भाउजू ! कहिलै सुख भएन ।

उ मेरो छिमेकि साइलो देवर

हाम्रा घरका भन्दा

महिनाले मात्रै कान्छो

खै केभो कुन्नी आज

थकित भएर

मेरो घरको बलेसिमा आएर

पिढिको खाबोमा अडेसा लागेर

थ्याच्च बस्यो

र, शिरको टोपी फुत्त थुतेर

भुइमा फ्यात्त फ्याक्यो

अनि, लामो सुस्केरा तानेर भन्यो

सुइया.....$$$$$$$$$

भाउजू ! कहिलै सुख भएन

भाग्य पनि कस्तो कस्तो

संगैका दमले हरु

भर्ती भए मुग्लान भासिए

कोहि गोरखपुर र जयनगरको रेल चढे

कोहि हवाइजहाज चढेर

हङकङ, मलाया, बुर्नाइ

युके र अम्रेकी सम्म पुगे

लाहुरे भएर,

सायद उ सोच्दो हो

संङैको बालसखा लाहुरे भए

अनि, उ जिन्दगीभर

भरिया भएर बाच्यो

सायद त्यसैले

उ, आज थकित भएकोछ

र, लामो सुस्केरा तानेर भन्यो

सुइया.....$$$$$$$$$

भाउजू, कहिलै सुख भएन

झुस्स दारीजुङ्गा

ज्योती हराएको अनुहार

राग हराउँदै गएको अँखा

खुम्चिदै गएको पाखुरिको छाला

महिनौ नधुएको स्टकोट

घुडा फाटेर प्वाल परेको सुराल

कयौंपटक चुडिएको चप्पलको फिता

टालोले बाधेर लगाएको त्यो पैतला

यी सबै संग कहिले गुनासो गरेन साइलाले

धेरै पछि जिन्दगी संग

उ हार खाएको जस्तोछ

हिम्मत हरु मरेको जस्तोछ

आफ्नै बिश्वास संग उ भत्किएकोछ

र, लामो सुस्केरा तानेर भन्यो

सुइया.....$$$$$$$$$

भाउजू ! कहिलै सुख भएन

गाउँमा मर्दा पर्दा

कैलै नाइ भनेन

घाँस दाउरा मेलापात

कहिलै जान्न भनेन

उकाली र ओरालिमा

ढाकर कहिलाइ बोक्दिन भनेन

जस्ले जे भन्यो सबै गर्यो

गर्दिन कहिलाइ भनेन

मन्ले दिनेले जति दियो

चुपचाप लियो,

कति दियौ पैसा कहिलाइ गनेन

ढेडो रोटो आटो पिठो

जस्तो दियो उस्तै खायो

कहिलै खान्न भनेन

दुखलाइ नजिक बाट

मीत लाएको मान्छे

खै कसरी आज उ थकित भएछ

र, लामो सुस्केरा तानेर भन्यो

सुइया.....$$$$$$$$$

भाउजू ! कहिलै सुख भएन

सायद आज उस्ले बिगत सम्झ्यो होला

सानैमा आमा बित्यो,

बाउ बेपत्ता भयो

पानी झरी बर्खा बादल भेल गर्दै हुर्कियो

बिहेपछी एउटा सन्तान दिएर

स्वास्नी पनि मरि

यतिका दशा खपेर पनि

भरिया भएर भारिले छोडेन उस्लाइ

सायद उस्को मस्तिष्क बाट

जिबनका बिम्बहरु ढलेका छन

सपनाहरू भत्किएकाछन

रहर हरु धुजाधुजा भएर च्यातिएकाछन

चट्टान हरु जस्तै बाध्यताहरु

जब जिम्मेवारीको शिरमा बजारिन्छ

अनि अक्रान्त बनेकोछ आज

बिस्तारै शिथिल बनेको मन्को गल्लिमा

उ साँघुरिदै गएको छ

उ हार्दै गएको छ,

उ गल्दै थाक्दै गएको छ

र, उस्ले आफैलाइ

भाग्यको कमारो बाहेक

केही देख्न छोडेको छ

नशा र घुडाका मासी हरु गलेर

मेरो घरको पिढिको खम्बामा

टोपी फ्याकेर बसेको छ,

खै कसरी आज उ थकित भएछ

डालोमा मकै छोड्याउदै

उस्को पशिनाले निथ्रुक्क भिझेको

अनुहार नियाल्दै सोधे

के भयो साइला ??

