सरकार !!!

 कविता- सरकार !!!

सरकार !!!

मिल्छ भने !

यमलोकमा पनि

तिमी लाई जिताउन

उता पनि चुनावको

एउटा घोषणा गरिदेउ

मिल्दैन भने

कम्सेकम,

मतदान केन्द्र चै

तोकी दिनु है,

किनकी !

म तिम्रो कुर्सिको

कुभलो किन चिताउ ?

यदी मेरो मृत्‍यु पस्चात पनि

तिम्रो कुर्सी जोगिन्छ भने

भो मलाई अक्सिजन चाहिदैन

भो मलाई भ्याक्सिन हरु चाहिदैन

लास माथि चेस खेल्ने

महंङ्गा हस्पिटल हरु चाहिदैन

जस्ले मेरा सन्तान हरु

मेरो मृत्‍यु पस्चात

घरबार बिहिनि बनुन

र मलाई

यती महंग्गो बाच्नु छैन

त्यसैले सरकार !

मिल्छ भने उतापनी

एउटा चुनाबको घोषणा गरौ

मत अझ भन्छु सरकार !

शितलनिवास लाई भनेर

एउटा अध्यादेश

घोषणा गरिदिउँ

र स्वर्गलाई पनि

बिघटन गरिदिउँ

र सरकार !

उता पनि

चुनाबको घोषणा गरिदेउ

र मतदान केन्द्रको

ब्यबस्था गरिदेउ

ताकी !

मृत्‍यु पस्चात

अप्सरा हरु सँगै

तिम्रो कुर्सी जोगाउन

भोट हाल्न पाउँ

किनकी !

म तिम्रो कुभलो किन चिताउँ

सरकार !

मलाई थाहा छ

षड्यन्त्रकारी हरु

त्यतिबेला सम्म

षड्यन्त्र गरिरहन्छन

जतिबेला सम्म

आफु हारेको थाहा पाउदैनन

त्यसैले तिमी

आफ्नो अहंकार

लज्जित बनेको देख्न चाहन्नौ

र,त, महामारिको

विश्वयुद्ध चलिरहदा

चुनाबी महाभारतको

शंख ध्वनिहरुको

आर्तनाद मा तल्लिन छौ

अनी यो

अबिभाजित

आकाशमुनी

प्रेमहरु चिराचिरा पार्न तल्लिन छौ

तिमीलाई त के मत्लब

यहाँ देश हारोस

संबिधान हारोस

कानुन हारोस

जनता हारोस

तर तिमीले,

हार्नु भएन सरकार !

बरु मृत्‍युको बजारमा

मेरो लासको भाउ कती छ

सोध्न पाए हुन्थ्यो सरकार

किन भने

अक्सिजन भन्दा

महंगो भएर

मलाई चितामा जल्नु छैन

त्यसैले

मिले यमलोक मै

नत्र घाट सम्म पुगे पनि

चिता हरुमा जल्नु अघी

सरकार !!!

घाट घाटमा

मतदान केन्द्र राख्नु

किन कि !

म र मर्ने हरुको पनि

यही अन्तिम इच्छा छ,

तिमीलाई मत दिएर जिताउने ।।।

रचना- अर्पण योन्जन

मिती- शनिबार ८ जेष्ठ ०२०७८

तदनुसार- २२, मे २०२१

Stop The Abortion !!!

 वास्तबिक घटनामा आधारीत कथा-Stop The Abortion !!!

हेलो, ममि ! दर्शन हजुर लाई !

ममि ! मलाई हेर्नुहोस त ! म !! केही हप्ता अगी मात्र मेरो श्रीजना भएको हो । म तपाईं भित्र बिस्तारै मानबिय रुप धारणा गर्दै छु । ममि ! म अती हतार मा छु । मलाई आसा छ । मेरो आगमन ले यहाँ लाई खुब खुशी मिलेको छ । मलाई हरेक दिन आफ्नो पेट लाई सुम सुमाउदै जिबनका लाखौं सपना हरु बुन्दै हुनु हुन्छ होला है । तर ममी पापा किन हजुर लाई हरेक दिन पिट्नु हुन्छ ? के हाम्रो पापा खराब हुनु हुन्छ हो । कि वहाँ म देखी रिसाउनु भएको छ ? के मेरो आगमन ले वहाँ खुशी हुनु हुन्न ?। शायद सिटी स्कान गर्दा मलाई छोरी भएको पाउनु भयो होला नि ममी ? यदी म छोरी भएकैले गर्दा हजुर लाई पापाले पिट्नु भएको हो भने, पापा पनि त छोरी मान्छे बाटै त जन्म लिनु भएको होनी ! छोरी नभैदिएको भए पापाले हजुर लाई पनि श्रीमती भन्न पाउनु हुन्न थियोनी !होइन र ममी ?।

