई ? कहाँ रोकिन्छु यसरी ? मानौँ चलिरहेको पृथिबी एकछिनको लागि रोकिएको जस्तै हुन्छु । क्षितिजमा ढल्दै गरेको घामलाई हेरेर टोलाउँछु । औँशिको कालो रातले खप्लक्क निल्न लागेको जूनलाई हेरेर आतिन्छु । अनी फेरी त्यही जूनलाई पुर्णेको उज्यालोमा हेरेर टोलाउँछु । कुरा यतिमात्रै हैन आश्मा ! आकाशमा छरपस्ट भएका ताराहरुलाई हेरेर टोलाउँछु । बगैँचामा फूल्दै गरेको फूल होस या तिनका काँडा हेरेर होस, खै किन यसैयसै टोलाउँछु । तिमीले छुएर हिँडेको प्रत्येक वस्तु, तिमीले कुल्चिएर हिँडेको धुलोको कणकण हेरेर टोलाउँछु । किन तिमीलाई हरेक ठाउँँ यत्रतत्र सरबत्र अनेक अवयबमा पाउँछु । हो मलाई थाहाछ, यो पत्र लेखिरहँदासम्म तिमी मेरो होइनौ । तर तिमी मेरो नभएरै पनि मेरो भौतिक सरिरको आत्मा भित्र तिमीलाई नै पाउँछु । मैले देख्ने हरेकदिनको सपनिमा तिमीलाई नै पाउँछु । त्यसैले तिमी नभएरै वा तिम्रो साथ नभएरै पनि तिम्रो हाँसोहरुले, तिम्रो आवाजहरुले, अनुभुतिका तिम्रो स्पर्शहरुले, आभाषमै सहि तिम्रो प्रेमको न्यानो अंकमलाले पलपल साथ निभाइरहेको महसुस हुन्छ मलाई । घडीको सुइको प्रत्येक सेकेन्डमा तिम्रो यादहरुले सताउँछ मलाई । जसरी यिनै अनेकन आभाषले गिजलेको छ मलाई उसैगरी मेरो मायाको आवाजको प्रेमबिन्ती सुन्नेछौ भन्ने आशा गरेकोछु । मलाई आशा छ आश्मा ! मेरो पत्र पढिसकेर पक्कै यसको जवाफ लेखी पठाउनेछौ भन्ने आत्माबिस्वासको साथ पुनश्च एकपल्ट करोडौं मायाँहरुको पुष्पगुच्छाहरु तिमीलाई । आजिबन नभुल्ने मायाको, प्रेमको प्रण सहितको न्यानो स्पर्श तिमीलाई । हस्त पत्र लामो भयोहोला झर्को नमानी पढ्छौ भन्ने पूर्ण आशाको साथ यो कलम यहीँ बन्द गर्नचाहन्छु ।

उही तिमीलाई चाहने

राज रिजाल ।

सरसरती पत्र पढेर टुङ्गाएँ । रातको दुइबजे खोलेर पढेको त्यो पत्रले मेरो झन होसहावास नै उडायो । उसैत मनमा त्यही कुरा खेलेर निदाउन सकेको थिईन । झन त्यो पत्र पढिसकेपछी हातखुट्टा लल्याकलुलुक भएर आयो । छाती भित्रको आफ्नै मुटुले ठाउँँ छोडे जतिकै भयो । उसैत तनाबमा रहेको मान्छे झन अबत अरु केनै चाहिन्थ्यो र ? मध्यरातमा पढेको त्यो पत्रले म जिउँदो छु वा मरेको, मेरो श्वास चलेकाछन वा रोकिएका छन ? आफैलाइ सम्हाल्न सकिरहेको थिईन । पत्रलाई एकपल्ट हैन दुइपल्ट हैन, पटकपटक पढेर आफुलाई सहज बनाउँनु खोज्छु हुँदैहुँदैन । धर्ती फाटेको जस्तो, आकाश घोप्टिएको जस्तो, त्यो सून्सान कोठाले मलाई नै गिँजलेको जस्तो, निस्सासिएको जस्तो भएकी थिएँ । शायद बिहानको साढेचार बजेको हुनुपर्छ । बाहिर सबैजना उठिसकेका थिए । बाटोमा हिँड्ने मान्छेहरुको चहलपहल सुरु भैसकेको थियो । बिहानको दुध, सब्जी र पत्रीका बेच्नेहरु साइकल र बाइकमा दुध-दुध सब्जि-सब्जी भन्दै कराएको आवाज भित्र रुमको भित्तासम्म ठोकिएर मेरो कानमा गुन्जिएरहेको थियो । तैपनी बिहानको त्यो पखमा भने रातभरीको छट्पटी र अनिदोले गर्दा फुस्स निदाएछु ।

त्यो दिनको बिहान ९ बजे मात्रै बिउँझिएछु । त्योपनी रुममा माइजु आएर नानी केभयो ? सन्चो भएन ? किन कलेज नजानु भएको भनेर उठाउनु हुँदा मात्रै आत्तिदै उठेको थिएँ । बिउँझदा भत्भती आँखा पोलिरहेको थियो । शायद रातभरी अनिदो भएकोले गर्दा पनि होला खपिनसक्नु गरेर टाउको पनि दुखिरहेको रहेछ । हैन माइजु अलिक टाउको दुखेको जस्तो भएर रातभरी निदाउनै सकिन र अहिले बिहान मात्रै निदाएछु त्यसैले कलेज जानै सकिन । मैले झुट बोल्दै आफु भित्रको तनाब लुकाउन खोजेँ माइजुसँग । फेरी यतिकैमा माइजु बोल्नुभयो । अनी सन्चो नभएको भए बेलुकै किन नभन्नुभएको त ? त्यसरी चुप लागेर नभनी सुत्ने हैन है । अर्कोपल्ट त्यस्तो सन्चो भएनभने भन्नु । हेरत बेलुकै औषधी खाएर सुत्नु भएकोभए अहिलेसम्म ठीक भैसक्थ्यो । माइजु आफ्नै सुरमा फत्फताउँदै रुमबाट निस्किएर जानुभयो ।

त्यो दिनको दिनभरी उज्यालोमा त वरपरको बातावरण र होहल्लाले दिन कटेको पत्तै भएन । तर फेरी उसैगरी आजपनी साँझ पर्दै गएपछी उही मान्छे, उही हर्कत, उही पत्र आँखामा नाच्न थाल्यो । जसोतसो कटेको दिनको उज्यालो अब रातले फेरी पिरल्ने पालो थियो । जतिजती साँझ ढल्दै जान्छ उतिउती बड्दै गएको रातले तर्साउन थाल्यो । तर आजभने हिजोको भन्दा अलिक सहज र मनमा हतास हटेको जस्तो मन केही स्थिर भएकोथियो । जसरी गएराती बेचैनिले डरैडरको बिचमा रात बितेको थियो तर आजभने मन अलिक शान्त भएको थियो । शायद सडकमा दिनभरिको मान्छेहरुको भिडभाड देखी अनेकन गाडी, बाइक, साइकल आदिको बिभिन्न आवाजहरुले मेरो मनलाइ मत्थर बनाएको थियो । त्यसैले भोलिपल्टको रात केही सहज भएको जस्तो लागेको थियो ।

यस्तैमा बेलुकिको खाना पनि सबैले खाइसक्यौँ । त्यसपछी हरेकदिनको जस्तै कोही टिभी हेर्न थाले । कोही आ-आफ्नो रुममा गएर पढ्न थाले भने कोही चै सुत्न तर्खर गर्नतर्फ लागे । म पनि भान्षाको सबै झुठोभाँडा सफा गरिसकेर आफ्नो रुम तर्फलागेँ । त्यसपछी अघिल्लो दिनको प्रोजेक्ट गर्नुथियो त्यही प्रोजेक्ट गर्नतर्फ लागेँ । बेडमा बसेर घोप्टिपरेर प्रोजेक्ट गरिरहेको थिएँ यतिकैमा फोनको घन्टी बज्यो । टेबलमा चार्जमा राखेको मोबाइलको प्लग खुस्काउँदै मोबाइले तानेर हेरेँ । कल सोबिताको रहेछ । अँ भन ! किन कल गरिस यतिबेला ? सुतेकी छैनस त ? यताबाट फोन रिसिभ गर्दै बोलेँ म । लगत्तै सोबिता बोलिन उताबाट । नाइ सुतेकै छैन । पढ्दैछु, अँ भन ! किन नआएकी आज तँ चै कलेज ? सोबिताको प्रश्न सकिने बित्तिकै जवाफ फर्काएँ । आज अलिक टाउको दुखेर उठ्नै सकिन त्यसैले नआएकी । ए ! अनी भोली आउछेस कि के गर्छस ? फेरी सोबिता बोलिन । उम आउछु । मैले छोटो उत्तर दिएँ । ए ए ल ल । राखेँ है अहिले ? गूड् नाइट । सोबिताले बिदा माग्दै बोलिन । हस गूड् नाइट भन्दै मैले पनि कल काटेर पुनह प्रोजेक्ट गर्न लागेँ ।

दिमागमा भएको तनाबले गर्दा अघिल्लो दिनको कलेजको काम केहीपनी गरेकी थिईन । त्यसैले ढिलोगरिकन राती एघारबजे तिर मात्रै सकेँ र सबै किताब कपिहरु थन्काएर सुत्ने तर्खरमा लागेँ । सुत्नु अगाडि एकछिन फेसबुक खोलेर हेर्न मन लाग्यो । फेसबुक खोल्ने बित्तिकै दर्जनौ नोटिफिकेसनहरु आएर रातो टिकामा बसेको रहेछ । यस्तैमा दर्जनभन्दा धेरै फ्रेन्ड रिक्वेस्टहरु पनि थिए । हेर्दैगएँ, कती परिचित कती अपरिचित मान्छेहरुको रिक्वेस्ट थिए । तिनै मद्धेमा उसको पनि रिक्वेस्ट आएको रहेछ । उसको मत्लब राजको पनि तिनै नामहरुको लिस्टमा झुन्डिएको थियो । उसको नाम देख्ने बित्तिकै केगरौँ कसोगरौँ भएर दोधार हुँदाहुँदै हड्बडाएर एक्कासी एक्सेप्ट गर्न पुगिहालेँ । त्यसपछी त अरु के चाहियो । जतिबेला मैले एक्सेप्ट गरेँ त्यतिबेला शायद राज फेसबुक खोलेर बसेको हुनुपर्छ । मैले एक्सेप्ट गरेको पाँच मिनेट पनि हुननपाउँदै हाइ भनेर मेसेज आइहाल्यो । मैले न हाइ न हेल्लो, न नमस्कार ! केही फर्काइन । शायद मैले यता उसको मेसेज हेरेको हरियो सिग्नल उसको मोबाइलको स्क्रिनमा देखाएको हुनुपर्छ । त्यसपछी लगतै उसको अर्को मेसेज आयो । हेलो आश्मा ! चिनेनौ मलाई ? म राज ! उसले आफ्नो परिचय दिने बाहानामा अरु मेसेजलाई लम्ब्याउन चाहन्थ्यो वा ऊ मेरो आसाय बुझ्न चाहन्थ्यो । यतिकैमा मैले को राज ? चिन्दिन म कुनै राजसाज भन्दै रिसाएको भावमा जवाफ फर्काएँ । उसले मेरो जवाफको आसाय बुझेको हुनुपर्छ । त्यसैले फेरी माफि माग्ने शैलिमा अर्को मेसेज पठायो । म उसले गरेको मेसेजको कुनै जवाफबिना लगतार एकोहोरो हेरिरहेको थिएँ । आश्मा प्लिज ! नरिसाउन यार । म तिमीले सोचेको जस्तो त्यस्तो नराम्रो मान्छे हैन । प्लिज ! मलाई बुझ्ने कोशीस गर आश्मा । म तिमीलाई औधी मन पराउँछु । हो मेरो तरिका गलत थिएहोलान, म मान्छु तर मेरो अर्को बिकल्प पनि त थिएनन । सरी आश्मा ! बरु भन तिमी जे सजाय दिन्छौ म भोग्न तयार छु । तर यसरी अन्जान बनेर मलाई तड्पाउने कोशीस नगर प्लिज आश्मा प्लिज ! ऊ लगतार मेसेज गरिरहेको थियो । म भने उसको मेसेज त्यती हेरिसकेर नेट अफ गरेर सुत्न तर्खर गर्न लागेँ । शायद अघिल्लो दिनको अनिदोले पनि होला त्यो दिनको उसको मेसेज आएर पनि मनमा कुनै कुरा नखेलाई सजिलै तनाबमुक्त भएर निदाएको थिएँ ।

भोलिपल्ट कलेज गएँ तर राजलाई देखिन । उसलाई नदेखेपछी भने मन अलिक शान्त भएको जस्तो भयो । त्यसपछी कलेज बिदा भएपछी ट्युसन गएँ र बेलुकी रुम फर्कन लागेँ, निस्कनु अगाडि गेटबाट बाहिर कतै कुरेर पो, बसेको छ कि भनेर चारैतिर आँखा डुलाएँ तर कतै देखिन उसलाई । त्यसपछी म त्यहाँबाट साइकल लिएर सरासर रुमतर्फ लागेँ । त्योदिन भने कलेज देखी ट्युसन र ट्युसन देखी रुमसम्म बाटोमा कहिँकतै उस्लाई देखिन । त्योदिन भने अलिक मन ढुक्क र शान्त भएको थियो । तर जब बेलुकी दश बज्थ्यो तब उसको लगतार मेसेजहरु आउने क्रम रोकिएन । आज-भोली भन्दै दैनिक उसको मेसेजहरु गूड् मर्निङ र गूड् नाइट अनी केछ खबर सञ्चै छौ ? आदी सानामसिना साधारण मेसेजहरु इन्बक्समा आएर बसेका हुन्थे । तर पनि मैले कतिदिनसम्म उसको मेसेजको जवाफ फर्काइन । बस उताबाट मेसेज आएर बसेको हुन्थ्यो । म भने उसको हरेक मेसेजहरु हेरेर उत्तर नफर्काइ त्यतिकै छोडि दिन्थेँ । यसरी नै उसको लगतार आउने मेसेजहरु कुनैदिन रोकिएनन । कहिले माफि मागेर पठाएको हुन्थ्यो भने कहिले निराशा लाग्दो मेसेजहरु छोडेको हुन्थ्यो । यसरी लगतार आएको उसको मेसेजले भने कहिलेकाँही माया पनि लाग्थ्यो तर जवाफ फर्काउन डर लागेर आउँथ्यो । अन्य धेरै केही नलेखे पनि उसले गरेको गूड् मर्निङ्ग र गूड् नाइट अनी केछ सञ्चै छौ भनेको आदी मेसेजहरुको जवाफ फर्काउँकी जस्तो नलागेको पनि हैन । तर जवाफ फर्काउन लागेको मेसेजहरु पनि कतिपल्ट त टाइप गरिसकेर पनि फेरी डिलेट पनि गरेको छु । किनकिन मलाई खै कहाँ ऊ देखी डर लागेर आउँथ्यो । लेखिसकेको मेसेज पनि मेट्न वाध्य हुन्थेँ ।

हरेकदिन साँझबिहान उसको मेसेजहरु आउने क्रम रोकिएन । तर त्यतिबेला मलाई कताकता उसको माया लाग्न थालेको थियो शायद । त्यसैले हरेक बिहान र बेलुकी उसको मेसेज आयोकी भनेर इन्बक्स चाहर्न थालेको थिएँ । आज के लेखेको छ भनेर हेर्न मन आतुर हुन थालेको थियो । जब बेलुकी कलेज् सकिएर रुम आउँथे तब सबैभन्दा पहिले उसको इन्बक्स गएर नियाल्थेँ । मेसेज हेरिसकेर फेरी अरुदिनको जस्तै बिनाजवाफ मोबाइल बन्द गर्थेँ । शायद उताबाट उसले पनि कम्सेकम मैले उसको मेसेज हेरेको हरियो सिग्नल मै चित्त बुझाएर बस्दो हो । त्यसैले पनि ऊ भित्र आशा र उर्जा मरेको थिएन । उस्लाई लागेको हुनुपर्छ । म कुनै न कुनै दिन उसको मेसेजको जवाफ दिनेछु वा लेखेर दिएको पत्रको जवाफ पठाउनेछु भन्नेमा ढुक्क थियो शायद ! रत, हरेकदिन मैले मेसेजको जवाफ नफर्काउँदा पनि लगतार मेसेज गरिरहन्थ्यो । म सोँच्थेँ कि उसको जतिपनी मेसेज आउँछन ति सबैको उत्तर नफर्काएपछी ऊ एकदिन गल्नेछ, थाक्ने छ र मेसेज पठाउन बन्द हुनेछ । तर त्यस्तो भएन । ऊ लगतार मेसेजहरुको रफ्तार अझ तिब्र गतिमा बढाइरहेको थियो । पहिलेको तुलानामा अझ मेसेजहरु निकै लामालामा पठाउन थालेको थियो ।

एकदिन सँधाको झैं बेलुकिको खाना खाइसकेर जब आफ्नो रुममा पुगेर मोबाइलको स्क्रिन अन गरेँ । तब सुरुमै उसकै मेसेजको नोटिफिकेसन देखिहालेँ । त्यसपछी के लेखेको रहेछ भनेर हतारिँदै हेरेँ ।

प्यारी आश्मा !