जवाफमा उस्ले

लामो सुस्केरा तानेर भन्यो

सुइया.....$$$$$$$$$

भाउजू ! कहिलै सुख भएन

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- १४, श्रावण २०७८

इस्बि- २९, जुलाई २०२१

अलिखित प्रेम कथा

 

बिहानिको मधुर उज्यालोमा

मर्स्यङ्गदिको कलकल बहाब संगै

गैरी खेतको हरिया आलि

छङ्गछङ्ग गरेर झर्दै गरेको समहाका

सेता निला पानीको प्रवाह संगै

तिमी संग मेरो पहिलो भेट भएको थियो

र, तिमिलाइ जिस्काउदै भनेको थिए

आज कसै संग भेट हुन पनि

ब्याकरण हरु मिल्नु नपर्ने रहेछ !

कर्तव्य र जिम्मेवारी को

आकास जस्तो भारी पिठ्युँमा कसेर

सायद त्यो दिन म पर्देशिदै थिए

अनेकौ रहर र बाध्याता हरु बोकेर

भोलि उदाउने बिहानी संगै

मेरो सुखको बिहानी उदाउने आसमा

जीवन भन्दा पनि लामा दुख बिर्सिएर

गोरखपुरको रेलको अन्तिम डिब्बामा बसेर

यात्रा नापिरहेका थियौ दुबै

छक छक छक छक छक

रेलको अट्टहास लाग्दो

बिरक्तिलो आवाज संगै

नभनेरै हृदयले सुनेका

शुरु गरेका थियौँ एउटा प्रेम कहानी

गोरखपुर बाट छुटेको रेलको डिब्बा

कटिहार र गंगा जमुना ब्रंहापुत्र हुँदै

लिक हरुको लम्बाइ नापेर

बम्बै रवना भएको

रेलको झ्यालमा बसेर

तिनै झ्यालको सिसामा अनुहार देखाउदै

तिमिले भनेको थियौ,

महाराज !

हेरत, कति हसिलोछ तिम्रो अनुहार

मैले तिम्रो आखालाई जवाफ दिएको थिए

सायद !

तिम्रो आखाको रानी भित्र

पहिलोपटक प्रेमको स्पर्श गरेको थिए !

समिरको चिसो झोकाले हिर्काएर

तिम्रो केशरासी हरुले

मेरो अनुहारमा काउकुती लगाउन आइपुग्थे

म मदहोसी पिए झै भुतुक्क हुन्थे

तिमी लजाएर झनै पानीपानी हुन्थ्यौ

मानौ भर्खरै लालुपाते फक्रीएकोछ,

र, तिम्रो कोमल चेहेरामा बैँस फुलेको देख्थे

मानौ माथी आकाशमा पुर्णिामा को दिन

जुन बैशालु भएर लजाएको छ,

एउटा कथा बोकेर एक तमासले

सापना खोज्दै क्षितिज नियालेर

तिम्रो गालामा टप्लक्क मेरो आँसु झर्दा

पुलुक्क मलाइ नियालेर चस्मा झिक्दै

मलाइ आफ्नो अंगालोमा कसेर

सुटुक्क भनेको थियौ

"पारिजात,, परदेश नजाउन है ?

तर मलाइ हतार थियो जिन्दगी संग

मलाइ हतार थियो धेरै पैसा कमाउनु सँग

तैपनि हतार छ भन्नै सकिन तिमी संग

किनकी !