पापाले हरेक दिन हजुर लाई खुब गाली गर्नु हुन्छ म भित्रै बाट निसब्द सुनी रहेको हुन्छु । जतिबेला रक्सी पिएर पापा हजुर लाई पिट्नु थाल्नु हुन्छ, त्यती खेर हजुर खुब मेरो बच्चाव गर्नु हुन्छ । अनी सबै लाठी मुङ्री हरु आफ्नो टाउको र शरीर माथि थापेर मेरो सुरक्ष्या को लागि योगदान भनु या बलिदान गर्नु हुन्छ । मलाई खुब रिस उठेको हुन्छ, तर म पनि त्यो गर्भसाय भित्र उकुस मुकुस हुन सिवाय केही गर्न पनि त सक्दिन । किन कि म लाचार छु ममी । तर जेहोस् कस्ट हरु शाहएर पनि मलाई बच्चाउनुहोस् ममी ! म यो धर्ती टेक्ने प्रयास गर्दै छु । जब म हजुरको सामु जन्म लिन्छु तपाईंको सारा खुशी लिएर आउछु । मलाई विश्वाश गर्नुहोस । म पनि यदी मलाई सफल अवतरण गराउनु भो भने पछी गएर डक्टर पनि त हुन सक्छु । र सारा गरीब बिरामी हरुको सेवा गर्ने छु हजुर र ति सबै मनुस्य हरु लाई ।

हो आज म १६ हप्ताको भएको छु ममी । हजुर लाई खुब पेट दुखेको छ हो ? कि मैले हजुर लाई धेरै दु:ख दिएँ । कि पापाले हजुर लाई आज पनि गाली गर्नु भयो? कि पिट्नु भयो ? आज हजुर खुब छटपटिनु भाको छ, किन आइया ! आइया !! भन्नु भाको ? म निरन्तर छटपटी रहेको छु । कृपया भन्नुहोस् न ममी । हजुर लाई के भयो ? अनी यो यती ठुलो घरमा कहाँ भित्र लगेको आमा ? कि म माथि हजुर पनि कठोर हुनु भो ? पापाको करले कतै म माथि अन्याय त हुँदै छैन आमा ? please ! मलाई बच्चाउनु होसन । म यो धर्ती टेक्न चाहन्छु । म यो जिबन जिउन चाहन्छु । ममी !? ममी!? ममी!!? ला......हजुर किन बोल्न छाड्नु भो ? उफ...............................!

अँ ! मैले बल्ल थाहा पाए । हजुर हरुले मलाई श्रीजना गर्नु भो तर यो धर्ती टेक्न नपाई बिदा गर्नु भो होइन ? सायद म डक्टर बन्थे होला, अरु कुनै नामी ठुलो मान्छे बन्थे होला तर अन्तिम अवस्थामा आएर हजुर ले पनि मलाई माया मार्नु भयो होइन । तर जेहोस् म यहाँ स्वर्गमा म जस्ता धेरै साथी हरु छौ हामी सुरक्षित पनि छौ । हाम्रो हेर चाह हामी लाई हाम्रो भगवान हरुले गर्दै हुनु हुन्छ । आमा हजुर ले त मेरो सुरक्ष्या गर्न सक्नु भएन तर अरु म जस्ताइ धर्ती टेक्न खोज्ने हरु लाई र लाखौं पापा र ममी हरु लाई भनि दिनुहोस है । हाम्रो श्रीजना हुनु पूर्व अचेत अवस्थामा यौनको भोक मेटाएर फेरी हामीले यो संसार देख्न नपाई बिदा हुन नपरोस है । सबै लाई मेरो सन्देश सुनाइ दिनु होला । यो भौतिक बादी टेक्नोलोजिको प्रयोग गर्न नपरोस र मैले जस्तै यो Abortion भने चिजको सामना गर्न नपरोस । अन्तमा धन्य मेरी आमा !

i love you मेरी ममी !!!

जस्को दुई आँखाले, संसार देख्न पाएन

जस्को दुई हातले, संसार चुम्न पाएन

जस्को दुई खुट्टाले, धर्ती टेक्न पाएन

जस्को यि मुखले, आमा भन्न पाएन

अर्पण योन्जन

थाहा पाए आमा !!!

कविता- थाहा पाए आमा !!!

थाहा पाए आमा 

बिपत्तिले मेरो देश

आज फेरि दुख्दैछ रे !,

लासले पनि बाग्मतिमा 

पालो मिच्दैछ रे !

