Posts
कविता 'मेरो स्वाभिमान' !!!
पहिले म दुखेको
कविता लेखे
अस्ती म भोकाएको
कविता लेखे
हिजो देश दुखेको
कविता लेखे
आज त मेरो
स्वाभिमान नै दुखेछ ।
खै कसरी लेखु अब
मेरो राष्ट्रियता ?
मेरो पहिचान ?
मेरो भाषा ?
मेरो सँस्क्रिती ?
मेरो भुगोल ?
समग्रमा !
मेरो स्वाभिमान ?
*********************
हिजो सम्मत
म मात्र रोएको थिएँ
मेरो भोकमरी मात्र
गरीबी भएर रोएको थियो
मेचीकाली बाट
एउटा पाटो मात्र दुखेको थियो
मेरो देशको भुगोल
कयौँ पटक बलात्कृत हुँदा
अश्रु पिडामा छटपटिएको थियो
दशौ बर्षको द्वन्दमा
रक्त आहालमा डुबेको थियो
तैपनी जिउदै छु झै लाग्थ्यो
म मेरो राष्ट्रियता
मेरो चिनारी
अनी
मेरो स्वाभिमान ।
************************
अब त
आफ्नै बाट कसै लाई
मेरो धर्म दुख्न थालेको छ
मेरो जाती दुख्न थालेको छ
मेरो झन्डा दुख्न थालेको छ
मेरो दौरा सुरुवाल दुख्न थालेको छ
मेरो गाई
मेरो लाली गुराँश
मेरो रङ
मेरो डाफे
मेरो सगरमाथा
मेरो बुद्ध
मेरो पशुपती
सिता भ्रिकुटी र जनक र अरानीको हरु
बिभुती भएर दुख्न थालेको छ
हुँदा ! हुँदा !!
मेरो चिनारी आजकाल
स्वाभिमान दुख्न थालेको छ ।
************************
आखिर के खोट देख्यौ र ?
मेरो झन्डामा ?
मेरो दौरा सुरुवाल र टोपिमा ?
र प्रश्न गर्यौ मेरो
राष्ट्र !
राष्ट्रियता !
र स्वाभिमान ! मा ?
यदी तिमी लाई
हिमालको चिनारी छुट्टै
पहाडको चिनारी छुट्टै
तराइको चिनारी छुट्टै
चाहिएको हो भने ?
खोइत मेरो सम्पूर्ण
भुगोल को परिचय ?
के मेरो परिचय
म नेपाली होइन ?
आज मलाई
मेरो भाषा देउ
मेरो जाती धर्म र सँस्कार देउ
हकले उचाल्ने
मेरो देशको झन्डा देउ
अनी मैले टेकेको धर्तिको
मेरो चिनारी
मेरो नाम
मेरो कर्म
अनी म र मेरो
स्वाभिमान देउ ।
***********************
शायद तिमी देश हाँक्ने हरु लाई
मेरो सगरमाथाले थिच्छ होला
मेरो झन्डाले झुकाउँछ होला
मेरो दौरा सुरुवालले पोल्छ होला
मेरो ढेँडो गुन्द्रुकले लाज लाग्छ होला
शायद त्यसैले
आँफैले ल्याएको लोकतन्त्रमा
मेरो स्वाभिमान लाई
सिक्किमा देख्न थाल्यौ
र आज
मलाई बेच्ने सुरसार गर्दै छौ ।
****************************
त्यसैले अब मैले
मेरो भोक रोग
र
सोक मा मात्र होइन
मैले टेक्ने धर्ती
र
मेरो चौडा छातीको नाप सँगै
मेरो जाती धर्म बर्गको
मेरो भाषा कला सँस्कृतिको
कविता लेख्नु छ मलाई
मैले गर्ब गर्ने कर्म को
कविता लेख्नु छ मलाई
पौरख र पसिनाले आर्जन गरेको
मेरो राष्ट्र
राष्ट्रियता
र मैले सास फेर्ने
मेरो नेपाल
म नेपाली भनेर
संसारको सामु
हुँङ्कार पिटेर
मेरो स्वाभिमान को
कविता लेख्नु छ मैले ।।।
नोट:- सर्बोच्चको फैसला पछी बिबादित बनेको दौरा सुरुवाल बिषयले गर्दा
वाध्य बनेर लेखेको मेरो कविता । हजुर हरुको प्रतिकृयाको आसामा छु ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
Sunday, September 11, 2011
Thursday, September 1, 2011
युद्धकामी कवी बन्नु छ ।
कविता १४ भदौ २०६८
समाजको
प्रतिबिम्व हरु टिपेर
मैले देखेको
आजको वास्तबिक्ता हरु !