यो पल्ट तिमीलाई मायाको कोशेली पठाउन सकिन मलाई माफ गर । शायद मेरो सबै कोशीस र बाटोहरु बन्द भएको हुनुपर्छ । आजसम्म तिम्रो जवाफको प्रतिक्षा गरीबसेँ तर पाउन सकिन । अब आशाहरु प्रेमको उर्जा बनेर हैन निराशा बनेर ढल्दैछन । तरल पानीको थोपा झैं पोखिदैछन । शायद तिनलाई पनि म अंञ्जुलिमा उठाउँ भरेर उठाउन असर्मथ छु । रत बिस्तारै आफु हारेको महसुस गर्दैछु । यिनै पिडा भित्र तिमीलाई मेरो दुई थोपा आँशुको कोशेली पठाएको छु यसपटक । कृपया ! कम्सेकम यो आँशुलाई सुइकार्छौ भन्ने आशा लिएको छु ।

हुनत मायाको कोशेली पठाउन सकिन भन्दाभन्दै पनि मेसेजको सुरुवातमै प्यारी आश्मा भनेर सम्बोधन लगाएको छु । शायद तिमीलाई हाँसो पनि लाग्दो हो । शायद तिमीलाई म देखी रिस पनि उठ्दो हो । तर प्रमिस आश्मा ! बाचा गर्छु आइन्दा यस्ता मायालु र आत्मिय शब्दहरुले सम्बोधन गरेर तिमीलाई दुखाउने कुचेस्टा हुनेछैन । अब घरिघरी तिम्रो अघिपछी गरेर सताउने छैन । बाचा गर्छु मेरो कर्तब्य र जिम्मेवारीलाई भुलेर तिमीलाई दु:ख दिन आउनेछैन । दुनियाँँको अगाडि तिमीलाई आफु लज्जित भएको वा अपमान भएको महसुस हुनदिन आउनेछैन । किनकी आजदेखी बाचा गरेकोछु तिम्रो बाटो छेक्ने छैन । तिमीलाई त्योदिनको जस्तो रुवाउने छैन । किनकी माया गर्ने मान्छेले आफुले माया गरेको मान्छेलाई रुएको वा आँशु झारेको देख्न सक्दैन । अपमान वा कुनै मानहानी बेइजती भएको देख्न चाहदैन । हो तिमीलाई पाईनत केभो ? तिमीलाई टाढैबाट प्रेम त गर्न सक्छुनी ! माया त गर्न सक्छुनी !? यदी त्यो पनि गर्ने हक दिदैनौ भने घृणा पनि गर्ने छुइन । विश्वाश गर आजबाट तिमीलाई बिझाउन आउनेछैन । 

हो आश्मा ! शायद तिमीले मलाई गलत ठानेको हुनुपर्छ । तर म तिमीले सोँचे जस्तो केटा थिईन । बाउआमाको सुन्दर सपना बोकेर उच्च-शिक्षा हासिल गर्न शहर छिरेको थिएँ । वहाँँहरुको त म माथि सपना र भरोसा विश्वा अनी आशा त थियो नै । तर त्यो भन्दा पनि ठुलो जिम्मेवारी घरको जेठो छोरो सबै जिम्मेवारी र कर्तब्य मेरै काँधमा थियो । एकातिर परिवारको सपना, जिम्मेवारी अनी आफ्नै भबिश्य सपना पुरा गर्नुथियो मैले । हो म काठमान्डौ आएको पनि यतिका बर्ष बितिसके । IAC सकेर BSC को पहिलो बर्ष पनि उत्कृष्ट अंक ल्याएर टपर बनेर सकाएँ । त्यसपछी त हिजोसम्म मेरो काँधमा बाउआमाको मात्रै सपना थियो म माथि । तर आज कलेजकै पनि म एक जेहेन्दार र आशा लाग्दो छात्र भएर उभिएकोछु । म माथि अब कलेजकै पनि धेरै आशा र भरोसा छ । एउटा असल विद्यार्थी उत्पादन भएर कलेजकै नाम राखोस् भन्ने चाहना छ वहाँँहरुको पनि । यसरी कलेजकै टपर भएर निस्कदा मेरो जिबनमा पनि एकसे एक केटीहरु नआएका होइनन, आएका थिए । तर मैले मेरो कर्तब्य र क्यारियर भन्दा अगाडि केही सोँचिन । मैले परिवार, कलेज र आफु बाहेक अरुलाई देख्दै देखिन । हिजोसम्म आफ्नो कर्तब्यमा हिँडेको मान्छे, कतिको प्रेम प्रस्तव र प्रेम पत्रहरु दुत्कारेको मान्छे जुनदिन तिमीलाई लाइब्रेरिमा देखेँ त्यही दिनदेखी म मेरो जिम्मेवारीबाट चुकेको रहेछु । मैले आफ्नो नैतीकता र जिम्मेवारी भुलेको रहेछु । खै तिमीमा त्यस्तो के जादु थियो र म तिम्रो छायाँमै पग्लिएँ । मैले हार खाएँ तिम्रो आकृतिसंग । त्यसैको बाबजुद हरेकदिन मोहनी लागेको झैं गरेर तिम्रो अघिपछी हिँड्ने भएर तिम्रो सामु आफुलाई निचता प्रदर्सन गरेँ । यस्मा मलाई अझै पनि किंञ्चन पछुतो लागेको छैन । आफैले गलत गरेकोछु भन्ने लागेको छैन । किन म यसरी तिम्रो छायाँको पछी गरुडको अगाडि लठ्ठिएको सर्पझैं भएकोछु ? आफैलाइ अचम्म लाग्छ ।

हो कसैले मलाई मन पराए तर मैले मन पराइन । शायद जजस्ले मलाई मन पराए, जजस्ले मलाई प्रेमपत्रहरु दिए तिनिहरुको पत्रको वास्तै गरिन । शायद तिनिहरुको कती मन दुखेको हुँदो हो । जसरी आज तिम्रो पछी लागेर तिम्रो माया पाउन तड्पिएको छु म उसैगरी कोही तड्पिएको छ मेरो माया पाउन । शायद तिनिहरुको पाप लागेको हुनुपर्छ मलाई । कसैको माया टुक्र्याउनु उसलाई नसुइकार्नु मात्रै होइन उसको अपमान पनि गरेको हो । त्यसैले ति पत्रहरुको बेवस्ता गर्दा कतिको अपमान गरेको छु जसरी आज तिमीले मेरो पत्रको जवाफ नदिदा आफुलाई अपमान महसुस गरेको छु । शायद तिनै निर्दोश आत्माहरुको पाप लागेको हुनुपर्छ मलाई र तिमीले मलाई असुइकार गरेको हुनुपर्छ ।

हुनत प्रेम गरेर गरिँदैन, मायाँ पोखेर पोखिदैन, यो हरेकमा आफै आत्मादेखी पलाएर आउनुपर्छ । जसरी अरुको लागि मलाई त्यो भाव अनुभुती भएन त्यसैगरी म प्रती तिमीलाई अनुभुती नभएको हुनुपर्छ । आखिर तिमी पनि त म जस्तै मान्छे हौ, मैले अरुलाई मन नपराए जस्तै तिमीलाई म मन नपर्न सक्छु । तिम्रो नजरमा नराम्रो लाग्न सक्छु । शायद यस्तै बेमेल भएको हुनुपर्छ हाम्रो हेराइमा । 

हुनत आशमा ! तिम्रो अगाडि अर्थबिहिन भएको तिमी प्रतिको मेरा शब्दहरु तिमी सामु आउनु न आउनुको कुनै तुक छैन र कुनै महत्वपूर्ण पनि छैन । तैपनी सारा दुनियाँँलाई भुलाएर तिम्रो सामु जिबनकै पहिलो प्रेमपत्र लेखेर प्रेमको इजहार गरेको थिएँ । तिम्रो सामु पहिलोपटक प्रेमबिन्ती बिसाएँको थिएँ तिम्रो नजर अगाडि । तर ति सबै मुल्यहिन मेरो हर्कतहरुलाई आजपनी माफि दिन्छौ भन्ने आशा गरेकोछु । मन पनि कतै मैन बनेको हुँदोरहेछ त कतै ढुंगा बन्दो रहेछ । कसैको मन मेरो लागि मैनको बनेहोलान तर तिनका लागि मेरो मन ढुंगा बनेका थिए । जसरी तिम्रो लागि मेरो मन मैन बनेर पग्लिएको थियो उसैगरी तिम्रो मन ढुंगा बनेर कठोर बनेको छ मेरो लागि, जो कहिलै पग्लिदैन । वास्ताविक्ता भन्दा टाढा मान्छेको मन हुँदोरहेछ । तिनका भावना कल्पनाको सिमिततामा सिमित हुँदा रहेछन जहाँ हामी सपना देखेरै क्षणिक रमाउने वा खुशी हुने बहना खोज्दा रहेछौँ । मलाई पनि यस्तै भयो जहाँ वास्ताबिक्ता को तितो यथार्थ हैन कल्पनाको भावसागरमा तिमीभित्र हराएको थिएँ । शायद त्यो सत्य थिएन ।

हुनत यहाँ कस्लाई दोष दिनु आश्मा !? समयलाई कि घडीलाई ? मान्छेलाई कि नियतिलाई ? वा चल्दै गरेको हावालाई कि दियो लाई ? घडीलाई चल्नु थियो, समयलाई नियम पछ्याउनु थियो । मान्छेलाई आफ्नो स्वार्थसंग सम्बन्ध थियो, नियत र नियतिलाई त दोष दिनु मात्रै थियो । हावालाई चल्नु थियो, दियोलाई त निभ्नु थियो । सबैको आ-आफ्नै नियमसंग चल्नु थियो । केवल दोष त जिब्रोलाई मात्रै थियो । त्यसैले तिमीलाई पत्रको जवाफ दिएनौ भनेर दोष लगाउँदिन किनकी तिमीलाई पाउनु मेरो स्वार्थ थियो त्यो पनि मायाको, प्रेमको । त्यसैले तिमी दोषरहित छौ आश्मा ।

हुनत मलाई थाहाछ आश्मा मैले जितेको भन्दा हारेको देख्न चाहनेहरु धेरैछन यहाँँ । तर यसो भन्दैमा तिमीलाई म मेरो जितको वा हारको खेल बनाउन खोजेको हैन । मेरो प्रतिश्ठाको बिषय हैन । तरपनी मान्छेको स्वभाव नै हुन्छ नै त्यस्तै । कोही जितेको भन्दा हारेको हेर्नमा मज्जा मान्छन । जती खुशी हुनुमा मान्छे ताली बजाउँछन त्योभन्दा बेसी दुखी हुनमा मान्छे ताली बजाउँछन । अक्सर मान्छेहरु अरुको जितमा भन्दा हारमा धेरै रमाउने गर्छन् । त्यसैले मेरो प्रेमको हारमा कोही हासोस वा ताली बजावोस मलाई कुनै दु:ख हुनेछैन अब । किनकी ! भोली गुम्ने चिजहरु आजै गुमेकै राम्रो । केथाहा गुम्ने चिज नगुम्दा भोली झन भयंकर पो हुनेहोकी ? हो कताकता मलाई अब यस्तै लाग्न थालेकोछ ।

त्यसैले मेसेजको अन्त्यमा आश्मा ! एउटा अनुरोध तिमीलाई ! त्यो रातलाई सोध्नु है तिम्रो लागि मेरो आँशु कती खस्यो भनेर ? यती हुँदाहुँदै पनि यदी तिम्रो मन पग्लिएर आएछौ भने मेरो मनको ढोका तिमीलाई दिपशिखा जलाएर स्वागत गर्न हमेसा तयारछन । तिमीले आत्मासात नगरेपनी म भित्र तिम्रो लागि सँधै प्रेम फूलिरहनेछ । माया उस्तै झूलिरहनेछ, जसरी आजछ, भोलिपनी उस्तै रहनेछ । तिमी आउने बाटोहरुको सबै बाधा-अड्चनहरु फुकाएर स्वागत गरिरहेको हुनेछु । किनकी जिबनमा पहिलोपल्ट यदी कसैलाई मन पराएको थिएँभने त्यो तिमी थियौ । यदी कसैलाई प्रेम गरेको थिएँभने त्यो तिमी थियौ । त्यसैले मेरो भाग्यमा र जिबनमा नभएपनी यतिबिघ्न मैले माया गरेको मान्छे हौ । थाहै नपाई छोटो समयमै एकछत्र राजको मुटु भित्र राज गरेकी मान्छे हौ । यादमा तिमी, मन मस्तिष्कमा तिमी, अनी प्रत्येक नसा-नशामा बास बसेकी तिमी हौ । छैनौ त केवल भौतिकरुपले मेरो साथमा । यती भन्दै तिम्रो जिबनको हरेक पाइला पाइलामा भगवानको बास होस । मनको कुनामा सदैब प्रेम होस । तिमीले चाल्ने हरेक कदमहरुमा सफलता मिलोस । कहिले कहीँ दु:खको अनुभुती नहोस । तिमीले पाउने कसैको माया पवित्र बनोस । तिमीले जुन लक्ष लिएर अगाडि बढेको छौ ति हरेक लक्षहरुले तिम्रो उच्चशिक्षाको सपना पुराहोस भन्दै फेरी एकपल्ट सफलताको शुभकामना ।

सदा माया गरिरहने

उही राज ।

बाफरे ! इन्बक्सको मेसेज पनि कती लामो ? झन्डै दुई पेजभन्दा लामो रहेछ । जिबनमै मैले यतिलामो मेसेज पहिलोपटक पढ्दै थिएँ । तर यतिलामो भएर पनि त्यो मेसेज कतिबेला सके पत्तै भएन । लाग्यो म मेसेज पढिरहेको छुइन । केवल आँखा चिम्लिएर हावाको भरमा उडिरहेकोछु । अन्धधुन्द दौडी रहेकोछु । मेरो आफ्नै होसहावास ठाउँमा थिएन । जति-जती मेसेज पढ्दै जान्छु उतिउती छातीभित्र मुटुको रफ्तार तिब्र-गतिमा दौडी रहेको थियो । घरिघरी दौडिरहेको मुटुको चालनै बन्दहोला जस्तो हुन्थ्यो । पढ्दै जाँदा कतै मनको आवेग उर्लन्थ्यो । कतै प्रेमको अनुभुती रोपिएको जस्तो हुन्थ्यो । कतै मैले उसलाई इग्नुर गरेर अपमान त गरिन ? जस्तो लाग्थ्यो । प्रत्येक हरफले मेरो निम्ती माया पोखिएको आभाष दिलाउँथ्यो । एकमनले डराए पनि अर्को मनले गएर अंगालो हालेर उसको छातीमा मुड्की बजार्दै रोइदिउँ जस्तो हुन्थ्यो ।

ति मेसेजहरु पड्दै जाँदा मनभित्र अनेकौँ कुराहरु छाल हानिरहेको भएपनी जबर्जस्ती उसलाई माया गर्नबाट रोकी रहेको थिएँ । मनहरु हाम्फाल्न खोज्थे र भावनासंग हराउँथे । तर ति बरालिने चन्चल मनहरुलाई जतिसक्दो आफ्नो बसमा कैद राख्न भरमग्दुर प्रयास गरिरहेको थिएँ । त्यसोत मुटुको एउटा कुनाबाट नसोँचेको पनि हैन, खुब सोँचे । उसले ट्युसनबाट फर्किदा पिछा गरेको देखी लिएर मेरो निम्ती लेखेरे पठाएको पहिलो पत्र अनी त्यसदिनको लामो मेसेज, त्यसभित्र पोखिएको उसको अनुनय बिनय कमको ठिठ लाग्दो थिएन । उसको मायाको आव्हान लाई अस्विकार गरेर पाप गरेकी जस्तो पनि लागेको थियो । त्यसैले पनि मनभित्र उसको लागि मायाको पैर्हो खस्नै लागेको थियो । जसरी अक्करे भिर झरिमा भिझेर बोझ बनेर खस्छ, उसैगरी मनहरु एकतमासले झर्दै थिए लगतार । समुन्द्रको पानी र पृथिबी तातिएको बाफ आकाशमा पुगेर चिसिदै पानी बनेर खसेको बादल जस्तै पानीको स्वरुप बर्षात बनेर झर्ने तर्खर गर्दैथिए । त्यसोत आफ्नै आँखा पनि कुइरिमन्डल मडारिएको हुरिबतास जस्तो बनेर आँशुको बुँदहरु झार्न लागेका थिए ।

मन आफै भित्र फिट्टिक्क अडिएको थिएन । बतास झैं बेग हानेर उडेको मन एकछिन उसको समिपमा पुगेर याचाना गरिरहेको हुन्थ्यो भने थाहै नपाई उसको अंगालोमा बेरिएको हुन्थ्यो । एकतमासले बतासिएको मन पृथिबिको एउटा ध्रुवमा पुगेर ठोकिन्थ्यो भने घरी अर्को कुनामा ठोकिएर फर्कन्थ्यो । तर आफैलाइ थाहा थिएन कि मन किन कहाँँ केले यसरी बिचलित भैईरहेको छ भनेर । रातको त्यो चकमन्नतामा कहिले जिबन शुन्य लाग्थ्यो त कहिले मन । कहिले कोठाको बातावरण नै शुन्य लाग्थ्यो भने कहिले यो धर्ती नै । खालिखाली शुन्य, रित्तो-रित्तो लाग्थ्यो । सोँच्दा-सोँच्दै शरीर र अनुहारभरी चिटचिट असिनपसिन भएको थिएँ । तर किन ? आफैलाइ बुझ्न सकिरहेको थिईन । डर, त्रास, चञ्चल्ता, उमंग वा कौतुहल्ता केले ऐठन हुनेगरेर गाँजेको थियो ।