हतार छ मलाइ भन्नू,

तिमि सँग टाढिनु जतिकै थियो

तिमी संग टाढिनु भनेको

म आफ्नै शरीर संग श्वास छुटाउनु जस्तै थियो

र, चुपचाप हिडिरहे तिमी संगै

पुर्ब बाट पश्चिम दौडिरहेको घाम जस्तै

दिन महिना बर्ष बितेछ आज त्यो पल

जतिबेला तिमिले पर्देश नजाउ भन्दै

अंगालोमा बेरेर मेरो आँसु पुछेको थियौ

तर, आज बिहानै खबर सुने

तिमिले सिउदोको सिन्दुर भुल्यौरे

ममताको छाती भुल्यौरे

म संगैको त्यो जिन्दगी को यात्रा भुल्यौरे

र, मन चिसो भो

मन र तन तताउने भनेका यादहरुका टुक्रा रहेछन

तिमी संगको यादहरुमै आँखा ओसिलो पारे

धुजाधुजा भएको सपनाहरु

सम्झनामा तिमी संगको पहिलो यात्रा

मैले आज बाट बिट मारे

अनि सोचे-

जिन्दगी को जोडघटाउमा

मान्छेले पनि क्रय बिक्रय हुनुपर्ने रहेछ

भोगाइका क्याल्कुलेटर हरु पनि रोकिनुपर्ने रहेछ

र आज त्यो गोरखपुरको रेल रोकिए पनि

तिमी संगको याद हरु रोकिने छैनन निस्ठुरी

अनि मन गाठो पारेर दरो बाँधे

यदि कुनै गजलको रदिफ र काफिया जस्तो

कुनै कथाको अनुच्छेद जस्तो

कुनै कविताको हरफ जस्तो

कुनै गितको अन्तरा जस्तो

कुनै संगितको सरगम जस्तो

नमिलेका अलिअली काटेर मिलाए जस्तै

नमिल्ने रहेछ मान्छेको जिन्दगी

जस्तो चाहयो अक्षर हरु फेर्न सकियोस

शब्द र भाव हरु बदल्न सकियोस

नमिलेका हर्स्व दीर्घ बनाउन सकियोस

तिमिले अन्तिम पटक लेखेको पत्र हरु

आज पनि पल्टाउदै पड्दैछु

तिमिले लेखेका छौ

मर्स्याङ्दी पहिले झै संग्लो बग्दैन

गैरिखेतको समहा हरु पहिले झै झर्दैनन

तिमिले टालेर गएको खेतको आलि हरु

फुटेर झर्न मात्रै बाकी छ,

तिमी र मैले बगाएको त्यो कागजको डुङ्गा

कहाँ बिलायो अब कहिले भेटिने छैन

त्यसैले महाराज !

मनको मर्स्याङ्दिमा बाढी आएपछि

यस्पाली तन्को मझेरिमा धान रोपिएन

हामी संगैको तस्बिर धुमिल भैसक्यो

आदि, इत्यादी

हो रहेछ, प्यारो राजा

आज तिम्रो पत्रको भावहरु बल्ल बुझ्दैछु

न रहयो बाचा कसम

न रहयो त्यो खेत

त्यो नदि नाला

र रहेन अब म संग केही

यादहरु संगै

यो पत्र लेख्ने मान्छे पनि

रचना-अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- ७, श्रावण २०७८

इस्बि- २२, जुलाई २०२१

तिम्रो ममताको प्रेममा परेकोछु

निश्पाप

अनि !

निश्कलंक

यो अनुहारमा

आमा !

तिमी संग

संघर्षको धरातलमा

जिबनका भोगाइहरुको

चाङ्ग हरु होलान

तर पनि

तिम्रो यो हसिलो मुहारले

म भित्र

प्रेम र उर्जा

दुबै एकैसाथ भरेकोछ ।

र, त, आजभोली म !

तिम्रो ममताको

प्रेममा परेकोछु

आज प्रत्येक आफ्नै पाइलामा

तिम्रो पाइला हरु भेट्दैछु

मैले उठाउने हरेक कर्म हरुमा

तिम्रो हत्केला हरु भेट्दैछु

भोकाएको यो पल

तिम्रो पटुकिको मकै हरु भेट्दैछु

पशिनाले नुहाएर निथ्रुक्क हुदा

बाबू ! त ! थाकिस भनेको

प्रेमिल स्नेह हरु भेट्दैछु

मरुभुमिको यो रापमा

प्यासले रन्थनिएर ढल्न लाग्दा

पिएको यो मिनरल पानीहरुमा

तिम्रो हातले पिलाएको

एक अम्खोरा मोहिको

झल्को भेट्दैछु,

र, त, आजभोली म !

तिम्रो ममताको

प्रेममा परेकोछु

हिजो मैले तिमिलाइ

आमा सब्दमा मात्रै चिनेको

आज देवता भनेर चिन्दैछु

तिम्रो चाउरी परेको गाला

खुम्चिएको निधारमा

पहेलै भैसकेको दातहरुमा

हिमाल झै सेता कपाल हरुमा

साच्चै सुन्दर युवती देख्दैछु

आमा ! सुन्दर युवती !!!