ओकल्न
असफल प्रयास गर्दै छु ।
र यो द्रुव सत्य हो ।
कवी हरुको वस्तिमा
आफुलाई उभ्याउने मेरो दुस्साहस
एउटा पागल कवी हरुको भिडमा
म आफ्नो मस्तिक हरु लाई
जबर्जस्ती स्खलन गराउने
सुर मा छु ।
***********************
मलाई थाहा छ ।
देवकोटा,सम,र घिमिरे हरुको
अनी पारीजात को
कोमल बगैचा हरुमा
सिरिसको फुल भएर फुल्न सक्दिन
लाचार मुनामदन हुन सक्दिन
गौरी हरुको बियोगमा
आँशु चुहाउन सक्दिन
मालती हरुको मंगले हुन सक्दिन
झमक हरुको
फुलको जिबन पनि त हुन सक्दिन
अनी पुरुस्वार्थको निजी उपयोगमा
राणा र शाह युगिन
बसन्ती हुन सक्दिन
पल्पसा क्याफे, क्याक्टस र क्यान्भास भएर
कतै सजिन र फुल्न पनि सक्दिन
अनी त्यसो त म
सेतो बाघ भएर गर्जन पनि त सक्दिन
****************************
तै पनि मेरो
सकी नसकी
घनघस्याको उकालो हरु उक्लने
असफल प्रयास भने हुने छ ।
बाघ झै पहाड बनेर
गर्जने प्रयास हुने छ
चिस्सिएका हिउँ हरुमा
सगरमाथा भएर उभिने प्रयत्न हुने छ ।
किनकी अब मैले
इतिहाँसको
कठोर् पत्थर हरु फोरेर
नयाँ युगको
आरम्भ गर्नु छ ।
अब यहाँ
सिरु हरु फुल्ने साउनको
गीत होइन ।
आरु हरु फुल्ने बैश हरु होइन
मंसिरे पिरतिका भाका हरु होइन
यहाँ अब
कर्म गर्ने हात हरुको
पसिना बगाउने पाखुरी हरुको
चट्टान फोरेर लावा निल्ने हरुको
आवसेक्ता भएको छ ।
किनकी मैले टेकेको धर्ती
र ! तिमी ले टेकेको धर्ती
आज हाम्रो देश
कतै बिस्थापित हुँदै छ
उनै साँडे हरुको
बल मिच्याइँमा ।
**************************
अब मैले हरेक दिन
चालबाजी रात हरुको पहरेदारमा
मेची काली को रक्षा गर्नु छ ।
हरेक सुर्योदय र सुर्यस्त पछी
कयौँ सुस्ता हरु को
पहरेदार गर्नु छ ।
यहाँ पाइला पाइला हरुमा
आफ्नै आमा र चेली हरु
बेचिएर बलात्कृत हुँदा
निदाएका कुम्भकर्ण हरु लाई
ब्युँझाउँनु छ ।
चिम्टी सिन्दुरको भरमा
दासता लाद्ने पुरुष हरु लाई
अधिकार र नैतीकताको
पाठ सिकाउनु छ ।
स्वाभिमान र स्वतन्त्रता बिचमा
राष्ट्र राष्ट्रियताको रक्षा गर्ने
हिमायाती योद्धा हरु जन्माउनु छ ।
त्यसैले अब म
प्रेम बियोगमा छटपटिने कवी हरु होइन
परिवर्तनको नारा हरु उरालेर
सडकमा गाउँमा शहरमा
क्रान्तिको राँको सल्काउने
युद्धकामी कवी बन्नु छ ।
अर्पन योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
समाजको
प्रतिबिम्व हरु टिपेर
मैले देखेको
आजको वास्तबिक्ता हरु !
ओकल्न
असफल प्रयास गर्दै छु ।
र यो द्रुव सत्य हो ।
कवी हरुको वस्तिमा
आफुलाई उभ्याउने मेरो दुस्साहस
एउटा पागल कवी हरुको भिडमा
म आफ्नो मस्तिक हरु लाई
जबर्जस्ती स्खलन गराउने
सुर मा छु ।
***********************
मलाई थाहा छ ।
देवकोटा,सम,र घिमिरे हरुको
अनी पारीजात को
कोमल बगैचा हरुमा
सिरिसको फुल भएर फुल्न सक्दिन
लाचार मुनामदन हुन सक्दिन
गौरी हरुको बियोगमा
आँशु चुहाउन सक्दिन
मालती हरुको मंगले हुन सक्दिन
झमक हरुको
फुलको जिबन पनि त हुन सक्दिन
अनी पुरुस्वार्थको निजी उपयोगमा
राणा र शाह युगिन
बसन्ती हुन सक्दिन
पल्पसा क्याफे, क्याक्टस र क्यान्भास भएर
कतै सजिन र फुल्न पनि सक्दिन
अनी त्यसो त म
सेतो बाघ भएर गर्जन पनि त सक्दिन
****************************
तै पनि मेरो
सकी नसकी
घनघस्याको उकालो हरु उक्लने
असफल प्रयास भने हुने छ ।
बाघ झै पहाड बनेर
गर्जने प्रयास हुने छ
चिस्सिएका हिउँ हरुमा
सगरमाथा भएर उभिने प्रयत्न हुने छ ।
किनकी अब मैले
इतिहाँसको
कठोर् पत्थर हरु फोरेर
नयाँ युगको
आरम्भ गर्नु छ ।
अब यहाँ
सिरु हरु फुल्ने साउनको
गीत होइन ।
आरु हरु फुल्ने बैश हरु होइन
मंसिरे पिरतिका भाका हरु होइन
यहाँ अब
कर्म गर्ने हात हरुको
पसिना बगाउने पाखुरी हरुको
चट्टान फोरेर लावा निल्ने हरुको
आवसेक्ता भएको छ ।
किनकी मैले टेकेको धर्ती
र ! तिमी ले टेकेको धर्ती
आज हाम्रो देश
कतै बिस्थापित हुँदै छ
उनै साँडे हरुको
बल मिच्याइँमा ।
**************************
अब मैले हरेक दिन
चालबाजी रात हरुको पहरेदारमा
मेची काली को रक्षा गर्नु छ ।
हरेक सुर्योदय र सुर्यस्त पछी
कयौँ सुस्ता हरु को
पहरेदार गर्नु छ ।
यहाँ पाइला पाइला हरुमा
आफ्नै आमा र चेली हरु
बेचिएर बलात्कृत हुँदा
निदाएका कुम्भकर्ण हरु लाई
ब्युँझाउँनु छ ।
चिम्टी सिन्दुरको भरमा
दासता लाद्ने पुरुष हरु लाई
अधिकार र नैतीकताको
पाठ सिकाउनु छ ।
स्वाभिमान र स्वतन्त्रता बिचमा
राष्ट्र राष्ट्रियताको रक्षा गर्ने
हिमायाती योद्धा हरु जन्माउनु छ ।
त्यसैले अब म
प्रेम बियोगमा छटपटिने कवी हरु होइन
परिवर्तनको नारा हरु उरालेर
सडकमा गाउँमा शहरमा
क्रान्तिको राँको सल्काउने
युद्धकामी कवी बन्नु छ ।
अर्पन योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
Saturday, August 27, 2011
तिम्रै लागि खाली दिल साँचेको छु नानु !!