मृत्यु उत्सबमा 

शंखहरु रुइ रहदा

उस्को मुटु ढुंगाको भाको छरे 

त्यसैले त नया कुर्सीको लागि

नया लिगलिगे राजा हरु 

बिस्वकिर्तिमानको उन्मादमा

बानेश्वर र शितलनिवासको

पाइला नाप्दैछन रे ।

थाहा पाए आमा 

बिपत्तिमा मेरो देश

आज फेरि रुदैछ रे ।

सुन्दैछु आजभोली 

सत्ताको फोहोरी खेलमा

नेताहरुको मोलमोलाइ हुदा 

यता महामारीको मेला लागेकोछ रे ।

जन्ता आशुको नुन पिउदा 

कस्को कति करोड 

उता नेताको भेला लागेकोछ रे ।

त्यसैले थाहा पाए आमा !

बिबत्तिमा मेरो देश 

आज फेरी रुदैछ रे ।

बिपक्षी भन्छ रे 

यस्लाइ ठोक्न पाए हुन्थ्यो

उता सरकार भन्छ रे 

यस्लाइ जाक्न पाए हुन्थ्यो

बिचरा जन्ता, यता भन्दैछ रे । 

मृत्यु संग भाग्न पाए हुन्थ्यो

त्यसैले थाहा पाए आमा 

मृत्युको शहरमा

आज फेरि मेरो देश रुदैछ रे ।

ठुला राजा भन्छन रे 

बेसारपानी र बेलौतिले 

घार्‍रघुर्‍र पार्नु,

नाकमा बसे हाच्छिउ गर्दै

ख्यार्‍रखुर्‍र पार्नु

तर यता जन्ता 

अक्सिजन नपाइ 

मृत्युको पालो कुर्दैछ रे ।

प्रेम र चेतना शून्य 

महाराज हरु भएपछि 

केनै आशा गर्नु र आमा 

स्वर्गको लागि बैतर्णी तर्नु बाहेक

त्यसैले यी बिबेकहिन हरु बाट 

जिबनदानको आशा गर्नु भन्दा 

अर्को चिताको लागि

जीवन उत्सर्ग गर्नु

धेरै ठूलो महान हो आमा 

लास हरुको बिस्कुन 

लगाउनु अघि 

मृत्यु लाई नमन गरेर 

आफ्नो ख्याल आफै गर्नु आमा,

रैती बिनाको शासन गर्ने हरुलाइ 

आशुको भिख नमाग्नु आमा,

त्यसैले 

थाहा पाए आमा 

लास हरुको बजारमा 

आज फेरि मेरो देश जल्दैछ रे 

लाशले पनि बाग्मतिमा

पालो मिच्दैछ रे ।।।

अर्पण योन्जन 

३, जेष्ठ २०७८

17 may 2021

म एक दिन पक्का रंगित बनेर उर्लनेछु ।

कविता= म एक दिन पक्का रंगित बनेर उर्लनेछु । हरेक साँझ मेरो घरको कौसी अगाडि जब म फुल हरुमा जिबन भरिरहेको हुन्छु थोपा थोपा रंगित हरु बटुलेर अनी मेरो घर अगाडिको पर्खालमा उभिएर जब मेरो उध्रीएको चोली तर्फ नियाल्छौ र, एक टकले नियाली रहन्छौ एक दिन होइन, दुई दिन होइन हरेक साँझ अनी बिहान मेरो गरिबिले उध्रीएको चोली हेर्न वा मेरो बिवस्था हेर्न मानौ तिम्रो डिउटी हो, र, नियाली रहन्छौ । म ! तिम्रो, म माथि, र्याल बगाउने आहार झै बनेकोछु र, तिमी आजभोलि मेरो संकाको घेरामा बाधिदैछौ हरेक दिन ! शायद मेरो मौनता लाई तिमीले मौन स्विकृती ठन्दै हौला तर, यो सब झुटो हो, की ! मेरो तिमी प्रतिको मौन स्विकारोक्ती भन्दा पनि ज्वालामुखी बनेर लावा ओकल्न आतुर हुँदैछन मेरो मौनता हरु ! जुन दिन एटंम बनेर खस्नेछु नगासाकी र हिरोसिमा झैँ अनी हरेक दिनको तिम्रो डिउटी छताछुल्ल हुनेछ समाजमा र, कहिले देखिने छैनौ मेरो गरिबिको उध्रेको चोली हेर्न उही मेरो घरको संघार अघी अनी मैले कहिले महसुस गर्नु पर्ने छैन नारी हिंसाको एउटा अध्याय सहन त्यसैले आजै देखी भन्छु तिमीलाई मेरो मौनतालाई तिम्रो बास्नाको स्विकारोक्ती नसम्झ किनकी ! म एक दिन पक्का रंगित बनेर उर्लनेछु । तिम्रो गिद्दे नजर र नरपिसाचु बास्नाको निम्ती ।।।। रचना= अर्पण योन्जन