र, त आजभोलि म

तिम्रो ममताको

प्रेममा परेकोछु

आजभोली

म, बल्ल बुझ्दैछु

तिमी र तिम्रो अर्थ

मलाइ जन्माउदा,

हुर्काउदा,

बिग्रीएको तिम्रो शरीर

म फर्काउन सक्दिन

मेरो भबिस्य खोज्दा

कलेटी परेका हातको पंजाहरु

चिराचिरा परेर फुटेको पैतलाहरु

आज मेरो अस्तित्व को

म उभिएको जग रहेछ आमा

र,त आजभोली म

तिम्रो ममताको

प्रेममा परेकोछु

तिम्रो छाती चिरिएर

टुक्राटुक्रा हुन्छ भनेर

नसुनाएको

आजको मेरो कथा हरु

नढाटी भन्छु आमा,

मुटु गाठो पारेर सुन्नु है,

जुन जस्तो शितल

तिम्रो छातिमा निदाउनु जस्तो

कर्तब्यको निन्द्रा नहुने रहेछ आमा

तिम्रो काख जस्तो

पैसाको शिरानी नहुने रैछ आमा

तिम्रो काख छोडेर पर्देशिएपछी

सबैको अर्गेलो भएकोछु आमा

जुन जस्तै शितल तिम्रो छहारिमा

तिम्रो ममताको शिरानी लगाइ

तिम्रो च्यातिएको धोतिमा

शिर राखेर सुस्ताउनु जस्तो

मखमलको बिछ्यौना नहुने रहेछ आमा

मेरो रिस र घुर्काइ पनि

प्यारो लाग्ने तिमिलाई

पराइ लाई

मेरो आत्मियता पनि

काडा झै लाग्छ,आमा

तिमिले गाली गरेको पनि

प्रेम लाग्ने

पराइको प्रेम पनि

घृणा द्वेष भरिएको हुने रहेछ आमा

र,त आजभोली म

तिम्रो ममताको

प्रेममा परेकोछु

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- ६, श्रावण २०७८

इस्बि- २१, जुलाई २०२१

प्रीय काली-5

 प्यारो मान्छे, सानेकी आमा,

धेरै सम्झना छ के भनुँ जबकी तिमी बाहेक मेरो मुटु भित्र र मस्तिष्क मा अरु को नै छर, अनि असिम माया को ठेली हरु पनि के भनुम प्यारी, बरु यसो भनुम जिबनभरी को न्यानो साथ र जिन्दगिको अभिछिन्न यात्रा सुखदुख कट्ने तिमि संगै कटाउने प्रण गरेर तिम्रो भएको म जुन्दिन तिम्रो सिउदोमा सिंदुर भरे त्यसै दिन देखि तिमिलाइ माया, प्रेम स्नेह जे भन ती सबै संगालेर धेरै धेरै आशीर्वाद है ल राजा,

लामो र अत्यास अनि कहाली लाग्दो यो पर्खाइको व्यग्र प्रतीक्षा पछि तिम्रो पत्र पाए, तर तिम्रो पत्र पाएको क्षणभरमै असार स्रावणमा उर्लिएको नारायणी झै उर्लिएको खुशी छताछुल्ल भएर बगाएको बस्ती झै बिरक्त भएको महसुस भयो, तिमिले मलाइ गरेको बिश्वास भनुँ वा मैले तिमिलाई गरेको बिश्वास यति कम्जोर बनेर पत्रको जवाफ आउँछ मैले सोच्न त के कल्पना पनि गरेको थिइन, आखिर आज यस्तै भयो, जुन तिमिले मेरो हातबाट सधाको लागि मेरो भएर बस्नको निम्ति काली मन्दिरमा गएर लागाएको सिन्दुर लाई कम्जोर सम्जियौ, म के भनुम राजा ? तिमिले जे सोचयौ जे बुज्यौ त्यस्मा तिमी पनि गलत छैनौ म त्यो बुझ्छु अनि तिम्रो हालत लाई, किनकी यतिबेला तिम्रो लागि त्यही नै सत्य हो,

सानेकी आमा, मलाई बिश्वास छ, हाम्रो मायामा यति छिटो घुन लाग्ने छैन, र मक्किएको दलिन झै छियाछिया भएर टुट्ने छैन, तर यतिबेला म संग तिमिले जे देख्यौ त्यो सबको प्रमाण दिने सामर्थ्य छैन सानू, किनभने तिमि घरदेशमा छौ म परदेशमा छु, त्यसैले चाहेर पनि प्रस्ट पार्न सक्दिन, तैपनी तिमिले नै मेरो जिन्दगी दिएको हुनाले त्यो सिउदोको सिन्दुर र तिम्रो मेरो प्रेमको उपहार आफ्नै सन्तान त्यो अबोध सानेको कसम खाएर भन्छु त्यो जेजति तिमिले देख्नु र पड्नु पर्यो त्यो सबै झुट हो सानू, तिमिले त्यो मोबाइल मा भेटेको कुराहरु सत्य हुन तर कहिलेकाही आफ्नै आखाले देखिएका कुरा सहि हुन्नन त्यो पनि सत्य हुन अनि मैले तिमिलाइ गरेको माया झुटो पनि त हैन, मलाइ बिश्वास गर सानू तिम्रो सिउदोमा सजिएर बस्ने तिम्रो काले कहिलै तिमिलाइ चोट पुर्याउने काम गर्न सक्दैन ।