११ भदौ २०६८
गजल
तिम्रै लागि खाली दिल साँचेको छु नानु
तिम्रै मायाँ सम्झेर त बाँचेको छु नानु ।
हात लाग्यो कोशेली मायाँ भरिएको
चिन्ता गर्नु पर्दैन भो जाँचेको छु नानु ।
तिमी लाई झैँ मलाई पनि घोचेको छ मुटु
फर्की आउन दिलको बार भाँचेको छु नानु ।
भेट हुँदा मुस्कान ले अँगालो मा बेरी
तिमी आउने उल्लासमा नाचेको छु नानु ।
अर्पण योन्जन
गजल
तिम्रै लागि खाली दिल साँचेको छु नानु
तिम्रै मायाँ सम्झेर त बाँचेको छु नानु ।
हात लाग्यो कोशेली मायाँ भरिएको
चिन्ता गर्नु पर्दैन भो जाँचेको छु नानु ।
तिमी लाई झैँ मलाई पनि घोचेको छ मुटु
फर्की आउन दिलको बार भाँचेको छु नानु ।
भेट हुँदा मुस्कान ले अँगालो मा बेरी
तिमी आउने उल्लासमा नाचेको छु नानु ।
अर्पण योन्जन
कहाँ छर चैन, तिमी सँग छुटे पछी !!
६ भदौ २०६८
कहाँ छर चैन, तिमी सँग छुटे पछी
बाँकी छैन यो मन, दिलै टुटे पछी ।
नपलाउने पात भो, पिरतिको अब
मुना भै झर्यो, असिना झै चुटे पछी ।
नेटो झै युद्ध गर्यौ, भावना मा मेरो
मृत्यु शैया कुर्दैछु, गोली झै भुटे पछी ।
कस्लाई विश्वाश गरुँ, दुनियाँ मा आज
जाली फटा कहाँ, आफ्नै ले लुटे पछी ।
चल्दै थ्यो श्वास, अलिकती बाँकी
त्यो पनि निभ्ने भो, मुटु फुटे पछी ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
कहाँ छर चैन, तिमी सँग छुटे पछी
बाँकी छैन यो मन, दिलै टुटे पछी ।
नपलाउने पात भो, पिरतिको अब
मुना भै झर्यो, असिना झै चुटे पछी ।
नेटो झै युद्ध गर्यौ, भावना मा मेरो
मृत्यु शैया कुर्दैछु, गोली झै भुटे पछी ।
कस्लाई विश्वाश गरुँ, दुनियाँ मा आज
जाली फटा कहाँ, आफ्नै ले लुटे पछी ।
चल्दै थ्यो श्वास, अलिकती बाँकी
त्यो पनि निभ्ने भो, मुटु फुटे पछी ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
प्यारी !!
कविता ३२ स्रावण २०६८
प्यारी-
न आयो तिम्रो खबर चिट्ठी न आयौ पर्देशी
सम्झना पनि भुल्यौकि खसम घर बाट गएसी ।
झिली र मिली शहरको घर त्यसैमा भुल्यौ कि
अप्सरा नाच्ने रङिन साँझ त्यसैमा खुल्यौ कि ।
खसम-
लेखेर चिट्ठी पठाको थिए खै कहाँ रोकियो
उडेर आउँ त म पंक्षि होइन डाँडै ले छेकियो ।
के हुन्छ प्यारा झिली र मिली शहर को घरमा
साँझ र बिहान गर्दै छु दु:ख अर्काको भर मा ।
प्यारी-
भुल्यौ कि खसम खरको छानो साउन चुइएको
खाइ लाग्दो ज्यान भोकले पेट शरीर नुइएको ।
चोलिया फाट्यो फरिया फाट्यो मन पनि फाटियो
गएको हिउँद आसैमा बित्यो बर्ख नि काटियो ।
खसम-
काँ भुल्न सक्छु पियारी तिम्लाई मुहार मलिनो
न भन त्यस्तो अमिलो चुक मन हुन्छ अलिनो ।
फेरुँला छाना भरुँला माना भोका को शरीर
म आउंला फर्की सपना साँची जंघार तरेर ।
प्यारी-
म कती सिलाउँ फाटेको मन आउ राजा फर्केर
तकिया मुनी तस्बिर हेरी मन रुन्छ धर्केर ।
चिस्यानी रात गुनगुनाउँ कती तस्बिर बोल्दैन
कल्पना बिच मनको रहर मुख ले खोदैन ।
खसम-
पर्देसी जिबन काँ हुन्छ सुख सिलाउ त्यो मन
पसिना पोखी कमाइ ल्याउँला पर्देशको त्यो धन ।
सपना बिच झस्केर उट्छु तड्पिन्छु मै पनि
सुस्केरा हाली निदाउन खोज्छु हुंदैन तै पनि ।
प्यारी-
भन्छौ नि राजा मन लाई बाँधी त्यो आँशु लुकाइ
कतिन्जेल बसुँ दुखेको मन पिर ब्यथा लुकाइ ।
म पनि उस्तै हजुर लाई उस्तै केले हो छेके को
मर्नु र बाँच्नु भोलिको दिन कस्ले छ देखे को ।
खसम-
मन मा गाँठो पारेर सानु न भन त्यसरी
साहुको रिण त्यो गैरी खेतको मै तिरुँ कसरी ।
दुई हिउँद कुर गरेर दु:ख बसन्त डाकेर
बोकेर खुशी म फर्की आउँला देउता लाई भाकेर ।
प्यारी-