बालुवाको पिरामिड

कबिता-बालुवाको पिरामिड

तिमीले देखेको यो
बालुवाको पिरामिड जस्तै
मेरो मन भित्र पनि सयौ प्रकार का
पिरामिड हरु छन ।
जो भात्किन्छन
अनी फेरी बन्छन
अर्को नयाँ पिरामिड हरु !
जो तिमीले कहिलै देख्न सकेनौ ।

कास ! आँखाले देखिने
यो पिरामिड जस्तै
सुन्दर र हेरी रहु जस्ता लाग्ने
मन भित्र का पिरामिड हरु
सुन्दर भै दिए !
म कहिल्याई गुनासो गर्ने थिन
किन कि !
मन भित्रको पिरामिड हरु त
घरि घरि दुखी रहन्छ ।
बद्ली रहन्छ ।
आज सम्यायो भोली उस्तै चुलिन्छ ।
भोली सम्यायो पर्सी उस्तै चुलिन्छ ।
कयौ पल्ट फाट्ने मन हरु !
हरेक दिन चुलिने पिरामिड हरु सम्याउदै
जिबन यहाँ कती खेर अन्त हुन्छ, थाहै हुन्न ।

कहिले तिम्रो बियोग को पिरामिड बन्छ
कहिले सन्तानको पिरामिड बन्छ
कहिले साहुको रिणको पिरामिड बन्छ
कहिले आमाको चौबन्दी र !
बाबा को दौरा फाटेर पिरामिड बन्छ
तिम्रो तिलहरी र झुम्के बुलाकी को पिरामिड बन्छ ।

यस्तै यस्तै पिरामिड हरु
हरेक दिन बन्छन र भात्काइ रहन्छु
अनेकौ पिरामिड हरु
यो तातो मरुभुमी को छाती मा उभिएर
फेरी पनि मन कटक्क खान्छ
अनी अर्को पिरामिड त उभिएकै हुन्छ
जहाँ तिम्रो मेरो यौबन फुलेर बैश झरेको हुन्छ
अत्रिप्त प्यास हरु पचास डिग्रिको गर्मी मै
काकाकुल भएर जिउछन
र, सपना हरुले रहर हरु बन्दकी राखेर
बाध्यताको बर्तमान हरु
तपशिल मा तमसुक लेखेर पसिनाले मेट्छन

त्यसैले सानी !
अरब मा देखिने बालुवाको पिरामिड भन्दा
भिन्न छ मेरो मनको पिरामिड
जो तिमीले कहिल्याइ देख्न सक्दिनौ
मेरो मनको कुनामा
सयौ पिरामिड हरु, जो म मात्र देख्छु ।
र, उक्ली रहन्छु हरेक दिन
रेगिस्तानको हावाइजहाज
उँट हरुमा उडान भर्दै
पसिना र आशु हरु ले प्यास मेटाउदै
अद्रिस्य पिरामिड हरु असफल आरोहण गर्छु
किन कि !यो पिरामिड
खुशी किन्ने बहानामा
बैश, स्रम, सपना, रहर, सबी सबै
पसिना सङ्ग साटेर बनेको हो ।
मेरो यो सुन्दर बालुवाको पिरामिड !
बालुवाको पिरामिड !!
बालुवाको पिरामिड !!!

कान्छा भाई
१३ भाद्र २०७३

आज भोली तिमी !

२६ कार्तिक २०७२
१२ November 2015

आज भोली तिमी
अन्टार्टिका महादेश हरुको
खोजी मा छौकी कसो ?
यो महादेश हरुमा त,
देख्दिन तिमी लाई ?
न भेटेको
र, न देखेको पनि धेरै भो !
कतै अर्को क्रिस्टोफर कोलम्बसको
जन्मको निम्ती
कठोर प्रशब बेदनामा पो छौकी ?
वा आँफै कोलम्बस हुने ध्याउन्नमा ?
कि कतै बुद्धको बाणी हरु पडेर
कुनै वृक्षमुनी ध्यान मग्न भयौ ?
गान्धी, मन्डेला र मदर टेरेसा त,
पक्कै होइन होला ?
कि !? कैलाली र मधेश मा ढुङ्गा हानेर
देश मा आगो लाउन त, ब्यस्त छैनौ कतै ?
यदी यस्तो हो भने
म कहिले माफ गर्ने छैन
तिमी र तिम्रो प्रेम लाई
यदी यो पनि होइन भने
आखिर तिमी छौ त कहाँ ?
ए ! बल्ल बुजे !
आज भोली शायद
तिमी त !
तिहार लागेर भाई टिका मुछ्न
र, सयपत्री उन्न मै ब्यस्त हौली !
यदी यस्तै हो भने !
सबै तिम्रो अनुपास्थिती लाई
मैले हृदय बाटै माफि गरी दिए !
किन कि !
म सँगको सामिप्यता भन्दा
माइती हरु को रक्षा गर्नु
तिम्रो ठुलो कर्तब्य हो ।
तिम्रो केही दिनको
प्रेमको नाकाबन्दिमा
मेरो शिर अझ ठाडो हुनेछ
गर्वले छाती ढक्क फुल्ने छ
स्वाभिमान ले तिमी प्रती
मेरो अझ प्रेम बड्ने छ ।
त्यसैले !
तिम्रो सबै
गयल हाजिर हरु
मैले माफ गरी दिए
तिमी लाई हृदय बाट ।

रचना :- कान्छा भाई (योन्जन)

चौतारिको कथा !