रात छिपिदो त छँदैथियो त्यो भन्दा धेरै मेरो मन मस्तिस्क खन्डग्रस्त हुँदैथिए । एउटा मनले उसको व्यबहार हेर्दा कहाली लाग्दो डर भरिएको भएपनी उसको पत्रदेखी त्यो मेसेजसम्मको अवधिमा अर्को मनले भन्थ्यो । कुन बिष पिलायौ यसरी र यो बन्द कोठामा गला अबरुद्ध बनेकाछन मेरा ? घरिघरी चोइटिएको झैं टुक्राटुक्रा बनेकोछ मेरो मथिंगल । उसको साँचिकै प्रेम थियो वा कलिलो युवाअवस्थाको नादानी ? हो रात लम्बिदो छ अनी लम्बिदोछ मेरो निन्द्रा पनि केवल क्षितिजमा देखिएको जून र ताराहरुलाई आफ्नो झ्यालबाट स्वागत गर्दै । यदी त्यतिबेला मेरो मनको कुरा सुनिदिने कोही साथी हुँदोहोत थियो त्यही छाती चिर्दो रात, अनिदो आँखा, बाहिरको सडकपोलका धिपधिपे बत्ती । एकोहोरो भुकिरहेको कुकुरहरुको आवाज, बेलाबेला आउने गाडीहरुको आवाज अनी त्यही झ्यालबाट प्रबेश गरेको जून अनी ताराहरुको शितल प्रकाश । तर म यि सबैसंग मेरो मनको कुरा पोख्न सक्दिन थिएँ सिवाय उनिहरुको सामु घुट्घुटिनु बाहेक ।

उफ सोँच्दासोँच्दै रातको १२, बज्नै लागिसकेको थियो । रुममा सियो खसे पनि आउने आवाजको वातवरणमा परिणत भैसकेको थियो बिल्कुलै सुनसान चकमन्न । त्यसपछी पटकपटक मोबाइल खोल्दै पढेको त्यो मेसेजलाई भुल्न मोबाइल लाई बेडको एककुनातिर मिल्काएर जतिसक्दो निदाउने कोशीस गरेँ । तर उहुँ ! निन्द्रा कहाँपरोस ! मनमनै आफैलाइ भन्थेँ । ए रात ! आइदेउन मलाई पनि लिएर जाउ तिम्रो अध्याँरो संगै र निन्द्रादेवी कहाँ पुर्याइदेउ । बरु सक्छौभने खप्लक्क निलेर रित्याइदेउन रात समप्त हुनुअघी । धेरै पिडा भएकोछ मलाई अस्तित्व जोगाउन । म यस्तै याचाना संगै निदाउने कोशीस गरिरहेको थिएँ ।

हरेकदिन मेरो अघिपछी गर्ने उसको अनुहार, उसले मेरो लागि भनेर लेखेको त्यो प्रेमिलपत्र, हरेकदिनको उसको मेसेन्जरको सानासाना मेसेजहरु अनी त्यो लामो मेसेजमा पोखिएको हार, पिडा र थोरै बाँचेको आशामा पग्लिएर आजको रात जसरी म उसको याद गरेर आफुलाई बिझाउँदैछु के उसैगरी उता उसलाई पनि मेरो यादले मन पोलेर पिडा भएकोहोला र ? मलाई जस्तै दुखेकोहोला र ? मलाई जस्तै छट्पटी भएकोहोला र ? किन मलाई आज यतिबिघ्न उसको माया लाग्न थालेकोछ ? किन उसको यादले बिस्तारै सताउन थालेको छ ? म छक्क पर्छु । यदी मैले उसको प्रेमको आव्हान लाई स्विकारीन भनेपनी ऊ अरुकसैसंग सँधै खुशी होस भनेर किन देवता भाक्न थालेकी छु ?

उफ..... ! शायद मैले आफुलाई पत्तै पाईन कतिबेला बिस्तारै ऊ मेरो मुटुको धड्कन भित्र बसिसकेको हुनुपर्छ । शायद अब म पनि उसको मायाको बल्छिमा पासो बनेर उनिसकेको होकी ? त्यो रातभर भुल्न खोज्दा पनि छट्पटिएर कसैगर्दा पनि निदाउन सकिन । बत्ती निभाएको अध्याँरोमा उसको छबी भन्दा अरु केही थिएन मेरो आँखाभरी । केवल ऊ मात्रै ऊ । अनी फेरी बन्द गरिएका मेरा आँखा एकपल्ट उघारेर कोठाको चकमन्नता लाई नियाले र पुन आँखा बन्द गरेर मनमनै भनेँ तिमीलाई माया गर्छु गर्दिन राज तर तिमीलाई सम्झी यि रातहरुमा महसुस गर्न थालेकोछु । शायद अब कुनै बिकल्प रहेनन म संग तिमीलाई भेट्ने र मेरो आफ्नो मनको कुरा पोख्ने । तिमीले जे सोँचेको छौ मलाई म त्यो नहुनपनी सक्छु वा तिमीले सोँचेजस्तै पाउन पनि सक्छौ । तर अहिलेनै म यसै हो भनेर भन्न सक्दिन राज । प्लिज तिम्रो यादहरु, तिम्रो पत्रहरु, तिम्रो मेसेजहरु फिर्ता लगेर यतिबेला मलाई निदाउन देउन । प्लिज ! मनमनै यतिभन्दै निदाउने हरकोसिस गरेँ । शायद छिपिदो रातमा बाहिर चिसो बड्दै गएर होकी रातको कतिबजे फुस्स निदाएछु ।

 

१७, माघ २०७९

कथा- बार्दलिको जून- भाग- ५

भाग- ५

मान्छेलाई कहिलेकाहीँ जब एक्लो महसुस हुन्छ तब सुन्सान लाग्छ । जब जिबनको अगाडि कुनै भबिश्य देखिँदैन तब संसार अँध्यारो लाग्छ । चिम्लिएर अगाडिको बाटो नियाल्न खोज्यो भने सबै बाटहरु बन्द भएझैं लाग्छ । किन लाग्छ यस्तो मान्छेलाई आफ्नो लागि आफै भन्दा अरु कोही छैन भनेर ? आफ्नो र अरुको लागि बाँचिरहेको जिबन किन क्षणभरमै नितान्त एक्लो लाग्न थाल्छ ? हेर्दाहेर्दैको भबिश्यको सुन्दर गोरेटो किन अँध्यारो निस्पस्ट कालो देखिन्छ ? उर्जावान जोस-जाँगर सबै किन निराशामा परिणत हुन्छ ? आखिर जिबनको यो कस्तो रित हो ? जहाँ कहिले हाँसोले भरिन्छ भने कहिले आँशुले पुरिन्छ ? फूलैफूलको जिबन एकनाश नभएर किन छिनभरमै ओइलाई झर्छ ? सबै, सँधै उस्तै एकनाशको जिबन चक्र नभएर किन हरेकपल अलग-अलग नाटक देखाउँछ ? जिबनको हरेक दृश्यहरु किन बद्लिरहन्छ ? एउटा नाटकिय दृश्य नसकिदै किन अर्को पर्दा उघारिन्छ र झर्छ उसैगरी ? जसरी जन्म पछी मृत्‍यु किन अनिबार्य छ धर्तिमा ? छाती भित्र हिम्मतले कुँदेको केही गर्ने शक्ति हुँदाहुँदै पनि किन सुर्य डुबेको झैं पाइला अस्ताउँछ अगाडि बड्नबाट ? अचम्म लाग्छ कहिलेकाहीँ आफैदेखी र मध्यारतमा सुतिरहेको शहरलाइ नियालेर चिच्याउन मन लाग्छ, जोड-जोडले कराउन मन लाग्छ मानौ कि त्यसरी कराउँदा चिच्याउँदा सबै पिरहरु, निराशाहरु हराएर जाउन, रित्तिएर जाउन, हो यस्तै अनुभुती हुन्छ मलाई कहिलेकाहीँ । शायद दिनभरिको कामको ब्यस्तता, घर-ब्यबहारको चाप, अनी बुवा गुमाएपछिको जिम्मेवारीको बोझले गर्दा पनि होला म यसरी कहिलेकाहीँ हतास हुनेगर्छु । तर फेरी एकैछिनमा आफुलाई सम्हालेर दर्हो खुट्टा बनाएर हिंड्न खोज्छु । शायद यो सबै आफैले गरिरहेको कर्ममाथिको जिम्मेवारीले गर्दा पनि होला फेरी सबै उराठिला पनहरुलाई भुलेर उठ्ने कोशीस गर्छु । फेरी जाँगरको साथ हिँड्ने जमर्को गर्छु । अनी सम्झन्छु मनमनै जिबन भनेकै यहित होला ? बुवा भनिरहनु हुन्थ्यो जिबनमा सबै कुरा खानु तर हरेश कहिलै नखानु केटा भनेर । आज मलाई बुवाको यही कुराको सम्झना आउँदा एकपल्ट फेरी नमज्जाले मन गिंजोलेको छ । कताकता आफैभित्र तन चिमोटेको जस्तो भएको छ ।

समय न हो बित्न कतिपो लाग्छ र ? आज भन्यो भोली भन्यो दिनदिनै उ आफ्नै रफ्तारमा दौडिरहन्छ । जसरी सेकेन्ड, मिनेट हुँदै घण्टा बित्छ अनी दिन । हो यसरी नै हरेकदिन पनि जाँदोछ, हिजो, आज भोली र पर्सी भन्दै बर्ष बित्दो छ, त्यसैले समयले पनि कोल्टो कतिचाँडै फेरिसकेछ । दिन महिना गर्दै आज बुवा बितेको पनि बर्षदिन नाघिसकेछ । आज फेरी मलाई यही कुराले होकी बेस्सरी खुब हिर्काएको छ दिमागमा । केही गर्ने, हिँड्ने बोल्ने कुनै जाँगरनै चलेको छैन । बेलुकिको खाना खाइसकेर खै किन हो कुन्नी मलाई एकान्तमा बस्न मन लागेर आयो र हातमा चुरोटको एउटा खिल्ली सल्काएर घरको छतमा गएर क्षितिज नियाल्दै जुनेली रातको जून टोलाउँदै त्यही जून उभिएको आकाशतिर फर्किएर एकतमासले चुरोटको धुवाँहरु छोड्न थालेँ ।

घरको छतको सिँधा माथि आकाशमा ताराहरुले घेरिएर चहकिलो जून मुसुक्क हाँसिरहेको थियो । मानौँ उ मेरो मनभित्रको पिडालाई शितल शान्ता बनाउन आएकिहोस । म तिनै आकाशको जूनलाई हेरेर टोलाइरहेको थिएँ । एकातिर रातको चिसिँदो मौसम अर्कोतिर जूनको शितल्ता अनी

एकतमासको एकाग्रता मेरो साथमा सल्किएको चुरोट, बस अरुमलाई के चाहियो ? म त्यसैमा एकोहोरो भएर कतै हराइरहेको रहेछु । अचानक सल्किदै गएको चुरोटको ठुटाले पोलेको औंलाको पिडालेपो बल्लपो झसंग भएर निन्द्राबाट बिउँझिए झैं भएछु । एकाग्रतापनबाट के बिउंझिएको मात्रै थिएँ गोजिमा रहेको मोबाइलमा व्हाटस एपको मेसेजको नोटिफिकेसनको आवाज आयो । यतिबेला कस्ले के मेसेज गर्‍यो भन्ने सोँच्दै गोजिबाट मोबाइल झिकेर हेरेँ, मेसेज कुनै अपरिचित नम्बरबाट आएको रहेछ । त्यो पनि नचिनेको बिदेशी नम्बरबाट आएको थियो ।

हेरेँ, मेसेजमा लेखिएको थियो । अभी के गर्दैछौ ? सुतिसक्यौ कि बसिरहेको ? ओई चिन्यौ के मलाई ? भनत मलाई म कोहो ? मैले यताबाट मेसेज हेर्ने बित्तिकै उता मेसेजकर्ताले पनि मैले मेसेज हेरिसकेको मेसेजको सिन गरेको सिम्बोलमा दुइवटा निलो धर्का देखिसकेको थियो । त्यसैले मैले मेसेजको जवाफ र सोध्न पनि नपाउँदै उतैबाट फेरी अर्को मेसेज तुरुन्तै आइहाल्यो । ओ माइ गड ! तिमी पनि अन्लाई नै मै छौ ? धन्य भगवान ! मैले मेसेज पनि गर्नु तिमी पनि ठीक यसैसमयमा अन्लाई हुनु यार । कस्तो टाइमिङ मिलेको । ओई किन चुपचाप् बसेको तिमी ? कि तिम्रो मेसेज अरुले नै हेर्दै होकी केहो ? नत्र किन जवाफ नफर्काएको ? अभी भनन तिमी अन्लाई मै हो ? ओ माइ गड कस्तो नबोलेको के ! रिस उठिसक्यो है मलाई ?

मैले मेसेज कस्को हो भनेर ठम्याउन पनि नपाउँदै मेसेजको लगतार ओईरो लागिरहेको थियो । म कुनै जवाफ नदिईकन चुपचाप् अहिले पनि हेरिरहेँको थिएँ । ओई साँचिकै नबोल्ने हो ? कि ब्यस्त छौ कुनै काममा ? पुनह उसैगरी मेसेजको बर्षा भैरहयो । निकैबेरको एकोहोरो मेसेजको बर्षा भएपछी भने मैले आफ्नो जवाफ फर्काउँदै लेखेँ । नमस्कार ! हजुर को हुनुहुन्छ ? यहाँँ त हजुरको नम्बर पनि सेभ छैनत मेरो मोबाइल मा ? कहाँबाट पाउनुभयो मेरो नम्बर ? अनी तपाईं नेपालबाट त पक्कै हैन ? योत बाहिरको नम्बर हो होइनर ? को बोल्नु भएको ? हो म अभी नै हो तर तपाईंँले खोज्नु भएको मान्छे र मेरो नाम मिल्न गएको सम्योग पनि हुनसक्छ है ! अघी उताबाट लगतार मेसेजको बर्षा थियो भने अहिले म उनले त्यताबाट अर्को मेसेजको प्रश्न र जवाफ फर्काउन पनि नपाउँदै मैले यताबाट मेरो पालो लगतार प्रश्न माथि प्रश्न गरिरहेँको थिएँ ।

त्यसपछी फेरी एकछिन उताबाट मेसेज आउने क्रम रोकिएर मौनता छाएको थियो । अनी मेरो पालो थियो अझै बर्बराउने । हेलो हजुर ! सुन्नु भएन ? हजुर को हुनुहुन्छ ? कहाँबाट को बोल्दै हुनुहुन्छ ? मैले यहाँँलाई चिन्न सकिन नि ? मैले यताबाट लगतार प्रश्नहरुको ओइरो बर्षाइरहेँ, तर जवाफ फर्काउनु त कताहो कता उल्टै उताबाट मेसेज सिन गरेको निलो धर्को पनि देखिएन । सोँचे मेरै नामको कसैलाई मेसेज गरेको हुनुपर्छ । तर गल्तिले मलाई आएको हुनुपर्छ । नत्र कि मलाई नै गरेको भएपनी मोबाइलमा चार्ज सकिएको हुनुपर्छ कित नेटवर्क् गएको हुनुपर्छ हैनभने बोल्दा बोल्दै कता गयोत ? को थियो यसरी चिनेको, जानेको झैँ गरेर लगतार मेरो नामै काडेर हालखबर सोध्ने ? म मनमा यस्तै प्रश्न खेलाउँदै केहीछिन मेसेज कुरौँकी भन्दै दोधारेपारामा दोमन् हुँदै मोबाइल अफ गरेर रुमतिर झरेँ । तल रुममा पुग्दा सबैजना सुतिसकेका थिए । त्यसपछी फेरी दोराएर मेसेज आयोकी भनेर मोबाइलको स्क्रिन खोलेर हेरेँ तर कुनै मेसेज आएको वा यताबाट मैले पठाएको मेसेज पनि हेरेको निलो धर्सो देखाएको थिएन । त्यसपछी भने म मोबाइल टेबलमा भएको चार्जरमा राखेर सुत्न तर्खरमा लागेँ ।

भोलिपल्ट बिहान सबेरै उठेर अफिस तर्फ लागेँ । जाडो महिना सकिएर गर्मी मौसम लाग्दै गरेकोले होला मौसम केही बाफिएको जस्तो थियो भने, काठमान्डौको चारैतिर तुवाँलोले डम्म ढाकेको थियो । बिहानको सुर्य एकाबिहानै कलिलो हुनुपर्ने ठाउँमा उल्टै चरक्क् चर्किएको जस्तो भान भएको थियो । भुँईमा उज्यालो झर्नु पूर्वनै डाँडाभित्ताको माथि-माथी पहाडको पाखातिर घाम निस्किसकेको थियो । त्यसैले पनि होला एकाबिहानै सुर्य तन्देरी बनेर चर्किएको थियो । म शरीरलाई आलस्य बनाउँदै अफिसमा पुगेर सरासर आफ्नो अफिस कोठातिर लम्किएँ । माथिल्लो तल्लामा पुग्दा बिहानै बार्दलिको पल्लो कुनामा बसेर त्यही मैले दिएको डायरीमा कंञ्चनले आफ्नै सुरमा खै केके लेख्दै थियो । म त्यहाँ पुग्ने बित्तिक मेरो अनुहारमा पुलुक्क हेरेर मुसुस्क्क हाँस्यो र फेरी उस्तै गरेर भुइतिर घोप्टिएर त्यही डायरीमै घोत्लिन थालिन ।