मुनाको मदन हजुर ले हुनु मै हुँला पियारी
हजुरको सती भएर जिउँला बालबच्चा स्याहारी ।
गरुँला आशा फर्केला गुँड बिचरी त्यो चरी
मनको प्यास मेटुला साँझ हेरुँला निहारी ।
कान्छा भाई
तरहरा-२ सुनसरी
प्यारी-
न आयो तिम्रो खबर चिट्ठी न आयौ पर्देशी
सम्झना पनि भुल्यौकि खसम घर बाट गएसी ।
झिली र मिली शहरको घर त्यसैमा भुल्यौ कि
अप्सरा नाच्ने रङिन साँझ त्यसैमा खुल्यौ कि ।
खसम-
लेखेर चिट्ठी पठाको थिए खै कहाँ रोकियो
उडेर आउँ त म पंक्षि होइन डाँडै ले छेकियो ।
के हुन्छ प्यारा झिली र मिली शहर को घरमा
साँझ र बिहान गर्दै छु दु:ख अर्काको भर मा ।
प्यारी-
भुल्यौ कि खसम खरको छानो साउन चुइएको
खाइ लाग्दो ज्यान भोकले पेट शरीर नुइएको ।
चोलिया फाट्यो फरिया फाट्यो मन पनि फाटियो
गएको हिउँद आसैमा बित्यो बर्ख नि काटियो ।
खसम-
काँ भुल्न सक्छु पियारी तिम्लाई मुहार मलिनो
न भन त्यस्तो अमिलो चुक मन हुन्छ अलिनो ।
फेरुँला छाना भरुँला माना भोका को शरीर
म आउंला फर्की सपना साँची जंघार तरेर ।
प्यारी-
म कती सिलाउँ फाटेको मन आउ राजा फर्केर
तकिया मुनी तस्बिर हेरी मन रुन्छ धर्केर ।
चिस्यानी रात गुनगुनाउँ कती तस्बिर बोल्दैन
कल्पना बिच मनको रहर मुख ले खोदैन ।
खसम-
पर्देसी जिबन काँ हुन्छ सुख सिलाउ त्यो मन
पसिना पोखी कमाइ ल्याउँला पर्देशको त्यो धन ।
सपना बिच झस्केर उट्छु तड्पिन्छु मै पनि
सुस्केरा हाली निदाउन खोज्छु हुंदैन तै पनि ।
प्यारी-
भन्छौ नि राजा मन लाई बाँधी त्यो आँशु लुकाइ
कतिन्जेल बसुँ दुखेको मन पिर ब्यथा लुकाइ ।
म पनि उस्तै हजुर लाई उस्तै केले हो छेके को
मर्नु र बाँच्नु भोलिको दिन कस्ले छ देखे को ।
खसम-
मन मा गाँठो पारेर सानु न भन त्यसरी
साहुको रिण त्यो गैरी खेतको मै तिरुँ कसरी ।
दुई हिउँद कुर गरेर दु:ख बसन्त डाकेर
बोकेर खुशी म फर्की आउँला देउता लाई भाकेर ।
प्यारी-
मुनाको मदन हजुर ले हुनु मै हुँला पियारी
हजुरको सती भएर जिउँला बालबच्चा स्याहारी ।
गरुँला आशा फर्केला गुँड बिचरी त्यो चरी
मनको प्यास मेटुला साँझ हेरुँला निहारी ।
कान्छा भाई
तरहरा-२ सुनसरी
कविता ३२ स्रावण २०६८
प्यारी-
न आयो तिम्रो खबर चिट्ठी न आयौ पर्देशी
सम्झना पनि भुल्यौकि खसम घर बाट गएसी ।
झिली र मिली शहरको घर त्यसैमा भुल्यौ कि
अप्सरा नाच्ने रङिन साँझ त्यसैमा खुल्यौ कि ।
खसम-
लेखेर चिट्ठी पठाको थिए खै कहाँ रोकियो
उडेर आउँ त म पंक्षि होइन डाँडै ले छेकियो ।
के हुन्छ प्यारा झिली र मिली शहर को घरमा
साँझ र बिहान गर्दै छु दु:ख अर्काको भर मा ।
प्यारी-
भुल्यौ कि खसम खरको छानो साउन चुइएको
खाइ लाग्दो ज्यान भोकले पेट शरीर नुइएको ।
चोलिया फाट्यो फरिया फाट्यो मन पनि फाटियो
गएको हिउँद आसैमा बित्यो बर्ख नि काटियो ।
खसम-
काँ भुल्न सक्छु पियारी तिम्लाई मुहार मलिनो
न भन त्यस्तो अमिलो चुक मन हुन्छ अलिनो ।
फेरुँला छाना भरुँला माना भोका को शरीर
म आउंला फर्की सपना साँची जंघार तरेर ।
प्यारी-
म कती सिलाउँ फाटेको मन आउ राजा फर्केर
तकिया मुनी तस्बिर हेरी मन रुन्छ धर्केर ।
चिस्यानी रात गुनगुनाउँ कती तस्बिर बोल्दैन
कल्पना बिच मनको रहर मुख ले खोदैन ।
खसम-
पर्देसी जिबन काँ हुन्छ सुख सिलाउ त्यो मन
पसिना पोखी कमाइ ल्याउँला पर्देशको त्यो धन ।
सपना बिच झस्केर उट्छु तड्पिन्छु मै पनि
सुस्केरा हाली निदाउन खोज्छु हुंदैन तै पनि ।
प्यारी-
भन्छौ नि राजा मन लाई बाँधी त्यो आँशु लुकाइ
कतिन्जेल बसुँ दुखेको मन पिर ब्यथा लुकाइ ।