कविता= चौतारिको कथा !

के तिमी लाई थाहा छ !
चौतारी को कथा !?
उहिले, उहिले
कति सुन्दर हुने गर्थ्यो चौतारी

वारिपारी टाढा सम्म देखिने
पाखाभित्ता हरुले नछेकिने
बिहे भएको चेलि लिन होस
या ! आफन्त लाई
बिदा गर्न होस,
मिलन र बियोगको
संगम हुने गर्थ्यो चौतारी ।

लाहुर बाट फर्किएको
लाहुरे लाई लिन, लाहुरेनी भाउजू
ढाकाको मजेत्रोले मुख छोप्दै
लजाएर उभिएकी तितेपाती चुडल्दै
अनि ! हातमा झुड्याएको टेपरिकोट बजाउदै
देब्रे हातमा साइको फाइब घडी ढल्काएर
लाहुरे जब भाउजू सङ्ग भेट्थ्यो
र ! लाजले !
आफ्नै संगिनी लाई नमस्कार गर्ने
लाहुरेको अभिनय बाट
लजाएर उस्तै लाहुरेनी भाउजू
आफ्नो लाहुरेको घोडा ढोक्थ्यो
र पो रमाइलो थियो चौतारी ।

गन्तब्यमा पदयात्री हरु
मनकामना पुरा होस भन्दै
चौतारीमा थुपरिएको
ढुङ्गा को खात लाई
देवता सम्झेर पाती चढाउथ्यो
र !पो, सुन्दर थियो देउराली

पाहुना लाई बिदा गर्न
डाडै सम्म आएर
चौतारिमा रुमाल साट्दै
आँसु चुहाउथ्यो
र ! पो, सुन्दर थियो चौतारी
गाउको पन्च बस्ने पनि यहि चौतारी
औँठी र पिरती साटिने पनि
यहि चौतारी ।
पर्देश लाग्दा आँसु साट्ने पनि
यहि चौतारी सबैको
साझा हुन्थ्यो र ! पो,
सुन्दर थियो चौतारी ।

तर आजभोलि त
न यहाँ आफन्त छ
न यहाँ लाहुरे लाहुरेनी छन
न मायालु छ न न कोहि पर्खने
भौतिक सुखको खोजिमा
परदेश पसेको हरु
शहर बिस्थापित भएपछी
आज न यहाँ देउराली मा
फुलपाती चड्छ
न चौतारी को रौनक छ
छत केवल पुराना यादहरु
छत केवल लामो पर्खाइमा बसेको
यहाँको ढुङ्गा, बरपिपल
अनि अनि थुपारिएको
ढुंगाको देवता
त्यसैले
बिज्ञान को बिकासमा,
सुखसयल खोज्ने हरु हो
आफ्नै बालसखा बिर्सिएर
के तिमी लाई थाहा छ
चौतारिको कथा ???

कान्छा भाइ योन्जन
१८ बैशाख २०७६
१ मे २०१९

दाजै ! बहिनिको अन्तिम चिठी ।

कविता - दाजै ! बहिनिको अन्तिम चिठी ।

दाजै !  प्रणाम !
बहिनिको तर्फबाट !
सायद भुली सक्नु भयो कि !
तपाइँको एउटि बहिनी छ नि !
बा र आमाको भौतिक संसर्ग बाट
एउटै रगत र एउटै कोख बाट
जन्मिएको हामी दुई सन्तान
जम्मा दुई बर्ष ले मात्र फरक

तर आज बर्षौ भएछ
त्यो माइती गाउँ  नदेखेको
संगै हुर्की खेलेको त्यो घुरेन नछुएको
बा, आमा ले आंगान पोलेर
मारे पाप, पाले पुन्य भन्दै
बोकेर त्यो जग्गे घुमाउदै
कुटुम्बको जिम्मा लगाउदा
सबै भन्दा धेरै भक्कानिएर रुने
तपाईं नै होनि !? दाजै !
तर आज बर्सौ भएछ
त्यो पबित्र आगन नटेको दाजै ।

हजुर लाई थाह छ, हाम्रो त्यो बालसखा ?
बा ले नुनको ढाकर बोक्न धरान जादा
फर्किएर झुम्रोको पुतली ल्याउनु भएको थियो
लगभग उस्तै उमेरका हामी
तानातान गर्दै म धेरै रुदा
हजुर आफैले फकाउदै
मेरो हातमा थमाउनु भएको थियो
त्यो झुम्रो को पुतली !