हो सानू तिमिले जेजती देख्यौ भेट्यौ ती सबैको कारण यस्तो थियो म भन्छु र तिमी ध्यान दिएर सुन, यहाँ म संगै बस्ने साथिले मेरो मोबाइल बिग्रीयो केहिदिन तिम्रो मोबाइल चलाउन देउन भनेर लगेको थियो र त्यो मोबाइल मैले पनि चलाएको थिए र मैले मेरो मेसेन्जरको पासवर्ड लग आउट गर्न भुलेछु मैले पनि साथी हो बिश्वास गरे तर त्यस्ले मेरो आइडी बाट अरुकसैलाइ मेसेज च्याट गर्दोरहेछ र मेरो फेसबुक बाट फोटो सेभ गरेर त्यो केटि को फोटो जोडेर पठाउदो रहेछ जब मैले पछि तिमिलाइ घरमा पठाउन मोबाइल मागेर ल्याए र हेर्दा मेसेज र फोटो हरु देखे उसलाई कराए पनि र उस्ले तलाइ यहि अर्काको देशमा सडेर मर्ने बनाउछु भनेर धम्की दिदै झगडा गर्यो उल्टै, अनि त्यो मोबाइल मा भएको सबै सामाग्री डिलेट गरेर फ्याकेको हो र यहिनै सत्य हो सानू तिम्रो काले तिमिले दिएको प्रेम साथ सहयोग र यो नया जिबनको जिन्दगीभर रिणिछु र कहिले घात गर्ने छुइन

हो सानेकी आमा मेरो सानु, उता तिमी रिसले मुर्मुरिएर बसेको रहेछौ यहाँ सम्म कि ज्यानै फाल्ने सम्म को पनि सोचेको रहेछौ दुख लाग्यो तिम्रो पत्र पढेपछि किन यति कम्जोर भयौ र त्यस्तो कदम उठाउने कोसिस किन गर्यौ, यदि छोरी नहुदो होत अहिलेसम्म तिमिले मलाइ यो दुनियाँमा एक्लै पारिसक्ने रहेछौ तर धन्य भन्छु त्यो भगवान लाई, जस्ले हामीलाई साने दिएर तिम्रो गलत सोचको दुर्घटना बाट बचायो, र बिन्ती गर्छु सानू भुलेर पनि अब आइन्दा यस्तो कुकर्म नसोच्नु है ल, अनि एकछिन आँखा चिम्लिएर सोचत तिम्रो खुशिको निम्ति आफन्तको तगारो बनेर पैसा कमाउन पर्देश लागेको म यदि परदेशमै मरेर काठको बाकसमा म फर्किदा अनि त्यो एयर्पोर्टको आगमन कक्षमा तिमिले मेरो बाकसमा फर्किएको लास पर्खिएर बस्दा कस्तो हुन्थ्यौ होला, जब मेरो लास तिम्रो सामु आइपुग्दा मेरो लासमाथी हातको चुरा बजारेर तिमी डाको छोडेर रुनु पर्दा तिम्रो के हालत के हुन्थ्यो होला सानू सम्झत एक पल्ट , जादा जहाज मा गएको लोग्ने पैसा हैन कात्रो लिएर बाकसमा फर्किदा कस्तो हुन्थ्यौ होलि , हुनत यो सब भन्नलाइ मन त थिएन तर सम्झत सानू एकपल्ट, जस्तो तिमिलाइ मेरो मृत्यु असैय हुन्छ हो मलाई पनि तिमी अप्रीय भएको असैय हुन्छ त्यसैले अबदेखी जस्तोसुकै परिस्थिति र असमज्दारी भएछ भने पनि गलत कदम उठाउने छैनौ भन्ने बिश्वास छ मलाइ, र अबदेखी त्यस्तो कदम उठाउने छैन भने बाचा गर मलाई सानू, बाचा गर, किनकी हामी दुबै एक अर्काको परिपुरक हौ एक अर्काको धड्कन हौ एकले श्वास लिन छोडे हामी दुबै बन्द हुनेछौ,