म पनि उस्तै हजुर लाई उस्तै केले हो छेके को
मर्नु र बाँच्नु भोलिको दिन कस्ले छ देखे को ।
खसम-
मन मा गाँठो पारेर सानु न भन त्यसरी
साहुको रिण त्यो गैरी खेतको मै तिरुँ कसरी ।
दुई हिउँद कुर गरेर दु:ख बसन्त डाकेर
बोकेर खुशी म फर्की आउँला देउता लाई भाकेर ।
प्यारी-
मुनाको मदन हजुर ले हुनु मै हुँला पियारी
हजुरको सती भएर जिउँला बालबच्चा स्याहारी ।
गरुँला आशा फर्केला गुँड बिचरी त्यो चरी
मनको प्यास मेटुला साँझ हेरुँला निहारी ।
कान्छा भाई
तरहरा-२ सुनसरी
प्यारी-
न आयो तिम्रो खबर चिट्ठी न आयौ पर्देशी
सम्झना पनि भुल्यौकि खसम घर बाट गएसी ।
झिली र मिली शहरको घर त्यसैमा भुल्यौ कि
अप्सरा नाच्ने रङिन साँझ त्यसैमा खुल्यौ कि ।
खसम-
लेखेर चिट्ठी पठाको थिए खै कहाँ रोकियो
उडेर आउँ त म पंक्षि होइन डाँडै ले छेकियो ।
के हुन्छ प्यारा झिली र मिली शहर को घरमा
साँझ र बिहान गर्दै छु दु:ख अर्काको भर मा ।
प्यारी-
भुल्यौ कि खसम खरको छानो साउन चुइएको
खाइ लाग्दो ज्यान भोकले पेट शरीर नुइएको ।
चोलिया फाट्यो फरिया फाट्यो मन पनि फाटियो
गएको हिउँद आसैमा बित्यो बर्ख नि काटियो ।
खसम-
काँ भुल्न सक्छु पियारी तिम्लाई मुहार मलिनो
न भन त्यस्तो अमिलो चुक मन हुन्छ अलिनो ।
फेरुँला छाना भरुँला माना भोका को शरीर
म आउंला फर्की सपना साँची जंघार तरेर ।
प्यारी-
म कती सिलाउँ फाटेको मन आउ राजा फर्केर
तकिया मुनी तस्बिर हेरी मन रुन्छ धर्केर ।
चिस्यानी रात गुनगुनाउँ कती तस्बिर बोल्दैन
कल्पना बिच मनको रहर मुख ले खोदैन ।
खसम-
पर्देसी जिबन काँ हुन्छ सुख सिलाउ त्यो मन
पसिना पोखी कमाइ ल्याउँला पर्देशको त्यो धन ।
सपना बिच झस्केर उट्छु तड्पिन्छु मै पनि
सुस्केरा हाली निदाउन खोज्छु हुंदैन तै पनि ।
प्यारी-
भन्छौ नि राजा मन लाई बाँधी त्यो आँशु लुकाइ
कतिन्जेल बसुँ दुखेको मन पिर ब्यथा लुकाइ ।
म पनि उस्तै हजुर लाई उस्तै केले हो छेके को
मर्नु र बाँच्नु भोलिको दिन कस्ले छ देखे को ।
खसम-
मन मा गाँठो पारेर सानु न भन त्यसरी
साहुको रिण त्यो गैरी खेतको मै तिरुँ कसरी ।
दुई हिउँद कुर गरेर दु:ख बसन्त डाकेर
बोकेर खुशी म फर्की आउँला देउता लाई भाकेर ।
प्यारी-
मुनाको मदन हजुर ले हुनु मै हुँला पियारी
हजुरको सती भएर जिउँला बालबच्चा स्याहारी ।
गरुँला आशा फर्केला गुँड बिचरी त्यो चरी
मनको प्यास मेटुला साँझ हेरुँला निहारी ।
कान्छा भाई
तरहरा-२ सुनसरी
तिम्रो घरको बाटो गरी आउन पाए हुन्थ्यो!!
३१स्रावण २०६८
तिम्रो घरको बाटो गरी आउन पाए हुन्थ्यो
बहनाले साँझ बिहान धाउन पाए हुन्थ्यो ।
थाहै न दीइ सुटुक्क मन चोरी तिम्रो
यौबन फुल्ने पिरती लाउन पाए हुन्थ्यो ।
दुबै मिली साँझ बिहान देउराली मा सँधै
मिठा मिठा धुन भरी गाउन पाए हुन्थ्यो ।
सपनी मा देखेको कस्ती हौली तिमी
बिपनी मै तिम्रो दर्शन पाउन पाए हुन्थ्यो ।
सँगै तरौ जिन्दगी को सागर पनि बरु
दुई मनको डुङ्गा लाई ख्याउन पाए हुन्थ्यो ।
अर्पण योन्जन
तिम्रो घरको बाटो गरी आउन पाए हुन्थ्यो
बहनाले साँझ बिहान धाउन पाए हुन्थ्यो ।
थाहै न दीइ सुटुक्क मन चोरी तिम्रो
यौबन फुल्ने पिरती लाउन पाए हुन्थ्यो ।
दुबै मिली साँझ बिहान देउराली मा सँधै
मिठा मिठा धुन भरी गाउन पाए हुन्थ्यो ।
सपनी मा देखेको कस्ती हौली तिमी
बिपनी मै तिम्रो दर्शन पाउन पाए हुन्थ्यो ।
सँगै तरौ जिन्दगी को सागर पनि बरु
दुई मनको डुङ्गा लाई ख्याउन पाए हुन्थ्यो ।
अर्पण योन्जन
अझै पनि मायाँ उस्तै छन केवल याद बिरानो !!