साच्चै म सारै चकचके नि दाजै ?
कौशिको फर्सिको बियाँ पोखाउदा
अम्बाको रुख बाट लड्दा
पानी बोक्ने माटाको घैला फुटाउदा
त्यो कालो कुखुराको माउको
अन्डा फुटाउदा !
घाँस काट्ने भएर हातको औला काट्दा
परालको माचमा आगो लगाउदा
कयौ त्यस्ता मीठो सम्झना हरुमा
कहिले बा ! ले त कहिले आमाले पिट्नु खोज्दा
सँधै मलाइ बचाएर !
हजुर पिटाइ खानु हुन्थ्यो नि है दाजै ?

आज सम्झिदा लाग्छ हजुर लाई
खुब दुख दिएको रहेछु नि दाजै उ बेला ?
त्यसैले त आमा बा को सेस पछि
कहिले फर्केर लिन आउनु भएन
सायद बालपनका बिझाइ सम्झेर नै होकि !
आज सम्म लिन आउनु भएन,
माओवादी को जनयुद्ध संगै
सिउदोको सिन्दुर गुमाए पछित
न जिबनभरिको खसम, न बा, आमा
न माइती नै ! नितान्त टुहुरी दाजै ।

सम्झिदा कयौ तितामिठा याद हरुछन
तर आज जुन सम्झना आकोछ हजुरको
त्यो बर्सौ भयो म टुहुरी भएको
दाजै आमा बा पछि को
बा आमा त हजुर नै हैन र ?
नौ डाडा पारी माइती गाउँ छेकिने गरेर
पराइ घर बिदा गरेपछी
आज बर्षौ भो दाजै
न त्यो गाउँ देख्न पाएँ
न त्यो आगन टेक्न पाएँ

यस्पाली पनि !
दर खाने अघिल्लो दिन सम्म
बाटोभरी आँखा बिछ्याएर बित्यो
क्षितिजको रबि पारी डाडा भित्र लुक्यो,
दाजै ! यसपालिको दशैमा पनि
सायद ! मेरो निधार रित्तै नै हुन्छ होला ?
बर्षौ देखि मेरो दाजै लाई कुरि बस्ने
लालुपाते, सयपत्री र मखमली पनि
सायद ओइलिएरै झर्छ होला
आँगन भरी दाजै ।

 दाजै !
दिन बित्यो रात बित्यो
जुगौ बित्यो आज
रोउ भने आँसु छैन
नरौ भने गुमसुम छ छाती
कुन जुनिको कर्म थियो र ?
रिण तिर्दैछु दैब माथी
आधारातमा बलेसिमा कुकुर भुक्यो भने
मेरो दाजै आउने बाटो काडा फुक्यो भने
सम्झिनु बहिनिको चोला उठ्यो
चिम्लिएको आखा भित्र एउटा जीवन छुट्यो
नसजाउनु मेरो शरीर हरियो बाँस माथी
र एउटा फुल चढाइ दिनु मेरो लास माथी
दाजै ! पक्कै एउटा फुल चढाइ दिनु
मेरो लास माथी, मेरो लास माथी, मेरो लास माथी ।।।

रचना - अर्पण योन्जन
मिति - भदौ २४, २०७६
 रातको १२:४४
हाल साउदी अरेबिया

ए साइला !!!

कविता - ए साइला !!!

ए साइला !
धेरै पछि आज तिम्रो
बासुरिको धुन सुन्न मन लाग्यो ।
धेरै भो तिम्रो बासुरिको रुवाइ
नसुनेको पनि मैले
बजाइ देउन एकफेर
त्यो मुर्चुङ्गाको गनगने धुन
टाकिको पत्ताको सुसेली
बिनायोको ट्याउँ ट्याउँ
आज पनि उसैगरी ।
किनकी आज मलाइ
धित मरुन्जेल रुन मन लागेको छ ।

थाहाछ साइला !?
गाउँ छोडेर हिडेको त्यो दिन
आज ठ्याक्कै छब्बीस बर्ष बितेछ,
आँखा भरी सपना सजाएर
गाउँ छोडेको दिन
आमा भित्र थैलिको कुना बाट
पचास रुपैयाँ झिकेर
बाटो भरी खाने मकै भटमास
पोको पार्दै ठुलो मान्छे बनेस कान्छा
घर नबिर्सेस, चिट्ठी लेख्दै गरेस
तेरो दाजुले पढी हाल्छ
पैसा धेरै कमाएर म बुढी आमालाइ पालेस
अंध्यारोमा सुक्क सुक्क रुदै
आमाले एउटा झोलामा पोको थमाइ दिनु भो
अनि म मोक्तानको काइला मामा माइजू सँग
हल्दार को छोरो मोहन काकाको गाडी चडेर
उ बेलाको लागि पर्देश मधेश झरे ।