सानेकी आमा तिमी छोरी मान्छे कोमल हुन्छौ अनि मलाइ यो पनि थाहाछ कि तिमी कुनैपनी कुरा सहजै पचाउन सक्दैनौ त्यसैले यताको मेरो अवस्थाको बारेमा भन्न सकेको थिएन तर आज तिमिले मलाइ भन्न बाध्य बनायौ राजा त्यो साथी संग झगडा परेपछि मलाइ मार्ने यतै सडाउने धम्की दिएको थियो, सायद त्यसैको मुताबिक उस्ले योजना गरेको रहेछ क्यारे र उस्ले मेरो रुमको साथीहरू ले रक्सी पिउदै गर्दा पुलिसलाई खबर गरेर समाती दियो अनि त्यो बेला म भर्खर नुहाएर रुम मात्रै प्रवेश गरेकोथिए तर अचानक आएर समातेर लग्यो र तीन महिना जेलमा राख्यो पछि अनुसन्धानमा सबैको नार्को टेस्ट गरेपछि मैले नखाएको प्रमाणित भएर तीन महिना पछि जेल बाट छुटे र अरु साथीहरू अहिले पनि जेलमै छन यसरि त्यो अधर्मिले फसाएर झन्डै मार्यो अनि फेरि जेलबाट छुटेको केहिदिनमा तिमिलाइ झै मलाइ पनि कोरोनाले समात्यो मैले त सोचेको थिए हाम्रो भेट हुदैन, सायद तस्बिरमा देखेको सानेको मुहार साचिकैमा देख्न नपाइ मर्छु भन्ने लागेको थियो, तिम्रो हातको सुइटर लाउन पनि नपाउने रहेछु भन्ने लागेको थियो, एकपल पनि तिम्रो न्यानो अंगालोमा निदाउन नपाउदै यो बिरानो देशमा मर्छु झै लागेको थियो, यता त्यहिबेला छ महिना देखि तिम्रो कुनै खोज खबर नपाउदा तिमिले पनि भुल्यौ कि भनेर खुब मन दुखेको थियो सानू साच्चै एउटा जीवन मरेर अर्को जीवन पाए तर तिमी त्यता रिसाएर बसेकि रहेछौ मलाइ थाहानै भएन र मैले पनि यो सब दुख तिम्लाइ सुनाएर किन दुखी बनाउ भनेर नभनेको मात्रै हो,

सानेकी आमा एउटा कुरा सुन है हामी लोग्ने मान्छेलाई समाजले रुनु हुन्न भन्ने मात्रै सिकायो तर हाम्रो पनि त रगत छ मुटु चल्छ मन दुख्छ के हामीलाई चै रुने हक छैन र राजा, नारिले सँधै रुएर लोग्ने वा प्रेमिको न्यानो र सुरक्षित अंगालो वा काख खोज्छ तर तिमी भनत के हामीलाई त्यो काख त्यो अंगालो चाहिदैन र ? के छोरा मान्छेले सँधै संघर्ष मात्रै गर्न जन्मिएको होर? त्यसैले हामी भित्र पनि भावना हुन्छ सपना हुन्छ रहर हुन्छ इच्छा हुन्छ तर अँध्यारो कुना वा एकान्त र बाथरुम को ढोका लाएर ढोका भित्र मात्रै रुन सक्छौ सानू साच्चै भनेको, दिल हामी भित्र पनि हुन्छ आखिर त्यही दिल थियो र त, आफ्नैले दुत्कारेर सडकमा फ्याकेको लाई तिमिले हात समाएर प्रेम गर्न सिकायौनि सानू,

पत्र लामो भयो सानू माफ गर, र अन्त्यमा अब धेरै गन्थन गर्न चाहान्न बस यति भन्छु म तिम्रो सिउदोको सिन्दुर मात्रै हैन अबत एउटा सन्तानको बाउ पनि हो मैले जिम्मेवार बाउ हुनुपर्छ अब त्यस्मा तिमिले अर्को इटा थप्नुपर्छ र हामी सफल हुनेछौ, सबै असमज्दारी र मनको तुस हरु फ्याकेर हिजो जस्तै आज र भोलि पनि प्रेम गरौ, हामीले गरेर खाएको देख्न नसक्ने हरुपनि धेरै छन तिनीहरु लाई पनि एउटा अन्तरजातिय बिबाह को सफल दाम्पत्य जीवन देखाउनुछ, अनि आउ सानु जान अन्जान मा भएको गल्तिहरु बिर्सिएर उस्तै प्रेम गरौ जस्तो हिजो गर्थ्यौ, टुटेको बिस्वास जोडौ, भत्किएको सपनाहरू फेरि सजाउँ, चुडिएका आसा हरु फेरि गासौ, चर्किएका अबिस्वासको भित्ताहरु टालेर इन्द्रेणी को रंग झै पत्र पत्र गरेर रङ्गयाउँ, र फेरि अर्को नया जिबनको सुरुवात गरौ भन्दै तिम्रो प्रेम, तिम्रो बिस्वास, सधै हिजो जस्तै आज पनि अटल रहोस भन्ने कामनाको साथ पत्रको अन्त्य गर्छु, मुटुभरी न्यानो माया साचेर ल, मेरो प्यारो मान्छे हस्त बाइ अर्को पत्रको जवाफ आएपछि पुन पत्र लेख्नेनै छु अहिले लाई यति नै ल प्यारी ।