२० स्रावण २०६८
गित
अझै पनि मायाँ उस्तै छन केवल याद बिरानो
जती भुल्न खोजे पनि केवल तिम्रो साथ बिरानो ।।
ठाउँ उही गाउँ उही सिर्फ तिमी त्यहाँ थिएनौ
भुलेको को याद आउँदा केवल तिमी भएनौ ।
अधुरो अपुरो रहयो केवल मायाको जात बिरानो
अतितको कथा भो सबै केवल तिम्रो घात बिरानो ।।
ढाँटेर यो समाज लाई तिम्रो सिउँदो कोरेकै थिएँ
अर्ध चन्द्र जुनेलीमा बाहोँमा मायाँ भरेकै थिएँ ।
दिन बिते रात बिते बिते महिना साल हरु
लाएर मायाँ दुख्नु रैछ नभेटेकै भए हुन्थ्यो बरु ।।
अझै पनि मायाँ उस्तै छन केवल याद बिरनो
जती भुल्न खोजे पनि केवल तिम्रो साथ बिरानो ।।।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
गित
अझै पनि मायाँ उस्तै छन केवल याद बिरानो
जती भुल्न खोजे पनि केवल तिम्रो साथ बिरानो ।।
ठाउँ उही गाउँ उही सिर्फ तिमी त्यहाँ थिएनौ
भुलेको को याद आउँदा केवल तिमी भएनौ ।
अधुरो अपुरो रहयो केवल मायाको जात बिरानो
अतितको कथा भो सबै केवल तिम्रो घात बिरानो ।।
ढाँटेर यो समाज लाई तिम्रो सिउँदो कोरेकै थिएँ
अर्ध चन्द्र जुनेलीमा बाहोँमा मायाँ भरेकै थिएँ ।
दिन बिते रात बिते बिते महिना साल हरु
लाएर मायाँ दुख्नु रैछ नभेटेकै भए हुन्थ्यो बरु ।।
अझै पनि मायाँ उस्तै छन केवल याद बिरनो
जती भुल्न खोजे पनि केवल तिम्रो साथ बिरानो ।।।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
Friday, July 29, 2011
तिमी त ! युद्द लड्ने मान्छे !!
२९-०७-२०११
युग हाँक्ने बहनामा
ईतिहास रच्ने दाउमा
तिमी त ! युद्द लड्ने मान्छे!!
आज कसरी तिमी लाई ?
म्रुत्युरुपी काँडा ले घोच्न थाल्यो ??
म मेरै !प्रश्नको ?
अनुत्तरित जवाफले अवाक छु ।
***********************
तिमी पहाड हरु टेकेर
सगरमाथा को उचाइ नाप्ने मान्छे
चट्टान हरु फोरेर आगो निल्ने मान्छे
पाइला पाइला हरुमा
ज्वालामुखी ओकल्ने मान्छे
हरेक श्वासमा हिम्मत बटुल्ने मान्छे
आज कसरी ? आफ्नै अगी
मृत्यु उभिएको देख्न थाल्यौ ?
*************************
हिजो सम्म संसार बदल्छु भन्थ्यौ
देशको मुहार फेर्छु भन्थ्यौ
युद्ध प्राप्तिको उन्मादमा
मादल ठोकेर
क्रान्तिको गीत गाउछु भन्थ्यौ
म एक्लै सामन्तिको तह लाउछु भन्थ्यौ
त्यो आदम्य साहस हरुको बिचमा
खै कसरी मृत्यु हरुले डराउन थाल्यो तिमी लाई
र ! मृत्यु संग भाग्न थाल्यौ ।
*******************************
मलाई थाहा छ ।
चैत्रको हुरी र पुष माघको ठिहिमा
कौडेलको उक्लाई
अनी ! हात्ती लेकको थकाई
र ! बर्तुङ को ओराली झरेर
रानी घाट तर्दै
जल्जला पहाड उकल्ने तिमी
कयौ रात हरु त !
सिद्ध बाबाको आँगनिमा
बन्दुक को सिरानी लगाउँदै
होलेरिमा बम को गोला फ्याँकेर
कालिको गर्तिरमा
लेफ्ट राइट गर्दै परेड खेल्ने तिमी
खै कसरी आज मृत्यु लाई
नजिक बाट देख्न थाल्यौ ?
अनी !
दियो, बाती, तेल संग जिबन नाप्न थाल्यौ ।
*******************************
त्यसैले तिमीले
मृत्यु संग डराउन सुहाउँदैन
बिबस्ता सँग भाग्न मिल्दैन
युद्ध र ईतिहास संग थाक्न मिल्दैन
कयौ पल्ट मृत्यु लाई
हत्केलामा लिएर हिंडेको मान्छे
सानो पराजय लाई मृत्यु देख्न हुन्न
किनकी !
रगत को आहालमा तिमीले सुरु गरेका
युद्ध हरु !अन्त्य होइन !!
युद्ध बिन्दुमा पुगेका छन ।
कयौ पल्ट गर्बधान गरिएका
सम्भिधान को थाती हरु !
आज पनि तुहिने तरखरमा छन
त्यसैले तिमी ले
म्रुत्यु होइन यहाँ
यमराज हरु सँग लड्नु छ
र कयौ मृत्यु हरुको परजयमा
तिमीले !
कयौ को भाग्य र कर्म
लेखेर मात्र बिस्राम लिनु छ ।
हजार पल्ट आउने
मृत्यु हरु लाई जितेर ।
पटक! पटक!! पटक !!!
अर्पण योन्जन
तरहर-२ सुनसरी
युग हाँक्ने बहनामा
ईतिहास रच्ने दाउमा
तिमी त ! युद्द लड्ने मान्छे!!
आज कसरी तिमी लाई ?
म्रुत्युरुपी काँडा ले घोच्न थाल्यो ??
म मेरै !प्रश्नको ?
अनुत्तरित जवाफले अवाक छु ।
***********************
तिमी पहाड हरु टेकेर
सगरमाथा को उचाइ नाप्ने मान्छे
चट्टान हरु फोरेर आगो निल्ने मान्छे
पाइला पाइला हरुमा
ज्वालामुखी ओकल्ने मान्छे
हरेक श्वासमा हिम्मत बटुल्ने मान्छे
आज कसरी ? आफ्नै अगी
मृत्यु उभिएको देख्न थाल्यौ ?