हिड्ने बेलामा गोठको बाछो फुँफुँ गर्दै थियो
लाली गाई ग्वाँ... ! गरेर कराउदै थियो
घामले पारी लालिखर्कमा
चिहाउने कोशिस गर्दैथियो
मैले उकाली ओरालि गर्ने त्यो गोरेटो हरु
कान्छा जानेनै भैस त भन्दै थियो ।
गोले डाँडाले मलाइ चिहाएर हेर्न सिवाय
बिचरा केही बोल्न सकेन ।
कैजले पाखाले भन्दै थियो 
कान्छा त गएपछी त
म पनि सुन्ने हुन्छु होला
मेरो छातिमा कस्ले गाइबस्तु चराउछ होला
मेरो शरीर भरी फुलेको धयारोको रस
कस्ले चुसी दिन्छ होला
अनि भस्मे फाडेर कोट्याउदै
कस्ले सिलो सखरखन्ड कोट्याइ खान्छ होला
त्यो जुनेली घारिमा कस्ले लुकामारी गर्छ होला
अब जानेनै भैस कान्छा ?
माया नमारे फर्किएर आउदै गरेस है ।

म जवाफ बिहिन निर्मिमेस
त्यो रोधन, त्यो अनुरोध
नसुनेझै मन भरी गहरुङ्गो
अत्यास बोकिरहेको थिए
सायद म यति कठोर हुन्छु सोचेको पनि थिन
त्यसैले त मन भित्रभित्रै जवाफ दिदै थिए
कहाँ बिर्सन्छु र ? मेरो बालसखा नै तिमी हरु हौ
मेरो पाइला पाइला तिमी हरुको
छातीमा दौडिएर बितेको छ
तसर्थ एकदिन अबस्य आउछु
मेरो जवाफ यस्तै थियो, तर अनसुनी

तल फुल्व बेसि हरुले
अनि भाङ्ग्टेको गैरिले
सोध्दै थियो ।
सेतै फुलेका सिरुहरुले भन्दै थियो
कान्छा अब कहिले घाँस काट्न आउदैनस हो ?
हिटिको धाराले आँसु बगाउदै भन्दै थियो
एक अँजुली चिसो मेरो पानी
पिएर गएस है कान्छा !
सके त फर्किदा जिउदै बगिरहेको हुन्छु
वा ! सुकेर मरिसकेको हुन्छु
दैबको खेल कस्ले देखेको हुन्छ र ?
यी सबै सबैको रोदनपुर्ण आसक्ती
बितेको पनि आज छब्बीस बर्ष बितेछ ।

सुन्छु आजभोलि त सबैले बिर्से रे भन्छ
गाउँ बाट आउने जाने हरु
पुराना भएर सबै बद्लिए रे
चिराचिरा भएको छ रे मेरो प्यारो गाउँ
खै सबै बिकास ! बिकास भन्दै कराउदै
चिराचिरा पार्न तम्सेका छन रे ।
शहर देखि मैले खेलेको गाउँ सम्म
भुमाफिया पुगेको छ रे 
आज सबैले भौतिक सुख खोज्दै
मुग्लानी भाको छ रे
र सोच्दैछु म !
साच्चिकै म कति कठोर
कति निर्दयी, अनि कति निस्ठुरी भएछु
म ! मैले मेरो बालसखा बाल आँगन
भुलेर नफर्किदा
मेरो गाउँ पुरानो भएर
मेरो घरको बलेसि बिरानो भाको छ रे ।
धनुस झै शरीर भइसकेको मेरि आमा
मेरो कान्छा एकदिन त पक्कै आउँछ भनेर
बाटोभरी आँखा बिछ्याएर
माटाको घैलामा
कोदोको निख्खुर जाँड हालेर
नौ सिङ्गे भाले साचेर
पाथीभरा देबि लाई भाकल मागेको छ रे
मेरो कान्छा आउँछ एकदिन त पक्का भनेर
त्यसैले आज म
न असल सखा हुन सके
न असल छोरा हुन सके
कङ्क्रीट हरुले पुरिएको शहरमा
भौतिक सुख खोज्दाखोज्दै
मायाँ, प्रेम, स्नेह र अपनत्व बाट
धेरै टाढा पुगिसकेछु
र आज आत्माग्लानी को बोधमा
बेस्सरी रुन मन लागेको छ
त्यसैले बजाइ देउन तिम्रो त्यो
बासुरिको सुरिलो धुन ।
एक पल्ट धित मरुन्जेल रुएर
यो मन पखाल्न चाहान्छु
साइला ! बजाउन त्यो बासुरिको धुन
बिन्ती छ मेरो साइला !!!