उहीँ तिम्रो सानेको बा तिम्रो महाराज ।

कविता- तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर

तिमी गएको त्यो बाटो

आकाश नियालेर हेर्दैछु

दुरदेशमा सुर्य न अस्ताउदा सम्म

झप्पक्क साँझ ओर्लिएर

आकाश बाट धर्तिमा अँध्यारो फर्किएपछि

अनि जुनको टहटह मधुरो प्रकासमा

मैन दिपका दिपशिखा हरु जलाएर

आजपनी तिम्रै बाटो कुर्दैछु बहिनी,

तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर

तिमी हाम्रो घरको अन्तिम सन्तान

तिमी खै कुन बिरामले थलिएर

ओछ्यान लागेर फुट्न नसकेका बाक्यहरु

थाङ्नाको टालो जस्तो भएको

तिम्रो रुइको शरीर

अनि तिम्रै पिरले

जुइन भएको आमाको शरीर

अस्थिपन्जर जस्तै बनेका

ती स्तन हरु चुसाउदै

स्मृतिमा धुमिल भैसकेको

तिम्रो अनुहार त, ठ्याक्कै थाहा छैन

तर यति पक्का हो

आमाको आँसु टप्लक्क

तिम्रो सरिरमा खसेको याद छ,

र, आज पनि तिम्रै बाटो कुर्दैछु बैनी

तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर

हामीलाई छोडेर यो दुनियाँ बाट

पाचै बर्षको उमेरमा

सेतो कात्रोमा तिमी निदाएको दिन

हरियो सानो बासको डोलिमा बाधेर

मलामीहरुले धुप पैसा र धान फ्याक्दै

सबैले तिमिलाइ अन्म्याएको दिन

छाती पिटेर रुदै गरेको आमाको

फरियाको छेउ समातेर

आमा बैनिलाइ लाग्यो भन्दै

म अभोध रुएको त्यो पल सम्झिदै

आज पनि तिम्रै बाटो कुर्दैछु बैनी

तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर ।

स्मृतिमा टोलाएर तिमिलाइ सम्झिए भने

अहिले पनि त्यो पर देखिएको बादल भित्र

मलाई झुक्याउन लुकामारी गर्दैछौ कि झै लाग्छ

कुक्कु, हा.... देखे गर्दै !

ग्वाम्लङ्ग मेरो ढाडमा उफ्रिन्छौ कि झै लाग्छ,

टालाटुली पुतली खेल्न जिद्दी गर्छौ कि झै लाग्छ

भाडाकुटी र बालुवा को भात पकाउछौ कि झै लाग्छ,

झुम्रोको बेहुला बेहुली बनाइ

बिहेको जन्ती जान्छौ कि झै लाग्छ

खेल्दा खेल्दै तिमिले हार्यौ भने

रुदै आमा संग पोल सुनाउछौ कि झै लाग्छ

त्यसैले अझै, सन्झ्याल बाट

तिमी गएको बाटो तर्फ हेरिरहन्छु बैनी

तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर ।

तिम्रो भौतिक शरीर कहिले नफर्किने गरेर

जादा सेतो बासको डोलिमा चुपचाप गएकी तिमी

फर्किदा अस्तु बनेर फर्किएकि थियौ तिमी

घरको दलिनमा तिम्रो खरानी राखेर

तेरौ दिनमा पुन तिमिलाइ बिदाई गरेपछि

आज बर्सौ बितेछ बैनी,

हाम्रो घरको आँगनमा

मखमली, गोदावरी र सयपत्रीले तिमिलाइ याद गरेको

यमपन्चकमा नौ रंगी रंगहरुले पर्खिएको

देउसी र भैलिले तिमिलाइ पर्खिएको

हो बैनी तिमी गएको बाटो भुलेर

एकछिन लाई आँखा चिम्लिएर हेर्छु तिमिलाइ

पुतली बनेर मेरो वरिपरि घुमिरहेकोछौ

र, अर्धचेतमा छामेर खोज्छु तिमिलाइ

लाग्छ, यतैकतै छौ तिमी

र, आज पनि तिनै स्मृति हरुले

तिमी गएको बाटो तर्फ हेरिरहन्छु बैनी

तिमी गएको त्यो प्रहर सम्झिएर ।

रचना- अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति- २३, असार २०७८

तदनुसार-७, जुलाई २०२१

कविता- आज रात गर्भवती भएकोछ

 