*************************
हिजो सम्म संसार बदल्छु भन्थ्यौ
देशको मुहार फेर्छु भन्थ्यौ
युद्ध प्राप्तिको उन्मादमा
मादल ठोकेर
क्रान्तिको गीत गाउछु भन्थ्यौ
म एक्लै सामन्तिको तह लाउछु भन्थ्यौ
त्यो आदम्य साहस हरुको बिचमा
खै कसरी मृत्यु हरुले डराउन थाल्यो तिमी लाई
र ! मृत्यु संग भाग्न थाल्यौ ।
*******************************
मलाई थाहा छ ।
चैत्रको हुरी र पुष माघको ठिहिमा
कौडेलको उक्लाई
अनी ! हात्ती लेकको थकाई
र ! बर्तुङ को ओराली झरेर
रानी घाट तर्दै
जल्जला पहाड उकल्ने तिमी
कयौ रात हरु त !
सिद्ध बाबाको आँगनिमा
बन्दुक को सिरानी लगाउँदै
होलेरिमा बम को गोला फ्याँकेर
कालिको गर्तिरमा
लेफ्ट राइट गर्दै परेड खेल्ने तिमी
खै कसरी आज मृत्यु लाई
नजिक बाट देख्न थाल्यौ ?
अनी !
दियो, बाती, तेल संग जिबन नाप्न थाल्यौ ।
*******************************
त्यसैले तिमीले
मृत्यु संग डराउन सुहाउँदैन
बिबस्ता सँग भाग्न मिल्दैन
युद्ध र ईतिहास संग थाक्न मिल्दैन
कयौ पल्ट मृत्यु लाई
हत्केलामा लिएर हिंडेको मान्छे
सानो पराजय लाई मृत्यु देख्न हुन्न
किनकी !
रगत को आहालमा तिमीले सुरु गरेका
युद्ध हरु !अन्त्य होइन !!
युद्ध बिन्दुमा पुगेका छन ।
कयौ पल्ट गर्बधान गरिएका
सम्भिधान को थाती हरु !
आज पनि तुहिने तरखरमा छन
त्यसैले तिमी ले
म्रुत्यु होइन यहाँ
यमराज हरु सँग लड्नु छ
र कयौ मृत्यु हरुको परजयमा
तिमीले !
कयौ को भाग्य र कर्म
लेखेर मात्र बिस्राम लिनु छ ।
हजार पल्ट आउने
मृत्यु हरु लाई जितेर ।
पटक! पटक!! पटक !!!
अर्पण योन्जन
तरहर-२ सुनसरी
८ स्रावण २०६८
अँधेरिमा लुट्यौ तिम्ले मरी मरी बाँचेको छु
दु:खाएर भित्री मुटु घरी घरी हाँसेको छु ।
तापै तापको राप माथि सेकिएर बरु आँफै
तिम्रो लागि भने जती काँडा माथि नाचेको छु ।
तिम्ले पो भुल्यौ होला यौबनको लाज सरम
हृदयका चोट हरु छाती भित्र साँचेको छु ।
बिधुवा को सिउँदो जस्तो घुम्टो भित्र लुकाएर
फुल उन्ने धागो माथि तिरस्कार लाई गाँसेको छु ।
भित्री मन नबुज्ने लाई हुन्न रैछ मायाँ दिँदा
साँचो कुरा लुकएर दुनियाँ लाई ढाँटेको छु ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
अँधेरिमा लुट्यौ तिम्ले मरी मरी बाँचेको छु
दु:खाएर भित्री मुटु घरी घरी हाँसेको छु ।
तापै तापको राप माथि सेकिएर बरु आँफै
तिम्रो लागि भने जती काँडा माथि नाचेको छु ।
तिम्ले पो भुल्यौ होला यौबनको लाज सरम
हृदयका चोट हरु छाती भित्र साँचेको छु ।
बिधुवा को सिउँदो जस्तो घुम्टो भित्र लुकाएर
फुल उन्ने धागो माथि तिरस्कार लाई गाँसेको छु ।
भित्री मन नबुज्ने लाई हुन्न रैछ मायाँ दिँदा
साँचो कुरा लुकएर दुनियाँ लाई ढाँटेको छु ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
Sunday, July 10, 2011
आमा बनाइ कोख मेरो भरी दियौ तिमीले
संसार का ति आमा हरुमा समर्प्रित !
२६ आशाढ २०६८
आमा बनाइ कोख मेरो भरी दियौ तिमीले
दश महिना गर्भ बसी जन्म लियौ तिमीले ।
तिमी आउँदा यो धर्ती मा पिडा मैले भुले
रगत को डल्ला बाटै दुध पियौ तिमीले ।
दिन महिना गन्दा गन्दै बर्सीको नि भयौ
जिबनका सारा खुशी दिएको थियौ तिमीले ।
आँखाको नानी बनी आगनि मा खेल्दा
ताते गर्ने कलीला ती पाइला खियौ तिमीले ।
जब आयौ खुसी बनी बहर छायौ सबै
फाटेका ति नाता हरु सबै सियौ तिमीले ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
२६ आशाढ २०६८
आमा बनाइ कोख मेरो भरी दियौ तिमीले
दश महिना गर्भ बसी जन्म लियौ तिमीले ।
तिमी आउँदा यो धर्ती मा पिडा मैले भुले
रगत को डल्ला बाटै दुध पियौ तिमीले ।
दिन महिना गन्दा गन्दै बर्सीको नि भयौ
जिबनका सारा खुशी दिएको थियौ तिमीले ।
आँखाको नानी बनी आगनि मा खेल्दा
ताते गर्ने कलीला ती पाइला खियौ तिमीले ।
जब आयौ खुसी बनी बहर छायौ सबै
फाटेका ति नाता हरु सबै सियौ तिमीले ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
२२ आशाढ २०६८
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
रात किन बित्यो त्यसै अन्तै डुल्यौ की ।
संगै काटौ साँझ भन्थे मिठा कुरा गरी