रचना- अर्पण योन्जन
मिति २२ भदौ २०७६
रातको १ बजे
हाल साउदी अरेबिया ।

उही तिम्रो प्रीय साथी बादर !!!

कविता= उही तिम्रो प्रीय साथी बादर !!!

प्रीय साथी सम !!!
खै कसरी सम्मान गरु म !
तिम्रो न्यानो मित्रता
अनि ! तिम्रो अनुरोधलाई

तिमी भन्छौ नि, लेखे लेख भनेर,
सायद अबत लेखाइ मेरो लागि
निप भाचिएको कलम
मसि पोखिएको कागज को पन्ना
अनि कुहिरोमा हराएको काग झै
साच्चै म हराइ सके यी अक्षरहरु बाट
अनि भन्छौ कति मीठो सम्भोदनमा
ए ! बादर !! खुरुक्क लेख्न थाल्ने है !!!

हो सम ! तिमिले भने जस्तै
कवि बन्ने धोको थियो मेरो पनि
स्वरै नभए पनि ।
गायक बन्ने धोको थियो मेरो पनि
धोकैधोकोमा भने जस्तै
मनले कहाँ कवि बनिदो रैछर
धोकैधोकोमा कहाँ गायक बनिदो रैछर ।
त्यो सब हुनलाइ त,
लगन मेहनत, बौद्धिक्ता अनि !
पैसैपैसा हुनुपर्दो रहेछ
रत हार खाए मैले यी निस्ठुरी अक्षर हरु सँग

कसैको छोरिको सिउदोको
सिन्दुर पति हुनुको अर्थमा
सन्तान हरुको बा ! भएपछि
रगतको भोको पेट पाल्ने बाध्यतामा
बा ! बनेर जिम्मेवारी को
भारी बोकेर पर्दिसिए पछि
टाउको माथी एक गर्दै कयौ भारिहरु थपिए
नाम्ला हरु कयौ जुइना चुडिएर फेरिए
सपना, रहर, इच्छा हरु
कयौ पटक फेरिए
फेरिएका कयौ सपना सँग
कयौ अनुहारको पसिना फेरिए
भरभराउदो उमेरमा
पर्देशिएको चहकिलो अनुहार
बिस्तारै मुझा पर्दै फेरिए
तर मेरो जिबनको जुइना फेरिएन
त्यसैले त आजभोली
यो कविहरुको भिडमा
मेरो कलम हरुको निप भाचिएर
बिधुवा बनेर
सिन्दुर बिहिन भएकाछन
बिधुवा भएर सेतो बस्त्रमा ।

प्रीय साथी सम ।
भो यो निप भाचिएको कलममा
मसि भर्ने कोशिश नगर
उसैत म बिधवा बनिसकेको छु
अक्षर हरुको बस्तिमा
ब्यर्थैमा रंग भर्ने कोशिश नगर
मरेको यो जिउदो आत्मामा
जीवन भर्ने कोशिश नगर
रंग हरु पोखिएर
बेरंगी भएको यो जिबनको पर्खाल लाई
फेरि रंग भर्न कोशिश नगर
मुर्छित मस्तिष्क मा
फेरि सपना भर्ने कोशिश नगर

सम्झ एकछिनको लागि
ल फेरि रंग भरिएछ रे !
सपना बिउझिएछ रे !
मैले देखेको उडान फेरि उस्तै गरि
निलो आकाशमा उडान भरेछु रे
तर समसानघाटामा पुगेको मुर्दा उठेर
तिम्रो मित्रताको रिण कसरि चुकाउन सक्छु र !?
यदि पनि त्यो चिताबाट उठेर
पुन त्यही घाटमा
यदि पुगे भने म
सम ! तिमिलाइ ठूलो पाप लाग्ने छ ।
त्यसैले डर लाग्छ
मित्रताको सुगन्धमा
कतै दुर्घन्ध भै फुल्नु पो पर्छ कि ।?
त्यसैले बिन्ती गर्छु
आज देखि कहिले
ए बादर ! लेखे लेख नभन है !
किन कि म कवि हैन
तिम्रो न्यानो अनुरोधलाई
म न्याय गर्न सक्दिन !!!
हस्त बिदा है !
उहीँ तिम्रो प्रीय साथी
बादर ! बादर !! बादर !!!

रचना - अर्पण योन्जन
मिति २१ भदौ, २०७६ रातको १ बजे
हाल साउदी अरेबिया