सुरुमा त मैले कुनै वास्तै गरिन र सरासर अफिस भित्र छिरेर आफ्नो टेबलको अगाडि रहेको ल्यापटप र पिसी कम्प्युटर खोल्नै लागेको थिएँ । फेरी अचानक अघी भर्खरै कंञ्चनले फिसिक्क हाँसेको याद आयो । त्यो दृश्य सम्झेर मलाई अलिक कस्तो अनौठो जस्तो अनुभुती भयो । अरे ! कंञ्चनले हाँसेकी थिईन अहिले ? मैले आफैलाइ मनमनै प्रश्न गरेँ । अनी फेरी मनमा आफैलाई बिश्वासै लागेको थिएन र जुरुक्क उठेर उनी बसेको ठाउँमा गएर उनको अनुहार नियाल्न मन लागेर आयो । त्यसैले कुर्सिमा बसिसकेको मान्छे उठेर फेरी ढोका बाहिर गएर उनी बसेर लेखिरहेकी बार्दलिको पल्लो कुनामा नजर पुर्याउँदै उनको अनुहारमा हेरेँ । उनी अहिलेपनी त्यही डायरीमै घोप्टिएर एकोहोरो भएर कुन्नी केके लेख्दैथिन वा खेल्दैथिन । उनलाई चुपचाप् आफ्नै धुनमा देखेपछी मलाई उनको ध्यान भंग गरेर म आफुतिर खिच्न मन लाग्यो र मैले जानिजानी अन्जान बनेर खोकेको जस्तो बहाना गरेँ । अहम ... अहम... ! मैले खोकिको आवाज गरेपछी जस्तो मैले सोँचेको ठीक उस्तै गरेर उनले मेरो आवाज आएतिर पुलुक्क हेरेर पुनह उस्तै गरेर मुसुक्क हाँसिन । त्यसपछी भने म साँचिकै अचम्ममा परेँ । मैले सोच्न पनि सकिरहेको थिनकी आज पहिलोचोटी कंञ्चनले मुसुक्क हाँसेको देखेको थिएँ । त्यसपछी म बिस्तारै उनि भएको ठाउँतिर पाइला बढाएँ । तर उनले रिसाएको झैँ गरेर भुँईतिर हेरेर लेख्दै गरेको डायरीलाइ पल्टाएर बन्द गरिन र मलाई उनी बसेको ठाउँमा न आउन ईशारा गर्दैथिन । त्यो म उनको सारिरीक् हाउभाउ र प्रस्तुतिले थाहा पाइरहेको थिएँ । तैपनी म उनको नजिक गएर बोलाउन खोजेँ । कंञ्चन तिमी बोल्छौ ? प्लिज एकपल्ट बोलिदेउन ! मैले उनको शिरमाथी आफ्नो हात राखेर कपाल सुम्सुमाउँदै बिस्तारै फकाउँदै भने । तिमी बोल्यौ भने राम्रो लुगा किनिदिन्छु । मिठोमिठो खानेकुरा र चकलेट किनेर ल्याइदिन्छु प्लिज एकपल्ट बोलन कंञ्चन ! मैले आफ्नै सुरमा अनुनय गरेँ । तर उनी बोल्न त परै-जावोस झन उनको नजिक पर्दा चुपचाप उनको हातले म त्यहाँबाट जावोस भन्न् चाहन्थ्यो र ठेल्ने प्रयास गर्दैथिन । मैले केहीबेर सम्झाइ फकाइ गरेर उनलाई बोल्न कर गरेँ, तर अहँ ढुंगा बोल्ला तर उनी मरिगए बोलिनन । बरु उल्टै हातले मलाई बलजफ्ती धकेलिरहेकी थिन ।

पटक-पटक जती फकाएर सोधे पनि मुसो बिरालोको आवाज आउला तर उनको बोली त के झन श्वास नै अड्किएको झैँ गरेर चुपचाप बसिन । त्यसपछी भने म फेरी अफिस रुममै फर्किएँ । पुन आफ्नो कुर्सिमा बस्दै अगाडि भएको ल्यापटप र पिसी कम्प्युटर खोलेर मन मनै अत्यन्त खुशी भएको थिएँ । किनकी आज आश्रममा ल्याएपछिको कंञ्चनको यो पहिलो हाँसो देखिएको थियो । तर अझै पनि उनको बोली भने सुन्न पाइएको छैन । त्यसैले पनि उनले गरेको हरेक कृयाकलापको शुक्ष्म ढंगले नियाली रहेको हुन्छु । जेहोस म त्यो दिन भ्रममा थिईन । मैले अफिस भित्र छिर्दा देखेको उनको मुस्कान र अहिले दोश्रोपटक देखिएको उनको मुस्कान साँचिकै साँचो थियो । कुनै मेरो सपना थिएन । मनमनै खुशीले गदगद भएँ । आफै भित्र उनको स्वास्थ्य प्रगती हुँदै जानुको राम्रो संकेत थियो । मेरो लागि निक्कै नै खुशीको कुरा थियो । त्यसैले म आफै मनमनै मुसुक्क हाँस्दै अफिसको काममा ब्यस्त रहन थालेँ ।

अफिसको काम गर्दागर्दै दिउँसोको करिब एघार बजिसकेको थियो । जिल्लाको रेकर्ड, ट्रेनिङ सिड्युल, समन्वय बिभाग, आगामी हुने कार्यक्रमको जिल्ला निरिक्षण, अफिसको आय ब्ययको क्लोजिङ आदी अनेकन गर्दागर्दै एकछिन पनि फुर्सद थिएन । त्यसमाथी यही आउने बैशाखमा बैनी अस्मिताको बिहेको टुंगो लाग्नेवाला थियो । त्यताको पनि दिमागमा प्रेसर त परेकै थियो । अघिल्लो बर्षनै बहिनी अस्मिताको बिहे गर्ने कुरा भएको हो । तर बिचैमा बुवा खस्नु भएपछी बहिनिको बिहेको कुरा रोकिएको थियो । त्यसैले फेरी यसपाली बुवाको बर्खन्त सकिएपछी बैशाखमा बिहे गर्ने कुरा जोडतोडले चल्दै थियो । यता बहिनिको बिहेको कुराले जुटाउनु पर्ने आवश्यक सामाग्री गरगहना, लुगाफाटो र पैसाको जोहो गर्नुथियो । उता अफिसको काम दैनिक झनझन बड्दै जाँदैथियो । त्यसैले मनमा व्याबहारिक जिम्मेवारी खेलाउँदा खेलाउँदै काममा समय गएको पत्तै हुँदैन थियो । यसरी दिउँसोको एघार बजीसक्दासम्म एक गिलास पानी नपिई काममै ब्यस्त बनेको थिएँ । यतिकैमा टेबलमा राखिएको मोबाइलमा मेसेज आएको नोटिफिकेसनको आवाज सुनियो । नजिकै रहेको मोबाइल आफ्नो हातमा लिँदै स्क्रिन अन गरेर हेरेँ । मेसेज फेरी उनै बेलुकिको अपरिचित मान्छेको रहेछ । मेसेजमा लेखिएको थियो । सरी अभी ! हिजो बेलुकी बोल्न खोज्दा खोज्दै मोबाइल नै स्विच अफ भएर बोल्नै पाईन । त्यसैले अहिले फेरी सम्झिएर तिमीलाई मेसेज गरेकी हुँ । उम अनी अर्को कुरा, मैले खोजेकै अभी हुनुपर्छ तिमी किनकी यो नम्बर अरुकसैले दिएर हैन, मैले तिमीबाटै पाएर यो मेसेज गरेकी हुँ । साचिकै तिमीले मलाई अझै पनि चिनेनौ यती भनिसक्दा पनि ?

उताबाट पठाएको मेसेज हेर्दै मैले जवाफ लेखी पठाएँ । पुनह एकपल्ट नमस्कार हजुरलाई ! तपाईं को हुनुहुन्छ मैले चिन्न सकिन तर जो भएपनी हजुरले कस्लाई भेट्न् वा बोल्न खोज्नु भएको हो भन्नुभए अलिक प्रस्ट हुन्थ्योकी ? त्यसपछी उताबाट आश्चर्य सहितको अर्को मेसेज आयो । ओहो अहिले पनि तिमी अन्लाइन मै ? बेलुकी पनि बोल्दाबोल्दै मोबाइलले धोका दियो । तर अहिले चै मोबाइल फुल चार्ज छ । अनी साँचिकै तिमीले नचिनेकै हौत ? हैन अलिकती पनि अनुमान लगाउन सकेनौ तिमिले ? हाहाहाहा....! हाँसेको इमोजी सहितको उनको प्रश्न थियो । त्यसपछी मैले फेरी अर्को मेसेज लेखेँ । सरी मैले चिन्न सकिन तर यहाँँले पनि ढिलानगरी भन्नुभए हुन्थ्योकी हजुर !? फेरी अघिको जस्तै उताबाट हाँसेकै इमोजिमा अर्को मेसेज आयो । धत तिमीत मान्छे कस्तो बुलक्कड जस्तै भएछौ यार । तिमीत यस्तो थिएनौत पहिले त ? कसरी यस्तो भयौ ? हाहाहाहा । एउटा कुरा सम्झत तिमीले कस्लाई व्हाटस एपको नम्बर, र फेसबुकको एड पठाएको थियौ ? याद भो अब चै ? कि अझै सम्झिन सकेनौ ? धत लाटा अझै सम्झिन नसकेको भए सुन । म न्हुर के ! तिम्रो साथी अस्ट्रेलियाबाट । जाबो व्हाटस एप मा आएको नम्बर कुन देशको भनेर पनि चिन्न सक्दैनौ ? त्यतिका बाठो भएर पनि ?। हाहाहा फेरी हाँसेको इमोजिमा उनको ब्यंज्ञ सहितको हाँसो र उनको परिचय थियो । त्यसपछी म पनि उनले खुद आफै आफ्नो नाम बताएपछी भने आफैलाइ हाँसो र लाज लाग्दै बोलेँ । ओहो न्हुर तिमी पो ? अनी कस्तोछ अहिले तिमीलाई ? आरामै छौ ? भन के गर्दैछौ ? अहिले रुमबाटै होकी अफिसबाट ? उताबाट उनले न्हुर के मात्रै भनेकिथिन मेरो कुनै खुशीको सिमा थिएन । म उनको परिचय संगै बेहद खुशी भएको थिएँ । त्यसैले आफुलाई सम्हाल्नै सकिरहेको थिईन र लगतार उनलाई एकोहोरो प्रश्नहरु थुपारी रहेको थिएँ ।

त्यसपछी भने दुबैतर्फ एकले अर्कालाई प्रस्ट रुपमा चिनेपछी सहज रुपमा गफगाफ गर्न थाल्यौँ । एक अर्काको ब्यक्तिगत निजी जिबन र सुख दु:ख सबै कुराको सोधासोध भयो । दुबैमा धेरैबर्ष पछी बोल्न पाउँदा भने निक्कै उत्साहित र खुशी थियौँ । दुबैमा एक चन्चलता झै आश्चर्य पोखिएको थियो । दुबैजना आपसमा बोल्दैछौं जस्तो दुबैलाइ लागेकै थिएन, तैपनी बोल्दै थियौँ । त्यो दिन करिब हामी एकघन्टा जतित च्याट मै बोलेका थियौँ । यतिकैमा मलाई उनले ईमेलमा भनेको एउटा कुराको झल्याँस्स याद आयो । न्हुर तिमीलाई एउटा कुरा सोध्नु थियो के सोध्न अनुमती दिन सक्छौ ? मैले यती भनिसक्दा न्हुर बोलिन उताबाट । भनन अभी ! तिमीलाई सोध्न मैले कलेजका दिनमा पनि कहिलेपो रोकेको थिएँ र ? हिजो पनि मेरो असल साथी थियौ र आजपनी छौ । त्यसैले जे सोध्न मन छ निर्धक्क सोध्न सक्छौ तर मैले तिमीले सोधेको प्रश्नको जवाफ दिन सकिन भने चै रिसाउन पाउँदैनौ नि फेरी ? उताबाट न्हुरले सुरुमै उत्तरको अंशिक बार लगाइन । तैपनी सोध्ने बिचार गरेरै फेरी म बोलेँ । न्हुर ! तिमीले इमेलमा लेखेकी छौकी तिमी कसैलाई प्रेम गर्थ्यौ तर त्यो तिमीले भन्नै नपाई तिम्रो प्रेमको अन्त्य भएको थियो । अनी तिम्रो इमेलको भनाइ अनुसार यस्तो थियो कि तिमी उनलाई आघाध मायाँ गर्थ्यौ र त्यो तिम्रो मायाँ आज पनि छ उसको लागि । भनन प्लिज भन्न मिल्छ भने ? लगत्तै न्हुरको उताबाट जवाफ आयो । भो छोडिदेउ यस्ता कुरा, जो म मायाँ प्रेम भन्ने चिजमा विश्वाश नै गर्न छोडिसकेको छु । साच्चै भनौँ भने यो प्रेम र मायाँ दुई शब्दबाट धेरै टाढा पुगिसकेको छु अभी । अब चाहेर वा नचाहेरै पनि यस्ता शब्दहरुको पछी लागेर हिँड्ने छैन । बरु यतिकादिन पछी हाम्रो प्रत्यक्ष कुरा हुन पाएकोछ । भन लक्ष्मीलाई कस्तो छ ? ठीक छिन नि उनी ? अनी साँची भन कस्ती भैन त्यो ? पहिलाको जस्तै छिन कि बद्लिन बच्चाको आमा बनेपाछी ? अनी बाबु कत्रो भयो ? ए साँची बाब्बु कि नानी रे तिम्रो बच्चा ? न्हुरले मैले सोध्न खोजेको कुराको मेसो पन्साउँदै टार्न खोजिन र कुरालाई अन्तै मोडेर लगिन ।  

शायद उनलाई यो कुराले असहज हुन्छ होला भन्ने सोँचेरै मैले माफि माग्दै बोलेँ फेरी । सरी न्हुर ! मैले तिम्रो मन दुखाएको भए ?। न्हुर बोलिन फेरी । धत तिमीले पनि सरी माग्ने हो ? सरी त मैले माग्नुपर्ने किनकी यतिका बर्ष तिमीहरुको संपर्कमा आउन सकिन । न्हुरले फेरी कुरालाई पन्साउँदै लादैथियो । त्यसैले मैले उनको मनको कुरा बुझेरै कुरालाई अन्तै मोडेर फेरी बोलेँ । अनी साँची तिमी यसपाली आउछु भनेकी होइन ? उम आउँछु भनेकी तर यसपाली बिदा नमिल्ला जस्तो छ । अब अर्को नोबेम्बर, डिसेम्बर सम्म चै आइपुग्छु होला अभी । बरु यतिका बर्ष पछी आउने साथीलाई स्वागत गर्न एयर्पोर्ट आएर बस्नेनी । आखिर अब त्यहाँ मेरो लागि तिमी र लक्ष्मी बाहेक भन्नु नै को छर ? बरु नेपाल बसाइको क्रममा तिम्रै घरमा पो बसौँ कि भनेको, बास दिन्छौकी अभी ? न्हुरले निकै लामै आफ्नो कुरा राखिन । मैले पनि न्हुरको कुरालाई उत्तर दिँदै बोलेँ । एयर्पोर्टमा लिन आउने र मेरो घरमा बास बस्नेको कुरा नगर, तिम्रो लागि पुरै जिन्दगी बस्छु भन्छौ भने पनि एउटा रुम तिम्रो लागि भयो । मैले हाँस्दै जवाफ फर्काएँ । भो, भो धेरै नफुर्काउ बसेको दुई दिनमा कहिले जान्छे भनेर दिक्क मान्छौ होला खुब अहिले गफ लगाउछौ ? न्हुर बोल्दैथिन उताबाट । म उनको कुरा सुनेर इमोजी ले नै मरिमरी हाँसेको संकेत दिईरहेको थिएँ । हाहाहाहा...! त्यसपछी भने निक्कै बेरको संबाद पछी ल अभी मेरो अफिस हिँड्ने बेला भयो भरे कुरा गरौँला है म अहिले लागेँ, ढिला भयो । यती भनेर न्हुरले बिदा माग्दै थियो । मैले पनि हस्त टेक केयर न्हुर बाइ । फेरी कुरा गर्दैगरौँला भनेर दुबैजना अफ भयौँ ।

समय बित्दै गयो, समयको क्रमसंगै न्हुर र म प्रायजसो दैनिक कहिले मेसेजमा त कहिले व्हाटस एपको कलमै निरन्तर संबादमा रहन थाल्यौँ । हामी बिचको त्यस्तो खासै ठुलो र महत्वपूर्ण कुराहरु त हुन्थेन । तैपनी दैनिक खाना खायौ ? के गर्दैछौ ? सुत्यौ ? कि अफिस हिंडेको आदी जस्ता सानातिना कुराहरु लगतार हुन थाल्यो । कहिले कलेज दिनका कुरा गर्थ्यौँ भने कहिले उनी अस्ट्रेलिया गएपछिका दिनका कुरा गर्थ्यौँ । कहिले आफ्नै निजी जिबनका भोगाइ र संघर्षका कुरा गर्थ्यौँ भने कहिलेकाँही आफ्नै घरपरिवार भित्रका सुखदुखका कुराहरु गरेर निशब्द बन्थ्यौँ । यसरी नै हामीहरु हरेकदिन संपर्कमा रहन थाल्यौँ । पहिले पहिले घरको व्यबहार, अफिसको कामको चाप, अनी आश्रमको ब्यस्तता र चिन्ताले मलाई पनि खुब दिक्क र अत्यास लाग्दो बनाउँथ्यो । तर आजभोलि न्हुर संग संबाद हुनथालेदेखी यता ब्यस्तताको बिचमा पनि हरेक कामहरु हलुका जस्तै लाग्नथालेको थियो । जुनसुकै काम पनि उनिसंग बोल्दाबोल्दै सकाउँथेँ । कहिलेकाँही त यस्तो हुन्थ्योकी उनिसंग कुराकानी गर्दै काम गर्दा कुन काम कतिबेला सकियो भन्ने सम्म पनि थाहा हुन्नथ्यो ।     