उ, त्याहा माथी हेरत

आज जुन र ताराहरुको

सम्सर्ग पछि, औसि छिपिएर

पुर्णिामा लजाएर तरुनी भएकोछ

र, उन्मत्त बैँस पोखिएर

उ, महिनावरी भएकोछ

अनि आज पन्ध्रौं दिनमा

रातहरु गर्भवती भएकोछ

नपत्याए भोलि बिहानै

भालेको डाक संगै

क्षितिजमा पुर्ब नियालेर हेर्नू,

रगतले रगताम्य लत्पतिएको

सानो बालक, सुर्य जन्मनेछ

तिम्रो र मेरो जिबनको

नयाँ बिहानी लिएर

किनभने,

आज रात गर्भवती भएकोछ ।

रातहरु बार बार गर्भवती भए

रातो सुर्य हरु जन्मिए

तर हरेक सुर्य हरु जन्मिनु अघि

रातहरुले प्रसब बेदना अघि

मृत्युको श्वास फेर्नुपर्छ

किनभने उ नारी हो

उस्लाइ दुख्छ,

उ चिच्याउछ, कराउछ, छट्पटीन्छ

र, पाचौ दिनमा उ मत्थर भएपछी

भोलिपल्ट उ तयार हुन्छे यौनक्रीडामा

नया सुर्य हरु जन्माउन

किनभने

आज रात गर्भवती भएकोछ ।

यहाँ हरेक सुर्य हरु

आफ्नो जन्म संगै

प्रत्येक घडिहरुमा

दिनहरु लिएर उदाउछ

र, ती घडि हरुमा

हाम्रो भाग्य, कर्म र फल लेखेर आउछ

अनि बन्दछ हरेक दिन एउटा इतिहास

र, अर्को एउटा इतिहास थप्नलाइ

पिडादायी मासिकस्राब पछि

आज रात गर्भवती भएकोछ,

संयोग कहिलेकाही

राता र सेता घरहरु बहुलाए भने

दिनहरु बिधुवा झै बन्छन

गर्भवती रात तुहिन्छन

सुर्यहरुको गला निमोठिन्छन

र भ्रुण हत्याहरु गरिन्छन

कालखन्ड हरु जन्मिन्छन दोहोरिन्छन,

कतै सुखानिको जंगल भएर

कतै पिस्करका डाँडाहरु भएर

कतै खोकुछिन्ताङ भएर

कतै रुकुम रोल्पा भएर

अनि फेरि अर्को सुर्य जन्मन लाई

तिमिले सहिद हुनुपर्छ

जस्तै,

७ साल१७ साल भएर

२६ र ३६ साल भएर

४६ र ५२ साल भएर

अनि ६२ र ६३ साल भएर

किनभने

आज रात गर्भवती भएकोछ

यहाँ सगरमाथाले उभिन नसक्दा

हिम्मत कसेर झापा हरु बिद्रोह गर्छन

जल्जला पहाड हरु उभिन्छन

त्यसैले घरिघरी जन्मने र मर्ने

दुरको त्यो सुर्य हैन

अब तिमी युवाहरुले

गर्भपतको दुस्साहस लाई रोक्न

आफै एउटा साहसी छोराछोरी भएर जन्मन

तिमिले यहाँ अब

लाटो पहाड भएर हैन

चिसिएको सगरमाथा भएर हैन

लम्पसार ती तराइका फाट भएर हैन

तिमिले अब अस्ताउने सुर्य र दिनको

सुनौलो अस्तित्वको लागि

अग्रगामी र गतिशिल भएर

सालको चुर झै भएर उभिनु पर्छ

र, अब तिमी अर्को बिहानिको लागि

जन्मन तयार भएर बस्नुपर्छ

युवा हो, किनभने

आज रात गर्भवती भएकोछ ।।।

रचना-अर्पण योन्जन (शिरिष)

मिति-२२, असार २०७८

तदनुसार- ६, जुलाई २०२१