तारा गन्ने नजरमा काँडा सुल्यौ की ।
बाडुली ले सताउँदा याद गर्यौ भन्थे
खैत आज मनको बाग अन्तै फुल्यौ की ।
कोहिली को स्वर बनी कुहु कुहु गर्दै
गोधुली को बाटो गरी अन्तै खुल्यौ की ।
याद पनि आउन्न कि मन्को निस्ठुरी लाई
आफ्नै घरको आँगन भुली अन्तै झुल्यौ कि ।
अर्पण योन्जन
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
रात किन बित्यो त्यसै अन्तै डुल्यौ की ।
संगै काटौ साँझ भन्थे मिठा कुरा गरी
तारा गन्ने नजरमा काँडा सुल्यौ की ।
बाडुली ले सताउँदा याद गर्यौ भन्थे
खैत आज मनको बाग अन्तै फुल्यौ की ।
कोहिली को स्वर बनी कुहु कुहु गर्दै
गोधुली को बाटो गरी अन्तै खुल्यौ की ।
याद पनि आउन्न कि मन्को निस्ठुरी लाई
आफ्नै घरको आँगन भुली अन्तै झुल्यौ कि ।
अर्पण योन्जन
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
२२ आशाढ २०६८
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
रात किन बित्यो त्यसै अन्तै डुल्यौ की ।
संगै काटौ साँझ भन्थे मिठा कुरा गरी
तारा गन्ने नजरमा काँडा सुल्यौ की ।
बाडुली ले सताउँदा याद गर्यौ भन्थे
खैत आज मनको बाग अन्तै फुल्यौ की ।
कोहिली को स्वर बनी कुहु कुहु गर्दै
गोधुली को बाटो गरी अन्तै खुल्यौ की ।
याद पनि आउन्न कि मन्को निस्ठुरी लाई
आफ्नै घरको आँगन भुली अन्तै झुल्यौ कि ।
अर्पण योन्जन
आज किन दुख्यो छाती तिम्ले भुल्यौ की
रात किन बित्यो त्यसै अन्तै डुल्यौ की ।
संगै काटौ साँझ भन्थे मिठा कुरा गरी
तारा गन्ने नजरमा काँडा सुल्यौ की ।
बाडुली ले सताउँदा याद गर्यौ भन्थे
खैत आज मनको बाग अन्तै फुल्यौ की ।
कोहिली को स्वर बनी कुहु कुहु गर्दै
गोधुली को बाटो गरी अन्तै खुल्यौ की ।
याद पनि आउन्न कि मन्को निस्ठुरी लाई
आफ्नै घरको आँगन भुली अन्तै झुल्यौ कि ।
अर्पण योन्जन
Sunday, July 3, 2011
प्रेमको आवाज दिँदा तिम्रो मुटु चर्किएछ !!!
गजल १३ आशाढ २०६८
प्रेमको आवाज दिँदा तिम्रो मुटु चर्किएछ
हाँसो दिन खोजे तिमी लाई आँशु दर्किएछ ।
अछुतो त हुन्न मायाँ किन आज भोली
मलाई हेर्ने तिम्रो नजर अन्तै फर्किएछ ।
घमन्ड को बिउ रोपी आनी बानी फेर्यौ
जहाँ जाउँ साथ लाग्ने छायाँ तर्किएछ ।
हिजो सम्म ठिकै थियो तिम्रो मेरो नाता
भेट हुँदा मिठो बोल्ने बोली सर्किएछ ।
आँफैत त्यस्तो होइनौ कस्ले कुरा लायो
गंगा जस्तो तिम्रो मनमा बिष छर्किएछ ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
प्रेमको आवाज दिँदा तिम्रो मुटु चर्किएछ
हाँसो दिन खोजे तिमी लाई आँशु दर्किएछ ।
अछुतो त हुन्न मायाँ किन आज भोली
मलाई हेर्ने तिम्रो नजर अन्तै फर्किएछ ।
घमन्ड को बिउ रोपी आनी बानी फेर्यौ
जहाँ जाउँ साथ लाग्ने छायाँ तर्किएछ ।
हिजो सम्म ठिकै थियो तिम्रो मेरो नाता
भेट हुँदा मिठो बोल्ने बोली सर्किएछ ।
आँफैत त्यस्तो होइनौ कस्ले कुरा लायो
गंगा जस्तो तिम्रो मनमा बिष छर्किएछ ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
दश महिना गर्भ राखी बास दियौ आमा !!!
रचना १२ असाढ २०६८
दश महिना गर्भ राखी बास दियौ आमा
दश धारा दुध चुसाइ सास दियौ आमा ।
ताते नानी गर्दा गर्दै मुख बाट ओकलेर
आफ्नो पेट भोको राखी गाँस दियौ आमा ।
आँफै लाई भुल्यौ होला आँगनिमा खेल्दा
बुढेउलिको लौरी हुने आस लियौ आमा ।
देख्दा देख्दै सपनी दैब आइ टिपी लाँदा
भक्कानेर छाती पिटी आँशु नाश गर्यौ आमा ।
गर्ब गरी हाँस्दा हाँस्दै हामी सन्तान माथि
दु:ख काट्ने पिर हरु आफ्नै पास लियौ आमा ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
दश महिना गर्भ राखी बास दियौ आमा
दश धारा दुध चुसाइ सास दियौ आमा ।
ताते नानी गर्दा गर्दै मुख बाट ओकलेर
आफ्नो पेट भोको राखी गाँस दियौ आमा ।
आँफै लाई भुल्यौ होला आँगनिमा खेल्दा
बुढेउलिको लौरी हुने आस लियौ आमा ।
देख्दा देख्दै सपनी दैब आइ टिपी लाँदा
भक्कानेर छाती पिटी आँशु नाश गर्यौ आमा ।
गर्ब गरी हाँस्दा हाँस्दै हामी सन्तान माथि
दु:ख काट्ने पिर हरु आफ्नै पास लियौ आमा ।
अर्पण योन्जन
तरहरा-२ सुनसरी
Subscribe to:
Posts (Atom)