अन्तत यतिकै गर्दागर्दै २०७५, को बैशाख महिनाको एघार गते पनि आइपुग्यो । बैशाख महिना संगै बहिनी अस्मिताको पनि बिहेको दिन आयो । सबैजना घरमा ब्यस्त हुनथाल्यौँ । मैले पनि बहिनिको बिहेको लागि चाँजोपाजो मिलाउन भनेर बिस-दिनको लागि भनेर बिदा लिएको थिएँ । घरभरी टाढा-टाढा देखी आउने निम्तालु पाहुनापात हरुको घुँईचो उतिकै थियो । सबैजना आ-आफ्नो कामको जिम्मेवारी निभाउँदै थिए । कोही जग्गे बनाउन, कोही घरको वरिपरी रंगिन कागजहरु काटेर मसिना डोरिहरुमा गमले टाँसेर तोरन-ध्वजाहरु टाङ्दै थिए । कोही विवाहको स्वयम्वर गर्ने मंञ्च सजाउनको ध्याउन्नमा थिए । आफ्नो अफिसको स्टाफ र आश्रमकै पनि सबै स्टाफहरुलाई पनि निम्ता गरिएका थिए । उनिहरु पनि सबैजना आएर काम सघाउनमा ब्यस्त नै थिए । हेर्दाहेर्दैको घर बिहेघरमा परिणत भएको थियो । अस्ट्रेलियामा रहेकी न्हुरलाई पनि मेसेजबाटै निम्तो कार्डको फोटो खिचेर पठाएर निम्तो गरेको थिएँ ।

विवाह दिउँसोको लगन भएकोले जन्तीहरु बिहान दशबजे नै आइसकेका थिए । त्यसपछी एबंम रितले दिनभर विवाहको कर्मकान्ड चलिनै रहयो । पाहुना र घरगाउँलेहरु आउने जाने उतिकै घुँईचो थियो । बुवा पछीको दाई बुवा समान म आफै भएकोले बहिनिको बिहेको लागि कुनै कसर बाँकी त छोडेको थिईन । तैपनी मैले नदेख्ने नभेट्ने र नभ्याएको अवस्थामा मेरो आश्रमकै स्टाफहरुले पनि रेखादेख गर्न सघाउदै थिए । घरभरी आफन्त र छिमेकिको भिड थियो भने आँगनको बिचमा जग्गे बनाएर बेहुला बेहुलिको शुभकार्यको कर्मकान्ड गर्नेजती सबै पुरेत बा,ले गर्दै थिए । छोरी जस्तै बनाएर हुर्काएको एउटी बहिनी आज कुटुम्बको हातमा सुम्पिदै थिएँ । एउटा मनले जिम्मेवारी निभाएकोमा गर्व गरिरहेको थियो भने अर्को मनले छोरी जस्तै गरेर हुर्काएको बहिनिको बिदाइले भित्रभित्रै मन रोइरहेको थियो । मन भारी हुँदै थियो । अघिल्लो साल मात्रै मर्नु अगाडि भाई र बहिनिको जिम्मेवारीको कुरा लेखेर मेरो जिम्मामा छोडेर बुवा बिदा हुनुभएको थियो । त्यो घटना अचानक दिमागमा झल्याँस्स आयो । यतिकैमा बहिनिको गोडा धुँदै गर्दा आँखाभरी बुवाको छबी आएर भक्कानिदै रुएको थिएँ । त्यसरी म अचानक रुँदा एकछिनको लागि माहोल नै स्तब्ध बनेको थियो । आफन्तहरु सबैजना सम्झाउँदै थिए मलाई । छोरीचेलीको जात जन्मे पछी पराइ घर जानैपर्छ । हामीले पनि कसैको छोरीचेली नै बिहे गरेर ल्याएका हौँ । हो हामीले त्यही सम्झनु पर्छ । हिजो कसैको छोरी हामीले ल्यायौँ भने आज हाम्रो घरको छोरीको कसैको हातमा सुम्पिएर पराइ-घर पठाउँदैछौँ । भोली फेरी हाम्रो सन्तानको पालो आउँछ । उनिहरुको पनि त्यस्तै हो । छोराको लागि बुहारी बनाएर ल्याउँछौँ भने हाम्रो छोरी नातिनाहरु अरुकोमा बुहारी  बनाएर पठाउँछौँ । त्यसैले यो भगवानको पालादेखी चल्दै आएको रित हो । यसैले हाम्रो बंश र सन्तान बृद्धिको निरन्तर्ता पाउँछ । यो प्रकृतिको नियम पनि हो । यो क्रम निरन्तर सदियौँसम्म चलिरहन्छ । त्यसैले हामीले कन्या अन्माएर कन्यदान गर्दा आँशु झार्नु हुँदैन । सबैले यस्तै भन्दै सम्झाउँदै थिए ।

विवाहमा आएका आफन्त र गाउँलेहरुको मनमा कुनै किसिमको पनि कुरा काट्ने बाटो नहोस् भनेर खानपिन र बस्ने पनि राम्रैसंग ब्यबस्था गरेको थियो । विवाह घरमा मात्रै हैन आश्रममा राखिएका र बाँकी त्यहाँ भएका स्टाफहरुको लागि पनि आश्रममै खानपिन भोजको राम्रो ब्यबस्था गरिएको थियो । आश्रममा सुद्ध नाच्ने गाउने र रमाइलो गर्ने बाजागाजा सबैथोकको जोरजाम गरिएको थियो । एउटी मात्रै बहिनी भएकैले गर्दा पनि कुनै कुराको कमी नहोस् भन्न चाहथेँ म । त्यसैले पनि विवाह घर देखी लिएर आश्रमसम्म सबैकुराको राम्रो बन्दोबस्ती गरेको थिएँ ।  

अन्तत ढिलोगरिकन बेलुकिको करिब छ बजेतिर मात्रै बहिनिको बिदाइ भयो । बिदाइको समयमा फेरी दिउँसोको जस्तै एकपल्ट रुवाबासी चल्यो । यता आमा छाती पिटेर रुँदै हुनुहुन्थ्यो भने भाई र लक्ष्मी पनि सुँक-सुँक्क गर्दैथिन । म आमालाई हातले थुम्थुमाएर शान्तावना दिने असफल प्रयत्न गर्दैथिएँ । तर आमालाई शान्तावना दिनु मेरो बाध्यता भएपनी भित्रभित्रै मलाई पनि त्यसरी अन्माएर बिदाइ गर्दा छाती फुटेर आएको थियो । आफैलाइ सम्हाल्न मुस्किल भएको थियो । आफुले आफैलाइ रुनबाट रोक्न गार्हो भएको थियो । तैपनी भोली त बैनी आइहाल्छनी आमा भन्दै जसोतसो सम्झाउँदै थिएँ । तर जसरी अरुको घरमा रित अनुसार आफ्नो छोरी पराइ घर जान्छे उसैगरी हाम्रो घरबाट पनि बहिनी बिदाइ भएर गैसकेको थियो । त्यसपछी भने जतिजती साँझ पर्दै जान्छ उतिउती मान्छेहरुको भिड पनि कम हुँदैजाँदा घरमा सन्नटा पनि छाउँदै थियो । बाँकी टाढाबाट आएका पाहुना बाहेक कोही थिएन । त्यसैले समय घरकिँदै जाँदा केही मसिना केटाकेटी बाहिर आँगनमा नाचगान गर्दै थिए भने म चैँ दिनभरिको ब्यस्तताले गर्दा होला बेस्सरी थकित बनेको थिएँ । त्यसैले घरमा भरिएको पाहुनाहरुको बिचमा एउटा कोठाको सानो बेडमा पल्टिएर फुस्स निदाएछु ।

भोलिपल्ट बिहानै उठेर छरपस्ट भएको सरसामन, हिसाबकिताब र कुन चिज कहाँबाट ल्याइएको हो ति सरसामनहरु सहि ठाउँमा पुर्याउन पर्ने र सबै कुराको ब्यबस्थापन गर्नुपर्ने थियो । त्यसैले बिहान छ बजेतिरै उठेर आँगन देखी पकाउने स्थानसम्म को रेखदेख गरेर सामनहरु एकएक गरेर मिलाउन लगाउँदै थिएँ । काम गरेकै अवस्थामा लक्ष्मीले सबैलाई चिया-कफी बनाएर बाँड्न थालिन । मैले पनि एउटा कालो कफी पिउँदै आँगनको छेउको अर्को कुनामा कुर्सिमा बसेर पिउदै थिएँ । कफी पिउँदै भोली बहिनी दुरनको फिरन आउने भएकोले केके सामनको चाँजोपाजो मिलाउने भनेर मन-मनै कुरा खेलाउदै थिएँ, भने आज दुलाहको घरमा प्रिती भोजको निम्तो र सम्धी सम्धिनी ढोकभेट पनि गर्ने भएकोले त्यता जानुपर्ने र लानुपर्ने सरसामनहरुको आफैभित्र लेखाजोखा गर्दै थिएँ । त्यती बेलासम्म बिहानको सात बजिसकेको थियो । केही थन्कोमन्को सकेर फेरी सबै परिवार र आफन्त लिएर दुलाहाको घरतर्फ जानुथियो । त्यसैले केही आंशिक काम सकेर हामीहरु बिहानको दशबजे तिर दुलाहाको घरतर्फ लाग्यौँ ।

दिउँसो प्रिती भोजको खानपान सकेर हामीहरु ढोकभेटमा ब्यस्त भयौँ । सबैभन्दा सुरुमा दुलाहा पक्षको हजुरबा र आमा हुनुहुँदोरहेछ । वहाँँहरुबाट ढोकभेटको कार्यक्रम सुरु भयो । त्यसपछी सम्धी सम्धिनीहरुको पालो आयो । क्रमैसंगले बडाबा, बडिमा, काका-काकी मामा-माइजु दाजुदिदी भाई बहिनी हुँदै सबैको उमेर र साईनो अनुसारको ढोकभेट चल्दै गयो । यता साँझ पर्नै लागेको थियो । त्यसैले मैले बेहुलाको बुवा र दाइलाई भनेँ । हामी जसरी भएपनी फर्कनुपर्छ कृपया अलिक चाँडै रित पुर्याएर फर्किन पाए हुन्थ्यो भनेर बिन्ती बिसाएँ । त्यसपछी भने दुलाहाको बुवाले सबैलाई छिटोछिटो सक वहाँहरुलाई फर्किन ढिलो हुन्छ भनेर कराउनु भयो र फटाफट निम्न कार्यहरु चल्दै गयो ।

बिहेको सबै सम्धी ढोग सकिएपछी लगभग सबै कार्यहरु सकिएको थियो । यतिकैमा गोजिमा भएको मोबाइलमा कलको रिङ्ग बज्यो । गोजिबाट निकाल्दै हेरे, कल आश्रमको कम्पाउण्डर भाई भिमको रहेछ । त्यसपछी कल रिसिभ गर्दै बोलेँ । हेलो भिम ! अँ भन केभयो ? मैले सोधी नभ्याउँदै उताबाट हतासिँदै भिम बोल्यो । सर आश्रममा त, कंञ्चन छैन, सबैतिर हामीहरुले खोजिसक्यौँ तर कतै भेटेनौँ । त्यसपछी मैले मेरो अफिसको बार्दलीमा गएर हेर्न भने । उताबाट फेरी भिमले जवाफ फर्कायो । सर त्यहाँ पनि हेरिसकेको । बिल्डिङ्गको सबैतिर खोजिसक्यौँ । टोइलेट, बाथरुम, किचेन र माथि तपाईंको अफिस र बार्दलिमा पनि गएर हेरिसक्यौँ तर कतै देखिँदैन । त्यसपछी भने मलाई पनि मनमा अलिक तनाब भएर आयो । के गरौँ कसो गरौँ भएर आयो । ल म आइहाले भनेर कल काटिदिएँ । त्यसपछी दुलाहाको घरमा दुलाहाको बुवाआमा र दुलाहा ज्वाँईसाप लाई अलिकती मलाई हातारो भयो भनेर जाने अनुमती लिएर म त्यहाँबाट हतार-हतार आश्रमतिर लागेँ ।    

बेलुकी निक्कै साँझ परिसकेको थियो, त्यसमाथी बेलुकिको समय भनेको कर्मचारी र ब्यापारीहरु आ-आफ्नो कामधन्दाबाट घर फर्कने समय अत्यधिक बाटो जाम र ठाउँठाउँमा ट्राफिक जाम भएर हैरान । मनभरी तनाब बोकेर म आफ्नो गाडी लिएर एकाग्र भएर जतिसक्दो छिटो पुग्ने प्रयत्न गरिरहेको थिएँ । तर प्रयत्न गर्नुभन्नु मात्रै त्यो बेलुकिको अस्तब्यस्त सडकलाइ छिचोलेर अगाडि बड्नु कमको मुस्किल थिएन । जतिजती ट्राफिक जाम हुँदैजान्थ्यो, उतिउती मनमा ब्यग्रता र बेचैनिले उकुसमुकुस बनाएको थियो । हतारो त छँदैथियो त्यस्मा पनि आश्रममा भेटियो भन्दै बारम्बार कल गरिरहेँको थिएँ । अर्को मनले कता गैईन, कहाँ गैइन, कतै आश्रमकै कुनै कुनामा पो एोकोहोरो भएर टोलाएर बसेको होलाकी भन्दै मनमा एकतमासले कुरा खेलाउँदै अगाडि बड्दैथिएँ । आश्रम भित्रै कुनै कुनामा बसेकोहोस् भन्ने सोच्दै मनमनै भगवान पनि पुकारीरहेँको थिएँ । बिहेघर नेपालटार देखी मलाई पेप्सिकोला पुग्नुथियो । रिंगरोडको माथिल्लोबाटो बाट जाँदा अझ धेरै समय लाग्ने भएकोले बालाजुबाट सिँधै भित्रको बाटो समातेर कान्तिपथ हुँदै रत्नपार्कको रोड भएर पृथिबीपथको बाटो समातेर बल्लतल्ल तिनकुने निस्किएँ । त्यसपछी भने अलिक श्वास आयो । तैपनी अझै आश्रममा पुग्न निक्कै समय लाग्नेथियो । त्यसैले जतिसक्दो चाँडो कोटेश्वरको हाइट कटेर जडिबुटी हुँदै बल्लतल्ल पेप्सिकोला इस्थित आश्रममा बेलुकिको ९ बजेतिर पुगेँ । पुग्ने बित्तिकै आश्रमको सबै स्टाफहरु भेला भएर अँध्याँरो मुख बनाएर बसिरहेको रहेछन ।

त्यसपछी भिम र संगिता दिदिलाई सोधे । कतिबेलासम्म थियो कंञ्चन ? म उतै सरको घरमा भएको सरसामन पुर्याउन ब्यस्त भएकोले आउन पाएको थिईन । संगिता दिदिले कंञ्चन त छैन आश्रममा भनेर कल गरेपछी म त्यतिकै बाँकी काम छोडेर यतातिर दौडिएँ तर यहाँँ आएर चारैतिर खोज्दा पनि नभेटिपछी तपाईंलाई फोन गरेको सर, भनेर भिमले उत्तर फर्कायो । त्यसपछी संगिता दिदिलाई सोँधे, तपाईंले कतिबजेसम्म देख्नुभएको कंञ्चनलाई ? संगिता दिदी आँखाभरी डर बोकेर अगाडिपट्टी हात बाँधेर बिस्तारै बोल्यो । दिउँसोसम्म थियो सर । तर अहिले बेलुकिको खाना दिनेबेलामा खोज्दा थिएन । हामीले चारैतिर खोज्यौँ तर कतै देखिएन । त्यसपछी भिम भाईलाई कल गरेर बोलाएँ । कम्पाउन्डको गेट पनि बन्दै थियो । कोही बाहिर पनि गएका छैनौँ तर खै कसरी कताबाट निस्केर गईन । सबैजनाले अस्पस्ट जवाफ दिएपछी म रिसाउँदै माथि अफिसतर्फ लागेँ । कहिलेकाहीँ म अफिस खुल्लै छोड्ने हुनाले माथि अफिसतर्फ गएर अफिस रुममा हेरेँ त्यहा पनि थिएन । नत अफिस भित्र नत बार्दलिको कुर्सिमै । कहिपनी थिएन कंञ्चन ।

त्यसपछी मलाई साँचिकै छट्पटी भयो, न बस्न मन लाग्यो, न उठेर कतै हिँड्न मन भो, होस् हराएको मान्छे जस्तो एकोहोरो भएर कुर्सिमा बसेर टोलाउन थालेँ । कता गयोहोला ? कहाँ गयोहोला ? कता पुगिन ? अब कसरी कहाँ भेट्ने भनेर मनभरी तनाबै तनाब मात्रै भैरहयो । निकैबेर अफिसभित्र बसिसकेपछी बाहिर निस्किएर अरु स्टाफहरुलाई सुत्न भनेर पठाएँ । संगिता दिदिलाई राती अलिक चनाखो भएर सुत्नु है, कतै बाटो खोज्दै आउँछिन कि भनेर अर्हाइ राखेर भिमलाई लिएर म ईलाका प्रहरी कार्यल तर्फलागेँ ।

मनोहरा खोलाको किनारमा रहेको काँडाघारी स्थित ईलाका प्रहरी कार्यलमा पुगेर रातको झन्डै ११, बजेतिर कंञ्चनको हुलिया र मेरो र आश्रमको विवरण टिपाएर खोजी गरिपाउँ भनेर निबेदन दिएँर फर्किएँ । त्यहाँबाट फर्किदा रातको आधा भैसकेको थियो । करिब एक बज्न लागिसकेको थियोहोला । त्यसपछी आश्रम आइपुगेर भिमलाई सुत्न पठाएर म भने अफिसकै आफ्नो सुत्ने रुममा पुगेर थाकेको अवस्थामा लखतरान भएर पल्टिएँ । बेडमा पल्टिएँ भन्नु मात्रै निन्द्रा भने फिटिक्क परेको थिएन । कहाँँ कसरी कता खोज्ने भन्ने मात्रै पिर परिरहेको थियो । मानब आश्रमबाटै यसरी मान्छे हराउनु झन नराम्रो बिषय थियो । भोली समाचारको हेडलाइन मै फलाना आश्रमको लापारबाही भनेर यती लामालामा समचारहरु छापिन्छन । एकातिर जिम्मेवारी बोध नभएको जस्तो, अर्कोतिर गैर्हजिम्मेवार भएको जस्तो देखिनेछ । अनुसन्धान र अब्जसको बद्नामको बाटो हुनेछ । मनभरी यस्तो सोँच्दै मुटुनै फुट्ला जस्तो भएर बसेको थिएँ । रातभर फिटिक्क निन्द्रा नपरेर अनुहारमा चिटचिट पसिना-पसिना भएको थिएँ । तैपनी निदाउने प्रयास भने गर्दैथिएँ ।

एकातिर बहिनिको बिहेको चटारो, थाकन र पारिवारिक ब्यस्तता थियो भने अर्कोतिर कंञ्चन हराएर अर्को तनाब थपिएको थियो । त्यो रातभर जती कोशीस गर्दा पनि निदाउन नसकेपछी बेडमै दुइतिर पल्टिदा-पल्टिदै भोलिपल्ट छर्लंङ उज्यालो भयो । त्यसपछी फेरी बिहानै जुरुक्क उठेर हातमुख धुइवरी कफी पनि नपिईकन गाडी लिएर पुन प्रहरी कार्यालय पुगेर चाँडो भन्दा चाँडो खोजिदिन आग्रह गरेर फर्किएँ । फर्किदा म संगै प्रहरिको एउटा टोलिपनी आयो । आश्रममा आएर त्यहाँको दृश्यहरु सबै मुचुल्कामा उठाएर सबैसंग उनको आनिबानी र आदत बारे सोध्पुछ गरेर जतिसक्दो चाँडो खोजी गर्नेछौं भनेर फर्किएर गए । म भने अफिसमा आएर पुनह एकाग्र भएर सोच्मग्न हुनथाले ।

यतिकैमा तलबाट संगिता दिदिको सर ! सर ! भनेर कराएको आवाज सुनियो । म झसंग भएर झस्किएर कतै कंञ्चन पो भेटिएछ कि भनेर हतारिदै केभयो भन्दै तलतिर झरेँ । तर तल झर्दा कंञ्चन हैन उनको रुम सफा गर्दा उनको बेडको शिरामुनी एउटा केके लेखिएको डायरी भेटिएकोछ भनेर हातमा ल्याएर थमाइ दिदै भनिन । हेरेँ त्यही मैले किनेर ल्याएर दिएको खाली डायरी केही लेखिएको अवस्थामा थियो । त्यसपछी म त्यो डायरी लिएर सरासर फेरी अफिसतर्फै लागेँ र कतै यस्मा केहीत लेखेर छोडेकी छैन भन्ने सोँच्दै डायरी पल्टाएर हेरेँ । जसरी त्यो डायरी पल्टाएर हेरेँ त्यहाँ त मैले कल्पना पनि गर्न नसकेको दृश्य देखिरहेको थिएँ । सुरुमा खासै वास्तै गरिन केहोला यस् भित्र भनेर बेवास्ता गर्दै पल्टाउँदै थिएँ । तर जतिजती पल्टाउँदै जान्छु उतिउती कुनै कथा जस्तो, वा कुनै मनको भाव पोखे जस्तो लेखिएको भेटएँ । हेर्दै गएँ त्यतिका दिनमा त्यो डायरी उनले पुरै लेखी भ्याएको रहेछ । हामी कसैलाई लाग्दैनथियो कि उनी लेख्न पढ्न पनि सक्छिन भनेर । तर त्यो डायरी पनि कहिलेकाँही धुलौटो माटोमा अनेक अक्षर र तस्बिरहरु कोरेको देखेर उनलाई खेल्ने भुलिने बाटोहोस भनेर दिएको थिएँ । तर हामीले लेख्ने भन्दा पनि अनुच्छेद, र प्याराग्राफहरु मिलाएर सुन्दर अक्षरहरुले लेखिएको भेटाएँ । मत एकछिन त छक्क पनि परेँ । त्यस्तो सडकमा भेटिएको फोहोरी होस् गुमाएकी केटीले कसरी लेख्न सक्छिन भनेर पत्याउनै गार्हो भएको थियो मलाई । उनले लेखेको अक्षर हेर्दा लाग्थ्यो कुनै उच्चशिक्षा हासिल गरेको शिक्षित ब्यक्तिको जस्तो थियो । न व्याकरणको गल्ती, न कुनै शब्द संरचना नै । बिल्कुलै एउटा प्रोफेसनल लेखकले लेखे झैँ सुन्दर अक्षरमा लेखिएका थिए । त्यसपछी मैले आखिर केछत यो डायरी भित्र ? के लेखेकी छिन त, भनेर बिस्तारै पढ्न थालेँ । डायरीमा लेखिएको थियो ।

यो आकाशमा देखिने जून पनि कति बैमान छ, तैपनि मेरो लागि ऊ मायालु छ, सालिन छ, सितल छ, अनि उ सान्त छ सँधै । कुनैबेला स्वर्ग जस्तो सानो परिवार थियो मेरो पनि । अब्बु, अम्मी, दिदि भाई र म । हो त्यही समयमा मेरो यो आकाशको जूनसंग घनिस्टता बढेको हो । त्यही बेलादेखी मैले हरेक पन्द्र दिनमा आकाशमा देखिने जूनलाई प्रेम गरेँ । प्रेम मात्रै हैन मैले यसैको लागि आफ्नो जिबन पनि रित्तो बनाएँ । त्यही जिबन आज बेवारीसे बनेर अर्को नयाँँ बार्दलिको खिड्किबाट हरेक रात उदाउने यो जूनलाई हेरेर अतित नियाल्ने गर्छु । कुनै समय थियो । मेरो घरको बार्दलिमा बसेर हरेक रात यही जूनलाई नियाल्छु म र उसलाई छुन खोज्छु, अंगाल्न खोज्छु । त्यसैले त यो जूनसंगै अजिबको सम्बन्ध छ उनको र मेरो । म जति उनलाई प्रेम गर्छु, अंकमाल गर्न खोज्छु उति ऊ म बाट टाढा भएर बसिदिन्छ । हरेक रात बार्दलिमा बसेर उनलाइ नियाल्न खोज्छु तर उनी हमेसा म संग लुक्न खोज्छ, भाग्न खोज्छ । म उनलाई हेरेर टोलाउन खोज्छु, हराउन खोज्छु तर उनी भने कहिले बादलमा लुकेर छुपाउँछ आफुलाई, कहिले झरी भित्र लुकाउँछ, कहिले औसिको कालो रातमा कैद गराउँछ । हरेकदिन उनी म संग लुकामारी गरिरहन्छ । तर म कहिले थाक्दिन, कहिले गल्दिन, कहिले सुस्ताउँदिन उनलाई हेरेर अनि उनको पर्खाइमा । हमेसा उनलाई नियाल्न, अंगाल्न स्पर्श गर्न, चुम्न छुन म व्यग्र बन्छु । तर कस्तो अचम्मको नाता ? म नजिकिन खोज्छु उ भाग्न खोज्छ ।

आज फेरी धेरैपछी ठाउँँ फरक भएपनी, जिबनको भोगाइ फरक लिएर, उस्तै यो बार्दलिमा हरेक रात बित्न थालेको छ मेरो जिबन । फेरी उसैगरी मेरो घाऊ कोटिएको छ, बल्झिएको छ, अनी दुखेको छ बेस्सरी, जसरी क्यान्सरको सफल उपचार पछी पनि बल्झन्छ । हो मेरो जिबनको घाऊ पनि बल्झेको छ । म फेरी एकपल्ट त्यहाँ पुगेकोछु जहाँ मेरो घरको बार्दलिबाट देखिने आकाशमा उदाएको सफा, शितल, निश्चल, र शान्त जून उदाउने गर्थ्यो । जोसंग मेरो गहिरो सम्बन्ध बनेको थियो । जोसंग मेरो मुटुको एकएक धड्कनहरु साटिएका थिए । हो आज तिनै धड्कनहरु फेरी एकपल्ट नराम्रोसंग धड्किएकोछ । उसैगरी मेरो शिरमाथीको यो आकाश माथि यो जून फेरी उदाएकोछ । उनी मात्रै उदाएन, उनिसंगै अस्ताएको मन पनि उदाएको छ । र अतित फेरी प्रेमिल भएर उभिएको छ । जसरी बिगतमा उभिएको थियो ।

यो शहरको आमानबिय कोलाहलमा उसैत म हराएकै थिएँ । हराउनु मात्रै हैन, जुनदिन आफ्नै प्रेमसंग हारेको थिएँ त्यसैदिन म आफु पनि मरिसकेको थिएँ । जिबन त जिउँदो श्वास चल्नु भन्नु मात्रै थियो जबकी बाँचेको जिबनको कुनै सार्थक्ता हुँदैन भने त्यस्तो जिबन बाँचेर पनि मुर्दासरी जस्तै हो । जस्लाई कुनैपनि न हुरिबतासले छुन्छ, न कुनै घामपानिले पिरोल्छ, न कुनै पिरब्यथाले रुन्छ, न कुनै समस्याले सताउँछ केवल ऊ जिउँदो मुर्दा भन्दा सिवाय अरु केहीहैन ।

मत भन्छु यो मान्छेहरुको शहर हैन, योत केवल स्वार्थ कुरेर बस्ने ब्वाँसाहरुको कंक्रिटको जंगल हो । यो शहरलाई आकाश माथिबाट प्रदुसित बायुमन्डलले मात्र छोपेको छैन यहाँँको मान्छेहरुको मनहरु पनि तुवाँलोले ढाकेको जस्तै कालो, अँध्याँरो मनहरुले ढाकेको छ । त्यसैले त यहाँ शहर शहर हैन, शहररुपी राक्षसहरुको बस्ती हो । जहाँ कोही कसैको अस्तित्व लुटोस, कसैले कसैको हत्या गरोस् तर उ चुपचाप् हेरिरहन्छ । रमिता बनेर ताली बजाइ रहन्छ । अरुको मृत्‍युमा यहाँ उत्सवहरु मनाइरहन्छन । हो यस्तो हृदयबिहिन पापिहरुको शहर हो । यही शहरले मेरो सुन्दर जिबनमा आगो लगाएकोछ । मेरो अस्तित्व र मेरो संसार लुटेकोछ । त्यसैले यो शहरसंग मेरो कहिले दोस्ती भएन । यो हमेसा मेरो दुश्मन बनेर उभिरहयो । रातभर, दिनभर रत म मृत्‍युको कहालीलाग्दो जिबन बाँचिरहेको छु आज पनि ।

हो मलाई यो शहरको कोलाहल र भिढभाढ देखी सख्त एलर्जी छ । गुनासै गुनासोले मेरो जिबन भरिएको छ । जुन गुनासोहरुको उत्तर म कहिले पाउन सक्ने छुइन यो शहरसंग । त्यतिधेरै रिस छ मलाई यो शहरसंग । तर यति हुँदाहुँदै पनी आज कयौ दिनपछी यो नयाँँ बार्दलिको एकछेउमा बसेर उही पुरानै जूनसंग म प्रश्न गरिरहेको छु । आखिर मेरो जिन्दगी जलाएर राख बनाउनु नै थियोत किन शितल जूनको नाटक बनेर आयौ ? आखिर ध्वस्त नै बनाउनु थियो त ज्वालामुखी भएर किन आएनौ ? आकाशको उल्का लावा भएर किन खसेनौ मेरो भाग्यमाथी ? यस्तै अनगिन्ती अनुत्तरित प्रश्नहरुसंगै आज पनि किन म यो जूनसंग प्रेम गरिरहेको छु ? थाहाछैन मलाई उनी त्यस्तो कुन शितल्ता दिन्छिन ? र म आज पनि हिजोको मेरो बिगत जस्तै उतिकै प्रेम गरिरहेको छु यो बारदलिको आकाशबाट देखिने जूनसंग । आखिर त्यस्तो किन लगाव छ मेरो बार्दलिको जून संग ? म आफै सोँच्दासोँच्दै अवाक्क हुन्छु ।

फेरी अर्को मनले सोँच्छु उनको र मेरो कुनै जुनिको सम्बन्ध हुनुपर्छ । उनको र मेरो बिचमा बोछोडिएको अपुरो कथा हुनुपर्छ । अधुरो काहानी हुनुपर्छ, जुन आज मैले पुरा गर्नैपर्छ । शायद त्यसैले पनि बार्दलिको जूनसंग मेरो अजिबको लगाब छ । अनि अचम्मको प्रेम पनि । यहि आकाशको जूनसंगै मेरो घरको धुरीमाथी उदाउने जूनसंग मेरो जिबनको प्रेमकथा यसरी सुरु हुन्छ । जसरी हावाहुरी बतासिएर आउँछ र छिनभरमै तहसनहस बनाएर जान्छ र उजाड बनाउँछ । हो उसैगरी बेग हानेर आएको थियो ऊ मेरो जिबनमा र गयो पनि उसैगरी ध्वस्त बनाएर । त्यसैलेत यो डायरीको पाना-पाना भरिरहेकोछ एकएक पिडाका अक्षरहरुले, एकएक आँशुका बुँदहरुले, रंगिदैछन अनी लेखिँदैछन मेरा आफ्नै जिबनकहानी ।

प्रेम भनोस वा माया, यस्लाई जसरी भनोस, कसैले आफ्नै तरिकाले ब्याख्या गरोस वा बुझोस, जसरी बुझोस तर यो अचम्मको शब्द छ । दुई अक्षरको एक शब्दले जीवन कसैको बषन्तको हरियाली झैं सुन्दर बनाएकाछन, कसैको सहरामरुभुमी झै उजाड बनाएको छन, भने कोहि मृत्युको मुखबाट फर्किएर दोश्रो जुनि जिउँछन । अनी कोही भएको यही जुनि पनि समाप्त गरेर यो धर्तिबाट सँधैलाई समाप्त हुन्छन । सकिन्छन, अस्ताउछन कहिले नझुल्कने गरेर । यो माया प्रेमको शब्द एक भएपनी अनुभुति धेरैहुने । त्यसैले ब्यक्ती अनेक भए जस्तै तिनका जीवन पनि फरक हुन्छन् । तर प्रकृति र प्रबिर्ती जस्तोसुकै भएपनि अनेकौं नाटक खेल्नुपर्ने जिन्दगीको । अचम्मको कथा छ यहाँ हरेकको, त्यस्तै कथाहरूमा मेरो पनि एउटा कथा थपिएको छ यो दुनियाँमा । हुनत हरेकको यो सिंगो जिबननै एउटा कथाहरुको दस्तावेज रहेछ । अनि हामी कलाकार र यो धर्ती आफैमा रंगमञ्च रहेछ । त्यसैले म पनि यहि दुनियाँको मान्छेहरुको भिडमा अर्को एउटा मान्छे हुँ, भने त्यस नाटकीय जिबनबाट टाढा रहन कहाँ सक्छु र ? न म न अरुकोही ? कोहिपनी अछुतो छैन जिबनको नाटकबाट ।

सायद मार्सल र रबिन्सको अर्थसाश्त्रको नियम भएजस्तै, अल्जेब्रा र गणितको फरमुला भएजस्तै अनि बिज्ञानले प्रतिपादन गरेको ठोस र तरलको मापन गर्न सक्ने मेसिनहरु भैदिएको भए म पनि आज यो मायाँ, प्रेम र जिबनलाई जोडघटाउ र मापन गर्ने थिएँ, यस्को मुल्य र मापन कति हो भनेर । तर जिबनलाइ भोग्दै जाँदा अनुभुतीले भोगिने मुल्यांकन भन्दा अरु न मापन गर्न सकिन्छ नत थपघट नै । बिल्कुलै नमिलेको गणितको अंक जस्तो । हो मेरो सम्पुर्ण जीवन फरमुला बिनाको जस्तै भएकोछ । न छाँटकाट गर्न मिल्ने न जोडघटाउ गुणा भागा गर्न मिल्ने ? कस्तो कालिगडले बनाउँदै गर्दाको बिग्रेको मुर्ति जस्तै, जो बोल्दैन निर्जीव रहिरहन्छ । हो त्यस्तै स्वास भएको तर निर्जीव मुर्ति भएको छु म पनि ।

जिन्दगी एउटा भिजेको कागज जस्तै भएको छ, न,त, जलाउन मिल्छ न,त केही लेख्न । आत्माहत्याको बाटो रोज्न सकिन, जिबन जिउन पनि त सकिन । सोँचे जस्तै किन जिबन बन्न सकेन ? म आँफै छक्क पर्छु । त्यसोत बादलले पनित झर्नुपर्छ पानी बनेर, शितले आकाश छोड्नुपर्छ, भुँईमा झर्नकै लागि फूल फूल्नुपर्छ, यही सम्झेरै जिन्दगी बुझ्नकै लागि बाँचेर हेरेँ । उफ बाँच्न पनित सजिलो कहाँरहेछ ? जिउनुको अर्थ नै कती संघर्ष गर्नुपर्दोरहेछ । आखिर एकदिन त, मर्नुनैछ तैपनी त्यती सजिलै श्वास कहाँँ जाने रहेछर ? शायद मैले जिबनमा यो भन्दा पनि अझ कठिन् भन्दा कठिन् समय र परिस्थितीको सामना गर्नुपर्ने भाग्यमा लेखेरै होला आजसम्म जिउँदो लाश बनेर भएपनी बाँचिरहेकै छु ।

म सानो छँदा मलाई मेरो अब्बु भन्नुहुन्थ्यो, सबैको मायाँलु भएर फूल जस्तै बनेर बाँच्नु भनेर । तर हैन रहेछ । बैशालु भएर फूल जस्तै फूलेर सबैको मायाँलु हुनुपनी अभिसाप नै रहेछ । यदी म बैशालु हुन्थीन भने आज कसैको नजरमा पर्ने थिएन । यदी कसैको नजरमा पर्थिन भने मैले आज यो नारकिय जिबन पनि भोग्न पर्दैनथ्यो । शायद बैशालु उमेर संगै गुलाबी रंगमा फक्रँदै गरेको उमेरले सप्तरंगी इन्द्रेनी झैँ कयौँ सपनाहरु पनि देख्ने थिईन होला । यदी म भित्र सपना उम्रन्न थियो भने रहरहरु पनि पलाउने थिएनन यि निर्दोश आँखा भित्र । आज तिनै मायाँलु फूलजस्तो जोबनले गर्दा नै मलाई जिबनको दोसाँधमा ल्याएर उभ्याइदिएको छ । न जिबनको उसपार तर्न सक्छु । नत वारी किनरामै फूल्न सक्छु । बिल्कुलै बषन्त सकिँदै गर्दा शिषिरले मुर्झाएको सयपत्री फूल जस्तै मुर्झाएको छु ।      

सानो उमेरमै त्यो पनि छोटो समयमै मैले कती केके भोगे, भोगे, यहाँ शब्दहरुले ब्यक्त गर्नै सक्दिन । आवाजहरुले चिच्याउन सक्दिन । एकएक वाक्यहरु गरेर भन्न पनि सक्दिन । तर मलाई बिधिले यती अन्याय गरेको छनी, फक्रँदै गरेको जोबन दिएर मलाई झुक्याएको छ इश्वरले । जन्मदै अल्लाहको नाउँमा हजान पढ्न लगाएर उप्परवाले पनि ढाँटेको छ । म हरेकपटक हरेकबाट कुनै न कुनै माध्यमद्वारा ठगिएको छु । अनी म कस्को विश्वाश गरुँ ? मान्छेको ? भगवनाको ? इश्वरको वा अल्लाहाको ? आखिर यहाँ को सत्य छन ? को साँचो छन ? मैले आजसम्म पत्याउन सकिन । कसैलाई विश्वाश गर्न सकिन । जिबनले मलाई यसरी नै अबिश्वास हुन सिकायो त म के गरुँ ? त्यसैले आजसम्म जती बुझ्न खोज्छु उती गम्भिर मोडमा पुगेको पाउँछु आफैलाइ । न जिबन बुझ्न सकेँ नत भगवानलाइ । आजसम्म अनुत्तरित छु यि सबै कर्महरुसंग । हो जिबन यस्तै भएको छ जंगली फूल झैँ । न शुवास्ना न सुन्दरता । बिल्कुलै बेरंगी रंग झैँ ।

घटनाक्रमसंगै यो शहरमा धेरै भौतारिएको छु । कहिले चर्को घाममा भौतारिएको छु, कहिले मुसलधारे झरिमा भौतारिएको छु । कहिले चिसो बतासले हिर्काउँदा भौतारिएको छु भने कहिले जिउनकै लागि डस्पिनको फोहोर र सडक किनरामा फ्याँकिएको सडेगलेको खाना खोज्दै भौतारिएको छु । त्यसैले यो शहरमा मन बिसाउने चौतारो देखी तन बिसाउने शरीरसम्म भेटिन्छन् । तर सबै कुराको मर्मत हुने शहरमा एउटा बिग्रीएको जिन्दगी बनाउने ठाउँँ कतै भेटिएन । जहाँँ फेरी जिबन उही पहिलेको जस्तै सुन्दर बनोस । सबैले वाह भनुन, तर यो शहरमा एउटै यही मन बनाउने नत कुनै हस्पिटल भेटएँ ! नत कुनै अध्यात्मको मन्दिर वा मस्जिद !? नत कुनै ग्यारेज । सोँच्दा पनि सबै अस्तब्यस्त, शहर र जिबन उस्ताउस्तै । 

खुला आँखाले देख्दा यो शहरलाइ जती सुन्दर देखिन्छ अनी यि शहरका सुकिलामुकिला मान्छेहरुलाई । तर बाहिरी आँखाले देखिएका ति मान्छेहरुको सुन्दर भौतिक शरीर भित्रको मनहरु उतिनै निर्दयी छन । उती नै हृदयबिहिन छन जहाँ कसैको भावना र जोबनसंग खेलबाड गरेर तहसनह्स बनाएर जान्छन र उल्टै प्रश्न गर्छन् आफ्नै जिबनसंग खेलबाड गरेर ध्वस्त बनाउन्जेल सम्म के हेरेर बसेको थियौ भनेर । तर कसैलाई विश्वाश गरेर त हेर ! तिमी आफै पनि लुटिएको ध्वस्त भएको थाहै पाउँदैनौ । हो म पनि कुनैबेला यसरी नै लुटिएँ, जसरी ब्वाँसाले सिकार गर्छ । उसैगरी एउटा पिपाशुको जालमा परेर आफुलाई क्ष्यतबिक्ष्यत बनाएँ । त्यसैको परिणाम् भोगिरहेको छु आजसम्म म पनि । त्यसैले हरेक दिन, हरेक रात आफ्नै जिबन अँध्यारो र सुनासन एक्लो लाग्छ मलाई । जसरी आकाश जस्तै सुनसान जिन्दगी अनी तारा जस्तै अनगिन्ती छरिएका छन सपनाहरु । जबकी जिउने रहर लाग्दा-लाग्दै पनि आफ्नै श्वास पनि घाँडो लाग्न थाल्छ ।

यो बार्दलिमा बसेर आकाशमा देखिएको जूनलाई नियाल्दै आज आफ्नै कथा लेख्नु मेरो रहर हैन बाध्यता बनेको छ । तिनै बाध्यताहरुमा बिगतलाई नसम्झुँ, भन्दाभन्दै पनि याद आइदिन्छ मस्तिस्कभरी । अनी चिमोट्छ आफैलाइ आफ्नै बिगतले । फेरी एकतमासले सताउँछ त्यही अतितले । हुनत हरेकपटक हरेकपल बिर्सन वा भुल्न कोशीस नगरेको पनि हैन, गरेकै हो । हजारबार छाती पिटेर चिम्लेको आँखालाई ति घाउहरु बिर्सन खोजेकै हो । तर याद गर्दिन भुल्छु भन्नु त एउटा बहाना मात्रै रहेछ । किनकी यहाँ हरेक रात कसरी बित्छ त्यो त म आफैलाइ पनि थाहा छैन । हो त्यहाँसम्मको बेहोसिले सताउँछ मलाई मेरो बिगतको घाउले । आज त्यही घाऊ यो डायरी मार्फत पोखेर आफुलाई शान्ता पार्न खोजिरहेको छु । एउटा कोसिसले आफ्नै मन सितल बनाउने प्रयत्न गरिरहेको छु । जुन ऊ भन्दा प्यारो त उनले दिएको पिडाहरु भएको छ । जस्ले मेरो जिबनको साथ कहिलै छोड्ने छैनन । तिनै कथा-ब्यथाहरु पोखिरहेको छु आज यो डायरी भित्र ।

समय र परिस्थिती अनुसार अहिलेको नयाँ पिँढिमा कोरिदै गरेको प्रेमको नयाँँ परिभाषा सफल भए विवाह, असफल भए आत्माहत्या । तर मैले आत्माहत्या रोजिन । मैले युद्ध र शान्तिको बाटो रोजेर आज यो कथा लेख्न सक्ने भएको छु । नत्र अरु कम्जोर प्रेमिकाहरुले जस्तै मैले पनि आत्माहत्या गरिसकेको हुन्थेँ होला । तर मैले त्यसो नगरेर केही हदसम्म युद्ध जितेको छु । मैले संघर्ष नामको परिभाषा बदलिदिएको छु । जुन परिभाषा प्रेमको निराशा वा आत्माहत्या हैन । तर यति हुँदाहुँदै पनि म पनि केही हदसम्म हार भने खाएकै हुँँ । किनकी जुन युद्धको जित पछी मैले यो शहरमा आफुलाई परिचय बद्लिएर उभ्याउन सकिन । साँच्चिकै कम्जोर बनेको थिएँ म । मान्छेलाई त्यतिबेला मृत्‍युको डर हुनेरहेछ जतिबेला आफ्नै सन्तान आफुबाट टाढा हुनपरोस । जस्ले गर्दा मैले अहिलेको यो बर्तमान भोगी रहेकोछु । गल्ती त मैले गरेकै हो जहाँ ढुंगालाई पुजेर देउता बनाएँ त्यसैले आज मर्नु न बाँच्नुको बनाएको छ । जसको कारणले आफ्नै शिर लुकाएर दुनियाँँको अगाडि परिचय बादलनु परेको छ ।

यो बाध्यता भन्ने शब्दनै नभैदिएको भए शायद आज कयौँको मन टुट्ने थिएन । अनी मैले पनि । तर यो मान्छेको जिबनमा आइपर्ने बाध्यता र काश भन्ने शब्द कती सजिलो अनी कठिन् भएर बसिदिन्छ । जस्लाई हरेकले प्रयोग गर्छन् सजिलै र कयौँको जिबन नै अन्त्य हुन्छन । को कहिले कतिबेला अस्ताउँछन पत्तैहुन्न । आफ्नो स्वार्थ पुरा भएपछी हरेकले कती सजिलै प्रयोग गरिदिन्छ काश, मेरो बाध्यता नभैदिएको भए !? आदिआदी भनेर पन्छिदिन्छन र अर्कोले त्यही काश र बाध्यतामा चित्त बुझाएर जिउन्दगी मार्ने वा जिउने कोशीस गर्नुपर्छ । यसैले हजारौँको जिबन उजाड बनाएकाछन । सम्झिन्छु आजभोलि उसको मायाँ बर्षातको पानी जस्तै रहेछ ! उस्लाई पिउने चाहनामा आँखाको आशुले हत्केला भिज्यो तर अंञ्जुली खाली रहयो जसरी आज म यो सन्सारको रित्तिएको एक अभागी खालि-शुन्य ब्यक्ती हुँ । भुल्ने भुलाउने भनेको त दिमागको खेल हो भन्थेँ म पहिले-पहिले, तर हैन रहेछ । आज पनि जतिसुकै भुल्न खोज्दा पनि त्यो पिपासुलाई न दिमागले भुल्न दिन्छ, न दिलले । मनले त भन्छ भेटेर काँच्चै खुन निलौँ तर मान्छे हुँ मानबता भित्र प्रेम लिएर बाँचेको छु । फेरी त्यही अपराधीको दया लागेर आउँछ र आफैलाइ सम्हाल्छु ऊ जस्तै अपराधी हुनबाट । हुनत कस्लाइपो थाहा हुन्छर कस्को कस्तो स्वभाव र बानी छ भनेर ! नजिकिदै गएपछी थाहा हुनेहो मान्छेको स्वभाव र व्यबहार ! नत्र कसलाई पो थाहा हुन्छ मयुरले पनि सर्प खान्छ भनेर । हो मैले पनि उस्लाई चिन्न सकिन जसरी मयुरको स्वभाव सर्प खाने हुन्छ भनेर । म यसरी नै डसिएको थिएँ उसको जालमा परेर त्यो पनि प्रेमको । शायद अब उसको बिषालु प्रेमले डसिएको मेरो जिबनको दागहरु कहिले मेटिने छैनन, जो मनको सेतो पर्दामा झुठको कालो रंगले पोतिदिएको छ ।

मान्छेको जीवन नै एउटा अलिखित तर कथाहरुले भरिएको डायरी जस्तै लाग्छ, त्यसैले आफ्नै जिबनमा कागजको डायरिको कहिलै आवश्यक परेन, तर आज आफै त्यही कागजको डायरी मार्फत आफुलाइ पोखिरहेकोछु, जुन सब्दमा उतारेर पनि आफुलाई सितल बनाउन सकेको छुइन । हो म आज त्यही डायरी पल्टाउदैछु तपाईहरुको सामु ।

जीवन आफैमा संघर्ष को कथा हो, जहाँ हजारौं पाना हुन्छन । ती मद्धे कति लेखिन्छ र पढिन्छन कति लेखिदैनन र खरानी वा हावामा बिलाएर जान्छन जुन कहानी बन्दैनन । हो आज म त्यस्तो कहानी भनिरहेको छु । जुन कहानि मेरो घरको बार्दलिमा आएर छिनभरमै हराउने जुन जस्तैछ । हो म त्यही कहानी लेख्दैछु जुन मेरो बार्दलिक जून हो । जहाँ हजारौँ सपनाहरु समिटिएर एकैचोटी हत्या गरिएकाछन । जिउँदो सरिरले साँचेको भौतिक सुख, अनगिन्ती आँखाले देखेका सपना र रहरहरुको एकैचोटी बलिदान भएकोछ । तिनै हत्या गरिएका बलिदानिपूर्ण सपना र रहरहरुको कथा हो यो । नसोँचिएको फूल फूलेर फक्रन नपाउँदै निमोठिएको फूल जस्तो जोबनको कथा हो यो । बिहानिको घामको पहिलो किरण पर्नु पूर्वनै कर्कलाको पातमा टप्किएको शितको थोपा पोखिएको कथा हो यो । जुन अब ति सबै रहर, खुशी, सपना र इच्छा चाहनाहरु कहिलै दोहोरिने छैनन मेरो जिबनमा ।

सर्लाहीको सानो गाउँ जहाँबाट उच्च शिक्षा पढ्न भनेर २०६९ को मंसिर महिनाको पहिलो हप्ता म काठमान्डौ तर्फ हिँडे । त्यहाँ बस्दा खान बस्नको कुनै कठिनाई थिएन मलाई । किनकी काठमान्डौको अनामनगर इस्थित हाम्रो आफन्तको घर थियो । हाम्रो मावली पट्टिको त्यै घरमा बसेर दिदिले पनि पढेर BSC सकेपछी डक्टर पढ्न अस्ट्रेलिया गएकिथिन । हो त्यही आफन्तको घरमा मलाई पनि खान बस्नको लागि बन्दोबस्ती गर्नुभएको थियो मेरो अब्बुले । कलेजमा भदौको अन्तिम सातानै फर्म भरेर आफ्नो एड्मिसन गरिसकेको थिएँ । त्यसैले मलाई कलेज् खोज्नु र एड्मिसन गर्नुको कुनै झन्झट थिएन । बस खुरुखुरु पढेर उच्च-शिक्षाको आफ्नो सपना पुरा गर्नुथियो । देशको बिभिन्न जिल्लाबाट आउने हरेक युवाको लागि काठमान्डौ अवसर र सपनाको शहर हो । त्यही सपनाको शहरमा ठुलो रहर बोकेर भित्रीने काठमान्डौको हरेक घरमा कोहिन, कोही घरभाडामा होस या होस्टेलमा बसेर यहाँ कयौँ युवाहरु अवसर र उच्च-शिक्षाको लागि आउने गर्छन् र आफ्नो सपना पुरागर्न तर्फ लाग्छन । जसरी अरुले आ-आफ्नो जिम्मेवारी पुरा गर्छन् आफ्नो क्यारियर र परिवारको सपना संगै । मैले पनि त्यसै गरेँ जसरी अरुले गर्छन् । मंसिरको अन्तिम साताबाट BSC को पहिलो बर्षको पढाई पनि सुरुभयो । म पनि कलेज् जान थालेँ ।

काठमान्डौ बसाइको कलेज जिबनको दैनिक सबैसंग घुलमेल र परिचय बड्दै गयो । बिस्तारै म पनि काठमान्डौसंग परिचीत हुनथालेँ । परिचीत् मात्रै हैन अभ्यस्त पनि हुनथालेँ । समयहरु बित्दै जान थाले । समयसंगै बड्दै गएको परिचय र बोलचालमा प्राय कलेजको साथीहरु नै थिए । यस्तैमा परिचय हुनेहरुमा सोबिता नकर्मी, सुचिता महर्जन, गंगा पाण्डे, मधु आचार्य, बिनोद थापा, प्रज्वल, प्रणब र राज रिजाल आदी थिए । राज BSC दोश्रो बर्षको विद्यार्थी रहेछ । ऊ बाहेक अरुसबै हामीहरु एउटै ब्याचको थियौँ । दिनहरु पुरानो हुँदैजाँदा हामी नौ-जना हमेसा संगै कलेज् जाने र आउने गर्न थाल्यौँ । जतिजना थियौँ ति सबैको बस्ने ठाउँँ पनि संयोगले हामी एकैतिरका थियौँ । राज पुतलीसडकमा बस्थ्यो भने मधु माइतिनेपाल छेउमा बस्थ्यो । बाँकी हामीहरु सबैजना अनामनगरको आसपास बस्थ्यौँ । मेरो चै अनामनगरको कर्नर अगाडि घट्टेकुलो जाने सानो बाटोको अगाडिको चौथो घरमा बस्थेँ । त्यसैले मधु पनि सिंहदरबारको पछाडि म्युजिक नेपाल भवनको अगाडिको रोडहुँदै अनामनगर आएर हामीसंगै मिसिएर जान्थ्यो । त्यसपछी फेरी पुतलिसडकमा हामीहरुलाई राज कुरेर बसिरहेको हुन्थ्यो । त्यहाँबाट हिँडेपछी पुतलिसडकको डेलाइट क्याफेमा भेला भएर सबैजना मिसिएर पर्दशनी मार्ग हुँदै कलेज् पुग्थ्यौँ हामीहरु ।

हामी मद्धे राज अघिल्लो ब्याचको भएकोहुनाले ऊ संग भने मेरो निक्कै पछी मात्रै भेटघाट र चिनाजन भएको थियो । ऊ संगको परिचय र घनिस्टता संगै मेरो जिबनले पनि अर्को मोड लियो । ऊ यसरी आएको थियोनी हाम्रो ग्रुपमा, आउँदा अन्जान बनेर आएको थियो । तिनै अन्जान मान्छे पछी गएर मेरो सबैभन्दा मिल्ने घनिस्ट नजिकको साथी बनेको थियो राज । हामी घुलमिल भएको धेरैपछी राज भन्थ्यो, मैले तिमीलाई पहिलोपटक लाइब्रेरिमा देखेको थिएँ । मेरो खुब तारिफ गरेर भन्थ्यो ऊ । त्यो दिन लाइब्रेरिमा देखेपछी कयौँ दिनदेखी उसले मेरो पिछा गर्ने र म कहाँ जान्छु के गर्छु कता बस्छु आदी सबै नोटिस गरेको हुन्थ्यो रे । उसको कुरा सुनेर म हाँसेर उडाइ दिन्थेँ । त्यसरी म हाँस्दा भने उसको खिल्ली उडाएको जस्तो सम्झिन्थ्यो कि केहो कुन्नी ! अनुहार खिन्न र मलिनो बनाउँथ्यो । तैपनी ऊ मेरो प्रसम्सा र तारिफ गरेर कहिलै थाक्दैन थियो । मेरो रुप र सुन्दरताको बर्णन त कती हो कती । कहिलेकाहीँ त मलाई यस्तो लाग्थ्योकी ! ऊ हमेसा मेरो बर्णन गर्न र प्रसम्सा गर्नमै आफ्नो समय खर्चेको जस्तो महसुस हुन्थ्यो ।

उसले गरेको मेरो प्रसम्सा र हाँसोमजाक गर्दागर्दै हामीहरु बिस्तारै नजिकैदै थियौँ सायद । किनकी कहिलेकाही ऊ कलेज नआएको दिन त्यो दिननै मलाई खल्लो जस्तो अनुभुती हुन्थ्यो । मणी हराएको सर्प जस्तै अनुभुती हुनथालेको थियो । यस्तैमा कहिलेकाहीँ मलाई जिस्काउँदै सोबिता भन्थिन । केहो केटी पारा ? ठीक चाला छ जस्तो छैननी तेरो ? अलिक होस गर है मोरी । आजभोलिको केटाको भर हुन्न । नभेटुन्जेल केके नै, भेटेपछी सस्तो । होस् गर मोरी पछी पछुताउलिस । उनको कुरालाई ह्या त्यस्तो केही हैन भनेर म उडाइ दिन्थेँ । तर बाहिरी मुखले भनेपनी राज कलेज न आएकोदिन कतिबेला क्लास सकिएला जस्तै हुन्थ्यो । सायद म उसको आत्मिक मिलनमा थाहै नपाई नजिकिदै थिएँ ।

उसले मलाई कलेजमै देखेको भएपनी मैले भने उसलाई देखेकै थिईन । सायद देखेर पनि मैले ख्याल नै नगरेको हुनसक्छ । कारण ऊ हाम्रो ब्याचको नभएर पनिहोला मैले धेरैपछिसम्म पनि ख्यालै गरेकी थिईन । तर मैले आजपनी याद गर्दा उसको र मेरो पहिलो भेट बागबजारको एउटा ट्युसन सेन्टरमा पढ्न जाँदा बाहिरपट्टी भएको थियो । मेरो बसाइ अनामनगर, त्यहाँदेखी हरेकदिन म पुतलिसडकको एनएमबी ब्याँङ्क छेउको बिल्डिङको तेस्रो तलामा रहेको प्रगती ट्युसन सेन्टरमा पढ्न जान्थेँ । कलेज सकिएपछी सिँधै ट्युसन सेन्टर गएर पढिसकेर बेलुकी रुम फर्किनु मेरो दैनिकी नै थियो । कहिले हिँडेर त कहिले सानो लेडिज साइकलमा चडेर जाने आउने गर्थेँ प्राय ।

काठमान्डौ आएकोपनी करिब चार महिना कटिसकेको थियो । जाडो मौसमको अन्तिम-अन्तिमतिर भएकोले होला फाल्गुन महिनाको सरिरको छालानै चिमोट्ने चिसो सिरौटो सहितको जाडो निक्कै थियो । त्यो फागुन महिनाको चिसो जाडोमा जब म बेलुकी ट्युसन सकेर रुम फर्किन्थेँ तब साइकल चढेर एउटा केटा मेरो पछीपछी आउँथ्यो । ऊ हरेकदिन मैले पढ्ने ट्युसनको बिल्डिङ को बाहिर पेटिमा कसैलाई प्रतिक्षा गरे झैँ कुरेर बसिरहेको हुन्थ्यो । तर ट्युसन सकिएपछी हरेकदिन मेरो पछाडि नत्र अलिकती केही अगाडि गरेर हिँड्थ्यो । सुरुको दिनमा त मेरो पछाडि को आउँछ वा जान्छ वास्तै गरेको थिईन । त्यसतो शहरको भिडमा को-कस्को अघिपछी हिँड्छ याद गरेर साध्य पनि हुन्थेन । लाखौंँको त्यो भिडमा कयौँ नयाँँ अनुहार दौडिरहन्छन । आखिर त्यसैले त यो शहर भएको छ ।

हरेकदिन समय बित्दै गयो, आजभोलि भन्दै दिनहरु घट्दै थिए । ऊ त्यसरी नै मेरो ट्युसन सकिएपछी अघिपछी गरेर हिड्थ्यो । यसरी हरेकदिन अगाडिपछाडी भएर हिँड्दा अलिकपछी भने मैले पनि उस्लाई नोटिस गर्न थालेँ । कहिले अगाडि त कहिले पछाडि गर्दै हिँड्ने मान्छे जब पुतलिसडकबाट अनामनगरको उकालो सकिएर ईलाका प्रहरी कार्यालयको ओरालो भन्दा अलिक तलसम्म जान्थ्यो । त्यहाँ पुगेपछी आर्मी क्वाटरको बाहिरी वालको अडेसा लागेर उभिएर फेरी कसैलाई पर्खिए झैँ गरेर उभिएर बस्थ्यो । म घट्टेकुलो प्रबेश गर्ने सानो गोरेटो नपुगिन्जेल त्यही बसिरहन्थ्यो । त्यसपछी ऊ कता जान्थ्यो मलाई केही थाहा हुन्नथ्यो । सुरु-सुरुमा त सोचेँ, ऊ पनि म जस्तै ट्युसन पढेर त्यहिबाटो आफ्नो घर वा रुममा फर्किन्छ भनेर । त्यसैले पनि मैले धेरैदिनसम्म ऊ आएको गएको कुनै वास्तै गरिन । तर हरेकदिन उसको त्यो कृयाकलाप दोहोरिएपछी भने मनमा अलिकती डरको चिसो पसेको थियो । मैले पनि ट्युसन क्लासबाट बाहिर निस्कदा बाहिर ऊ छकी छैन भनेर चिहाएर मात्रै बाहिर निस्कन थालेको थिएँ । ताकी उसले मलाई नदेखोस र मेरो पिछा नगरोस भनेर । तर पनि मैले जती चलाख गरेपनी झन्झन दिनप्रतिदिन उसले मेरो पिछा बढाउँदै लान थाल्यो । जब मैले पक्का निर्क्योल गरेँकी अब चै ऊ मलाई नै पिछा गरिरहेको छ भनेर । तब मैले बाटोको दाँयाबाँयाँ कतै नहेरी आफ्नो रुम मात्रै पुग्ने कोशीस गरेर आफ्नो डराएको पाइला उचाल्न थालेँ । यसरी नै यो क्रम जारी नै रहयो । हरेकदिन यो कार्य दोहोरिन थाल्यो । मेरो ट्युसन सकिनु अनी ऊ मेरो पछी लाग्नु कुनै जासुस कर्मचारीको जस्तो लाग्थ्यो । मानौँ म पुलिसको नजरमा परेको एउटा अपराधी जस्तै, अनी ऊ मेरो निगारानी गरे झैँ गुप्तचर प्रहरी जस्तो हरेकदिन पिछा गरिरहन्छ । ।

एकदिन फागुन महिनाको अन्तिम दिन थियो । हमेसाको झैँ म ट्युसन क्लासबाट बाहिर निस्किएँ । आफ्नो डराएको केही उत्साहित चनाखो आँखा वरपर घुमाएर त्यो मेरो पिछा गर्ने मान्छेलाई हेरेँ, कतै देखिन । त्यसपछी भने मनमा ढुक्क मानेर म आफ्नो साइकल लिएर फटाफट अगाडि लम्किएँ । निक्कैपर पुग्दासम्म उस्लाई अगाडिपछाडी दाँयाँबायाँ कतै देखिन । त्यसपछी भने आफ्नो मनलाई अझ ढुक्क र शान्त बनाउँदै अगाडि बढेँ । पुतलिसडक सकिएर अनामनगरतर्फ जाने उत्तरतर्फ मोडिए म । ठीक त्यही समयमा मलाई पछाडि कसैले excuse me भनेर बोलाएको सुनेँ । मनभरी डर बोकेर हतारमा अगाडि लम्किरहेको पछाडिबाट कसैले बोलाएको सुनेर टक्क अडिएर पछाडि फर्किएर हेरेँ । त्यसरी पुलुक्क फर्किएर हेर्दा त्यही पिछा गर्ने केटो रहेछ । त्यसपछी त झन मनमा डर पलाएर आयो । आफ्नै हातखुट्टा थररर काँपेको जस्तो लल्याकलुलुक भएर आयो । जतिसक्दो छिटो आफ्नो पाइला अगाडि बढाउन खोज्थेँ । उती पाइला पछाडि धसिएको जस्तो महसुस हुन्थ्यो । हेल्लो excuse me भनेर दोश्रोपटक फेरी बोलायो । आवाज अघिकै त्यही केटाको थियो । तैपनी म त्यहाँ अडिएर ऊ संग बोल्न सक्ने अवस्थामा थिईन ।

यतिकैमा उसले साइकल डोराएर हिँडिरहेको मान्छे साइकल चडेर मेरो छेवैबाट हुइँकाएर लगेर मेरो अगाडि बाटो रोकेर फेरी बोल्यो । हाइ ! मेरो नाम राज ! तिम्रो नाम केहो ? म अहिले पनि नबोली अगाडि बढ्न खोज्दै थिएँ । पुनह मलाई रोक्न खोज्दै बोल्यो । प्लिज तिमीले जे सोँचेको छौ तिमीले सोँचेको जस्तो मान्छे म हैन । बस धेरैदिन देखी तिमीसंग बोल्न मन थियो मलाई । तर तिम्रो पिछा गर्नु सिवाय बोल्न आँट आएको थिएन । प्लिज आज तिम्रो नाम त बताएर जाउ । मेरो नजिकै आएर मेरो हात समाउला झैँ गरेर फेरी बोल्यो ऊ । प्लिज बोलन, तिम्रो नाम केहो ? कहाँँ पढ्छौ ? त्यसपछी उसको जिद्धिपछी भने मैले छोटो उत्तर दिएँ । आश्मा ! त्यसपछी भने मुसुक्क हाँस्दै thank you भनेर त्यहाँबाट ऊ आफ्नो साइकल मोडेर फेरी पुतलिसडकतर्फ नै हुइँकियो । म भने डरले त्यहाँबाट अझ छिटोछिटो प्रस्थान गरेँ । अलिक माथि डाँडामा पुगेर फर्किएर एकनजर घुमाएर हेरेँ । हावा जस्तो बेग हानेर हुइँकिएर साइकलमा बतासिएको मान्छे रोडको मोहोडामा पुगेर मलाई फर्किएर म हिँडेको हेरिरहेको रहेछ । डरै-डरमा टाडैबाट फेरी हामी दुबैको आँखा जुधेको हुनुपर्छ । किनकी उसको अनुहार देख्ने बित्तिकै मेरो मन फेरी एकपल्ट झस्कियो । अनी आफै झसंग डराउँदै फेरी हिँड्न मात्रै के लागेको थिएँ । त्यत्रो भिडबाट छेलिनु अगाडि हात हल्लाएर ईशारा गर्‍यो । सायद ऊ मलाई हात हलाएर बाइ भन्न् खोजिरहेको थियो । म चुपचाप आफ्नो रुम तर्फ लागेँ ।

जबसम्म रुम पुगिन तबसम्म मनमा एकतमासको डर भने लागि रहयो । बाटोमा मात्रै हैन रुममा पुगेर पनि त्यै मान्छेको डरले मन एक बेचैन् भएर ढुक्ढुकी रहेको थियो । आफै भित्र उकुसमुकुस भएर गुम्सिएको थिएँ । कस्लाई भन्ने कस्लाई सुनाउने केही सोँच्न सकिरहेको थिईन । न कसैलाई भन्न सक्थेँ न आफैले त्यो मान्छेको हर्कत पचाउन सक्थेँ । आफैभित्र गुम्सिनु सिवाय केही थिएन मेरो लागि । बेलुकिको खाना खानु पनि फिट्टिक्क मन लागेको थिएन । कताकता आफैमा मन हतास भएको जस्तो, कुनै आवेगले चुरचुर भएको जस्तो, के गरौँ नगरौँको दोसाँधको इस्थिती जस्तो हतोत्साहित भएको थिएँ । तैपनी आफु बसेको घरको माइजुले नानी खाना खान आउनु भनेपछी मन लागि नलागी गएर खाना खाएँ । तर म आफैलाइ थाहा थिएन कि मैले खान कती खाएँ कतिबेला खाएँ कतिबेला सकेँ केही थाहा पाईन । निमेशभरमै खाना खाइसकेर भान्षाको झुठोभाँडा सफाइ सकेर आफ्नो रुमतर्फ लागेँ ।

दिउँसोको कलेजको केही प्रोजेक्टहरु तयार गर्नुथियो । प्रोजेक्ट तयार गर्न बसेँ । तर खै त्यति रातीसम्म पनि उही झल्को आइरहेको थियो । प्रोजेक्ट तयार गर्छु भन्छु हुँदैहुँदैन । जती कोशीस गर्दा पनि ध्यान उतै त्यही मान्छेको हर्कततिर मोडिएर गैईहाल्ने । त्यसपछी केही सिप नचलेर अब जसरी भएपनी सोबितालाई भन्छु भनेर रातको करिब् दशबजेतिर उनको मोबाइलमा कल लगाएँ । फोन घन्टी लगतार गैरहयो तर फोन उठेन । त्यसपछी सोबिता निदाइन होला भन्ने सोँचेर म पनि बेडमा लठिपत्र छरिएको किताब र कपिहरु टिपेर टेबलमा राख्दै आ.. होस् है आज गर्दिन भनेर सुत्ने तर्खरमा लागेँ । तर यता पल्टिन्छु हुँदैन उता पल्टिन्छु हुँदैन आँखाभरी उही मान्छे लगतार आइरहन्छ । त्यसपछी दिक्क मान्दै उठेर बत्ती बालेर सुत्ने प्रयास गरेँ र जबर्जस्ती मोबाइल बन्द गरेँ । सायद् एघार बजिसकेको हुनुपर्छ भर्खरै निदाउन झप्किन मात्रै लागेको थिएँ अचानक तर्सिने गरेर मोबाइलको रिंग बज्यो । सातो गएको जस्तो हड्बडाउँदै मोबाइल तानेर हेरेँ । कल सोबिताको रहेछ । त्यसपछी भने अँ भन केभयो किन कल गरेकी यतिबेला ? सुतेकी छैनस त ? मैले रिसिभ गर्दै बोलेँ । लगत्तै सोबिता बोलिन उताबाट । ल अघी तैले नै कल गरेको हैन ? मोबाइल साइलेन्समा रैछ त्यसैले थाहा पाईन । अहिले किताब थन्काएर सुत्न लागेको तेरो मिस कल देखेँ अनी किन गरेकीथिस भनेर कल ब्याक गरेकी नि । त सुतेको छैनस अनी ? कल गर्नुको कारण प्रस्ट्याउँदै सोबिता बोलिन । उम सुत्न लागेको थिएँ तेरो कलले बिउँझिएँ । मैले जवाफ फर्काएँ । उम भन किन गरेकीथिस अघी ? फेरी सोबिता बोलिन । हैन के गर्दैछस भनेर गरेकी थिएँ । अघी सुनाउँछु भनेर गरेकी कल अहिले मुखैमा आएर पनि खै के सोचेँ कुन्नी फेरी, भन्न उचित नलागेर घाँटिसम्म आएको कुरा पनि टार्दै बोलेँ ।

रातको मध्यरात भैसकेको थियो । घरका सबै आ-आफ्नै रुममा सुतिसकेको हुनुपर्छ । बाहिर गल्लितिर पनि कोही कतै हिँडेको देखिँदैन । बाटोमा सानो केही हिँडेपनी खस्रक्क आवाज आउने सुनसान थियो बाहिर पनि । उठेर झ्यालबाट परपरसम्म हेरेँ । कसैको घरको झ्यालमा मधुरो बत्ती बलिरहेको थियो भने, कसैको घरको झ्यालमा अँध्यारो बत्ती निभीईसकेको थियो । घट्टेकुलो जाने र अनामनगर को मुख्य रोड निस्कने रोडमा ठिँङ्ग उभिएका बिजुलिको पोलमा बलेको मधुरो बत्ती बाहेक केही थिएन । यतिकैमा पल्लो घरको छतबाट अर्को घरको छतमा डरलाग्दो केही भुर्‍र उडेर गएको जस्तो देखियो । यतिकैमा एकोहोरो त्यो रातलाई नै चिर्ने गरेर मेरो आँङ नै सिरिङ्ग पारेर लाटोकोसेरो डरलाग्दो आवाजमा कराउन थाल्यो । त्यसपछी भने झ्यालको पर्दा हावाले पनि हल्लिएलाकी जस्तो गरेर बिस्तारै पर्दा झारेर बेडमा हेर्दा पनि नहेरी पछाडिपट्टी पाइला सारेरेर बेडमा थ्याच्छ बसेर हतार-हतार सिराकभित्र गुटमुटिएर लामोलामो श्वास तान्दै सुतेँ । सायद् रातको एक बजेको हुनुपर्छ । त्यसपछी भने कतिबेला निदाएँ थाहै पाईन ।

मिती- ४, माघ २०७९